ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Πριν από ακριβώς έναν χρόνο η δική μου παρθενική φορά στο Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας μού χάρισε όλους τους λόγους που χρειαζόμουν για να επιστρέψω σε αυτό φέτος, στην 11η διοργάνωσή του, που έλαβε χώρα – πού αλλού; – στην καρδιά του Ελικώνα. Την όλη εμπειρία μου την κατέθεσα πέρσι (μπορείς να τη βρεις εδώ) αναφέροντας κάθε σημαντική για εμένα λεπτομέρεια, που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη σε κάποιον – εξίσου πρωτάρη σαν εμένα στο θέμα camping – ώστε να πειστεί να «πάρει τα βουνά» φέτος.
Φέτος, βασισμένη μονάχα στη δική μου περσινή εμπειρία – που έγραψε μέσα μου πολύ απελευθερωτικά – το να πάρω τα βουνά για μία ακόμη χρονιά δεν προϋπέθεσε κανέναν ιδιαίτερο προβληματισμό παρά μόνο ενθουσιασμό να βρεθώ ξανά σε αυτό το μαγικό σκηνικό με την παρθένα φύση και το βουνό που «αγκαλιάζει» προστατευτικά το σημείο της διοργάνωσης. Αυτή τη φορά όμως, θα συνοψίσω σε μία παράγραφο το γιατί για ακόμη μια φορά το Φεστιβάλ Αρβανίτσας με έπεισε πως καμιά φορά χρειάζονται πράγματα απλά, όπως καλή παρέα, μια σκηνή, λίγη καλή μουσική – και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον τόσο κοντά στην πραγματική σου φύση (όχι σε αυτή που έχεις καταλήξει να ζεις). Στη συνέχεια θα αφήσω τρεις έτερους campers – πρωτάρηδες και μη – να καταγράψουν τους δικούς τους λόγους για τους οποίους θα επιστρέψουν στην Αρβανίτσα του χρόνου.
Οι σκηνές στήθηκαν στην καρδιά του δάσους.
Χαλάρωση και ανάσες δροσιάς κάτω από τα έλατα.
Αν έστω για μία φορά έχεις βρεθεί σε κάποιο από τα πραγματικά αμέτρητα μουσικά φεστιβάλ που μετράμε κάθε καλοκαίρι στη χώρα μας και τα οποία διοργανώνονται σε περιοχές κοντά στη φύση, τότε ξέρεις πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Είναι αυτή η – έστω και μικρή – επαφή με τη φύση – που ξαπλώνεις πάνω της, την ακουμπάς, την γεύεσαι, τη βλέπεις, δεν την χορταίνεις. Είναι αυτός ο ουρανός ο γεμάτος αστέρια που δεν θυμάσαι πότε είδες τελευταία φορά. Είναι αυτά τα λίγα που όμως σου φτάνουν γιατί στην πραγματικότητα δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω. Είναι αυτή η φυσικά δροσιά, η άπλετη που σου χαρίζουν τα δέντρα γύρω σου, που πλέον την αναγνωρίζεις μόνο από το κουμπί ‘on’ του air condition. Είναι η μέρα που κάπως μαγικά μοιάζει να είναι μεγαλύτερη και που χωράει τα πάντα: Και ξεκούραση, και ύπνο, και ησυχία, και βουτιές στη θάλασσα, και μουσική, και φίλους και κυρίως ξεγνοιασιά. Αν όλα αυτά δεν αρκούν για να σου δημιουργήσουν το απελευθερωτικό αυτό συναίσθημα που καμιά φορά αγνοείς πόσο πολύ το έχεις ανάγκη, τότε δεν ξέρω πραγματικά τι άλλο να πω – ή μάλλον να γράψω – για να σε πείσω.
Σημείο συνάντησης το «ξύλινο σπιτάκι» όπως το αποκαλούν οι campers του φεστιβάλ.
Όλα ήταν πρωτόγνωρα για εμένα, αφού δεν είχα ξανά κάνει κάμπινγκ. Αν και λάτρης του βουνού και των πεζοποριών, πάντα φρόντιζα το βράδυ να με βρει είτε σε ένα καταφύγιο είτε να έχω επιστρέψει στο σπίτι. Φέτος, αποφάσισα να ξεπεράσω τις όποιες φοβίες μου για την κατασκήνωση στο δάσος και να ακούσω τους φίλους μου, που βρέθηκαν πέρσι στο φεστιβάλ και μου περιέγραφαν τη διαμονή τους εκεί έχοντας σταθερά ένα μεγάλο χαμόγελο. Έτσι αποφάσισα να κάνω κι εγώ το βήμα και να το ζήσω. Δεν θα ξεχάσω εκείνα τα πρωινά που το μάτι μας «γέμιζε» από το πράσινο και την σκιά που μας χάριζαν τα έλατα και το δάσος γέμιζε με τις μουσικές από το φεστιβάλ και ο ουρανός με χιλιάδες αστέρια. Έστω και γι’ αυτές τις δύο μέρες ένιωσα μέρος της φύσης, ξεκουράστηκα, άφησα στην άκρη τις έγνοιες μου και γύρισα στην πόλη γεμάτη. Το να κοιμάσαι στο δάσος και στην δροσιά του, ενώ λίγες ώρες πριν έλιωνες στην τσιμεντούπολη, μου δημιούργησε ένα αίσθημα ανακούφισης που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Η διαμονή σε μια σκηνή με τα απολύτως απαραίτητα μαζί σου, χωρίς το κινητό και τις αμέτρητες ειδοποιήσεις του, σε κάνει να συνειδητοποιείς πολύ σύντομα ότι τίποτα παραπάνω δεν έχεις ανάγκη, μονάχα καλούς φίλους και καλή μουσική (εντάξει και μπίρες!). Του χρόνου θα φροντίσω να επιστρέψω στο Φεστιβάλ Αρβανίτσας για να νιώσω ξανά – έστω και για τρεις μέρες- αυτό το πολύτιμο αίσθημα ξεγνοιασιάς που μου χάρισε φέτος…
Ένα backpack κι ένα βιβλίο – και δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο.
