Hot or Not #123: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Στο κατάμεστο θέατρο Βράχων, με το φεγγάρι να λάμπει ακριβώς από πάνω μας την ώρα που η σκιά του Άμλετ καθρεφτιζόταν πάνω στους βράχους, αναρωτηθήκαμε, «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» – αυτό δηλαδή που αναρωτήθηκαν και οι πρωταγωνιστές μας, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τη ματαιότητα του κόσμου. Μια ύπουλη δολοφονία, μία αέναη προσπάθεια εκδίκησης, ένα τραγικό τέλος. Άραγε έχει νόημα αν ο άνθρωπος κερδίσει τον κόσμο όλο, αλλά χάσει τον εαυτό του; Αφού στο παιχνίδι του θανάτου θα είναι πάντα ο ηττημένος. Κι όταν υπάρχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βγει νικητής, πάλι δεν την αξιοποιεί, αφήνοντας το μένος του να κατασπαράξει τα πάντα στο πέρασμά του… Αυτές ήταν οι σκέψεις μου, έχοντας παρακολουθήσει την προσέγγιση του Θέμη Μουμουλίδη πάνω στο κλασικό σαιξπηρικό έργο.

Δυνατές ερμηνείες, εντυπωσιακά σκηνικά και εφέ, εξαιρετική σκηνοθεσία και ένας συγκλονιστικός Αναστάσης Ροϊλός στον ρόλο του Άμλετ κατόρθωσαν να αγγίξουν τα όρια του μεταφυσικού και να αφήσουν μία απόκοσμη αίσθηση στον θεατή, όσο ο τελευταίος παρακολουθούσε τους ήρωες να μάχονται να ισορροπήσουν ανάμεσα στα δίπολα της ζωής, το φως και το σκοτάδι, το καλό και το κακό, τη ζωή και τον θάνατο, συχνά εγκαταλείποντας τη λογική και αγγίζοντας την τρέλα. Γιατί μόνο με την τρέλα ο άνθρωπος τολμά να κοιτάξει κατάματα τις υπαρξιακές του ανησυχίες και όσα τον υπερβαίνουν…
Μιλένα Αργυροπούλου

Το προηγούμενο καλοκαίρι, είχα την πραγματική τύχη να βρεθώ ανάμεσα στους 1.600 θεατές που κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα από τα εισιτήρια δωρεάν εισόδου που διατέθηκαν, προκειμένου να ταξιδέψουμε στη Σητεία της Κρήτης και να απολαύσουμε εντός του επιβλητικού χώρου της Ιεράς Μονής Τοπλού, έναν από τους τελευταίους θρύλους της όπερας. Ο Plácido Domingo, λοιπόν, ταξίδεψε στη χώρα μας το προηγούμενο καλοκαίρι, ακριβώς τέτοια εποχή, και μάς χάρισε μια μοναδική μυσταγωγική εμπειρία, σε ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία του 14ου αιώνα και κάτω από τον έναστρο ουρανό του «στολιδιού» της Κρήτης. Έναν χρόνο μετά, ο βαρύτονος τενόρος και μαέστρος, με μια καριέρα που μετρά πάνω από 50 χρόνια θριαμβευτικής παρουσίας στην όπερα και στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου, επέστρεψε στη χώρα μας, αυτή τη φορά στην Αθήνα, και έχοντας στο πλευρό του έναν ακόμη θρύλο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, τον José Carreras. Έτσι, την Τετάρτη 10 Ιουλίου, κόσμος σχημάτιζε ουρές στο εμβληματικό Παναθηναϊκό Στάδιο, γνωρίζοντας καλά πως ένα ζωντανό κομμάτι ιστορίας της κλασικής μουσικής – που κουβαλούν οι δύο αυτοί σπουδαίοι καλλιτέχνες – θα μετέτρεπε αυτή τη μουσική βραδιά σε μια ιστορική στιγμή. Οι δυο τους ανέβηκαν πολύ σύντομα επί σκηνής ερμηνεύοντας αγαπημένες άριες αλλά και «διαμαντάκια» από το ρεπερτόριο του μουσικού θεάτρου, του Broadway, αλλά και της ισπανικής και ναπολιτάνικης παράδοσης. Μαζί τους επί σκηνής και πάντα παρούσα η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, σε διεύθυνση του Jordi Bernacer. Την ίδια στιγμή, η Ελληνίδα σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση είχε τις δικές της σόλο στιγμές επί σκηνής, ενώ την απολαύσαμε και σε ξεχωριστά ντουέτα με τους δύο τενόρους. Domingo και Carreras, που έγραψαν ιστορία στα 90s αλλά και στις αρχές των 00s, όταν πραγματοποίησαν εμφανίσεις ως Three Tenors με τον Luciano Pavarotti στο πλευρό τους, έφεραν ξανά μαζί τους λίγη από τη μαγεία της κλασικής μουσικής σε ένα μεγάλης σημασίας πολιτιστικό γεγονός που όσοι ήμασταν παρόντες, θα θυμόμαστε για καιρό.

