Hot or Not #121: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Φωτογραφία: Μαρία Βέλμαχου

Το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομα της Μαρίνας Σάττι, μετά τη Eurovision και το «Ζάρι» είναι κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα. Στη πρώτη της συναυλία στην Αθήνα μετά από τον ευρωπαϊκό μουσικό διαγωνισμό, η Μαρίνα μάς απέδειξε για ακόμη μία φορά πως αξίζει όλο το κύμα αγάπης που δέχεται. Σε μια βραδιά που τα είχε όλα, τραγουδήσαμε λέξη προς λέξη το δεκάλεπτο Mixtape, ταξιδέψαμε με τη νοσταλγική Μάντισσα, «μερακλώσαμε» με τη Μερακλίνα και μάθαμε τι να απαντάμε σε όποιον μας ρωτάει «από ποιο χωριό είσαι εσύ;». Το ρεπερτόριο της Σάττι- μοναδικό και ιδιαίτερο, όπως και η ίδια- είχε νησιώτικα, παραδοσιακά δημοτικά, μπαλάντες, αραβικά και μουσικές από τα Βαλκάνια.

Η Τεχνόπολη πλημμύρισε από μια λαοθάλασσα ανθρώπων με σημαίες, μπλουζάκια και βεντάλιες αφιερωμένες στην Μαρίνα. Και η ίδια όμως, φρόντισε να επικοινωνεί ουσιαστικά με όλους εμάς, λέγοντάς μας ιστορίες, βγαίνοντας από το καθιερωμένο πρόγραμμα για να τραγουδήσει το «Μαργούδι» που της ζητήθηκε και προσφέροντας νερό από τη σκηνή σε όποιον- λόγω ζέστης- το είχε ανάγκη.

Ειδική αναφορά στα σημεία που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον: στο playlist που ακουγόταν από τα ηχεία μέχρι η Μαρίνα Σάττι να εμφανιστεί στη σκηνή, στη συγκίνηση της για τον θάνατο του μπαμπά της, συνοδευμένη από την αναφορά της για το πως όλη της η οικογένεια βρισκόταν εκεί, στο ίδιο ακριβώς σημείο μαζί της, πέρυσι, καθώς και το έμμεσο μήνυμα της για την Παλαιστίνη, όταν βρέθηκε μπροστά της μια βεντάλια-καρπούζι. Και βέβαια, η απόλυτη έκπληξη της βραδιάς: Ο Λευτέρης Πανταζής επί σκηνής να μάς ξεσηκώνει με τις επιτυχίες του!

Από την Σάττι της Yenna (μια λέξη που της είπε ο δάσκαλος μουσικής της για να παρομοιάσει τη διαδικασία δημιουργίας ενός τραγουδιού), μέχρι την Μα-ρί-να του P.O.P, η Μαρίνα Σάττι έχει ταλέντο αστείρευτο, ανεβαστική διάθεση και μια μουσική παιδεία που δεν μπαίνει σε καλούπια- και όλα αυτά; Σε μια περιοδεία που για εμένα κανείς δεν πρέπει να χάσει…
Μαρία Βέλμαχου

Photo credits: Mike Rafail

Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες και πρώην Καλλιτεχνικός Διευθυντής στο θέατρο Toneelhuis της Αμβέρσας, ο Βέλγος Guy Cassiers συνεργάζεται για πρώτη φορά με το ΚΘΒΕ και ανεβάζουν τη διάσημη νουβέλα του Philippe Claudel, «Η αγαπημένη του κυρίου Λιν». Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που θίγει ζητήματα όπως το τραύμα του πολέμου, ο αβάσταχτος ξεριζωμός από την πατρίδα, η απώλεια, η μοναξιά, η ανάγκη για σύνδεση και επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους. Ζητήματα πανανθρώπινα και οικουμενικά. Στον χώρο Η’ της Πειραιώς 260, στην τελευταία παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αναμετράται μόνος με τους ήρωες της νουβέλας του Claudel, σε μια σόλο περφόρμανς και με εκείνη την απλότητα που έχει μια προσωπική αφήγηση – κι εγώ βρέθηκα εκεί.

