ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Στην εφηβεία μου ο Eminem ήταν το είδωλο μου (δικό μου και πολλών ακόμα millenials και zillenials είμαι σίγουρη). Μεγαλώνοντας, είδα πιο ξεκάθαρα κάποιες πιο προβληματικές πλευρές του, τον συγχώρεσα για αυτές, αλλά δεν μπορώ να πω πως η μουσική του έχει καταφέρει να με ενθουσιάσει από τότε, τουλάχιστον όχι από το The Marshall Mathers LP 2 και μετά. Στην καρδιά μου έχει ακόμη μια ξεχωριστή θέση, βέβαια, και κάθε φορά που κυκλοφορεί νέα μουσική, έχω πάντα την ελπίδα μέσα μου ότι θα με κάνει να νιώσω, όπως ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα το Lose Yourself στα 11 μου και άλλαξε ο κόσμος μου.
Τόσο… κοσμοϊστορικής σημασίας είναι για εμένα (και για την κουλτούρα γενικότερα) ο Marshall Mathers, που ειλικρινά απογοητεύομαι που δεν μπορώ να “καταλάβω” τις τελευταίες δουλειές του. Είναι γεγονός ότι έχει πλέον ωριμάσει – και μόνο καλό μπορεί να είναι αυτό το νέο – αλλά μαζί με την ωριμότητά του, νιώθω ότι πολλές φορές φλερτάρει και με τη σοβαροφάνεια. Όχι ότι δεν αυτοσαρκάζεται, αλλά σαν να έχει ξεχάσει αυτή του την πλευρά, που φώναζε “I just don’t give a fuck” στο ομώνυμο τραγούδι, που σατίριζε τους πάντες, ειδικά την βιομηχανία της μουσικής και τους “πάνω”, ειδικά τον εαυτό του. Αυτός ήταν ο Slim Shady, που στο δικό μου μυαλό δεν ήταν ποτέ κάτι ξεχωριστό από τον Eminem και τον Marshall Mathers.
Για τον ίδιο τον Eminem, αυτό βέβαια δεν ισχύει και πολλές φορές το έχει κάνει ξεκάθαρο, μάλλον συνδέοντας τις εποχές Slim Shady με μερικές σκοτεινές για εκείνον μέρες. Έτσι, μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν είδα στα social του ότι η επιστροφή του στη δισκογραφία μετά από τέσσερα χρόνια, θα είχε τίτλο “The Death of Slim Shady (Coup de Grâce)” και για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό ανυπομονούσα να ακούσω νέα μουσική από τον Eminem!
Η ημέρα που όλοι (μπορεί και όχι) περιμέναμε ήρθε στις 12 Ιουλίου και μπορώ να πω ότι παρ’ όλο που έχει περάσει αισίως μια εβδομάδα από τότε, ακόμα δεν έχω καταφέρει να αποφασίσω τι στο καλό ακούμε σε αυτά κομμάτια. Αν το πάρουμε από τεχνικής άποψης, τα beat είναι φοβερά (θυμίζουν όντως εποχές Slim Shady) και οι ρίμες του είναι όπως πάντα πανέξυπνες και βιτριολικές. Αν όμως ψάξουμε λίγο βαθύτερα, τι βλέπουμε;
Είναι ένας Eminem που έχει αγκαλιάσει πλήρως την boomer πλευρά του και θεωρεί “αστείο” να τα βάζει με την Gen Z; Είναι ένας Eminem που θέλει να αποδείξει ότι μπορεί ακόμα να είναι μέρος της επικαιρότητας, να προκαλεί και νομίζει ότι αυτός είναι ο τρόπος; Ή είναι ένας Eminem που καταλαβαίνει ότι το να γκρινιάζεις για τα δικαιώματα των trans ανθρώπων, να χλευάζεις σώματα, να κάνεις rape-jokes, είναι ΟΝΤΩΣ λόγοι για να σε κάνουν cancel και απλά δεν κατάφερε να κάνει ξεκάθαρο ότι αυτό είναι το νόημα του δίσκου; (τον οποίο εκείνος αποκαλεί concept album, λέγοντας μάλιστα ότι πρέπει να ακούσεις με τη σειρά τα tracks). Πάντως, αν πράγματι τα ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, φαίνεται σαν ο Eminem να εξανίσταται, να προσπαθεί να σταματήσει τον Slim Shady από το να ραπάρει όλες αυτές τις χοντράδες. Μάλιστα, στο τέλος τον “σκοτώνει” κιόλας, θέλοντας ίσως να δείξει ακόμα πιο εμφατικά ότι δεν συμφωνεί πια με αυτή την πλευρά του.