Δυστυχώς θα θυμόμαστε και μερικούς αγενείς θεατές που για να μη χάσουν την ευκαιρία να φύγουν πρώτοι από το Καλλιμάρμαρο και να αποφύγουν τον συνωστισμό (υποθέτω) κατά την έξοδο, φρόντισαν να πατήσουν πάνω στα καθίσματα κατεβαίνοντας, κοντοστάθηκαν μπροστά μας ΟΡΘΙΟΙ για να βγάλουν βίντεο ανενόχλητοι, έκαναν φασαρία και γενικώς δεν έδειχναν κανέναν απολύτως σεβασμό ούτε στον χώρο και τους καλλιτέχνες, μα ούτε και στους υπόλοιπους θεατές που προσπαθούσαμε να παρακολουθήσουμε τη συναυλία. Τι να τους πει άλλωστε το ζωντανό θέαμα όταν η συναυλία θα βρίσκεται μετά βιντεοσκοπημένη στα κινητά τους; Άλλωστε ό,τι δεν ποστάρεις, είναι σαν να μην το έζησες. Όλοι το ξέρουν αυτό.
Ευδοκία Βαζούκη

@Sanne Peper

Υιοθετώντας το βορειο-ευρωπαϊκό στιλ, αυτό της μεστής ανάγνωσης, χωρίς ιδιαίτερες καινοτομίες αλλά με σκηνοθετική διαύγεια και οικονομία, ο Simon Stone – το νέο όνομα της δραματουργίας και της σκηνοθεσίας εδώ και δέκα περίπου χρόνια – έφερε μια ακέραια «Μήδεια» στο σήμερα. Δίχως να εξαιρεί τις κεντρικές θεματικές του Ευριπίδη αλλά επικοινωνώντας με τα πιθανά αδιέξοδα μιας σημερινής μεσήλικης γυναίκας που χάνει τη δύναμη και το ρόλο της, έχοντας παραδοθεί άνευ όρων σε έναν άνδρα, ο αυστραλιανής καταγωγής Stone, έφερε μια ζωντανή πιθανότητα του τραγικού στον 21^ο αιώνα. Άντλησε, άλλωστε, από την πραγματική ιστορία μιας γιατρού από το Κάνσας που, πάσχουσα από διπολική διαταραχή, σκότωσε τα παιδιά και τον άνδρα της.

Η ευρηματική και εύρυθμη αφήγηση (η αλληλοεπικάλυψη των διαλόγων), οι εξαιρετικές ερμηνείες (με επικεφαλής την Marieke Heebink), η εξωφρενικά λιτή (μολονότι γεμάτη συμβολισμούς) σκηνογραφία του Bob Cousins απέδωσαν την ένταση των χαρακτήρων, των συμβάντων και επαρκώς των αναλογιών μιας σύγχρονης Μήδειας. Υποθέτουμε ότι θα ξαναδούμε τον Simon Stone στα μέρη μας.
Στέλλα Χαραμή