Η ιστορία ακολουθεί τον κύριο Λιν, ο οποίος κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του τη μικρή εγγονή του Σανγκ ντιού, εγκαταλείπει το κατεστραμμένο από τον πόλεμο χωριό του και φτάνει στην Ευρώπη πρόσφυγας. Οι δύο τους είναι οι μόνοι επιζήσαντες της οικογένειάς του, αφότου μια βόμβα έσκασε στο χωράφι όπου εργάζονταν ο γιος και η νύφη του. Φτάνοντας στη νέα χώρα, έχοντας φέρει μαζί του από την πατρίδα μονάχα ένα σακουλάκι από το χώμα της καθώς και την αγαπημένη κούκλα της εγγονής του, ο κύρις Λιν αφήνει τη μοίρα του στα χέρια των αρμόδιων αρχών που τον φροντίζουν, χωρίς να αντιλαμβάνεται τη γλώσσα των ξένων. Μέχρι που γνωρίζει τον κύριο Μπαρκ. Ο κύριος Μπαρκ μόλις έχει χάσει τη γυναίκα του, μιλάει συνέχεια στη γλώσσα του, ενώ ο κύριος Λιν σιωπηλός απολαμβάνει την παρέα του. Πολύ σύντομα μία ιδιόμορφη μα δυνατή φιλία καλλιεργείται ανάμεσα στους δύο άντρες, με ένα ιδιαίτερο μοίρασμα, ένα αίσθημα νοιαξίματος και φροντίδας, ένα δέσιμο υπεράνω λεκτικής επικοινωνίας.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης υποδύεται την ίδια στιγμή και τον κύριο Λιν και τον κύριο Μπαρκ, ενώ ταυτόχρονα εκτελεί και χρέη αφηγητή εν μέσω ενός λιτού σκηνικού, το οποίο εμπλουτίζει η παράλληλη κινηματογράφηση. Κάμερες δεξιά και αριστερά καταγράφουν live τον ηθοποιό και το αντίγραφό του από την προηγούμενη σκηνή προβάλλει στον πίσω τοίχο. Τεχνικές και σκηνοθετικές ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον ίδιο που όμως δεν αλλοίωσαν στιγμή την ήρεμη δύναμης της αφήγησης. Του μοιράσματος μια βαθιά τρυφερής και μελαγχολικής ιστορίας, απόλυτα σημερινής, που πέτυχε να «ξύσει» το μέσα μου όπως συμβαίνει κάθε φορά απέναντι σε ιστορίες ξεριζωμού και απώλειας. Καταστάσεις και συναισθήματα που από τύχη δεν έχεις βρεθεί στη θέση όσων τα βιώνουν. Ακόμη.
Ευδοκία Βαζούκη

