ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Είμαι γυναίκα και έχω ύψος 1,75 και την τελευταία φορά που ζυγίστηκα (3+ χρόνια πριν) ήμουν 120 κιλά, τόσα πρέπει να είμαι και τώρα. Όχι δεν ντρέπομαι γι’ αυτό, ούτε ζορίζομαι να το πω. Για αυτό που στεναχωριέμαι – ή καλύτερα νευριάζω – όμως είναι που πολύς κόσμος εκεί έξω πιστεύει πως θα έπρεπε να ντρέπομαι για αυτό. Είναι καλοκαίρι και ο πλανήτης έχει απηυδήσει με εμάς (και άργησε, αν με ρωτάτε) οπότε τα 40αρια στην θερμοκρασία δίνουν και παίρνουν.
Το πιο λογικό πράγμα, και αλήθεια αναγκαίο, είναι να βρισκόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται σε μια παραλία, έτοιμοι να βουτάμε στην παγωμένη θάλασσα και στην πετσέτα να μας περιμένει ένα aperol ή μια μπύρα, και ένα καλό βιβλίο. Και το κάνουμε – όταν και όσο μπορούμε. Απλώς εκεί έξω υπάρχει η πεποίθηση πως κάτι τέτοιο είναι άθλος για άτομα που το σώμα τους είναι μεγαλύτερο ή με κυτταρίτιδα – ή με ό,τι διαφορετικό. Πως το καλοκαίρι είναι δύσκολο όταν δεν έχεις φτιάξει «σώμα παραλίας». Αλλά, ας είμαστε λίγο σοβαροί, είναι;
Αν και μεγάλωσα με όλα αυτά τα χονδροφοβικά αστεία και σχόλια, ταυτόχρονα αποφάσισα πως θα κάνω αυτόν τον κόσμο να χωρέσει στα (πολλά) μέτρα μου – όχι το αντίθετο
Η εποχή μας έχει πολλά κακά και άσχημα – αυτό είναι μια πραγματικότητα. Η ελευθερία όμως που δίνει σε εμένα και σε εσένα να μιλάμε για το σώμα μας, να ζητάμε πράγματα, να βλέπουμε τον εαυτό μας στα εξώφυλλα περιοδικών και (αν και όχι αρκετά) να έχουμε μοντέρνα, hot, cool ρούχα και σύνολα (που βλέπεις στις πασαρέλες) να υπάρχουν στα νούμερα μας, είναι μια κατάκτηση. Που ναι, δεν θα έπρεπε να γίνεται θέμα, θα έπρεπε να είναι το κανονικό, το «φυσιολογικό» (απεχθάνομαι αυτόν τον όρο), δεν θα έπρεπε να είναι θέμα συζήτησης ούτε άρθρου• αλλά είναι – και γι’ αυτό είμαι χαρούμενη και περήφανη.
Γιατί, αν και μεγάλωσα με όλα αυτά τα χονδροφοβικά αστεία και σχόλια, ταυτόχρονα αποφάσισα πως θα κάνω αυτόν τον κόσμο να χωρέσει στα (πολλά) μέτρα μου – όχι το αντίθετο. Και όχι δεν είναι όλα καρδούλες και συννεφάκια, φυσικά, αλλά αναγνωρίζω το προνόμιο (από τα λίγα) του να ζω σε αυτή την περίοδο της ιστορίας, που υπάρχει η Ashley Graham, η Paloma Elsesser, η Precious Lee, η Emma Arletta – και ευτυχώς, πολλές ακόμα. Και μπορώ να μιλάω για όλα αυτά που δεν είναι – ούτε ήταν ποτέ – οk και πρέπει να αλλάξουν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Ashley Graham, το πρώτο plus size μοντέλο που έκανε εξώφυλλο στο Sports Illustrated, τώρα πια μετράει σχεδόν 10 χρόνια στην βιομηχανία της μόδας και είναι βασικός λόγος που υπάρχουν πλέον σε (σχεδόν) όλες τις πασαρέλες plus/mid-size μοντέλα.
