Bella Ciao#11: Παρατηρητής ή βιωματικός συνάνθρωπος;

Το σκοτάδι αρχίζει να σε ρουφάει, η μουσική γλιστράει  από τον λαβύρινθο στον εγκέφαλο να συναντήσει το αλκοόλ και η θολούρα από τον υγρό καπνό ανεβάζει την φτιαχτή της ταύτισης διάθεση.

Με το πείραμα να παίρνει σάρκα, εσύ σκλάβος της διάθεσης που σώνει και καλά πρέπει να υιοθετήσεις ή της πραγματικής ελευθερίας.

Ένα κατηγορώ στον καπιταλισμό, αλλά γεμάτο κάμερες και εξοπλισμούς, στο σύστημα που θέλουμε να ανατρέψουμε και που το χρησιμοποιούμε για την ουτοπική ελευθερία με την πάνινη τσάντα στον ώμο και την παντόφλα Birkenstock.

Το όπλο της δικής μου διάθεσης να παθαίνει συνεχώς εμπλοκή και να ακροβατώ ανάμεσα στην ταύτιση με το δρώμενο στα δωμάτια και στο break.

Τις στιγμές που ο ιδρώτας αναβλύζει άρχισα σιγά σιγά να αγαπάω τον συνάνθρωπο όλο και περισσότερο, αμβλύνθηκαν  σιγά σιγά οι αντιστάσεις και ο ερωτισμός εξατμιζόταν στο δάσος, πεύκο και ιδρώτας γίνονται ένα.

Με μέσο όρο ηλικίας τα 30, τα νιάτα αχ τα νιάτα, κοιτάμε ο ένας τον άλλον χωρίς να ρωτάμε τι ώρα είναι.

Ε εσύ! Εγώ είμαι!

Δροσίζεις το κορμί σου στο αυτοσχέδιο ντους και βουτάς στην καυτή σάουνα γυμνό, απελευθερωμένο στους καθρέφτες των ματιών, όνειρο, αλήθεια ή επιθυμία που έμεινε ανεκπλήρωτη.

Ξυπνώ και ονειρεύομαι ακόμα.

Ας ονειρευτούμε όλοι το ίδιο όνειρο, ας παρασυρθούμε από τις νότες, ας ζήσουμε την ζωή μας χωρίς το ψέμα που μας φυλακίζει αλλά με την αλήθεια της ελευθερίας…

ENTR’ACTE
Pause

Respublika @Orfeas Kalafatis