Πάντα υπάρχει το αύριο

Μια μάνα-κουράγιο στην Ρώμη του 1946 πασχίζει να κάνει το καλύτερο για την οικογένεια της παρότι ο βίαιος άντρας της την δέρνει με το παραμικρό.

Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ, με ύφος που θυμίζει παλιά ιταλικά κωμωδία όπου το δράμα και το γέλιο γίνονταν ένα και με μια χαρισματική πρωταγωνίστρια (η Πάολα Κορτελέζι κάνει παπάδες με το ρόλο της, φωτίζοντας θρύλους του παρελθόντος σαν την Σοφία Λόρεν και την Άννα Μανιάνι) στο επίκεντρο της ιστορίας, το «Πάντα υπάρχει το αύριο» έχει αρκετούς λόγους για να υποστηρίξει σθεναρά την αισιοδοξία του τίτλου.

Ακόμη κι αν η ιστορία δεν έχει αρκετά περιθώρια πρωτοτυπίας, η Κορτελέζι πασχίζει να διατυπώσει μια διαφορετική συνθήκη- ματιά πάνω στην άδικη μοίρα της ηρωίδας της, χωρίς να γίνεται ούτε για μια στιγμή καταγγελτική. Κι ενώ το μουσικά πρελούδια που σχολιάζουν απολαυστικά και δίχως ίχνος μελό τις σκηνές κακοποίησης της ηρωίδας από τον άντρα της βρίσκουν θαυμάσια το στόχο τους, κάποια αδέξια σκετς (εκείνο με τον μαύρο αμερικανό στρατιώτη που χρωστά ευγνωμοσύνη στην Ντέλια και την ξεπληρώνει με ένα οριακά αληθοφανή τρόπο) δηλώνουν αμηχανία και δυστοκία.

Ακόμη κι έτσι πάντως, το φιλμ που είναι μια απολαυστική σάτιρα για την πατριαρχία και τον φασισμό έχει και ιστορικό ενδιαφέρον (εξαίσια η ανασύσταση της εποχής, τη χρονιά μάλιστα που οι γυναίκες αποκτούν στην Ιταλία το δικαίωμα ψήφου) και μάλιστα με επίκαιρο χαρακτήρα αν σκεφτούμε τη σημερινή πολιτική κατάσταση στη γείτονα χώρα.