Ουσιαστικά είναι το πρώτο plus size supermodel. Και δεν παύει ποτέ να υπενθυμίζει πως όσα και να έχουμε καταφέρει, η μόδα έχει ακόμα πολύ δρόμο για να θεωρείται «συμπεριληπτική». Εκείνη ήταν όμως η πρώτη γυναίκα που είδα και ένιωσα πρώτη φορά όμορφα με το σώμα μου. Αγαπώ την μόδα και την ιστορία της, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα μπορούσα να είμαι μέρος της. Βλέποντας εκείνη κατάλαβα πως όχι μόνο είναι πιθανό, αλλά αναγκαίο. Πάντα χαίρομαι όταν το Instagram μου εμφανίζει τα πόστ της – μου υπενθυμίζει μονίμως πόσο όμορφες είναι οι γυναίκες, με ραγάδες, με καμπύλες, με όλα εκείνα που είναι μέρος μας. Φέτος την πέτυχα σε ένα σκάφος να κάνει βόλτα στο Ιόνιο με τον άνδρα της, δείχνοντας -για άλλη μια φορά- πόσο stylish και «κανονικό» είναι ένα σώμα σαν το δικό μου ή το δικό σου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ωστόσο σίγουρα, ειδικά στο Tik Tok, το fy page μου δεν ήταν μέχρι πρόσφατα γεμάτο με γυναίκες που έχουν το δικό μου σωματότυπο ή διαφορετικά κορμιά. Έπρεπε να ψάξω, να ακολουθήσω και να το «χτίσω» εγώ κατά κάποιον τρόπο. Η αλήθεια είναι πως περνάμε ΠΟΛΥ χρόνο κοιτώντας φωτογραφίες γνωστών και αγνώστων στα κινητά μας. Γιατί λοιπόν να μην κοιτάμε ανθρώπους που μας μοιάζουν ή που είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν κάτι να μας πουν ή να μας δείξουν που όντως θα μας φανεί χρήσιμο; Διότι, όσο κι να αγαπώ την μόδα, προφίλ όπως εκείνο της Matilda Djerf ή της Hailey Bieber όσο aesthetically pleasing και να είναι – είναι έξω από την δίκη μου πραγματικότητα. Δεν μπορώ να βρω τα ρούχα που φοράει ούτε κάτι παρόμοιο στο δικό μου μέγεθος. Δεν λέω πως δεν ακολουθώ influencers και μοντέλα που μου αρέσει το στιλ και η αισθητική τους μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε το ίδιο σώμα, φυσικά και όχι. Αλλά όταν ανακάλυψα πως υπάρχουν τόσο πανέμορφα άτομα εκεί έξω, που τα σώματα τους είναι διαφορετικά από αυτό που αποκαλείται «κοινωνικά αποδεκτό», και κάνουν εξαιρετικό περιεχόμενο μόδας – και όχι μόνο – ήθελα να τα ανακαλύψω και να τα έχω στην αρχική μου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κάπως έτσι ανακάλυψα την Emma Arletta, μία TikTok creator που ασχολείται με το lifestyle, την μόδα, την γυμναστική ως plus size άτομο. Την αφορούν τα big girls (έτσι αναφέρεται στο κοινό της). Έχει καταφέρει να φτιάξει μια πλατφόρμα οικεία και ασφαλή για όλες εκείνες τις γυναίκες που μεγάλωσαν ακούγοντας τους πάντες να τους υποδεικνύουν πως για μην είναι η ζωή τους δύσκολη ή για να την ευχαριστηθούν, να αγαπήσουν ή να ερωτευτούν, θα πρέπει να είναι αδύνατες. Αγαπώ τα βίντεό της, το στιλ της και το vibe της γενικότερα. Μιλάει για το σώμα της, το ντύνει με ρούχα – ασχέτως μεγέθους ή νόρμας – και προσπαθεί να φτιάξει μια κοινότητα και εικόνες, που μεγαλώνοντας, πολύ λίγες γυναίκες ήταν τυχερές να έχουν. Την σιγουριά που δίνει στον καθένα η επιβεβαίωση πως δεν είναι μόνος ή παρείσακτος, πως μπορεί να υπάρχει όπως είναι – ασχέτως με το τι είχε μάθει να ακούει να του λένε.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει να μιλήσω για το πώς βλέπουν οι άλλοι το σώμα σου, αλλά για το πώς το βλέπεις εσύ ο ίδιος. Για το πώς εγώ, μια γυναίκα που έχω μεγαλώσει και ζω σε ένα plus size σώμα, βλέπω το σώμα μου. Το body shaming φυσικά και υπάρχει -σε ακραίο βαθμό- από το πώς είναι κατανεμημένα τα νούμερα στα ρούχα σε σχέση με τις διαστάσεις, το εύρος (XS-XL) και τις επιλογές -ακόμα και σχεδιαστικά- που υπάρχουν γενικά, μέχρι το πώς θα σε κοιτάξει κάποιος στον δρόμο όταν φοράς ένα crop top ή ένα μπλουζάκι με ντεκολτέ και «δείχνεις το στήθος σου» – ναι, δεν το δείχνω, ΕΧΩ στήθος – και το «πόσο πιο όμορφη θα ήσουν αν έχανες 10 κιλάκια βρε».
