ΔΕΥΤΕΡΑ
23
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Το βράδυ της Παρασκευής (28/6) βρέθηκα να φεύγω από το σπίτι μου με metallic bold eyeliner στα μάτια, wet look στα μαλλιά και ένα διχτυωτό καφτάνι για μπλούζα. Και ενώ για κάποιο άλλο αυτό είναι μια απλή Παρασκευή βράδυ (and that’s hot) για μένα αυτό σήμαινε πως θα πάω κάπου που ένιωθα ασφάλεια να πειραματιστώ με το πως θα είμαι και να αφεθώ σε ένα τύπου alter ego. Ο λόγος; Το 3ο live performance της Τάμτα στο Smut.
Πήρα λοιπόν μια φίλη μου που λατρεύει το καινούριο άλμπουμ της, Indentity Crisis, και περίπου στη 1 το βράδυ ήμασταν στην είσοδο του Smut.
Αν είστε σαν και μένα γενικά, και δεν έχετε ξαναβρεθεί στο συγκεκριμένο χώρο, είμαι εδώ για εσάς για να σας περιγράψω την εικόνα ακριβώς. Το Smut είναι ένα underground queer club με κατά βάση ηλεκτρονική και τέκνο μουσική, μέσα στο οποίο απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Ναι, ναι – για να το εξηγήσω καλύτερα, με το που σκανάρουν το εισιτήριό σου και περνάς την πόρτα, σου βάζουν αυτοκόλλητα στις κάμερες του κινητού σου. Εγώ όταν πήγα γνώριζα ήδη γι’ αυτή την πολιτική του μαγαζιού, ωστόσο περίμενα να δυσκολευτώ πολύ με αυτό τον «περιορισμό» κατά την διάρκεια του live. Είμαι ένας άνθρωπος που φωτογραφίζει τα πάντα – ειδικά σε συναυλίες και live είναι το αγαπημένο μου – θέλω να θυμάμαι την στιγμή ή καλύτερα θέλω να αποτυπώσω αυτή την μοναδική στιγμή που κάποιος πάνω σε μια σκηνή καταθέτει την ψυχή του. Ωστόσο εδώ αυτό δεν ήταν εφικτό και όλα τα άτομα που είναι μέσα στο club το σέβονται απόλυτα. Γενικά, είναι ένας χώρος με πολύ έντονα χρωματιστά φώτα που τρεμοπαίζουν, δυνατή μουσική και περιμετρικά του «δωματίου» κλουβιά με συρματοπλέγματα. Μπορώ να φανταστώ πως ίσως ακούγεται περίεργο ή σοκαριστικό, αλλά είναι πλήρως εναρμονισμένο με τον χώρο και ταιριάζει απόλυτα σε όσα είναι το Smut. Η ατμόσφαιρα είναι ζεστή και έντονη, η μουσική που παίζει η Miss Trouli κάνει τα πάντα πιο ζωντανά και ο κόσμος, αν και ιδιαίτερος και πολύς, σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής.
Στην καθημερινότητά μου δεν είμαι άνθρωπος που ακούει ηλεκτρονική μουσική, ούτε τέκνο, και δεν έχω πάει νομίζω ποτέ σε μέρη που ο dj να κάνει τέτοιες μουσικές επιλογές. Είχα την αίσθηση πως δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα από τέτοια μουσική, πως δεν μπορώ να νιώσω – γιατί αυτό είναι που με αφορά όταν ακούω μουσική ή χορεύω σε αυτή. Όλα αυτά μέχρι τότε• την Παρασκευή στη 1:30 το βράδυ. Η performance της Τάμτα, και των χορευτών της, σε συνδυασμό με το creative directing του Bill Roxenos (aka jenius), τα extravaganza κουστούμια (it was a fashion show- λάτρεψα ένα τεράστιο καπέλο με τούλι),τα πολλά και διαφορετικά props και το εξαιρετικό neon make up, ήταν η πιο out of body experience που έχω ζήσει στα ενήλικα μου χρόνια.
