Οι Duran Duran παραμένουν Wild Boys

Πίσω στα late 80’s, το χθεσινοβραδινό θα θεωρούνταν, εν πολλοίς, προδοσία. Μια ορκισμένη fan των Wham – που ευγνωμονούσε τη μαμά της για την πρώτη κασέτα της συλλογής της ever (με το «Make it Big» να παίζει ασταμάτητα στο ολοκαίνουργιο Panasonic) – που συμμετείχε σε ομηρικούς καβγάδες με τις συμμαθήτριες της, υπερασπιζόμενη την υπεροχή τους, και δεν σταμάτησε να παρακολουθεί φανατικά τον George Michael μέχρι τον αιφνίδιο θάνατο του το 2016 – βρισκόταν front row για τους Duran Duran.

Τα χρόνια πέρασαν – το είπε ευθέως και ο Bon, o Simon Le Bon (με εκφορά Bond, James Bond) – τα νηπιακά πάθη ξεθώριασαν σαν παλιές φωτογραφίες αλλά οι Duran Duran μπήκαν στη σκηνή του Release Athens Festival (ήταν το δεύτερο track του live) ισχυριζόμενοι πως είναι ακόμα «Wild boys». «Wild boys never lose it, wild boys always shine», τραγουδάει με κραταιό τον υψηλό τόνο στο μέταλλο της φωνής του ο 65χρονος frontman της μπάντας.

«Για την ηλικία του καλά κρατιέται», σχολιάζει μια γυναικοπαρέα πίσω σου με τη γνωστή στερεοτυπική (αν όχι σεξιστική) αντιμετώπιση – που κατά κόρον πλήττει το γυναικείο φύλο. Και παρά την εσωτερική σου αποδοκιμασία για το σχόλιο, σκέφτεσαι: Μήπως τελικά είμαστε όλοι εδώ από νοσταλγία, άλλοι για τα παιδικά, άλλοι για τα νεανικά μας χρόνια; Δεν θα χρειαστούν πάνω από δύο hits των Duran Duran, το «Hungry like a Wolf» και το iconic ost της ομώνυμης ταινίας του James Bond «A view to a kill» για να σε πείσουν πως τα «άγρια παιδιά» συντηρούν αρκετή από τη δυναμική της νιότης τους.

Ο John Taylor, ένας από τους καλύτερους μπασίστες της εποχής του με τον κιθαρίστα Dominic Brown

Άργησε να μπει στο επικοινωνιακό παιχνίδι με το κοινό ο Simon Le Bon. Ίσως επειδή τον είχε κουράσει ο αθηναϊκός ήλιος από το μεσημεριανό του κολύμπι, όπως ομολόγησε. Αλλά από τη στιγμή που άρχισε να μας προτρέπει να χορέψουμε (το είχαμε κάνει ήδη, για να λέμε την αλήθεια) δεν σταμάτησε να ανοίγει διάλογο μαζί μας: Για τους δυσανεκτικούς Βρετανούς, όπως ο ίδιος, στην πολλή ζέστη (η πλατεία Νερού έκαιγε στους 35 βαθμούς χθες τα μεσάνυχτα), για την, αντιστρόφως ανάλογη με τη ζέστη, ενέργεια μας, για το «καταπληκτικότερο κοινό» που συναντάει κάθε φορά στην Ελλάδα.

Χορεύουμε ναι – κι όχι επειδή έχουμε κολακευτεί από τα θερμά λόγια. Οι Duran Duran ακομπλεξάριστοι ενορχηστρώνουν τα δικά τους τραγούδια με super hits άλλων καλλιτεχνών των 80s – όταν, ας πούμε, το σχετικά ‘αδύναμο’ «Lonely in your nightmare» εξελίσσεται σε funky ρυθμό με το «Super Freak» του Rick James (έχουν από καιρό φτιάξει ένα δικό τους cover πάνω στο τραγούδι). Αλλά το mixed tape απογειώνεται όταν το, κάποτε απαγορευμένο για το τολμηρό του clip, «Girls on film» ενώνεται απρόσμενα με το «Psycho Killer» των Talking Heads. Εδώ ο Le Bon καταφέρνει περίφημα να παρακολουθήσει το απαιτητικό φωνητικό εύρος του David Burn.

Βασιλιάς στα keyboards του ο Nick Rhodes.

