Τελετή αποφοίτησης από το Λύκειο – βρες μου έναν γονιό που δεν δακρύζει…

Αυτές τις μέρες οι περισσότεροι φίλοι μου – γονείς, όσοι δηλαδή έχουν παιδιά σχολείου, πηγαίνουν στις αποφοιτήσεις τους. Κύκλοι που κλείνουν, κύκλοι που ανοίγουν, το θαυμαστό ταξίδι της ζωής ενός νέου ανθρώπου που συνεχίζεται και γίνεται κάθε μέρα πιο περίπλοκο και πιο ενδιαφέρον.

Με αφορμή μια ακόμη αποφοίτηση από Λύκειο, αναζήτησα ένα κείμενο που είχα γράψει στο μπλογκ μου, όταν αποφοίτησε από το σχολείο η κόρη μου, το μικρότερο από τα παιδιά μου. Ελπίζω ότι δεν είναι (μόνο) αυτοαναφορικό, αλλά ότι εκφράζει κάποια από τα συναισθήματα που έχουμε νιώσει όλοι οι γονείς σε αυτή τη διαδρομή της σχολικής ζωής των παιδιών μας.

Στην αρχή είναι ένα μικροσκοπικό χεράκι που κρατάς και σε ακολουθεί δύσπιστα προς το καινούργιο, παράξενο, μυστήριο, φοβιστικό «σχολείο». Τον παιδικό σταθμό. Με μια μινιατούρα τσάντα, παγουράκι για το νερό του, την πετσετούλα του και δυο μάτια που σε κοιτάζουν όλο απορία: Γιατί δηλαδή πρέπει να πάω εκεί; Εγώ προτιμώ να είμαι μαζί σου.

Μετά έρχεται κι ένα δεύτερο χεράκι, και φτιάχνεις πρωί πρωί κοτσιδάκια, και διαλέγεις πολύχρωμα φουστανάκια. Και γεμίζουν τα χέρια σου χεράκια που αφήνουν το δικό σου, πότε διστακτικά πότε πρόθυμα στην πόρτα του σχολείου.

Και έρχεται -άξαφνα- η ώρα για την Πρώτη. Και τα πρωτάκια σου είναι τόσο μωρά που δεν θέλεις να τα στείλεις εκεί. Και ούτε την δεύτερη φορά που το ζεις γίνεται πιο εύκολο. Γιατί αυτό είναι το ροζ μωρό σου, τι δουλειά έχει εκεί στο σχολικό προαύλιο με τα μεγάλα παιδιά.

Και τα χρόνια περνάνε και οι τάξεις το ίδιο. Και δακρύζεις κάθε χρόνο τέτοια εποχή παρακολουθώντας τις σχολικές γιορτές. Και έχεις τόση αγωνία αν θα θυμηθεί το Παιδί τα δύο στιχάκια που έχει να απαγγείλει. Κι ανησυχείς μήπως δεν έραψες καλά το γράμμα στο μπλουζάκι και ξεκολλήσει την ώρα που το ροζ μωρό σου γράμμα-της-αλφαβήτου θα τραγουδάει και θα χορεύει. Και ξεχνάς να τραβήξεις βίντεο, γιατί έχεις συγκινηθεί: Με το Νι και με το Σίγμα θα σας πούμε όλα τα Νέα. Στη Νέα Γουινέα, παΝτρεύτηκε μια Νέα, ετών δεκαεΝΝέα, με άΝτρα δεκαΝέα… Μα είναι δυνατό να μεγάλωσε τόσο το μωρό σου;

Και μετά έρχεται η πρώτη «αποφοίτηση». Το εκτάκι σου θα πάει τώρα πια στο Γυμνάσιο. Τα Παιδιά δεν θα είναι ξανά στο ίδιο σχολείο. Το ένα θα φεύγει και το άλλο θα έρχεται. Σε περιμένουν έξι χρόνια Γυμνάσιο και έξι χρόνια Λύκειο.

Και τα βλέπεις όλα τα εκτάκια, που τα θυμάσαι από μωρά κι αυτά να μεγαλώνουν μαζί με τα δικά σου παιδιά και συγκινείσαι με τα λόγια των δασκάλων και με τον αποχαιρετισμό τους στα παιδιά, που ανοίγεται μπροστά τους ένας υπέροχος κόσμος να εξερευνήσουν, να ανακαλύψουν και να κατακτήσουν. Κι ακούς τις ευχές που τους δίνουν και κλαις – (όπως εγώ αυτήν εδώ τη στιγμή που γράφω, τόσα χρόνια μετά, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ γιατί τελικά υπάρχουν φάσεις στη ζωή του γονιού που είναι δυνατά ορόσημα).

