ΚΥΡΙΑΚΗ
17
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η λιγνή σιλουέτα του 1.88 προβάλλει μπροστά από την κόκκινη εκτυφλωτική οθόνη. Κι ενώ όλα τα μέλη των Pulp στο δεύτερο reunion της συναυλιακής καριέρας τους έχουν πάρει τις θέσεις τους στη σκηνή, μόνο η είσοδος του Jarvis Cocker (και μόνο Jarvis αρκεί, εδώ που τα λέμε) ολοκληρώνει το κάδρο.
Μέχρι να κατέβει τα σκαλιά του σκηνικού – γιατί είναι (και) fashion icon και πρέπει να το κάνει σωστά – δεν διακρίνεις πως στους 30 βαθμούς της νύχτας φοράει ένα navy blue βελούδινο κοστούμι. Κι όμως, παραμένει γνήσιος δανδής, παρά την λαϊκή καταγωγή του. Ο Jarvis ζεσταίνεται, το παραδέχεται, αλλά η βραδιά προμηνύεται θερμή για τόσους άλλους λόγους.
Σκηνή από την έναρξη της συναυλίας.
Ο ‘τουριστικός’ χαιρετισμός του «καλησπέρα» στα ελληνικά επιβραβεύεται αναμενόμενα (από τους τουλάχιστον 15.000 οπαδούς του) για να επιστρέψει στη γνήσια british accent με το σταθερό άνοιγμα του φετινού set list, το «I spy».
Το sexy θεατρικό vibe της φωνής του δεν θα κρατήσει για πολύ. Ο Jarvis μας έχει υποσχεθεί το καλύτερο party της ζωής μας και πως να λείπει από αυτό το «Disco 2000»; Ο χορός στην Πλατεία Νερού του Release Festival έχει ξεκινήσει. Και θα κρατήσει για δύο ολόκληρες ώρες sharply. Mιλάμε για Άγγλους, εξάλλου· τέρατα ακρίβειας.
Ασφυκτικά γεμάτη η πλατεία Νερού στο Φάληρο.
Η εναλλαγή ανάμεσα στον τρυφερό ερωτισμό και στα γιορτινά του ξεσπάσματα θα διατηρηθεί για ώρα. Ο, one of a kind, frontman των Pulp θα ζητήσει από τους χιλιάδες να στρέψουν το κεφάλι στον ουρανό και στο ολόγιομο φεγγάρι που στέκει ως ο πιο φυσικός προβολέας της συναυλιακής μας έκστασης. Δεν θα το κάνει τυχαία αφού διανύει το μήνα του μέλιτος. Μας δείχνει περήφανα τη βέρα στο δεξί, παντρεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα, εξομολογείται (η πιο πρόσφατη του σύντροφος είναι η ηθοποιός Κιμ Σίον, μάλλον αυτή είναι η τυχερή). Γι’ αυτό και παίρνει την κιθάρα του για να τραγουδήσει για τη μοιραία γνωριμία εκείνων που θα συναντηθούν και η ζωή τους θα αλλάξει για πάντα στο «Something’s change».
Θα μας ξαναβάλει πίσω στο χορό με το «Pink glove» κι αυτό θα συνεχιστεί. Εναλλαγές ανάμεσα στο επικό spelling του «F.E.E.L.I.N.G. C.A.L.L.E.D. L.O.V.E.» και το λάγνο «This is hardcore» (που άνετα θα μπορούσε να είναι ost σε film του James Bond) στο σκανδαλιάρικο «Babies» και το «Sunrise». Προλογίζοντας το «Do you remember the first time?», ο Cocker δεν θα γυρίσει πίσω στους παλιούς του έρωτες, αλλά στην πρώτη του φορά στην Ελλάδα και στις ακτές της Φρεαττύδας· όταν μια μεγάλη αμμοθύελλα δεν εμπόδισε το live τους να καταγραφεί ως μια συναρπαστική γνωριμία με τους εγχώριους fans.
Δεύτερο reunion για τους Pulp.
Οι Pulp ήταν τότε στο απόγειο της καριέρας τους – είχαν κυκλοφορήσει τρία διαδοχικά αριστουργηματικά άλμπουμ, «His ‘n Hers», «Different Class» και «This is hardcore» – είχαν στεφτεί βασιλιάδες της Brit Pop, είχαν τραγουδήσει για τη λαγνεία της νεότητας, για τον πόθο του άλλου σώματος, για τις λαιμητόμους του έρωτα, είχαν τραγουδήσει για την εργατική τάξη, ακόμα και για το φόβο του γήρατος. Είχαν άποψη, αισθητική, μουσικό στιλ, ιστορίες να πουν κι είναι όλα αυτά που 26 χρόνια μετά – ούτε ο ίδιος ο Jarvis δεν πίστευε πόσο γρήγορα έχει περάσει ο χρόνος – παραμένουν το ίδιο σφριγηλά, σαν «το πάρτι που σε κάνει να νιώθεις στην ηλικία σου».