Το Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη μπορεί να έριξε αυλαία για τη φετινή σεζόν, η συγκλονιστική ερμηνεία όμως της Μαρίας Καβογιάννη στον ρόλο της κακοποιημένης γυναίκας παραμένει επίκαιρη, ερχόμενη να θίξει ένα φαινόμενο που εξακολουθεί να μαστίζει ανελέητα την κοινωνία μας. Με τον ξυλοδαρμό της συζύγου γνωστού ποινικολόγου από τον ίδιο να βρίσκεται ακόμη στο προσκήνιο, αποτελώντας την απαρχή για να έρθουν στο φως κι άλλες παρόμοιες υποθέσεις, η έμπνευση του Γιώργου Κόφτη να αποτυπώσει τη Μαρία Καβογιάννη σε ένα -άρτιο αν μη τι άλλο καλλιτεχνικά- γκράφιτι στη Θεσσαλονίκη δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο σημερινή. «Η απόγνωσή της και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται, μας εκφράζει ως σύνολο», ήταν τα λόγια του ζωγράφου για το έργο του και πράγματι η απελπισία που καθρεφτίζεται στα μάτια της ηθοποιού είναι ‘γροθιά στο στομάχι’ όχι μόνο για τα τραύματα της κακοποίησης την ώρα που συμβαίνει, αλλά και για όλες εκείνες τις βαθιές πληγές που αυτή αφήνει ες αεί. Σε μια Ελλάδα που στα μισά του 2024 μετρά ήδη οκτώ γυναικοκτονίες το γκράφιτι-σύμβολο του Γιώργου Κόφτη έρχεται να δώσει φωνή και να αντιπροσωπεύσει κάθε γυναίκα-θύμα της έμφυλης βίας, που είτε σιωπά και υπομένει χωρίς να δέχεται βοήθεια από πουθενά είτε πορεύεται κουβαλώντας ανεξίτηλα μέσα της τα τραύματά της.
Μιλένα Αργυροπούλου

Αυτή την εβδομάδα βρέθηκα στο επιβλητικό Ηρώδειο με σχεδόν μαζί άλλους 5000 ανθρώπους να παρακολουθώ τη νέα παράσταση της βραβευμένης χορογράφου Anne Teresa de Keersmaeker, με τίτλο «Exit Above: Αfter the tempest». Ο «άνεμος» στροβίλιζε το πέπλο της «καταιγίδας» στους πρόποδες της Ακρόπολης, ώσπου το πέπλο παρασύρθηκε και έπεσε στη σκηνή. Τότε ήρθαμε αντιμέτωποι με όλη την δυστοπία και την αγριότητα της σύγχρονης εποχής υπό τους ήχους του «Walking Blues» του Ρόμπερτ Τζόνσον και του «Der Wonderer» του Λιντ Φράους Σουμπερτ, σε μια σαγηνευτική ερμηνεία της Φλαμανδής τραγουδοποιού, Μέσκερεμ Μέις.

Η χορογράφος Anne Teresa de Keersmaeker, επέστρεψε με τη διεθνούς φήμης ομάδα χορού “Rosas”, στο ιστορικό Ηρώδειο, πέντε χρόνια μετά για να αφυπνίσει και να μας μεταφέρει – εμπνεόμενη από την σαιξπηρική τρικυμία – στο απόλυτο χάος των σημερινών κοινωνιών.

Στη σκηνή μας υποδέχθηκε με την κιθάρα του ο εμβληματικός Κάρλος Γκάρμπιν και προσκάλεσε, υπό τους ήχους των μπλουζ ακόρντων του, δεκατρείς περφόμερ που θα μας παρέσυραν αργότερα μαζί τους στην «καταιγίδα» –  εξ’ ου και ο τίτλος της παράστασης.

Στο ξεκίνημα της μουσικοχορευτικής παράστασης «Exit Above: Αfter the tempest», «περπάτησα» μαζί με τους χορευτές στη σκηνή – αυτή η τόσο απλοϊκή, ανθρώπινη πράξη του βαδίσματος που παραβλέπουμε μέσα στους εξαντλητικούς ρυθμούς του σήμερα – ήταν όλα, ήρεμα και οικεία, μέχρι που οι χορευτές με «πήραν από το χέρι», με «σήκωσαν» απροειδοποίητα από το ατάραχο βήμα μου, σε ένα ζωώδες ξέσπασμα χορού που μου θύμισε όλη την βιαιοπραγία στην οποία μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο είδος. Βιαιότητα κατά της φύσης αλλά και του ίδιου μας του εαυτού…