Και η σκυτάλη περνάει στο επόμενο παιδί. Και ξαφνικά έχεις δύο αγιασμούς που γίνονται ταυτόχρονα, και τρέχεις από το ένα σχολείο στο άλλο – ευτυχώς είναι κοντά. Και στο ένα σχολείο μένεις δίπλα στο «ροζ μωρό» που δεν είναι πια μωρό, και το καμαρώνεις που στέκεται σοβαρό σοβαρό δίπλα στη φιλεναδίτσα της. Στο άλλο σχολείο παρακολουθείς πίσω από τα κάγκελα, κρυφά, για να δεις πώς θα χωριστούν τα τμήματα, με ποιους θα είναι το μεγάλο Παιδί πια, θα έχει φίλους του στην ίδια τάξη;

Και νά’ σου η δεύτερη «αποφοίτηση». Πώς κυλάει ο χρόνος…. Και καμαρώνεις, και κλαις, και καμαρώνεις, και κλαις και δεν το πιστεύεις ότι τελείωσε η φάση του Δημοτικού. Μεγάλωσε το ροζ μωρό; Πού πήγαν τα κοτσιδάκια; Πού πήγαν τα ροζ φορεματάκια;

Και μετά έρχεται το Γυμνάσιο ξανά και τα κάγκελα εκείνα σε περιμένουν να σταθείς για να δεις σε ποιο τμήμα θα πάει το μικρό μας; Θα είναι η φιλεναδίτσα της, η κολλητή από την πρώτη δημοτικού, μαζί; Πώς γίνεται αυτό το μωρό που σούφρωνε τα ροζ χειλάκια του όταν θύμωνε κι εσύ έχεις αυτή την εικόνα χαραγμένη στο μυαλό σου να έχει γίνει ξαφνικά μια κοπέλα μέχρι επάνω, μια έφηβη, έτοιμη να ανοίξει φτερούγες και να πετάξει κι αυτή ψηλά για να κυνηγήσει τα όνειρά της;

Και πάλι κλαις από τη συγκίνηση.

Αυτό το δάκρυ έχει μόνιμο χαραγμένο μονοπάτι στο μάγουλο. Κι ακόμη κι όταν δεν κυλάει φανερά, εσύ το καταπίνεις και η γεύση του σου έχει γίνει τόσο οικεία όλα αυτά τα χρόνια…

Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν. Και καλά κάνουν γιατί αυτό τους πρέπει. Και μακάρι να το κάνουν γιατί τότε ξέρεις ότι έχεις κάνει κάτι καλά αφού έχουν τη δύναμη να φύγουν μακριά σου.

Απλά αυτά τα ορόσημα σε συγκινούν βαθιά. Να τώρα τελείωσε και το ροζ μωρό το σχολείο πια. Μπορεί σε λίγους μήνες να είναι φοιτήτρια, μπορεί όχι, αλλά σίγουρα θα βρει το δρόμο της. Και όλα είναι όπως πρέπει. Αλλά εσύ Μάνα δακρύζεις πάλι πλένοντας τη σχολική τσάντα γιατί μεγαλώνοντας και το δεύτερο παιδί σου, μια ανάσα πριν την ενηλικίωση, ε δεν μπορείς να μην αναπολήσεις αυτά τα 18 χρόνια που πηγαίνατε μαζί στο σχολείο.

Καλή αποφοίτηση, ροζ μωρό μου, και καλή ενηλικίωση. Ξέρω ότι κι εσύ θα φύγεις μακριά, αλλά ένα κομμάτι από την καρδιά μου θα είναι πάντα μαζί σου. Κι όποτε με χρειαστείς, θα είμαι πάντα εκεί, Οπότε, όλα θα είναι πάντα καλά. Σε λατρεύω.

Καλή αποφοίτηση και καλή συνέχεια σε όλα τα παιδιά μας. Να είναι γερά και τυχερά και να είμαστε σίγουροι ότι τα έχουμε μεγαλώσει με την ικανότητα να κάνουν -τελικά- τις σωστές επιλογές για τη ζωή τους.