Hot or Not #124: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Το γεμάτο θέατρο Πέτρας υποδέχτηκε τους «Παίχτες» του Ν.Β. Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, που επιστρέφουν με μια μικρή καλοκαιρινή περιοδεία και υπόσχονται γέλιο αλλά και ουσιαστικές στιγμές. Η αδρεναλίνη της κομπίνας, τα μυστικά της χαρτοπαιξίας, ο εθισμός της απάτης και οι απανωτές αποκαλύψεις συνθέτουν μια κωμωδία με πολλή ενέργεια και γρήγορο ρυθμό. Όταν στο πανδοχείο καταφτάνει ένας δεινός κομπιναδόρος, η συμμαχία του με άλλους δύο τεχνίτες της απάτης μοιάζει μονόδρομος. Μαζί θα «γδάρουν» όποιο ευκατάστατο και αθώο θύμα περάσει από τα χέρια του τις τράπουλες και κάτσει μαζί τους στο πράσινο τραπέζι. Μέχρι το τέλος, νέα πρόσωπα θα μπουν στην παρέα και τίποτα δεν θα μείνει το ίδιο. Οι Γιάννης Νιάρρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Τζαβάρας και Γιώργος Μπουκαούρης «μοιράζουν» και … «παίζουν» το παιχνίδι αυτό με απόλυτο συντονισμό, χημεία και χιούμορ. Το δεμένο σύνολο κάνει την διαφορά σε αυτήν την παράσταση και η σκηνοθεσία το αξιοποιεί στο μέγιστο, καθοδηγώντας με κέφι, στηριζόμενη στην σωματική ικανότητα των ηθοποιών αλλά αφήνοντας πάντα χώρο για αυτοσχεδιασμό. Ιδίως ο Ηλίας Μουλάς στον ρόλο του Σάσα είναι απολαυστικός και κλέβει τις εντυπώσεις. Η ζωντανή μουσική συμπληρώνει εποικοδομητικά και δημιουργεί κλίμα, ενώ τα κουστούμια κλείνουν το μάτι κωμικά στην ρωσική προέλευση του έργου. Από τις παραστάσεις που δεν θα ήθελα να είχα χάσει με τίποτα, άψογο για καλοκαιρινή επιλογή, φάνηκε στο χειροκρότημα πως ο κόσμος που βρέθηκε στην Πετρούπολη γέλασε με την ψυχή του και απόλαυσε αυτό το ξέφρενο ανέβασμα.
Λίνα Ρόκα

Ούσα εθισμένη στο είδος του horror, δεν μπορούσα να παραβλέψω το “Longlegs” του Oz Perkins -γιου του Anthony Perkins από το «Ψυχώ»– που ακουγόταν πως είναι η horror ταινία της χρονιάς ενώ, κάπου διάβασα και της δεκαετίας! Σίγουρα έγινε ένα ΠΟΛΥ έξυπνο μάρκετινγκ. Ο Nicolas Cage υποδύεται τον ομώνυμο χαρακτήρα αλλά δεν τον βλέπουμε πουθενά στο τρέιλερ, ούτε και στην αφίσα. Στα διάφορα που έστησαν για την προώθηση της ταινίας ήταν και διαφημιστικές πινακίδες με έναν αριθμό που όποιος τον καλούσε, άκουγε τη φωνή του Cage ή και μια ψευτική ιστοσελίδα, την “thebirthdaymurders”, με τις δολοφονίες της ταινίας. Θυμίζει εποχές “The Blair Witch Project”…

H ιστορία αφορά την εξιχνίαση μιας σειράς φόνων οικογενειών που διαπράττει ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο Longlegs. Δεν υπάρχουν ίχνη του στα σπίτια παρά μόνο τα γράμματα που άφηνε με γρίφους. Η πράκτορας του FBI, Lee Harker (Maika Monroe), αναλαμβάνει την υπόθεση και, σύντομα, αντιλαμβάνεται ότι κρύβεται κάτι σκοτεινό από πίσω.

Το hype ήταν τεράστιο και η ανάγκη για αξιόλογες horror ταινίες είναι πια επιτακτική, γεγονός που ανεβάζει στα ύψη και τις απαιτήσεις. Προσωπικά ανταμείφθηκα και δεν εξέλαβα διάφορα από τα οποία άκουσα, διάβασα και συζήτησα όπως ότι ήταν αργή/βαρετή, ότι δεν ήταν τρομακτική ή ότι έβαλε πολλά μέσα σε ένα μπλέντερ. Πλέον γίνεται μια εμφανής προσπάθεια για ποιοτικές σεναριακά ταινίες τρόμου αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή θα έχει πέντε jump scare κάτω του συνηθισμένου και δέκα ατάκες παραπάνω, οι θεατές θα φοβηθούν και λιγότερο . Ήταν τρομακτική επειδή κατάφερνε να χτίσει ατμόσφαιρα, μέσα από τους ευρυγώνιους φακούς, τα κάδρα με τις low angle γωνίες λήψεις, τον φωτισμό και τα χρώματα αλλά και την μουσική -το sound design εξίσου άψογο! Συνέβαλαν σίγουρα και οι εκπληκτικές ερμηνείες της Maika Monroe και της Alicia Witt. Ήταν ένα κομψοτέχνημα για το είδος, μια όαση σε πολλά χιλιόμετρα ερήμου. «Έπιασε» τα απομεινάρια του Satanic Panic της Αμερικής στα μέσα των ‘90s και τα «έδεσε» σε ένα καλογραμμένο σενάριο που, κατ’ εμέ, ήξερε πού να σταματήσει για να μη το παρακάνει.