Η αλήθεια είναι ότι θέλω πολύ να πιστέψω την τελευταία εκδοχή. Στο Reddit διάβασα και αυτή τη θεωρία: “O Marshall πηγαίνει να φτύσει στον τάφο του Shady και αυτός ανασταίνεται ξανά για να προσπαθήσει να τον ακυρώσει/να τερματίσει την καριέρα του. Υπάρχει μια μάχη μεταξύ του Marshall και του Shady, και ο Shady απαγάγει τον Marshall, τον βάζει στο υπόγειό του και τον αναγκάζει να δει τις ειδήσεις για να δει ότι όντως ακυρώνεται. Ο Marshall καταλήγει να σκοτώσει τον Shady (;) και στη συνέχεια αρχίζει να δείχνει την ωριμότητά του μιλώντας για το πώς μεγάλωσε όχι μόνο από αυτή την περσόνα αλλά και από αυτό το κομμάτι της ζωής του [και έχει τώρα] μια πολύ πιο ευτυχισμένη και υγιή ζωή. Θέλει να αφήσει ένα μήνυμα για τα παιδιά του, ώστε όταν πεθάνει να έχουν καλές αναμνήσεις από αυτόν” λέει ένας χρήστης, μιλώντας προφανώς για το πιο όμορφο κομμάτι του δίσκου, το “Temporary”.
Συνεχίζω να λέω “ίσως” και “μπορεί”, γιατί ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν κατάφερε να κάνει ξεκάθαρο το όραμά του. Ή ίσως κι εγώ να μην θέλω να παραδεχτώ ότι το είδωλό μου έχει γίνει ένας κουραστικός, προβληματικός boomer που δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει κάποια πράγματα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα κι αν αυτό το concept album ήθελε να χλευάσει – με κάποιον περίεργο, εντελώς άτυχο τρόπο – εκείνους που κράζουν την Gen Z (και όσα νομίζουν οι boomers ότι η Gen Z πρεσβεύει), τότε και δεν τα κατάφερε και έδωσε βήμα σε ένα σωρό incels να μιλούν για woke culture, “φασισμό” της πολιτικής ορθότητας, χιονονιφάδες και άλλα τέτοια ωραία, φωνάζοντας ότι “κανείς δεν μπορεί να κάνει cancel τον Rap God”.
Βέβαια αν σε αυτό αποσκοπούσε ο Eminem – στο cancel δηλαδή – θα τον στεναχωρήσω. Νομίζω η νέα γενιά δεν ασχολείται καν μαζί του, για να μπει σε διαδικασία ακύρωσης. Αν θέλει να τον ακούσει η νέα γενιά, αν θέλει να έρθει σε κατανόηση ή και σε σύγκρουση μαζί της, θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει ο ίδιος το όραμά του στον εαυτό του, να αναρωτηθεί ποιο θέλει να είναι το κοινό του και να γίνει πιο ειλικρινής με τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί στην τελική, είναι άλλος ένας εκατομμυριούχος, άκρως προνομιούχος Αμερικανός άνδρας, που ειρωνεύεται και ρίχνει βολές περισσότερο στους “κάτω” παρά στους “πάνω”. Και αυτό δεν είναι ποτέ ωραία εικόνα.
