ΚΥΡΙΑΚΗ
22
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
«Αν βρέθηκες εδώ εντελώς τυχαία να ξέρεις πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία». Αν ίσως μια φράση περιγράφει το βράδυ της Πέμπτης μου, είναι αυτή. Ταυτόχρονα, ήταν και μια φράση που χρησιμοποίησαν οι Σκιαδαρέσες στο τραγούδι «τίτλων» τους, στην αρχή – σε μια μικρή αναδρομή στο πως βρέθηκαν σε εκείνη την σκηνή. Αλλά ας το πάρω από την αρχή για να υπάρχει και μια συνοχή. Την Πέμπτη (10/7) βρέθηκα στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηνών για να δω για πρώτη φορά live την Νίκη και την Όλγα, δηλαδή τις Σκιαδαρέσες.
Η αλήθεια είναι πως φέτος το καλοκαίρι δεν είχα πάει σε όσες συναυλίες θα ήθελα, οπότε όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω σε λάιβ και δη στην Τεχνόπολη,δεν το σκέφτηκα και πολυ. Έστειλα σε μια φίλη που αγαπά τις Σκιαδαρέσες πως έχω δυο εισιτήρια για την συναυλία τους στην Τεχνόπολη και αυτό ήταν. It was a date.
Λίγο πριν τις 9 ήμουν εκεί. Η αλήθεια είναι πως σοκαρίστηκα με το πόσο κόσμο είχε. Ωραίος κόσμος, διαφορετικός, που τώρα που το σκέφτομαι όχι και τόσο διαφορετικός – αλλά σίγουρα χρωματιστός. Είδα κάποια εξαιρετικά make up looks, από graffic χρωματιστά eyeliner μέχρι stars και καρδούλες κολλημένα στα μάγουλα. Δεν ξέρω αν εγώ έχω να πάω καιρό σε συναυλία ή αν οι Σκιαδαρέσες έχουν το πιο cool κοινό, αλλά η αίσθηση ήταν τρομερά ανακουφιστική. Μέσα σε τόση ζέστη το να βρίσκεσαι δίπλα-δίπλα με αγνώστους δεν ήταν αποπνικτικό, αλλά ευχάριστο.
Τι είναι αυτό το τόσο ρομαντικό που συνδέει αγνώστους στις συναυλίες;
Γύρω στις 9:30 η Νίκη και η Όλγα έκαναν την εμφάνιση τους στο stage και δεν ξεκίνησαν να τραγουδούν αλλά να αφηγούνται. Όπως προείπα δεν έχω ξαναπάει σε live τους, οπότε για μένα η έκπληξη ήταν τρομερά ευχάριστη, όταν είδα δυο κοπέλες πάνω σε μια σκηνή να επικοινωνούν τόσο άμεσα με το κοινό, να κάνουν πλάκα, να παίρνουν το χρόνο τους όταν το χρειάζονταν και να είναι σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους. Ναι ξέρω, είναι δίδυμες αλλά δεν νομίζω πως έχει σημασία εδώ αυτό. Η συναυλία τους ήταν σαν ένα καλά σκηνοθετημένο έργο χωρισμένο σε 10 «σκηνές» ή κεφάλαια – που μπορεί να είχε τα τεχνικά του προβλήματα -, αλλά αυτό δεν τις πτόησε, το αντίθετο μάλιστα. Ένα έργο με δυο πρωταγωνίστριες, 2 δεύτερους ρόλους, 3 άτομα μπάντα και πολλούς, μα πολλούς βοηθητικούς ηθοποιούς – που μπορεί που και που να λειτουργούσαν και ως κοινό – δηλαδή όλους εμάς. Τα «κουστούμια» τους τα λάτρεψα ιδιαίτερα. Φορούσαν και οι δυο καρό μίνι φούστες – αλλά διαφορετικού σχεδίου και χρώματος η κάθε μία – και μπλούζες που έγραφαν πάνω «Ισόβια Μουνάρα» – reference στον εξαιρετικό τίτλο ενός τραγουδιού τους.
