Με αφορμή την επιστροφή (για 12 μόνο παραστάσεις) του “Θεόφιλος sold” – που σκηνοθετεί η ίδια – στο Παλαιό Πανεπιστήμιο, μετά την επιτυχία στο θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών και στο Fougaro Art Center στο Ναύπλιο, η Όλια Λαζαρίδου βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή Στούντιο 4 της ΕΡΤ και μίλησε για όλα.
«Η λύπη που θυμάμαι εγώ από τα παιδικά μου χρόνια, είχε κι αυτή μια απόλαυση. Κάπως έτσι βιώνεις μια χαρά ότι είσαι στο παρόν, ότι είσαι ζωντανός», είπε μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια, στα οποία ζορίστηκε, όπως εξομολογήθηκε. «Θυμάμαι είχα μια αγνότητα, ήμουν συνέχεια έκθαμβη με τη ζωή, με τους ανθρώπους. Δεν τα έβλεπα όλα αυτονόητα όπως τα βλέπει κανείς όταν μεγαλώνει».
«Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Ήμουν ένα παραμελημένο παιδάκι και κάπως έτσι εστίασα στον εαυτό μου, αφού γύρω μου το περιβόλι δεν ήταν και πολύ εύφορο. Και τώρα που μεγαλώνω το ίδιο ισχύει. Πάλι το περιβόλι δεν είναι εύφορο και πάλι αισθάνομαι ότι το περιβόλι μέσα μου είναι αυτό που με τρέφει. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να το συντηρείς, να το έχεις σαν αξία. Εγώ παίρνω πράγματα από ανθρώπους που έχω θαυμάσει στη ζωή ακόμη κι αν αυτοί πλέον δεν ζουν, από όσα έχω διαβάσει, από όσα με εμπνέουν γύρω, από στιγμές».
«Ειρήνη με την παιδική σου ηλικία κάνεις συγχωρώντας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Αλλιώς θα κουβαλάς πάντα μια μιζέρια. Εγώ από τα 20 και μετά άρχισα αυτή τη ‘δουλειά’ με τον εαυτό. Από τα 40 άρχισα να είμαι ο εαυτός μου, απελευθερώθηκα, αν και μεγάλη κουβέντα. Άρχισα να ζω πιο κοντά σε εμένα, παρά να ξεχρεώνω. Από τα 50 και μετά νομίζω ότι ήρθαν τα καλύτερά μου χρόνια. Το μέσα μου και το έξω μου άρχισαν να πλησιάζουν πολύ, έγινα πιο ‘κανονική’».
Και συνέχισε λέγοντας: «Ζορίστηκα με τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ήμουν για καιρό σε άμυνα. Νόμιζα πως όποιος με πλησιάζει θέλει και να με πληγώσει. Δεν ήμουν τόσο κοντά στους ανθρώπους όσο ήθελα. Προστάτευα πολύ τον εαυτό μου», εξομολογήθηκε για το πόσο την επηρέασε στη μετέπειτα ζωή της, το μεγάλωμά της σε οικοτροφείο. «Δεν ήμουν χορτάτη όπως ήταν άλλα παιδιά που έχουν εισπράξει αγάπη. Αυτά τα παιδιά βγαίνουν πιο άφοβα στη ζωή μετά. Εγώ έκανα κόπο, εξασκήθηκα και τα κατάφερα».
«Την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους την απέκτησα όταν χαλάρωσα, με κουπί πολύ, μετά τα 50 μου. Ήταν μια μακριά πορεία γι’ αυτό και λέω ότι από τα 50 και μετά άρχισε να είναι η πιο ‘πραγματική’ μου ζωή. Με την έννοια ότι άρχισα να βλέπω τον διπλανό μου. Είναι η ηλικία, νομίζω, που αρχίζεις να απελευθερώνεσαι από μερικά πράγματα».
«Το θέατρο για εμένα ήταν μετά σαν μια προσομοίωση σπιτιού. Ένα μέρος που μπορούσε να μου ανήκει και να του ανήκω κάπως και κάπως να νιώθω προστατευμένη», είπε στη συνέχεια για το θέατρο στη ζωή της.
«Μικρή θεωρώ πως ήμουν πολύ θαμπωμένη. Δηλαδή μπορεί να νόμιζα ότι είμαι πολύ κοντά σε κάτι αλλά στην πραγματικότητα έβλεπα τον εαυτό μου, δεν έβλεπα ακριβώς τον άλλον. Μου έλεγαν και ‘δεν βλέπεις’ και ‘δεν ακούς’, μου το έλεγαν πολύ συχνά και οι σκηνοθέτες. Μου έλεγαν ότι ήμουν αφηρημένη, βέβαια, με ακολουθούσε αυτό. Ήταν όμως ο τρόπος μου να προσλαμβάνω την πραγματικότητα, αυτό ήταν», σχολίασε χαρακτηριστικά.