Θέλω να μιλήσω για το πόσο με κάνει να χαμογελάω πλέον το feed μου στο Instagram, επειδή είναι γεμάτο με πανέμορφες θηλυκότητες μέσα στα τρομερά stylish μαγιό τους καθώς απολαμβάνουν τον ήλιο ή πίνουν το κοκτέιλ τους.
Δεν αμελώ την καθημερινή επιπλέον δυσκολία που έχουν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι που ζουν σε μεγαλύτερα ή διαφορετικά σώματα – την ζω άλλωστε. Αλλά εγώ δεν θέλω να γράψω για αυτό – γιατί ξέρετε κάτι, πολύ χώρο και σκέψη (και φεά ουσία ρε παιδί μου) έχουμε δώσει σε όλες αυτές τις κοινωνικές «νόρμες» και σκέψεις και «απόψεις» – καιρός να μιλάμε για το φως μας και όχι για το σκοτάδι που μάς ρίχνουν οι άλλοι.
Θέλω να μιλήσω για το πόσο όμορφα είναι τα μεγάλα μας σώματα όταν τα βγάζουμε να λιαστούν – γιατί τα βγάζουμε. Θέλω να μιλήσω για όλα εκείνα τα τέλεια σύνολα που καταφέρνουμε να συνδυάζουμε, παρά το γεγονός ότι έχουμε πολύ λιγότερες επιλογές για να διαλέξουμε -και αυτό μας κάνει εφευρετικούς. Βασικά, θέλω να μιλήσω για το πόσο με κάνει να χαμογελάω πλέον το feed μου στο Instagram, επειδή είναι γεμάτο με πανέμορφες θηλυκότητες μέσα στα τρομερά stylish μαγιό τους καθώς απολαμβάνουν τον ήλιο ή πίνουν το κοκτέιλ τους.
Γιατί ναι, το body shaming υπάρχει, οι φόβοι σου και οι ανασφάλειες σου είναι πραγματικότητα και ο κόσμος (τις περισσότερες φορές) είναι κακός. Αλλά τα σώματά μας υπάρχουν και ζούμε μέσα σε αυτά. Τα ντύνουμε με ωραία ρούχα και καφτάνια, τα πάμε παραλία – τα δείχνουμε. Το στήθος είναι απλώς ένα στήθος και το στομάχι απλώς ένα στομάχι και οι γυναίκες με μαγιό, ανεξαρτήτως μεγέθους, είναι απλά ΘΕΕΣ. Δεν είναι γενναίες, ούτε ηρωίδες. Aγαπούν και ζουν μέσα στο σώμα τους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τις βάζουμε σε βάθρο και να τις χαρακτηρίζουμε ως κάτι εκτός του κανονικού, ως κάτι σπάνιο– γιατί απλά δεν είναι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο τρόπος που σκεφτόμαστε και εκφραζόμαστε μετράει! Το σώμα του άλλου δεν είναι -ούτε ήταν ποτέ- δουλειά μας. Τα ρούχα – και τα μαγιό – είναι φτιαγμένα για να μας χωράνε όχι για να τους χωράμε. Αν το περσινό σου μαγιό κάπως σε πιέζει ή δεν σου αρέσει, δεν χρειάζεται να χάσεις κιλά αν δεν θέλεις, χρειάζεται να πάρεις καινούριο μαγιό. Το plus size κορμί μου (και το δικό σου) είναι κορμί για την παραλία. Και ναι θα υπάρχει κόσμος εκεί έξω που ακόμα και τώρα θα θελήσει να σε κοιτάξει περίεργα ή να κάνει κάποιο σχόλιο (που κανείς δεν του ζήτησε). Αλλά ξέρεις κάτι, είμαι χαρούμενη και θα δεχτώ την νίκη, πως φέτος -για όσο μπορώ- θα βρίσκομαι σε κάποια παραλία στο Νότο κάτω από ένα αλμυρίκι και θα κάνω ηλιοθεραπεία -με μαγιό ή χωρίς- και όταν ανοίγω το κινητό μου, το feed μου θα είναι γεμάτο με σώματα κάθε μεγέθους που απολαμβάνουν ό,τι και εγώ, και πλέον (ευτυχώς) το δείχνουν!