Δεν είναι μόνο ο frontman των Duran Duran που αποδεικνύεται party maker. ΄Ολη η ομάδα είναι ζωηρή επί σκηνής και εξεγείρει το κοινό σε επευφημίες. Ο μπασίστας John Taylor, αμετανόητος, παρά τον καύσωνα μέσα στο μαύρο του perfecto, προσφέρει πολλά κάδρα με δεύτερα φωνητικά στον Simon Le Bon και το γυναικείο κοινό, μοιραία, αλαλάζει. Αυτός, εξάλλου, ήταν πάντα ο γόης της μπάντας – και αυτός παραμένει. Ο Roger Taylor απολαμβάνει μερικά κοντινά από την δραστήρια κάμερα πάνω στα ντραμς του, o κιθαρίστας Dominic Brown, μέλος των Duran Duran την τελευταία 20ετία, επιδεικνύει με κέφι τα riffs του. Ο μόνος ψύχραιμος και μακάριος στο θρόνο των keyboards – παρότι απόλυτα κομψός μέσα στο κόκκινο κοστούμι του – είναι ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, Nick Rhodes. Party goers και στα back vocals από τις εκθαμβωτικές Anna Ross και Rachael O’Connor· υπενθυμίζοντας τη σταθερή αδυναμία των Duran στις ωραίες γυναίκες.

O Simon Le Bon εν δράσει με τις Anna Ross και Rachael O’Connor στα back vocals.

Mπορεί τα 80’s να βρήκαν το γκρουπ από το Μπέρμινγχαμ στο απόγειο της δόξας τους και μπορεί ο Simon Le Bon να αναζητούσε στο πλήθος οπαδούς (των περίπου 10.000) εκείνης της γενιάς, όμως στα 90s θα επέστρεφαν με δύο εμβληματικές μπαλάντες που δεν θα μπορούσαν να εξαιρέσουν από το χθεσινοβραδινό set list: Το «Ordinary World» του 1992 και το «Come undone» του 1993 – το πρώτο αφιερωμένο στα θύματα του πολέμου από την Ουκρανία έως τη Γάζα. Εδώ ο Le Bon αναπολεί έναν κανονικό κόσμο, έναν κόσμο που θέλει να αναγνωρίσει, σμίγοντας τα χέρια του σε θέση προσευχής και οι Αθηναίοι στην πλατεία Νερού χειροκροτούν δυνατά: Όχι μόνο το τραγούδι, χειροκροτούν με αλληλεγγύη.

Χιλιάδες παρόντες παρά τον καύσωνα.

Και πολλοί ίσως νοσταλγούν τον ‘κανονικό κόσμο’ με τα σχολικά πάρτι όπου τα αγόρια ζητούσαν από τα κορίτσια να χορέψουν cheek to cheek ακούγοντας το «Save a prayer» – ίσως το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία των Duran – τραγούδι που και χθες χορέψαμε σε παρόμοιο mode με τους φακούς μας από τα κινητά ανοιχτά. Ναι, τα χρόνια έχουν περάσει, ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, τα τραγούδια των Duran Duran έρχονται από μιαν άλλη εποχή, την εποχή της δικής μας αθωότητας, αλλά τελικά ποτέ δεν είναι αργά για να χορέψεις ξανά με το pop punk «Planet Earth», το «Reflex» ή το ultra summer pop «Rio» που έφερε, με πολύ ιδρώτα, το φινάλε της συναυλίας στο σύντομο encore.

Πολυσυλλεκτικό κοινό στην πλατεία Νερού.

Δύο ώρες έμειναν on stage τα «Wild Boys», δύο (και παραπάνω) ώρες άντεξαν υπό καυσωνικές συνθήκες οι θαυμαστές τους, συνθέτοντας ίσως το πιο ηλικιακά πολυσυλλεκτικό κοινό που είδε φέτος το Release Athens Festival. Γονείς στα 50 τους μαζί με τα παιδιά τους, φίλους του γκρουπ από τα τέλη των 70s (άρα και συνομήλικοι τους) και μια πλειονότητα στα 40 plus που τους γνώρισε από το MTV ενώ έπεφταν τα νεογιλά τους δόντια.

Θα ήταν μια best of συναυλία αν το set list είχε συμπεριλάβει και το εμβληματικό «Union of the snake» (το τραγούδι που τους έφερνε πιο κοντά στον ήχο του David Bowie από κάθε άλλο), το οποίο ο Simon θα υπενθύμιζε μόνο μέσα από ένα μπλουζάκι με το logo του. Ίσως την επόμενη φορά· υποσχέθηκαν πως δεν θ’ αργήσει.