Μνήμη
Η πιο ώριμη ταινία του Μισέλ Φράνκο, χάρη στην οποία ο Πίτερ Σάρσγκαρντ κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βενετίας, έχοντας δίπλα του μια εξαιρετική Τζέσικα Τσαστέιν.
Μια 40χρονη κοινωνική λειτουργός συναντά ένα παλιό συμμαθητή της στο reunion του σχολείου τους. Αν και ο άντρας βρίσκεται στα πρώτα στάδια άνοιας, ανάμεσα τους θα δημιουργηθεί μια τρυφερή σχέση από την οποία δεν λείπουν φυσικά τα εμπόδια καθώς και κάποια ανεπούλωτα τραύματα από το παρελθόν.
Η μνήμη ως μέσο απολύτρωσης
Η ιδέα του φιλμ προέκυψε στον Φράνκο όταν σχηματίστηκε μπροστά του η εικόνα ενός άντρα λιπόθυμου μπροστά στο σπίτι μιας γυναίκας. Είναι η σκηνή που σημαδεύει την αφετηρία της ταινίας όταν ο Σολ παρακολουθεί μετά από το reunion την Σίλβια και περνά όλο το βράδυ έξω από το σπίτι της. Η είδηση της εκφυλιστικής ασθένειας στον εγκέφαλο του άντρα προφανώς και βάζει σε τάξη το ως τότε ανεξήγητο περιστατικό. Όμως αυτή είναι μόνο η σπίθα για να ανάψει το φυτίλι του εξαιρετικά ευφυούς ψυχολογικού θρίλερ- δράματος που θα ακολουθήσει.
Έχοντας μετριάσει σε εντυπωσιακό βαθμό την οργίλη και ανεξέλεγκτη αφήγηση των προηγούμενων ταινιών του («Νέα τάξη», «Chronic») ο μεξικανός σκηνοθέτης εντυπωσιάζει με την διαύγεια αλλά και την τόλμη με την οποία συνθέτει τις παράλληλες ζωές των δύο κατεστραμμένων ηρώων στο νέο του φιλμ.
Με όπλα του κυρίως τις εντυπωσιακές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του (συνηθισμένη η Τσαστέιν σε ρόλους απαιτητικούς που τους βγάζει εις πέρας με άνεση αλλά η έκπληξη έρχεται από τον αγνώριστο Σάρσκαρντ που τίποτε δεν προμήνυε στην πορεία του ότι θα μπορούσε να πλάσει έναν τόσο συγκινητικό χαρακτήρα) και με μια αθόρυβη σχεδόν γραφή, ο Φράνκο φτιάχνει ένα δαιδαλώδες και πυκνής δραματουργίας φιλμ.
Τραύματα και οικογενειακά μυστικά, αλκοολισμός και κακοποίηση, χαρακτήρες σε αδιέξοδα, συνθέτουν ένα σκοτεινό κοκτέιλ βίας και ενοχών από το οποίο δεν φαίνεται εύκολη η διαφυγή. Ο καταλύτης της μνήμης δεν λειτουργεί τόσο για την ανάπτυξη ενός συγκινητικού δράματος όσο για την κατασκευή ενός απρόβλεπτου και απελευθερωτικού lovestory το οποίο σχεδιάζεται με περισσή ζεστασιά, φροντίδα και πρωτοτυπία.
Ειδικά οι σκηνές όπου κάποιες λεπτές αποχρώσεις κουβαλούν μέσα τους σπάνια συναισθηματική γενναιοδωρία και διαύγεια (η ερωτική σκηνή, το επεισόδιο με την παρακολούθηση της ταινίας στην τηλεόραση κλπ) δεν είναι μόνο μαθήματα σκηνοθετικής εντέλειας αλλά εικόνες που προορίζονται να γίνουν κλασικές.