Για το νέο της έργο η χορογράφος Anne Teresa de Keersmaeker έχει πει: «Η σχέση μας με τη φύση έχει διαρραγεί, ζούμε στο χείλος μιας οικολογικής καταστροφής. Όταν έχεις χαθεί, είναι καλό να επιστρέφεις εκεί από όπου ξεκίνησες». Και πραγματικά, η πάντα καλλιτεχνικά ανήσυχη, de Keersmaeker, κατάφερε –  μέσα από το «βάδισμα των ερμηνευτών» επί σκηνής, τους ρυθμούς των μπλουζ αλλά και της ποπ μουσικής – να με κάνει να αναρωτηθώ για το ποια μπορεί να είναι η λύση στο σημερινό μας χάος. Η ίδια πάντως βρίσκει το αντίδοτο τόσο στην επιστροφή στις ρίζες μας, όσο και στην συλλογικότητα, σε αυτό το συμπεριληπτικό «μαζί» που θα νικήσει τις σύγχρονες προκλήσεις.
Ελένη Ανδρεάτου

Φωτογραφία: Λίνα Ρόκα

Ακόμα και οι καθισμένοι στις ψάθες, στις καρέκλες παραλίας και στις πετσέτες κάθε είδους σηκώθηκαν όρθιοι και ενώθηκαν με το πλήθος στη συναυλία της Παρασκευής. Αυτό σημαίνει μουσικό πάρτυ. Ο φιλόξενος Κήπος του Μεγάρου ήταν ο ιδανικός χώρος για μια συναυλία που είχε πολύ χορό, ξεφάντωμα… καλοκαιρινής ενέργειας και πολλή συμμετοχή από το κοινό που τραγούδαγε σε κάθε τραγούδι και είχε γραμμένα πανό με στίχους από όλα τα κομμάτια που ακούστηκαν.

Πήγα νωρίς και ο κόσμος συνέρρεε μαζικά κρατώντας κοκτέιλ και μπύρες, αναζητώντας την παρέα του. Η συναυλία ξεκίνησε με μια θερμή υποδοχή και από εκεί όλα αφέθηκαν στη μαγεία της μουσικής. Το πλούσιο πρόγραμμα με τραγούδια από όλη τη δισκογραφία του Κωστή Μαραβέγια διέσχισε όλα τα συναισθήματα. Από το «Άμα κι άμα» στο «Πάρε χρώμα» και από τη «Ρίτα» και τα «Μικροπράγματα» στον ρυθμό του «Φίλα με Ακόμα», δεν έλειπε τίποτα, ενώ και οι εξαιρετικοί μουσικοί είχαν υπέροχο ήχο και ωραίες μεταβάσεις ανάμεσα στα τραγούδια.

Για μια ακόμη φορά ο Κωστής Μαραβέγιας αγάπησε και αγαπήθηκε από όλο το fan club. Στη πραγματικότητα «δε ζητάω πολλά», μόνο γεμάτες συναυλίες με όρεξη για τραγούδι και χορό και παθιασμένους καλλιτέχνες σαν τον Κωστή Μαραβέγια. Αγαπημένο highlight η στιγμή του αργεντινού Demian Gómez, μουσικού στα κρουστά και στα τύμπανα, που άλλαξε την ατμόσφαιρα μεταφέροντάς μας στα μέρη του. Κλείνοντας τη συναυλία είχα την αίσθηση ότι όλοι θέλαμε να κάτσουμε να απολαύσουμε κι άλλο τη μουσική αυτή και το δροσερό αεράκι.
Λίνα Ρόκα