Τα φεστιβάλ έχουν γίνει αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια και ένας τρόπος διαφυγής από τους φρενήρης ρυθμούς της καθημερινότητας . Και ενώ πέρυσι ακολούθησα το πλήθος στην καρδιά του Χελμού, φέτος τάχθηκα με το team Αρβανίτσας. Αγοράζοντας λοιπόν-ένα μήνα πριν τα φεστιβαλικά μου εισιτήρια, πέτυχα στο line up και το όνομα της Ανδριάνας Δημητρίου. Η Ανδριάνα θα πλαισιώσει τη δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ μαζί με άλλους αγαπημένους καλλιτέχνες όπως τον Δημήτρη Μυστακίδη και την Μαρία Παπαγεωργίου, εισάγοντας μας-είμαι σίγουρη αριστοτεχνικά- στον κόσμο του Σωκράτη Μάλαμα και της Ιουλίας Καραπατάκη. Φέτος είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την Ανδριάνα Δημητρίου σε αρκετά live της, στην χειμερινή τότε Αθήνα και πραγματικά ανυπομονώ να την απολαύσω αυτή τη φορά στο μαγευτικό οροπέδιο του Ελικώνα. Η Ανδριάνα Δημητρίου μπορώ πλέον να επιβεβαιώσω πώς διαθέτει μια βαθιά αισθαντική φωνή που σε συνεπαίρνει- θες δεν θες- μαζί της, στους κόσμους-στίχους που επιλέγει να ερμηνεύσει. Θα σε ταξιδέψει στο Παγκράτι τραγουδώντας «Mόνο ψέματα» του Φοίβου Δεληβοριά, θα σε κάνει να πιστέψεις στον έρωτα με την «Hλιόπετρα» του Μάλαμα και να επαναστατήσεις για ένα καλύτερο αύριο με Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μα και η ίδια δεν ξεχνάει μέσω της δικής της δισκογραφίας να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα και να σου υπενθυμίσει πως «Πρώτα τα σημαντικά» έχουν σημασία στη ζωή, όπως είναι και ο τίτλος του άλμπουμ της που κυκλοφόρησε πριν κάποιους μήνες και μπορούμε να απολαύσουμε και στο YouTube. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να μην προσθέσω στη λίστα με τα αγαπημένα μου τραγούδια και το τελευταίο της νανούρισμα «Στα πιο όμορφα μάτια» γιατί όπως λέει και η ίδια «Tο πιο σπουδαίο είναι να μεγαλώνεις και να μένεις εσύ, διψώντας για ζωή. Να γεννάς και να γεννιέσαι». Η Ανδριάνα Δημητρίου έχει το χάρισμα να σε κάνει να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις – σου θυμίζει κάτι από εκείνες της ερμηνεύτριες μιας άλλης γενιάς- που δεν έχεις ζήσει ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να σε φέρνει κοντά της, να σε «αγκαλιάζει» όσο βρίσκεται στη σκηνή, σαν να απευθύνεται πραγματικά σε φίλους της, σαν να τραγουδάει ξυπόλητη, παρεΐστικα με την κιθάρα της σε κάποια ακροθαλασσιά. Δεν έχουμε παρά να αναμένουμε να φτάσουμε ως και τα «πιο μικρά λαμπάκια που φωτίζουν την ψυχή μας» μαζί με την Ανδριάνα Δημητρίου στο πολυαναμενόμενο Φεστιβάλ Αρβανίτσας.
Ελένη Ανδρεάτου 

Οι πραγματικά αστείες κωμωδίες είναι γεγονός πως εκλείπουν από τη τηλεόραση, το θέατρο και τη ζωή μας γενικότερα. Το ομολογώ: είμαι παιδί του δράματος και λατρεύω να παρακολουθώ καλογραμμένα σίριαλ εποχής. Όμως, όταν μπροστά μου βρεθεί ένα καλό κωμικό έργο, το εκτιμώ. Κάπως έτσι έγινε και με το Δον Κιχώτη, το αγαπημένο αστείο ρομάντζο όλων των εποχών, που περιοδεύει φέτος το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. Ο Δον Κιχώτης, του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, εξιστορεί τις περιπέτειες ενός φτωχού χωρικού που νομίζει ότι είναι ιππότης, του συντρόφου του Σάντσο Πάντσα και της αγαπημένης του Δουλτσινέας.