Η Νίκη και η Όλγα aka “Ισόβιες Μουνάρες”
Σιγά σιγά εκείνες ξεκίνησαν να τραγουδούν και το κοινό να ζεσταίνεται – και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το « Πάμε Ναύπλιο» ήταν το πρώτο τους τραγούδι που ακούστηκε – και αν και δεν έχω πάει ποτέ στο Ναύπλιο , όπως φαντάζομαι και πολύς κόσμος που ήταν εκεί – το τραγουδήσαμε όλοι με τόση θερμή. Η ατμόσφαιρα ήταν τρομερά έντονη, αλλά και ανάλαφρη ταυτόχρονα. Από το «Δεν μένω μακριά» μέχρι «το τραγούδι του Βαγγέλη» – που η Νίκη ίσως να μην θέλει να ξανατραγουδήσει, όπως αστειεύτηκε (όχι σε παρακαλώ Νίκη!), τραγούδησαν πολύ. Πάντα όμως με τα απαραίτητα διαλείμματα για κούρδισμα κιθάρας και φυσικά της ιστορίες που είχε να μας πει η Όλγα – που γιόρταζε εκείνη την μέρα.
Κάπου στην μέση του set έκανε την εμφάνιση του ο πρώτος, από τους πολλούς όπως αποδείχτηκε, guests που θα τις συναντούσε στην σκηνή – ο Ορέστης Χαλκιάς. Ο ηθοποιός του Maestro, με εκείνη την γνωστά ρομαντική φωνή του δεν τραγούδησε το «Τυχερό Αστέρι» -που να σας πω την αλήθεια περίμενα- αλλά ένωσε τη φωνή του με εκείνη των κοριτσιών πάνω σε δικά τους κομμάτια. Η σύμπραξη τους στο «Δεν θέλω να φύγεις» ήταν τρομερά πετυχημένη και οι συνεργασία όλων μας (χτυπούσαμε παλαμάκια στον ρυθμό!) στην «Θάλασσα» ήταν όνειρο – εντάξει, ίσως να μην είμαι πολύ αντικειμενική γιατί αυτό το τραγούδι είναι μέσα στα δύο αγαπημένα μου τραγούδια τους. Το δεύτερο αγαπημένο μου – ΠΟΛΥ αγαπημένο μου (ψύχραιμη) – ήταν το επόμενο που τραγούδησαν. Το «Αμφιβάλω» είναι το πρώτο τραγούδι που οι Σκιαδαρέσες έγραψαν στο πιάνο και ένα από τα τελευταία που έχουν κυκλοφορήσει. Δεν ξέρω πως κάποιο μπορεί να ξεπεράσει τον στίχο που λέει «και αν γίνομαι αγενής φταίει που έχω απωθημένα, φταίει που κλαίω και δεν ξέρω ότι κλαίω και για σένα» – τύπου σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Αυτό εδώ νομίζω συνέβη την ώρα που τα κορίτσια έλεγαν “το τραγούδι του μαλάκα” ή το “ό,τι και να πεις θα΄χεις δίκιο γιατί σ’αγαπώ” – δεν είμαι σίγουρη.
Τέλος πάντων, πηγαίνοντας παρακάτω ο Ορέστης μας άφησε – για λίγο – και οι δυο τους συνέχισαν ακάθεκτες το πρόγραμμα τους με την βοήθεια του Αλέξη, του Φάνη και του Χάρη – τους τρείς μουσικούς τους. Τραγούδησαν διάφορα – κουαρτέτα, ντουέτα – κάποια τραγούδια είπε και ο Φανής μόνος του – πάρα πολύ καλός. Τα κορίτσια τραγούδησαν και ένα καινούριο ακυκλοφόρητο τραγούδι τους που ακούει στον καθόλου εξωτικό τίτλο «Κουκαράτσα». Και κάπου ανάμεσα σε ένα μικρό θεατρικό που συνέβαινε πάνω στην σκηνή όσο η Όλγα με τον Φανή τραγουδούσαν, ο Αλέξης , με την Νίκη και τον Χάρη χόρευαν στο backround, κάποιοι άλλοι 3 κάνουν την εμφάνιση τους στην σκηνή. Η Μπέσυ Μάλφα, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Μάρθα Φριντζήλα. Μην με ρωτήσετε τι συνέβη, δεν έχω ιδέα. Ήταν όμως το καλύτερο 2λεπτο crossover episode που έχω δει. Έτρεχαν σε τρενάκι πάνω κάτω στην σκηνή χορεύοντας από εδώ κι από εκεί. Ήταν όλοι τους υπέροχοι.