Το Σάββατο ήρθε επιτέλους μια στιγμή που περίμενα πολύ καιρό, συγκεκριμένα από πέρσι το καλοκαίρι, που ήμουν απαρηγόρητη έχοντας χάσει το λαιβ του αγαπημένου μου ράπερ στην Αθήνα. Όταν λοιπόν, ήδη από τον Δεκέμβριο ανακοινώθηκε η επιστροφή του Bloody Hawk και μάλιστα σε μεγαλύτερο στάδιο, η Ριζούπολη για εμένα ήταν μονόδρομος. Έτσι και έγινε, στις 28 Ιουνίου βρέθηκα στο Γήπεδο του Απόλλωνα Σμύρνης, το οποίο ήταν ήδη κατάμεστο πριν ακόμα πέσει ο ήλιος. Στο κοινό έβλεπες παιδιά από 15-16 χρονών, μέχρι millennials στα 30 plus τους – όλοι τους το ίδιο πορωμένοι για τη συναυλία. Άλλοι κρατούσαν πανό, άλλοι merch, άλλοι… μακαρόνια – αμα ξέρεις, ξέρεις – και όλοι μαζί περιμέναμε υπομονετικά να ξεκινήσει το live – που ο Bloody είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν το καλύτερο της ζωής μας. Πρώτος στη σκηνή εμφανίστηκε ο BitsPliz, που πέρσι ταρακούνησε τη χώρα με το φιλόδοξο Arte Povera, με τον Bloody να ανεβαίνει αμέσως επόμενος στη σκηνή, για να μας υποδεχτεί με το Daewoo 3, το Βαλαωρίτου από τον νέο του δίσκο και το Μαχαλάς από τα πρώτα Φθηνά Τρικς. Ε, λοιπόν, η ενέργεια τόσο του Bloody στη σκηνή, όσο και του κοινού, θα παρέμενε αμείωτη, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Στα πιο δυνατά κομμάτια γινόταν χαμός – η αλήθεια βέβαια είναι ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς το τελευταίο pit – ενώ όταν ένα κομμάτι, όπως το Εικοσάλεπτο, απαιτούσε την προσοχή μας, το κοινό ακολουθούσε με την ίδια ευλάβεια τον καλλιτέχνη, κάνοντας απόλυτη ησυχία. Στη σκηνή ανέβηκαν επίσης ο Trouf,  ο Toquel, αλλά και οι συνεργάτες του στο The Deal, Wang και Dani Fambino, που ταρακούνησαν -είμαι σίγουρη κυριολεκτικά- το στάδιο. Φεύγοντας από το λαιβ, είχες ακούσει όλα τα αγαπημένα συ κομμάτια, είχες νιώσει τον παλμό και μάλλον όλοι παραδεχτήκαμε στον εαυτό μας ότι αυτό πράγματι ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μας.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Φωτογραφία: Mαρία Βαλτζάκη

Είμαι 22 χρονών. Σε αυτά τα 22 (όχι τόσο υπέροχα) χρόνια πάνω στην γη, δεν μπορώ να θυμηθώ ένα καλοκαίρι, ή μία εποχή γενικότερα, που οι δασικές – και όχι μόνο- περιοχές της Ελλάδας δεν καίγονταν. Για να είμαι ειλικρινής, απορώ και που έχει μείνει κάτι να καεί. Η κλιματική κρίση και οι εξωπραγματικές θερμοκρασίες είναι κάτι που όλοι πρέπει να αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Οι συνέπειες της υπερβολικής ανθρώπινης παρεμβολής στην φύση είναι μία πραγματικότητα που πρέπει να αποδεχτούμε. Ειδικά η νέα γενιά, πρέπει να δεχτεί αυτή την συνθήκη και μετά να την αντιμετωπίσει. Και ξέρουμε όλοι πόσο “εύκολο” είναι για ένα νέο άτομο να αποδεχτεί της συνέπειες μίας κατάστασης που δεν έχει ουσιαστικά καμία ευθύνη, αλλά βασικά εκείνο θα επηρεάζει.