Από νωρίς το απόγευμα, το Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης Δημήτρης Κιντής γέμισε με μικρούς και μεγάλους, που έσπευσαν να ταξιδέψουν σε έναν φανταστικό κόσμο και να γελάσουν με τη ψυχή τους. Και έτσι έγινε. Το σενάριο ήταν πραγματικά απολαυστικό, όμως κανένα σενάριο δεν επιτυγχάνει χωρίς τις ερμηνείες των ηθοποιών που υποδύονται τους ρόλους. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μας καθήλωσε τόσο με τα κωμικά στοιχεία του ρόλου, όσο και με τον συγκινητικό επίλογο της παράστασης. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης ήταν εκεί για να μας υπενθυμίσει το ταλέντο του, αλλά και την ικανότητα του να προκαλεί γέλιο, ακόμη και όταν τα φώτα της σκηνής δεν βρίσκονται πάνω του. Η Παρθένα Χοροζίδου ήταν για ακόμη μια φορά απολαυστική, ενώ η Νάντια Κοντογεώργη απέδειξε πως ένας άνθρωπος, μπορεί να είναι ειλικρινά και πηγαία ταλαντούχος (τι φωνή). Ο σκηνοθέτης, Γιάννης Μπέζος, έκανε μια πραγματικά καλή δουλειά -δεν είχα αμφιβολίες-, εντάσσοντας μας στον κόσμο του Δον Κιχώτη, αποφεύγοντας τις ανούσιες υπερβολές και τις επιτηδευμένες σκηνές. Μια κωμωδία που συστήνω ανεπιφύλακτα. Ένα έργο για να μας ψυχαγωγήσει και να μας γεμίσει ερωτήματα. Πόσο απαραίτητο είναι να ονειρευόμαστε; Είναι κουτό κάποιος να θέτει όνειρα και να προσπαθεί να τα πετύχει; Έχει ανάγκη ο άνθρωπος να αναμετρηθεί με αυτά που τον ξεπερνούν;
Μαρία Βέλμαχου

Η ζέστη στην Αθήνα έχει φτάσει σε αποπνιχτικά σημεία αλλά δεν πτοούμαι καθόλου (μεγάλο ψέμα αλλά προχωράμε) γι’ αυτό και αυτή την εβδομάδα πήγα θερινό για να δω το «Καλοκαίρι της Κάρμεν». Σύμφωνα με την περίληψη της υπόθεσης στο Cinobo πρόκειται για «μια απροκάλυπτα περήφανη κωμωδία για την πολύπλευρη και σύνθετη φιλία μεταξύ δύο γκέι ανδρών με φόντο ένα ατέλειωτο ελληνικό καλοκαίρι». Εγώ πάλι νομίζω πως ο Ζαχαρίας Μαυροειδής σκηνοθέτησε και έγραψε – μαζί με τον Ξενοφώντα Χαλάτση – στιγμές από την ζωή την δική μου (και την δική σου) στην καυτή Αθήνα φέτος το καλοκαίρι. Οι χαρακτήρες , ο Δημοσθένης (Γιώργος Τσιαντούλας) και ο Νικήτας (Ανδρέας Λαμπροπούλος), είναι δύο gay άνδρες που έγιναν φίλοι όσο σπούδαζαν σε δραματική σχολή. Ο ένας (Δημοσθένης) πλέον το έχει παρατήσει το επάγγελμα και είναι δημόσιος υπάλληλος (εξαιρετικό) και ο άλλος (Νικήτας) έχει περάσει από την ηθοποιία στο γράψιμο σεναρίου – αυτός είναι και ο πυλώνας γύρω από τον οποίο υπάρχει το story line της ταινίας. Δύο φίλοι προσπαθούν να γράψουν ένα σενάριο ταινίας βασισμένο στην ζωή τους το προηγούμενο καλοκαίρι με φόντο την “queer” παραλία της Αθήνας. Η ιστορία μεταφέρεται από το παρόν στο παρελθόν για να καταλήξουν να καταλάβουν και οι δυο πως έχουν πολύ διαφορετική οπτική για το τι ακριβώς συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι. Οι διάλογοι είναι τρομερά related και αστείοι σε πολλά σημεία. Νομίζω το ατού της ταινίας είναι η σχεδόν απόλυτα ειλικρινής αποτύπωση ενός queer ατόμου, της κοινότητας, των φίλων του, των σχέσεων του και γενικά της ζωής του στην Αθήνα του σήμερα. Οι καρέκλες του Riviera στα Εξάρχεια κουνήθηκαν αρκετά από τα γέλια όλων μας -κυρίως γιατί η ταύτιση καταντούσε αστεία από ένα σημείο και μετά.

