ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Μαγική νύχτα στο Ηρώδειο, με πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο για Μπραμς και Μπετόβεν
Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Είναι από αυτές τις στιγμές πραγματικής τύχης που βρίσκεσαι στον επιβλητικό χώρο του Ηρωδείου – που όσες φορές κι αν βρεθείς σε αυτόν δεν τον χορταίνεις – για μια σπουδαία σύμπραξη επί σκηνής. Ο Λεωνίδας Καβάκος συναντά τους Emanuel Ax και Υo-Yo Ma και μαζί ,οι τρεις αυτοί κορυφαίοι σολίστες, ανοίγουν τον συναυλιακό κύκλο του φετινού καλοκαιριού στο ρωμαϊκό ωδείο, χαρίζοντας μας μια απολαυστική ακρόαση έργων των Γιοχάνες Μπραμς (Τρίο με πιάνο αρ. 2 σε ντο μείζονα, έργο 87) και Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Τρίο με πιάνο σε σι ύφεση μείζονα, έργο 97, «Του Αρχιδούκα») – στη σκιά του Παρθενώνα. Η γνωριμία και η συνεργασία των τριών σπουδαίων αυτών καλλιτεχνών μετράει αρκετά χρόνια · μαζί έχουν πραγματοποιήσει συναυλίες γεμίζοντας ασφυκτικά τις σπουδαιότερες αίθουσες παγκοσμίως, ενώ έχουν ηχογραφήσει ήδη τρεις δίσκους με έργα Μπετόβεν. Επομένως ήταν ευτυχής συγκυρία για το μουσικόφιλο κοινό της χώρας μας, αλλά και πολλών επισκεπτών της που τυχαία βρέθηκαν στην Αθήνα την ημέρας της μοναδικής αυτής μουσικής συνύπαρξης, να απολαύσουν ένα ρεσιτάλ δεξιοτεχνίας από μουσικούς του βεληνεκούς αυτών των τριών. Δύο χορταστικές ώρες απίστευτης τεχνικής στο πιάνο, το βιολί και το βιολοντσέλο, μία σύμπραξη που θα θυμάσαι για καιρό. Αυτή ήταν η πρώτη φορά του Emanuel Ax στη χώρα μας, ο οποίος δήλωσε ενθουσιασμένος, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο πιο «νόστιμο σουβλάκι της ζωής του», ενώ ο Υo-Yo Ma με τη σειρά του μίλησε για τον ελληνικό πολιτισμό που τόσο θαυμάζει. Για το τέλος μας επεφύλασσαν ένα τελευταίο κομμάτι-έκπληξη · μία υπέροχη διασκευή για πιάνο, τσέλο και βιολί που έκανε ο John Williams από τη «Λίστα του Σίντλερ». «Η πρόσκληση τέτοιου βεληνεκούς καλλιτεχνών πρέπει να γίνει κάποια στιγμή προτεραιότητα στην Ελλάδα, για να μπορεί το κοινό εδώ να απολαύσει από κοντά τη δουλειά τους», είπε κάποια στιγμή ο Λεωνίδας Καβάκος και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Ευδοκία Βαζούκη
Φωτογραφία: Μαρία Βέλμαχου
Η σπουδαία καλλιτεχνική πορεία του Γιάννη Κότσιρα είναι αδιαμφισβήτητη. Τα τραγούδια του μάς συντροφεύουν σε νοσταλγίες, λύπες και χαρές. Έχοντας, λοιπόν, για πρώτη φορά την ευκαιρία (κι όμως!) να τον δω από κοντά, επισκέφτηκα το Βεάκειο Θέατρο στον Πειραιά. Ένα πλήθος κόσμου γέμισε τις θέσεις από τη μια άκρη του θεάτρου στην άλλη και με μόλις δέκα λεπτά καθυστέρηση από την ώρα έναρξης (κάτι πρωτοφανές για τις συναυλίες που μέχρι τώρα έχω παρακολουθήσει), ο Γιάννης Κότσιρας βγήκε στη σκηνή.
