ΚΥΡΙΑΚΗ
22
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Όλοι έχουμε ένα συγκρότημα/καλλιτέχνη που ανακαλύψαμε τυχαία από το ραδιόφωνο και κολλήσαμε. Και λέω τυχαία, γιατί καμιά φορά ακούς ένα ή δύο, τρία κομμάτια, κολλάς και μετά καταλαβαίνεις ότι είναι του ίδιου συγκροτήματος. Για εμένα αυτό το συγκρότημα είναι οι Cannons, δηλαδή η μαγική Michelle Joy, ο κιθαρίστας Ryan Clapham και ο Paul Davis στα ντραμς και τα πλήκτρα.
Αυτό το τρίο από το Λος Άντζελες έχει γίνει το αγαπημένο παιδί των indie ραδιοφωνικών σταθμών, που έχουν τιμήσει με το παραπάνω κομμάτια όπως το Fire for You, το Purple Sun, το Loving You, το Bad Dream, το Hurricane, το Desire. Αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και λίγα hits για ένα συγκρότημα που, ναι μεν μετράει δέκα χρόνια ζωής, 4 δίσκους και 2 EP, αλλά έχει γνωρίσει επιτυχία μόλις τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με το Fire for You να κάνει την αρχή και να κατακτά την κορυφή του Billboard Alternative Airplay.
Αυτά τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, οι Cannons έχουν χτίσει φανατικό κοινό σε κάθε άκρη του κόσμου, πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους. Ένα τέτοιο κοινό είναι και το ελληνικό, που δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο από τα ‘70s και ’80s synth vibes τους και την υπνωτιστική φωνή της Joy.
Κάπως έτσι, έφτασε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου και όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Floyd, για να ακούσουμε live το συγκρότημα στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Release Athens 2024.
Εκεί βρέθηκα κι εγώ και μπορώ να πω ότι το Floyd ήταν ο πλέον κατάλληλος χώρος για να φιλοξενήσει ένα live σαν και αυτό που ζήσαμε το Σάββατο, δηλαδή ένα live πιο ‘ζεστό’, πιο cozy, πιο προσωπικό. Οι Cannons σίγουρα ξέρουν να δίνουν μεγάλα show – μια ματιά στο Instagram τους το αποδεικνύει. Όμως, το live τους για το αθηναίκό κοινό έμελλε να είναι λίγο διαφορετικό.
Εξάλλου, για εμάς το ζητούμενο δεν ήταν το πόσο μεγάλο θέαμά θα δούμε, αλλά το αν θα καταφέρουμε να συνδεθούμε με την μπάντα. Ναι, τους ακούμε εδώ και χρόνια στο ραδιόφωνο, αλλά οι πρώτες ‘γνωριμίες’ δεν είναι εύκολες, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα live. Εγώ τουλάχιστον αυτή τη σύνδεση μπάντας-κοινού ήλπιζα να δω από μια μπάντα που ακούω σχεδόν καθημερινά και αναπόφευκτα έχω συνδέσει στιγμές και αναμνήσεις με πολλά κομμάτια τους. Για να μην σας κρατώ σε αγωνία, οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν.
Η Michelle μάς μιλούσε ανα 2-3 τραγούδια – έπιανε κανονική κουβέντα με φανς που βρίσκονταν στην πρώτη σειρά – και σε κάθε ευκαιρία κρατούσε τα χέρια τους, ενώ έτρεχε πάνω κάτω στη σκηνή με αστείρευτη ενέργεια – παρά την κόκκινη τουαλέτα και τις ψηλοτάκουνες μπότες που φορούσε ήταν σαν αερικό – και φαινόταν πραγματικά να το απολαμβάνει.
Εξάλλου όπως μας είπε και η ίδια είναι απίστευτο για εκείνους το γεγονός ότι παίζουν σε μια χώρα τόσο μακρινή από το “σπίτι” τους και πραγματικά μπορούσες να δεις στα μάτια τους τον ενθουσιασμό από την ανταπόκριση του κοινού, που τη μία στιγμή φώναζε Fuck You στον πρώην της Michelle όταν εκείνη τραγουδούσε το Ruthless και την άλλη φώναζε με όλη του τη δύναμη Crush Crush Crush στο ρεφρέν του ομώνυμου τραγουδιού από τον τελευταίο δίσκο τους, Heartbeat Highway.
View this post on Instagram
Όταν κάποιο κομμάτι ήταν πιο ατμοσφαιρικό, αφηνόμασταν στην μαγευτική φωνή της Michelle, που μπορούσε να μας ταξιδέψει από τα 50ς στο σήμερα με μία μόνο νότα, ενώ όταν το κλίμα σήκωνε χορό δεν αντισταθήκαμε στιγμή στον μεθυστικό ρυθμό της μουσικής τους – ειδικά στο φινάλε της βραδιάς, που μας χάρισε το υπέροχο Desire.
Τελικά, δεν χωρούσε αμφιβολία για τη χημεία που υπήρχε από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στο κοινό και τους Cannons. Επομένως, τα πράγματα είναι απλά και here’s the thing, αγαπητοί Cannons… I can’t stop thinking about you και ελπίζω να επιστρέψετε στην Αθήνα, όπως μόνο εσείς ξέρετε. Like a hurricane.