Δυστυχώς όμως, οι αιτίες και η μαζική έξαρση (και εξάπλωση) των πυρκαγιών στην χώρα μας δεν οφείλονται μόνο στην κλιματική αλλαγή. Η ελάχιστη δασική προστασία, τα, μη-υπάρχοντα πολλές φορές, σχέδια κατάσβεσης (αλλά μόνο εκκένωσης) και κυρίως η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού στο πυροσβεστικό σώμα, θα έλεγε κάποιος πως έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι αρμόδια για να λύσω τα (ας είμαστε ειλικρινείς – αμέτρητα) θέματα πρόσληψης ή οργάνωσης του πυροσβεστικού σώματος ή του κρατικού μηχανισμού γενικότερα. Δεν μπορώ όμως παρά να διερωτώμαι και να αμφιβάλλω. Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να καιγόμαστε κάθε χρόνο; Γνωρίζουμε τις πιθανότητες, έχουμε την εμπειρία προηγουμένων τραγωδιών και επιλέγουμε να μην αλλάξουμε τίποτα; Και εμείς ως πολίτες, πολλές φορές, επιλέγουμε να είμαστε απρόσεχτοι και επιπόλαιοι (και να πετάμε βεγγαλικά στου 40 βαθμούς από το σκάφος μας). Και όταν έρχεται (ξανά) η στιγμή της ανάγκης είμαστε πάλι μόνοι. Ακόμα και όταν έχουν πάει όλα λάθος και η επόμενη φωτιά έχει ξεκινήσει να καίει, δεν είμαστε σίγουροι πως θα έρθει κάποιος. Ελπίζουμε απλώς, ο “αρχηγός άνεμος” να είναι με το μέρος μας.  Άραγε, όταν θα φτάσω 42 χρονών (λέμε τώρα) θα έχει μείνει κάτι να καεί; *Μπορείτε να πάρετε πληροφορίες για τις υπάρχουσες πυρκαγιές και ανάγκες στα παρακάτω προφίλ: @humanitygreece @act4mati @act4evoia
Μαρία Βαλτζάκη

@Hugo Glendinning.

Χρωστάμε πολλά στη σχέση μας με το μεταμοντέρνο θέατρο στους Βρετανούς Forced Entertaiment που μας επισκέπτονται τακτικά την τελευταία 20ετία. Παρόλα αυτά, η τελευταία τους εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών με το «Signal to Noise» άγγιξε το όριο του ανυπόφορου. Ως αιχμηρό σχόλιο στην απανθρωποίηση μας και την μετάβαση της ανθρώπινης στη μετα-ανθρώπινη τεχνολογική κατάσταση – όπου η φύση ρομποτοποιείται – το «Signal to Noise» λειτούργησε ως μια υπενθύμιση αυτού του παρόντος που συντελείται.

Η, ομολογουμένως εξαιρετική, ομάδα των πρωταγωνιστών  –Robin Arthur, Seke Chimutengwende, Richard Lowdon, Claire Marshall, Cathy Naden, Terry O’Connor – καθοδηγημένοι από τον Tim Etchells έμπαιναν ασταμάτητα σε συνθήκες φαρσικής μεταμόρφωσης (φορώντας εξωφρενικές περκούκες και αταίριαστα κοστούμια) πηγαινοέρχονταν άσκοπα και νευρικά στη σκηνή, εκτοξεύοντας ασύνδετες, μεταξύ τους, βασανιστικά επαναλαμβανόμενες φράσεις (κάποιες φυσικά με ειδική βαρύτητα και σημασία, παρότι άτακτα ειρημένες) κι αυτό συνέβαινε επί 90 λεπτά. Η καλή ιδέα της παράστασης εξαντλήθηκε πολύ νωρίς, με αποτέλεσμα η εξέλιξη της μοιάζει με μια στείρα και εμμονική πραγματεία στην επανάληψη. Δύσκολο για ένα τέτοιο δραματουργικό κι ερμηνευτικό σχήμα να λειτουργήσει, ευκολότερο να ενοχλήσει και να αποξενώσει το θεατή. Εκτός κι αν μιλάμε για θιασώτες του avant garde που ίσως το χάρηκαν.
Στέλλα Χαραμή