Το σκηνικό και τα χρώματα ήταν τρομερά ελκυστικά. Τα πλάνα έξυπνα και αστεία και οι δευτερεύων χαρακτήρες και κομπάρσοι οριακά φτιαγμένοι για τους ρόλους που έπαιζαν. Ο Γιώργος και ο Ανδρέας, που υποδύονται το πρωταγωνιστικό δίδυμο, είχαν πολύ καλή χημεία και ειδικά σε εκείνη την σκηνή προς το τέλος που μιλάνε μεταξύ τους στα βραχάκια όσο ο ήλιος δύει, για το πόσο διαφορετικά εν τέλει βλέπουν την ζωή, ήταν συγκινητικοί. Νομίζω έστειλα μήνυμα σε τρεις διαφορετικούς φίλους μου μετά το τέλος της ταινίας λέγοντας «πρέπει να πας να την δεις, είναι λες και παίζουμε εμείς!». Ταυτίστηκα απόλυτα με τον χαρακτηρισμό του Νικήτα για το Καστελόριζο – και για τον ίδιο – ως «ένα νησί περισσευούμενο» και φοβήθηκα με το πόσες ανασφάλειες μου είδα στον ορισμό της «καημένης αδερφής» που έδωσε ο Δημοσθένης. Αλλά βασικά όλα εντάξει, άλλωστε «όλες καημένες είμαστε» – όπως είπε και εκείνος.
Μαρία Βαλτζάκη

Την Τετάρτη 10 Ιουλίου περιμέναμε την απόφαση του Εφετείου για την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου – και πολλοί ήλπιζαν ότι αυτή η τόσο οδυνηρή υπόθεση, που από την αρχή στιγματίστηκε από ανακρίβειες και ψέματα –  θα έβρισκε επιτέλους την δικαίωση, που τόσοι χιλιάδες πολίτες ζητούν. Η πρώτη είδηση έσκασε και διαβάζοντας την φράση ‘ένοχοι’ στον τίτλο, είμαι σίγουρη οτι πολλοί ένιωσαν ανακούφιση, είδαν τις ελπίδες τους για δικαιοσύνη να παίρνουν μορφή. Όσο περισσότερο διάβαζες όμως, τόση περισσότερη οργή και απογοήτευση ένιωθες. Αν και κρίθηκαν ένοχοι, ο κοσμηματοπώλης και ο μεσίτης θα εκτίσουν τις ανώτατες ποινές…βάσει ελαφρυντικών. Παρ’όλο που ο εισαγγελέας πρότεινε να μην τους αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό, στον μεσίτη χορηγήθηκε το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου – εντάξει, εξάλλου μόνο μια φορά ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου έναν ανήμπορο άνθρωπο – ενώ στον κοσμηματοπώλη αναγνωρίστηκαν τα ελαφρυντικά του πρότερου σύννομου βίου και της… ανάρμοστης συμπεριφοράς του θύματος – δηλαδή του Ζακ, που το μόνο που έκανε ήταν να προσπαθήσει να προστατευτεί, μπαίνοντας στο κοσμηματοπωλείο, στο οποίο δεν πείραξε τίποτα, όσο κι αν προσπάθησαν να ισχυριστούν το αντίθετο. Αν αυτό είναι ανάρμοστο, τότε δεν μπορώ να βρω τις λέξεις για να περιγράψω το γεγονός ότι για την αδικαιολόγητη δολοφονία ενός ανθρώπου, ο μεσίτης θα εκτίσει ποινή έξι ετών στις φυλακές, ενώ ο κοσμηματοπώλης θα εκτίσει την ποινή του – 5 ετών – κατ’ οίκων. Ή μάλλον μπορώ. Ανάρμοστο, απαράδεκτο, άδικο, ντροπιαστικό, απογοητευτικό. Μια δικαιοσύνη μισή, όπως λέει και η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου στο παραπάνω βίντεο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου