Bella Ciao#12: Πόσο μου λείπετε κύριε Βογιατζή

Πόσο μου λείπετε κύριε Βογιατζή…
Πόσο λείπεις
Η ζωή έχει να προσφέρει μόνο θάνατο.

Όπως στην Αντιγόνη του Βογιατζή λέγαμε το 2006, θυμάστε, 80 χρόνια από τη γέννησή σας και 10 χρόνια από τον θάνατό σας και στο φεστιβάλ Αθηνών αποφάσισαν να σας τιμήσουν.

Όπως σημειώνει η διευθύντρια του Φεστιβάλ Κατερίνα Ευαγγελάτου στην καραντινα, «Το ζωντανό Θέατρο, η Μουσική, ο Χορός δεν κινδυνεύουν από αυτές τις βραχύβιες λύσεις ανάγκης για τις διψασμένες μας ψυχές. Σας προσφέρουμε ορισμένες ξεχωριστές στιγμές από την Ιστορία μας, με την ελπίδα να ανταμώσουμε σύντομα στα Θέατρά μας». Η αρχή γίνεται με την Αντιγόνη του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Λευτέρη Βογιατζή.

Ήμουν και εγώ εκεί, ερωτευμένο τότε θυμάμαι με τη Αγγελική, είχε και μια μαύρη γάτα την ημέρα να ροχαλίζει στη σκιά του σπιτιού και τα βράδια να γαμπρίζει με τους επίδοξους εραστές γιατί ήταν μια γάτα που είχε το ελεύθερο να μπαινοβγαίνειθυμάμαι από μια αυτοσχέδια τρύπα αφαιρώντας μερικά πηχάκια από εκείνα τα παλιά ξύλινα μπατζούρια κάπου στα Πετράλώνα,νιάτο κι εγώ  σαν τη Μουτούση, την Καλτσίκη, τη Σαουλίδου, τον Ήμελο, τον Σουρή.

Δεν κατηφορίζω στηνΕπίδαυρο αυτή την φορά,αλλά μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω από το σπίτι μου  με το στήθος περίεργα σφιχτό, αναρωτιέμαι τι θυμάμαι από εκείνο το βράδυ,

Σχεδόν τίποτα,
μια ανάμνηση,
ήμουν κι εγώ εκεί.

Περπατάω στροφή δεξιά και μπαίνω σε μια από τις αγαπημένες αποθήκες, δροσιά από το αιρ κοντίσιον, κάθισα μόνο κάπου απομακρυσμένα, είχα την επιλογή, η αίθουσα σχεδόν άδεια, λυπήθηκα, κοίταξα το λευκό πανί στην σκηνή και έκλεισα τα μάτια.

Ο γνώριμος ήχος από τις ανάσες του πλήθους που ψάχνει να βρει την ίαση και των άλλων που περιμένουν κι έχουν πιάσει κουβεντούλα σχολιάζοντας τους επισήμους, φτάνει μελίσι στ΄ αυτιά μου. Ανοίγω τα μάτια την ώρα που τα φώτα σβήνουν και το πανί αποκτά ζωή,η ίδια έκπληξη για το λιτό ελληνικό σκηνικό αχ αυτά τα ελληνικά στάχια, με τον θίασο ντυμένο σε όλες αποχρώσειςπου παίρνουν μέχρι να καρπίσουν.

Σκοντάφτουν, πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον, αγκαλιάζονται, γελάνε και θυμώνουν, ερωτοτροπούν και μισιούνται, αισθήματα που εκφράζονται με την γλώσσα του σώματος και  συνοδεύονται  από τις λέξεις  του κειμένου, αγγίζουν τα σπλάχνα μου.

@Κώστας Ορδόλης

Το «γεννήθηκα για να ενωθώ με την αγάπη»
Ηχεί ξανά και ξανά στα αυτιά μου.
Κλείνοντας κρατάω εκείνη την αγκαλιά των σωμάτων του Κρέοντα με τον νεκρό Αίμωνα, του Βασιλιά με τον νεκρό γιο του,
τον πατέρα με το νεκρό παιδί του,
Τι θρήνος…

Για εμένα ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης της γενιάς του
Άφησε ανεξίτηλο το ίχνος του στη σύγχρονη σκηνή
Με όραμα, πρόταση αμφισβητώντας πάντα τον ίδιο του τον εαυτό, αναβάλλοντας πρεμιέρες πιστεύοντας ότι δεν έχει αγγίξει το τέλειο
Για όλους εμάς
Αντικείμενο μελέτης οι παραστάσεις του,
Τυχερό που βίωσα τις εμπειρίες αυτές για να έχω να θυμάμαι την ώρα του θανάτου μου γιατί
«Έρωτα ανίκητε στη μάχη».