Jarvis Cocker, η καρδιά της μπάντας.
«You are the party that makes me feel my age», θα τραγουδήσουμε όλοι στο «Like a friend» κατά το πρώτο encore – αλλά όχι, δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί. Γιατί ο Jarvis Cocker φτιάχνει διαρκώς συναυλιακή μαγεία – το λέει και στην εισαγωγή του, η οποία (όπως ο ίδιος εξηγούσε) προκύπτει από την επαφή της μπάντας με το πλήθος και εκρήγνυται σε αυτή την, πάντοτε καινούργια και απρόβλεπτη, γλώσσα του live.
Μαγεία γιατί ο Jarvis είναι ένας ανεξάντλητος meta – punk show man που χορεύει, καλπάζει από ηχείο σε ηχείο, μαζεύει σουτιέν ως τρόπαια, βγάζει σαν ταχυδακτυλουργός σουβενίρ από τις τσέπες του και τα πετάει στις μπροστινές σειρές, αράζει στο πάτωμα και τραγουδάει ξαπλωμένος, φτάνει να σου μιλάει για τον αρχαιολογικό του περίπατο στου Φιλοπάππου αναζητώντας τη φυλακή του Σωκράτη και, πάντα (μα πάντα), δοκιμάζει κάθε πόζα που μπορείς να φανταστείς.
Ανεπανάληπτη περφόρμανς στην τρίτη τους επίσκεψη στην Αθήνα.
Κάποτε είχα διαβάσει μια έρευνα από πανεπιστήμιο της Βρετανίας που προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί τα τραγούδια των Pulp είναι τόσο αειθαλή και επιδραστικά. Κι αυτή κατέληγε στο ότι οι στίχοι των τραγουδιών τους είναι συμπτυγμένα σενάρια, έχουν το κινηματογραφικό βάθος ολόκληρων σκηνών – της nouvelle vague και των πλάνων του Κασσαβέτη, θα πρόσθετα εγώ. Ίσως, γι’ αυτό και η αγαπημένη πόζα του Jarvis τον θέλει να φέρνει τα χέρια του γεωμετρικά γύρω από το πρόσωπο του σχηματίζοντας ένα κάδρο και σαν σκηνοθέτης σε οδηγεί να δεις την εικόνα: «Why don’t you shut the door and close the curtains? ‘Cause you’re not going anywhere. He’s coming up the stairs and in a moment he’ll want to see your underwear».
Ναι, είμαστε μέσα στο πρώτο encore. Αυτό που θα τελειώσει με το long party version του «Common people»: Αυτού του ύμνου που γράφτηκε με αφορμή κάποια ‘επώνυμη’ μπουρζουά Ελληνίδα, συμφοιτήτρια του Cocker στην Ακαδημία Τεχνών St Martin’s College. Χορεύεις όσο σε κρατάνε τα πόδια σου, τραγουδάς όσο αντέχει η φωνή σου, γιατί είσαι κοινός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Και παρότι ο Jarvis στέκεται ψηλά στη σκηνή κι αυτός στους «commons» ανήκει.
Χαρίζοντας πόζες στο κοινό της πόλης.
Θα μπορούσε να είναι αυτό το τέλος της βραδιάς με τον ιδρώτα του κόσμου να έχει υγράνει την ατμόσφαιρα – αλλά όχι. Οι Pulp γυρίζουν πίσω για λίγο ακόμα πάρτι που περιλάμβανε «Razzmatazz» και «Glory days», φτάνοντας το set list στα 19 τραγούδια, δηλαδή στις δύο ώρες συνεχούς σκηνικής παρουσίας – την στιγμή που, κατά εμφάνιση τους στην Prima Vera, έμειναν στα 16 τραγούδια. Οι Pulp είχαν ολοκληρώσει ένα live αγνής συναυλιακής δόξας. Κι αν αυτή ήταν η τελευταία τους επανένωση, ας είναι: Άγγιξε το ιδανικό.
Οδηγώντας για το σπίτι, το μπλόκο της αστυνομίας για αλκοτέστ με περίμενε στην άκρη του δρόμου. Μηδέν αλκοόλ στο αίμα, αποφάνθηκε. Αλλά η ζάλη και το μεθύσι οδηγούσαν. Στο Spotify έπαιζε «F.E.E.L.I.N.G. C.A.L.L.E.D. L.O.V.E.».
