Παράνοια και πανικός ή αλλιώς ένα βράδυ με τους Fundracar στην Τεχνόπολη

“Αν δεν έχεις ακούσει live τους Fundracar, δεν ξέρεις τι εμπειρία χάνεις”. Αυτό μου είχε πει μια καλή μου φίλη, όταν με μύησε στο σύμπαν της μπάντας – και μόλις πριν από δύο χρόνια, μπόρεσα να το διαπιστώσω σε ένα live στο Gagarin που μου έμεινε πραγματικά αξέχαστο. Τι θυμάμαι από αυτό; Πορωμένο κοινό, head banging, αυθόρμητα pit και πολύ κοπάνημα – κάτι που σήμερα ξέρω ότι αποτελεί standard στα live των Fundracar.

Παρ’ όλο που πλέον τους θεωρώ ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και έχω λιώσει τους δίσκους τους – από το “Πλακώσου” μέχρι τον πιο πρόσφατο, με τίτλο “4.4.4” (μπορείς να διαβάσεις τις εντυπώσεις μου για τον τελευταίο τους δίσκο εδώ), δεν είχα καταφέρει να τους ακούσω ξανά live.

Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η καλοκαιρινή τους συναυλία στην Τεχνόπολη, ένα πράγμα σκέφτηκα: “Γιορτή”. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Fundracar καλοκαίρι και ήμουν υπερβολικά ενθουσιασμένη και μόνο στην σκέψη ότι το psychedelic reggae punk τους θα έφτανε στα αυτιά μου, με φόντο την καλοκαιρινή Αθήνα.

Αυτή μπορεί και να ήταν η πρώτη φορά που έλιωνα από τον αθηναϊκό καύσωνα και δεν με ένοιαζε καθόλου. Το αντίθετο θα έλεγα. Η ζέστη συνέχιζε ακάθεκτη, ακόμα κι όταν είχε πέσει ο ήλιος, κι όμως το κοινό που είχε γεμίσει την Τεχνόπολη δεν πτοήθηκε ούτε στιγμή. Με το που βγήκαν οι Fundracar στη σκηνή λίγο μετά τις 21:30, ήμασταν έτοιμοι να τραγουδήσουμε στίχο-στίχο το “Obi Wan”, να κοπανηθούμε στο “Λέσι”, να χορέψουμε στο “Να Τη Πάλι”.

Κάπως έτσι κινήθηκε όλο το live. Με την ίδια αφοσίωση τραγουδούσαμε τη μία στιγμή “Γκόμενες Funky”, χορεύαμε την άλλη στο “Έξι Μέρες”, ανατριχιάζαμε με το “Άνθρωπε” και με την ίδια πόρωση ακούσαμε και τα κομμάτια του νέου δίσκου, όπως το “Pier Luigi Colina” με τον DJ Marvel, το γκρουβάτο “Κάτι Έχει Συμβεί” με τον Harito και το δικό μου αγαπημένο “Αποκάλυψη” (χωρίς τον ΝΤΜ) .

Εισβολέας και Μάριος Νταβέλης κάνουν Στροφή στο Λαϊκό, πριν αντιγράψουν τα Αμερικάνικα

Ο ΝΤΜ μπορεί να μην κατάφερε να παρευρεθεί, αλλά στη σκηνή της Τεχνόπολης είδαμε όλους εκείνους που συνέβαλαν στη δισκάρα που ήταν το “4.4.4”, αλλά και παλιά, αγαπημένα πρόσωπα, γνώριμους συνεργάτες των Fundracar. Πρώτοι ανέβηκαν οι Zoro & Buzz προκαλώντας ομολογουμένως χαμό με το “Amanitas” και το “Είμαστε Ακατάλληλοι”, ενώ λίγο αργότερα ο Εισβολέας εκτόξευσε την ενέργεια στα ύψη – όπως μόνο εκείνος ξέρει – με το “Στροφή στο Λαϊκό” και τα “Αμερικάνικα”.

Ο πάντα δροσερός Γιώργος Κουκλάκης έβαλε φωτιά στη σκηνή με τα “Βάσανα”, αφού πρώτα ξεσπάσαμε μαζί του σε ένα “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” – για να μην ξεχνιόμαστε.

Λίγο πριν το φινάλε, ακούσαμε δύο ακόμα αγαπημένα κομμάτια του νέου δίσκου. Με Ευαγγελία Δανίλη / Milky Way από Gemma, ο Μάριος Νταβέλης ερμήνευσε το επικό “Υπερβολές”, ενώ λίγο πριν από το φινάλε είπαν μαζί το “Πόσο σ’ αγαπώ” – και αν σκεφτείς ότι λίγα λεπτά νωρίτερα το headbanging και τα pit πήγαιναν σύννεφο, η απόλυτη γαλήνη που επικρατούσε στο κομμάτι αυτό ήταν πραγματικά απίστευτη.

Ηρεμία πριν την καταιγίδα…

Το αληθινό φινάλε ήρθε λίγο αργότερα. Συγκεκριμένα, με το που ακούσαμε το “Δεν θέλω να με πιέζεις, ούτε λεφτά καταθέσεις”. Ε, εκεί ξέραμε ότι θα ξεσπούσε ο απόλυτος πανικός, η απόλυτη παράνοια, που οι Fundracar μάς είχαν υποσχεθεί από την αρχή του live. Χωρίς καμία βιασύνη το πολύ καλά εκπαιδευμένο κοινό, σχημάτισε ένα τελευταίο pit μπροστά στην σκηνή, όσο οι υπόλοιποι φωνάζαμε τους στίχους με όση ενέργεια μάς είχε απομείνει.

Παράνοια και πανικός για τους Fundracar

Από αυτό το live φύγαμε ιδρωμένες, ξεθεωμένες, αλλά παράλληλα γεμάτες. Σήμερα, έχουν περάσει λίγες ημέρες και σκέφτομαι τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα. Όσο γιορτινό κι αν ήταν το κλίμα, ήταν τέτοιες στιγμές “κατάνυξης” – ειδικά στο “Άνθρωπε” – που με συγκίνησαν περισσότερο. Σίγουρα, έπαιξε και τον ρόλο του το γεγονός ότι το live συνέπεσε με ένα δυσάρεστο γεγονός, εκείνο της απώλειας του πρώτου μπασίστα της μπάντας, Louie Ranks (Louis Mulashani Harrison), ο οποίος όπως μάθαμε μέσα από τα social media λίγες μέρες πριν από το live, έφυγε από τη ζωή στα 48 του.

Νομίζω ότι αυτό το live ήταν ο ιδανικός φόρος τιμής για τον Κενυάτη μπασίστα που συμμετείχε στους πρώτους δίσκους της μπάντας, αλλά και για το τόσο αφοσιωμένο κοινό τους, που τους ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια παρουσίας τους στην σκηνή – και θα συνεχίσει να το κάνει όσο οι Fundracar είναι εδώ, να μας χαρίζουν αυθεντικές, ωμές, ειλικρινείς φαντρακαρικές στιγμές.