Και επειδή είναι πάρα πολλές οι ξένες λέξεις ανάμεσα στην πρόταση μου, θα το πω περιφραστικά στα ελληνικά. Όταν η Τάμτα εκτελούσε (επιτηδευμένη επιλογή της λέξης) το Dystopia ένιωσα την ψυχή μου να αφήνει πίσω το σώμα μου και το μοναδικό πράγμα που υπήρχε εκείνη την στιγμή ήταν οι εναλλαγές του φωτισμού, η φωνή της και τα κορμιά που πάλλονταν. Το ταλέντο όλων όσων συναντήθηκαν για να γίνει αυτό το live είναι εξωπραγματικό. Η ιδέα, η εκτέλεση, το συναίσθημα. Η Τάμτα στο πρώτο μέρος του show τραγούδησε κομμάτια από το Ιdentity Crisis και στο δεύτερο τραγούδησε από το “Έλα στον ρυθμό” (Το θυμόμαστε από τους Λατρεμένους μου γείτονες!) μέχρι το “Creep” των Radiohead – που εγώ λάτρεψα στη διασκευή της Kid Moxie.
Ένα από τα πράγματα που με σόκαρε τώρα που το σκέφτομαi – γιατί τότε ήταν λες και ήμουν εκτός πραγματικότητας – είναι η ευκολία με την οποία η Τάμτα υπήρχε μέσα στον χώρο και τον κόσμο και άλλαζε θέση ανάλογα με το κομμάτι που έλεγε. Περνούσε ανάμεσά μας και αυτό και μόνο έδινε μια μοναδική αίσθηση αμεσότητας, αλλά ήταν και απόλυτα φυσικό ταυτόχρονα – καθόλου επιτηδευμένο. Η συγκεκριμένη performance έδειχνε να είναι προσωπική, να είναι ανάγκη εκείνης και όλων των συντελεστών. Υπήρχε μια ελευθερία και μια αρμονία αλλά ταυτόχρονα και μια απόκοσμη αίσθηση. Όλα συνέβησαν τόσο αβίαστα. Πάντα με συνεπαίρνει αυτή η ικανότητα του καλλιτέχνη ή της καλλιτέχνιδας• να κάνει κάτι τόσο εσωτερικό, άμεσο και προσωπικό μπροστά σε ξένα μάτια και κάθε ζευγάρι από αυτά τα μάτια και τα κορμιά τους, να νιώθουν ζωντάνια, ελευθερία, κάθαρση.
Αν σας έχει μείνει απορία (αμφιβάλλω) δεν κοίταξα ποτέ το κινητό μου, παρά μόνο όταν βρέθηκα αρκετά κοντά στο stage ώστε να δω τον Βill Roxenos και την Τάμτα να κοιτάζονται, την ώρα που εκείνος κρατούσε ανάμεσα στα πόδια του το μικρόφωνο και εκείνη τραγουδούσε. Αυτό το βλέμμα θα ήθελα να το φωτογραφίσω, για να επιβεβαιώσω πως όντως συνέβη και δεν το φαντάστηκα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μπορώ να μιλάω για πολλές ακόμη γραμμές για αυτή την τελείως προσωπική εμπειρία που βίωσα αλλά δεν νομίζω πως έχει νόημα γιατί και πάλι δεν θα καταφέρω να την χωρέσω σε λέξεις. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως το ταλέντο και οι ικανότητες του Bill Roxenos, της Τάμτα και των χορευτών της ήταν το πιο sexy πράγμα που είδα στο Smut. Από ό,τι είπε και η ίδια, ήταν το τελευταίο της live για φέτος και θα τα ξαναπεί με το κοινό της από την νέα σεζόν. Εγώ απλώς ελπίζω να είναι και πάλι στο Smut – για να μπορέσω να ξαναπάω. Μέχρι τότε στο repeat το Chimaera!