Μετά από λίγο έκανε την εμφάνιση της στην σκηνή με δυο μικρά βεγγαλικά στα χέρια (για την γιορτή της Όλγας) η Billie Kark. Τα κορίτσια πήραν τις θέσεις τους για να τραγουδήσουν μια πολυφωνική version του “Πάρτυ” της, αλλά κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα τις καθυστέρησαν. Εκεί βρήκε την ευκαιρία η Νίκη να μας πει και εκείνη μια ιστορία – συγκεκριμένα την πιο «ντροπιαστική» της. Το θαύμασα πολύ αυτό. Την ευθύτητα και την ικανότητα τους πάνω στην σκηνή, ακόμα και όταν κάτι καθυστερούσε ή δεν πήγαινε όπως το είχαν προγραμματίσει. Η ενέργεια τους έκανε τους πάντες εκεί γύρω να νιώθουν άνετα και τίποτα δεν φαινόταν άβολο ή επιτηδευμένο. Το είπαν το “Πάρτυ” και το είπαν εξαιρετικά. Και μετά η Βillie ανέβηκε στα desks της για να παίξει το «Αηδονάκι» – ένα τραγούδι της που δεν είχα ξανά ακούσει ποτέ, αλλά σίγουρα θα ακούω πλέον.
Μετά από αυτό το μικρό διάλλειμα τα κορίτσια επέστρεψαν, για τελευταία φορά, και πριν ξεκινήσουν να τραγουδούν και πάλι, πήραν λίγο χρόνο για να μιλήσουν για ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που θέλησαν να κάνουν σε αυτή την συναυλία. Οι Σκιαδαρέσες έδωσαν χώρο από την συναυλία τους για να μιλήσουμε για το «Shelter for Gaza Artists – ένα καταφύγιο για τους καλλιτέχνες της Γάζας», που σκοπός τους είναι “να δημιουργήσουν ένα χώρο, μια τέντα, για να απασχολούν με την μουσική και την τέχνη τους τα τραυματισμένα και ορφανά παιδιά της Γάζας”. Ενημέρωσαν το κοινό πως στον χώρο υπήρχε μία κάλπη ελεύθερης συνεισφοράς , για να αφήσει ο καθένας ό,τι ήθελε – ακόμα και ένα ευρώ -, και πως τα χρήματα που θα μαζευτούν θα πάνε για την στήριξη της συγκεκριμένης οργάνωσης για την Γάζα. Χειροκροτήσαμε όλοι, δυνατά. Όχι τόσο για εκείνες αλλά για της ψυχές μας. Ο πόλεμος τελικά δεν είναι και τόσο μακριά και είναι όμορφο και ελπιδοφόρο να βλέπεις ανθρώπους που έχουν βήμα να το χρησιμοποιούν για να κάνουν ακόμα και το ελάχιστο καλό που μπορούν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στο τέλος – αφού βγήκαν και ξανά μπήκαν επειδή φωνάξαμε «Κι άλλο!» – η Νίκη, η Όλγα, ο Ορέστης και η Billie τραγούδησαν «το τραγούδι του Βαγγέλη» νομίζω για τρίτη φορά σε όλη την συναυλία. Μας αποχαιρέτησαν κάπως γρήγορα γιατί όπως είπαν «θέλουμε να προλάβετε και το μετρό να γυρίσετε σπίτι σας» – και τις ευχαριστούμε για την σκέψη. Εγώ ειδικά θα ήθελα πολύ να τις ευχαριστήσω και για κάτι άλλο. Θα ήθελα να τις ευχαριστήσω για αυτά τα 150 λεπτά που έκαναν το αποπνικτικό καλοκαίρι στην Αθήνα να έχει, έστω και νοητά, ένα κάποιο δροσερό μελτέμι. Τις ευχαριστώ για τα τραγούδια και το γέλιο και για εκείνο τον στίχο στο «Αμφιβάλλω». Είχα ξεχάσει πόσο σημαντικές είναι οι συναυλίες, νομίζω, για να υπάρξεις. Τις ευχαριστώ που μου το θύμισαν – και που εξαιτίας τους έκανα εκεί καινούριους φίλους.
Αν και σε εσάς λείπουν οι συναυλίες και θα θέλατε να δείτε τις Σκιαδαρέσες και το «έργο» τους από κοντά, τότε σημειώστε ότι θα συνοδεύσουν τους Usurum στις 4 του Σεπτέμβρη ξανά στην Τεχνόπολη – να πάτε.