Περιμένοντας τα live να ξεκινήσουν.
Πρώτη φορά στο φεστιβάλ της Αρβανίτσας φέτος και δεν θα μπορούσα να γυρίσω πιο ενθουσιασμένη. Ξεκινώντας από Αθήνα, στο αυτοκίνητο ήμασταν τρία ενθουσιασμένα κορίτσια από την μεγάλη παρέα που θα κατασκηνώναμε και θα περνούσαμε παρέα αυτό το τριήμερο. Η διάθεση ήταν πολύ ανεβασμένη παρ’ όλη τη ζέστη που επικρατούσε και την άβολη θέση στα πίσω καθίσματα, τα οποία μοιραζόμουν με μπαγκάζια, σκηνές, νερά, ψυγειάκια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Πρώτη στάση για καφέδες, δεύτερη για βενζίνη και μετά από δύο ώρες βρισκόμασταν σε ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο έλατα, με μία απολαυστική δροσιά και ησυχία. Εκεί που ξεκινούν όλα. Στο δάσος. Πώς να μεταφέρεις όλο αυτό που έζησες σε λίγα μόνο λόγια; Δεν θα ξεχάσω τις άπειρες συζητήσεις που κατέληγαν σε ανεξάντλητα γέλια, την μαγική αίσθηση του βουνού που σε γειώνει και ταυτόχρονα σε αναγεννά, τη μουσική που σε φέρνει ακόμη πιο κοντά με τους φίλους και σε ενώνει με ξένους. Η ομορφιά, ο ουρανός, οι αγκαλιές, οι άνθρωποι, ο χορός, η γιορτή, οι φίλοι, το μόνοιασμα, η ανάμνηση της ευτυχίας. Φεστιβάλ. Κλείνω τα μάτια και τραγουδάω ένα στίχο του Παυλίδη: ‘’Άσε με εδώ, μ’ αρέσει από το βυθό, να βλέπω που επιπλέεις…’’.
Η ενέργεια στα live ήταν μεταδοτική.
H Μαρία Παπαγεωργίου βγήκε στη σκηνή το απόγευμα του Σαββάτου 13 Ιουλίου.
Ξεκίνησα να κάνω camping από παιδί, μαζί με την οικογένειά μου. Μετά από περίπου 10 χρόνια παύσης όμως, πέρυσι βρέθηκα ξανά κάτω από τη σκιά των δέντρων, αυτή τη φορά για το Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας, και θυμήθηκα όλους τους λόγους για τους οποίους πρέπει να εντάξω πάλι την κατασκηνωτική εμπειρία στα καλοκαίρια μου. Έτσι, για μια ακόμη φορά βρέθηκα φέτος στην καρδιά του Ελικώνα, εκεί που έχω αποφασίσει να επιστρέφω κάθε χρόνο, όσο κρατάνε οι μουσικές και οι νύχτες μας φωτίζονται από τα αμέτρητα αστέρια. Είναι οι μελωδίες που σε κάνουν να χορεύεις, σε συγκινούν, σε πορώνουν. Εκεί που αφήνεσαι στο vibe των Social Waste, σου πετάει τη Λευκή Καταιγίδα ο Παυλιδης και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου. Συγκινείσαι που βλέπεις τα εφηβικά σου είδωλα, τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Νομίζεις πως πια έχεις ξεχάσει τους στίχους από τα τραγούδια τους που άκουγες πριν δεκαπέντε χρόνια κι όμως να που τα θυμάσαι όλα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Λίγο μετά ανακαλύπτεις και κάτι νέο, ένα καινούριο κομμάτι, έναν καλλιτέχνη που ίσως δεν γνώριζες, ένα στιχάκι που σου έκανε εντύπωση. Τα σημειώνεις όλα για να τα εξερευνήσεις με την ησυχία σου όταν τελειώσει το φεστιβάλ. Κι ύστερα έρχεται ο Σωκράτης και κρατάει το γλέντι αμείωτο σχεδόν επί τέσσερις ώρες, για να σμίξεις τελικά σε έναν μεγάλο Ικαριώτικο χορό με ανθρώπους που γνώρισες μόλις, αλλά μοιράζεστε την ίδια στιγμή με το ίδιο πάθος και αυτό είναι που σας φέρνει κοντά. Όλα αυτά τα συναισθήματα που μας γεννήθηκαν μέσα σε ένα τριήμερο είναι ο λόγος που θα επιστρέφουμε κάθε χρόνο.
Ο Παύλος Παυλίδης επί σκηνής την Παρασκευή 12 Ιουλίου.
… για τις στιγμές, για τις μουσικές, για τις παρέες, για την ξεγνοιασιά. Για όσα ανυπομονούσαμε να ζήσουμε στήνοντας τις σκηνές μας και για όσα πήραμε μαζί μας φεύγοντας, χωρώντας τα όλα σε ένα σακίδιο πλάτης. Για όλη τη μουσική που μάς χάρισες από το stage αλλά και για όσα μοιραστήκαμε σχετικά με τα live μια μέρα μετά, πίνοντας δροσερές μπίρες κάτω από τον κεντρικό πλάτανο στο χωριό Κυριάκι, τρώγοντας κεφτεδάκια και ακούγοντας Pan Pan. Ραντεβού του χρόνου, εκεί.
O Σωκράτης Μάλαμας επί σκηνής μαζί με την Ιουλία Καραπατάκη το Σάββατο 13 Ιουλίου.