Στην αρχή περιπλανηθήκαμε στα μέρη της Αλεξάνδρειας, έπειτα χορέψαμε τραγούδια για το Θαλασσί της θάλασσας, που μας θύμισαν Αύγουστο και στο τέλος, τραγουδήσαμε όλοι μαζί με μια φωνή για τις αγαπημένες μας Κακές Συνήθειες και τις Τυφλές Ελπίδες, που μας πλημμυρίζουν. «Απόψε θα δώσω εξετάσεις» μάς είπε χαμογελώντας ο Γιάννης Κότσιρας για τους δυο γιους του που βρίσκονταν στο κοινό και λίγο μετά, τους αφιέρωσε δυο από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες του, το «Φως» και το «Σασμός». Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στην Δήμητρα Μπουλούζου, που συνόδευε με το βιολί και την μαγευτική φωνή της καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ξεσηκώνοντας μας όλους για να χορέψουμε νησιώτικα. Και η Μυρτώ Βασιλείου – μια καλλιτέχνις που δεν γνώριζα τόσο καλά, αλλά σίγουρα θα παρακολουθώ από εδώ και πέρα – τραγούδησε με σκέρτσο τόσο τα δικά της τραγούδια, όσο και άλλων. Και όταν ανέβηκαν και οι τρεις στη σκηνή, ήρθε η ώρα να «ταξιδέψουμε» τραγουδώντας κάποια από τα πιο γνωστά τραγούδια του Γιάννη Κότσιρα, το «Κάθε Φορά» και το «Έτσι κι αλλιώς». Και όταν, πάλι, ήρθε η στιγμή για το κλείσιμο και αποχώρησαν από την σκηνή, ακολούθησε ένα από τα highlights της βραδιάς! Μετά από το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού και με το σύνθημα «κι άλλο», οι τρεις τους επέστρεψαν στη σκηνή για τρία τελευταία τραγούδια, σε μια υπέροχη βραδιά που σίγουρα θα θυμάμαι για καιρό…
Μαρία Βέλμαχου
Στο μυαλό μου οι ταινίες του Lucas Guadagnino (π.χ. Call me By Your Name) είναι ταυτισμένες με ρομαντικά πλάνα, έντονους έρωτες και μια πληρότητα που ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις (όραση, γεύση, ακοή κ.α.). Όταν αυτή τη εβδομάδα είδα (επιτέλους) το Challengers, απέκτησα μια καινούργια οπτική για τον φακό του και τα πλάνα του. Ήταν αχόρταγα, γρήγορα και όχι τόσο ρομαντικά όσο…παθιασμένα.
Στην ταινία η Tashi Dancan (Zendaya), νυν προπονήτρια τένις και πρώην κορυφαία παίκτρια, είναι μία γυναίκα δυναμική, αδίστακτη, επιβλητική και σίγουρη για τις μεθόδους και τις απόψεις της. Παντρεμένη με τον Art Donaldson (Mike Faist) – πρωταθλητή του αθλήματος- που όμως, παρ’ όλες τις προσπάθειες του ίδιου και της προπονήτριας του (Tashi) , οι ήττες δεν σταματούν. Για να ανακάμψει, η Tashi συμπεριλαμβάνει το Art σε ένα φεστιβάλ Challengers, στο οποίο έρχεται αντιμέτωπος με τον πρώην κολλητό του και παλιό σύντροφο της Tashi, Patrick Sweig (Josh O’Connor). Η ιστορία μεταφέρεται από το παρόν στο παρελθόν της σχέσης των τριών τους σε έντονα καρέ και χωρίς απαραίτητα στοπ μεταξύ τους, και κυρίως, χωρίς να δώσει την ευκαιρία στον θεατή να ανασάνει στιγμή – σαν να έπαιζε ή να έβλεπε ο ίδιος ένα καλό παιχνίδι τένις για 2 ώρες και 11 λεπτά. Με εξίταραν τα πολύ κοντινά, τα μονοπλάνα, και βασικά, η σκηνή του τελικού αγώνα που είναι τραβηγμένη «υπόγεια». Όλη η ταινία ήταν σαν μια πράξη σεξ- και ας μην συμπεριλάμβανε καμία ολοκληρωμένη σεξουαλική σκηνή. Τα κουστούμια των πρωταγωνιστών, τα οποία κατά τη διάρκεια της ταινίας τα “μοιράζονταν” – για παράδειγμα ο Patrick στην σκηνή με τους τρείς τους στο κρεβάτι (thank you Luca!) φοράει το πουκάμισο που φορούσε ο Art όταν είδαν πρώτη φορά την Tashi να αγωνίζεται – σε βάζουν ακόμα πιο μέσα στην πολύπλοκη σχέση που ενώνει τους ήρωες. Λάτρεψα την μπλούζα “I TOLD YA” που σχεδίασε ο ενδυματολόγος της σειράς Jonathan Anderson (είναι η πρώτη δουλειά του στον κινηματογράφο!) και την οποία μοιράζονται κατά την διάρκεια της ταινίας η Tashi με τον Art. Την συγκεκριμένη μπλούζα ο Anderson την εμπνεύστηκε από μία παρόμοια εμφάνιση του JFK Jr. σε μία φωτογραφία paparazzi. Μάλιστα ο Anderson έχει δηλώσει πως άντλησε τρομερή έμπνευση και ιδέες από το στυλ του JFK Jr. για τον χαρακτήρα του Patrick και όχι μόνο.
Μετά το τέλος της ταινίας, χώθηκα στο κινητό μου για να μάθω τα πάντα. Διάβασα πως πρόκειται για ένα ερωτικό τρίγωνο ή για δυο άντρες που προσπαθούν να κερδίσουν την ίδια γυναίκα, και αλλά τέτοια. Προσωπικά, νομίζω πως το Challengers είναι μια ταινία για δύο άνδρες που είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους και μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη με το τένις (ουφ).
Μαρία Βαλτζάκη
Φωτογραφία: Ελένη Ανδρεάτου
Θυμάμαι ήταν κάπου το 2015, όταν το παιδί που κρύβεται μέσα μου, με οδήγησε σε κάποιο Αθηναϊκό θερινό σινεμά – με μια μικρή συστολή λόγω ηλικίας – να παρακολουθήσω την νέα τότε ταινία της PIXAR, “Τα μυαλά που κουβαλάς’’. Τότε, η επιλογή μου επάξια με είχε δικαιώσει, καθώς είχα να συγκλονιστώ τόσο με ταινία κινουμένων σχεδίων από τον «Βασιλιά των Λιονταριών». Επιστρέφοντας στο 2024, με θάρρος και τόλμη αποφάσισα να παρακάμψω – ξανά – τις συστολές μου και να βρεθώ ξανά σε κάποιο θερινό σινεμά για να παρακολουθήσω το sequel του animation που τόσο με είχε γοητεύσει – και για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, θέλω να πω πως στο σινεμά που επισκέφτηκα είχα και άλλους «συμμάχους» – ηλικιακά δηλαδή – να επιβεβαιώνουν πως «Τα μυαλά που κουβαλάς» είναι μια ταινία που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.
Μαζί με εμένα, βέβαια, είχε μεγαλώσει και η πρωταγωνίστρια της ταινίας. Η Ράιλι βρίσκεται πλέον στην εφηβεία και όπως καταλαβαίνετε τα πράγματα έχουν δυσκολέψει κατά πολύ. Η χαρά, η λύπη, ο φόβος, ο θυμός και η αηδία που “πρωταγωνίστησαν” στην πρώτη ταινία, τώρα έρχονται αντιμέτωποι τόσο με τις αλλαγές που μπορεί να φέρει η εφηβεία όσο και με τα καινούρια συναισθήματα που εισβάλουν στον ψυχικό κόσμο της Ράιλι. Στο τέλος της ταινίας, πραγματικά τριβέλιζαν το μυαλό μου άκρως “ενήλικες” σκέψεις. Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί μέσα μας; Πώς τελικά όλα τα συναισθήματα είναι ωφέλιμα και μας «προφυλάσσουν» από την απώλεια της αυτοσυνείδησης μας; Είχε δίκιο το συναίσθημα της χαράς στην ταινία λέγοντας ότι «δεν ξέρω πως να σταματήσω την ανησυχία. Ίσως αυτό συμβαίνει όταν μεγαλώνεις. Χαίρεσαι λιγότερο»; Η ταινία «Τα μυαλά που κουβαλάς 2» βρίσκεται ήδη πρώτη στο ελληνικό box office δίνοντας μου ακόμα ένα λόγο για να προτρέψω κάθε ενήλικα να «βουτήξει» βαθιά, με τον πιο αθώο και διασκεδαστικό τρόπο, στον αχανή και μυστηριώδη κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Ελένη Ανδρεάτου
Εν έτη 2024 οι νέες pop τραγουδίστριες πολλές, ελάχιστες, ωστόσο, για εμένα έχουν αυτό το «κάτι» το ξεχωριστό, το φρέσκο. Η 26χρονή ανερχόμενη ερμηνεύτρια-τραγουδοποιός Chappell Roan είναι αδιαμφισβήτητα μια από αυτές. Η επιτυχία δεν ήρθε εύκολα καθώς η κατά κόσμον Kayleigh Rose Amstutz, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, άλλαξε τρεις δισκογραφικές εταιρείες, επέστρεψε ισάριθμες φορές, στο πατρικό της, στο Μιζούρι, μη μπορώντας να συντηρήσει οικονομικά τον εαυτό της στην Καλιφόρνια, δούλεψε ως μπαρίστα, γκουβερνάντα, βοηθός παραγωγής στην HBO, προτού κυκλοφορήσει, τον Σεπτέμβριο του 2023, το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «The Rise And Fall Of A Midwest Princess». 14 κομμάτια που εξιστορούν τη διαδρομή μιας queer νεαρής κοπέλας από τις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ στην αναζήτηση ταυτότητας άλλοτε με τον πιο pop-girlie, ζωηρό διασκεδαστικό τρόπο, άλλοτε με τη συγκίνηση μιας μελωδικής μπαλάντας και άλλοτε αγγίζοντας τις μεσοδυτικές ρίζες της με μια country-pop αισθητική. Στην πρώτη του εβδομάδα, το άλμπουμ πούλησε μόλις 3 χιλιάδες αντίτυπα. Αρκετά βραβεία αργότερα, μια εμφάνιση στην Coachella που συζητήθηκε, supporting acts στην περιοδεία της Olivia Rodrigo και ένα νέο επιτυχημένο single με τίτλο «Good Luck, Babe!» που ακούγεται παντού, η καριέρα της Chappell Roan εκτοξεύθηκε στα ύψη. Μάλιστα, ο Λευκός Οίκος, την κάλεσε να τραγουδήσει για τον φετινό «Μήνα Υπερηφάνειας» με την ίδια ωστόσο να αρνείται στέλνοντας τους επί σκηνής το μήνυμα πως «Θέλουμε ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους. Όταν το κάνετε αυτό, τότε θα έρθω».
Την εβδομάδα που μας πέρασε η εκκεντρική queer καλλιτέχνιδα εμφανίστηκε στην εκπομπή του Jimmy Fallon «The Tonight Show» και, για μια ακόμη φορά έκλεψε τις εντυπώσεις ως το drag alter-ego της Chappell Roan. Οι ενδυματολογικές επιλογές της εμπνέονται από το drag, τις ταινίες τρόμου και το μπουρλέσκ. Η ίδια δηλώνει πως θέλει να δείχνει «όμορφη και τρομακτική» ταυτόχρονα. Κατά τη διάρκεια του «The Tonight Show» τα δύο υπέροχα κοστούμια που φόρεσε, εμπνευσμένα από την ταινία «Η Barbie στη Λίμνη των Κύκνων» ήταν ένας φόρος τιμής στην Odette και την Odile, τον λευκό και τον μαύρο κύκνο, με το μακιγιάζ του Andrew Dahling να συμπληρώνει το ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα. Η Roan μίλησε για την ανοδική πορεία της καριέρας της, τη σκληρή δουλειά που απαιτήθηκε για να φτάσει ως εδώ, ενώ ερμήνευσε με τον δικό της μοναδικό τρόπο το νέο της single «Good Luck, Babe!», κατ’ εμέ ένα από τα καλύτερα τραγούδια του 2024 έως τώρα, με φόντο ένα μαγευτικό σκηνικό. Όταν ρωτήθηκε από τον παρουσιαστή πως νιώθει με την τόση επιτυχία που γνωρίζει το τελευταίο διάστημα εκείνη απάντησε «Νιώθω πως είχα δίκιο από την αρχή».
Αριστούλα Ζαχαρίου
Φωτογραφία: Λίνα Ρόκα
Ένα μοναδικό live συγχρονισμένο με τον παλμό της ζεστής πόλης απολαύσαμε όσοι παρευρεθήκαμε στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής την Πέμπτη στις 20 του μήνα. Ο Πάνος Μουζουράκης «μεγαλώνει», όπως λέει και ο νέος του δίσκος σε μουσική και στίχους Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου, αλλά μεγαλώνει όμορφα, μεγαλώνοντας μαζί και τη παρέα της μουσικής του. Άλλοι καθισμένοι στο γρασίδι, άλλοι όρθιοι μπροστά στη σκηνή, αλλά όλοι με τη χαρά αυτής της μουσικής απόδρασης μπήκαμε στη μουσική ενέργεια του Πάνου Μουζουράκη, που κρατούσε το (καταπληκτικό) neon μικρόφωνο και κυριαρχούσε με άνεση και πάθος πάνω στη σκηνή, αλληλεπιδρούσε με όλο το κοινό και συνομιλούσε με χιούμορ διασκεδάζοντας σαν γιορτή αυτή την συναυλία μέσα στη καρδιά της πόλης.
Από το νέο (και αγαπημένο μου) τραγούδι «Μεγαλώνω» στο «Τρυφερά» υπήρξαν μοναδικές στιγμές με διασκευές (μη παραλείψετε να ακούσετε το «Filtragram» των Locomondo) και υπερλατρεμένα τραγούδια από τη δισκογραφία του, όπως το «Αυτή είναι η ζωή» και το «Φίλα με Ακόμα». Η δίωρη συναυλία είχε εξαιρετικούς μουσικούς και ένα καλοφτιαγμένο πρόγραμμα που σε έβαζε στο ρυθμό δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και σχεδόν φεστιβαλική. Αυθόρμητος, διασκεδαστικός, λαμπερός ο Πάνος Μουζουράκης έχει μια χαρισματική σκηνική παρουσία και ένα κοινό από όλες τις ηλικίες που ταυτίζεται με το πάθος για αγάπη και ζωή. Η συναυλία αυτή θα μείνει για πολύ καιρό στη σκέψη μου και ο νέος δίσκος θα μπει στο repeat όλο το καλοκαίρι.
Λίνα Ρόκα
Το αθηναϊκό κοινό είχε την τύχη να γνωρίσει από νωρίς τον Ραμπί Μρουέ, με το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης και την στροφή της προσοχής μας σε καλλιτέχνες από τη Μέση Ανατολή – που δεν παύουν να έχουν ενδιαφέρον. Οι μετακλήσεις του στη Στέγη είχαν φανερώσει κάποια πρόσωπα του πολυσχιδούς και πάντα πολιτικοποιημένου Λιβανέζου. Αυτή τη φορά επέστρεψε στο Φεστιβάλ Αθηνών με μια παράσταση στη φόρμα της διάλεξης (είχε κάνει κάτι αντίστοιχο και στο παρελθόν) με τίτλο «Ένας υπάλληλος αγνοείται».
Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση που απασχόλησε τα media της δεκαετίας του 1990 στο Λίβανο, το θρίλερ εξαφάνισης ενός χαμηλόβαθμου υπαλλήλου του υπουργείου Οικονομικών. Ο Μρουέ, μέσα από άφθονα δημοσιεύματα της εποχής για τη μυστηριώδη υπόθεση (πολλά από αυτά πρωτότυπα), αφηγείται την, καφκικών διαστάσεων, περιπέτεια του υπαλλήλου που όπως όλα δείχνουν έχει πέσει θύμα του τέρατος της κυβερνητικής διαφθοράς στο Λίβανο. Μια κατάσταση αναγνωρίσιμη τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε πολλά άλλα κράτη του κόσμου.
Ωστόσο, παρά την ενδιαφέρουσα ιστορία και την αυτοσχεδιαστική δραματουργία – αφήγηση δια χειρός του ίδιου του Μρουέ, το αποτέλεσμα έφτανε επίπεδο, χωρίς συγκινήσεις, στο κοινό. Δυστυχώς, όχι μια αξιομνημόνευτη επίσκεψη του στην Ελλάδα.
Στέλλα Χαραμή
Την τελευταία εβδομάδα, το ενδιαφέρον μονοπώλησε η βιαιοπραγία γνωστού ποινικολόγου κατά της συζύγου του, ένα γεγονός το οποίο έφερε και πάλι στο προσκήνιο το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας. Η αντίδραση ήταν όπως και να το πάρεις απογοητευτική. Από την μια, άνοιγες την τηλεόρασή σου και έβλεπες ότι ακόμα κι αυτό το γεγονός δεν είναι μάλλον αρκετά σοβαρό για να χαίρει μιας σοβαρής αντιμετώπισης. Παρουσιαστές, τηλεπερσόνες και δημοσιογράφοι, συνάδελφοι του δράστη, όλοι επιδόθηκαν στο αγαπημένο χόμπι της ελληνικής τηλεόρασης: αυτό της λεγόμενης “αποψαρας”. Γνωστή δημοσιογράφος, αφού πρώτα ανέφερε ότι “δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα σε ένα σπίτι”, αναρωτήθηκε περίλυπος για την καταστροφή που θα προκαλέσει η ομολογία του γνωστού ποινικολόγου στην… καριέρα του. Η κατακραυγή ήταν άμεση και μάλλον όλοι έχετε δει την απάντηση της δημοσιογράφου, που έγινε viral. Εξίσου υποκριτικές αντιδράσεις, αποψούλες για την “αντρίκια συμπεριφορά” του… θύτη, “φιλικές συμβουλές” για τα θύματα συνεχίσαμε να βλέπουμε όλη την εβδομάδα χωρίς σταματημό. Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου ήρθε να προστεθεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να μας πείσει ότι το τεράστιο αυτό πρόβλημα μπορεί να λυθεί με νέες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, λες και οι ήδη υπάρχουσες προβλέψεις εφαρμόζονται. Αυτή τη στιγμή οι γυναίκες που βιώνουν ενδοοικογενειακή βία βρίσκονται εντελώς αβοήθητες, με μοναδική σωτηρία τους το… “panic button”. Δομές δεν υπάρχουν -σε όλη την Ελλάδα λειτουργούν μόλις 44 Συμβουλευτικά Κέντρα, στο 13% των δήμων (!) και 20 Ξενώνες Φιλοξενίας (!) – οι αρμόδιες αρχές είναι εντελώς υποστελεχωμένες, η αστυνομία ανεπαρκώς εκπαιδευμένη, χιλιάδες γυναίκες δεν έχουν πού να στραφούν, και εμείς υποτίθεται ότι πρέπει να “εμπιστευτούμε τη διαδικασία” και να είμαστε ευγνώμονες για το bare minimum που διαφημίζεται ως πανάκεια. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι όσο δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα από την ρίζα του, όσο το κράτος παραμένει απόν, δεν θα σταματήσουμε να ακούμε για “σοκαριστικές υποθέσεις” ενδοοικογενειακής βίας, για γυναικοκτονίες, για περιστατικά έμφυλης βίας που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν αυτό το ζήτημα αντιμετωπιζόταν με τη σοβαρότητα που του αναλογεί.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