Υ.Γ.: O Nicolas Cage ξέρουμε ότι το κατέχει αλλά αυτή η ερμηνεία ήταν το κάτι άλλο! Αγνώριστος, από την φωνή και την κινησιολογία, μέχρι την εμφάνιση, και άκρως ανατριχιαστικός.
Φωτεινή Νικολίτσα

Αυτή μπορεί να είναι και η τρίτη ή τέταρτη φορά που βρίσκω χώρο σε αυτήν εδώ τη στήλη για να μιλήσω για τη Μαρίνα Σάττι, αυτό το κορίτσι, αυτή την καλλιτέχνιδα που πάντα βρίσκει τον τρόπο να παραμένει στην επικαιρότητα – και τις περισσότερες φορές για τους σωστούς λόγους. Αυτή την εβδομάδα το πέτυχε για μια ακόμη φορά, αφού η συγκινητική – και αφιερωμένη στον πατέρα της όπως ξέραμε – μπαλάντα από τον τελευταίο της δίσκο “P.O.P”, απέκτησε βίντεο κλιπ. Το συγκινητικό αυτό τραγούδι (σε στίχους της Λένας Κιτσοπούλου) λοιπόν, απέκτησε ένα ακόμη πιο συγκινητικό βίντεο κλιπ. Και όχι, αυτό δεν είναι μια ακόμη aesthetically pleasing καμπάνια που αναδεικνύει για ακόμη μία φορά το απέραντο γαλάζιο, τον ήλιο και το διάσημο μεσογειακό καλοκαίρι. Τα βλέπεις κι αυτά ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτά η πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Υπάρχουν οι τουρίστες που θέλουν να ζήσουν το ελληνικό καλοκαίρι στο έπακρο, υπάρχουν οι λουόμενοι που διασκεδάζουν στις παραλίες μας, που κολυμπούν αμέριμνοι στις πανέμορφες θάλασσές μας με το αχανές γαλάζιο που σε ταξιδεύει.

Την ίδια στιγμή, όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά της ελληνικής θάλασσας, μια πλευρά που γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν ταξιδέψει σε αυτή, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Τα πανέμορφα νερά της Μεσογείου, κάτω από την επιφάνειά τους κρύβουν και φριχτές αλήθειες κι όσο κι αν εμείς κλείνουμε τα μάτια και δεν θέλουμε να τις δούμε, αυτές υπάρχουν, και είναι εκεί πάντα να μαρτυρούν τον επικίνδυνο αγώνα των προσφύγων στην προσπάθειά τους να καταφέρουν να περάσουν στην Ευρώπη. Πλάνα με παιδικά ρούχα, αποσκευές, τα γνώριμα πορτοκαλί σωσίβια και επίσημα στοιχεία πνιγμών των εκτοπισμένων από όλον τον κόσμο από την τελευταία δεκαετία να περνούν από την οθόνη μας, αποτυπώνουν την σκληρή αλήθεια που όλοι πρέπει να ξέρουμε – φοβερό το ότι η πρωτοβουλία αυτή έρχεται σε μια τρομερή συγκυρία με το προσφυγικό ζήτημα να αποτελεί καυτή πατάτα διεθνώς. Και κάτι ακόμη: η Μαρίνα Σάττι συνεργάζεται με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) για την υποστήριξη των παιδιών προσφύγων, ενώ τα έσοδα από το νέο αυτό βίντεο κλιπ θα δοθούν σε παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη. Ένα βίντεο κλιπ περισσότερο υπενθύμιση (μετράει πολύ το γεγονός ότι σαν καλλιτέχνιδα απευθύνεται σε ένα μαζικό κοινό) για τις συνεχείς τραγωδίες που δεν σταματάμε να μετράμε, για τους βυθούς που καταλήγουν το αιώνιο σπίτι για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που απλώς αναζητούν ασφάλεια.
Ευδοκία Βαζούκη

Ο Μιχάλης Σαράντης και ο Απόστολος Χαντζαράς (φωτογραφία: Μαρία Βέλμαχου)

Ο Αίας, ο μεγαλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων, δικαιούται τα όπλα του Αχιλλέα μετά το θάνατό του δεύτερου. Όταν τα όπλα-με δολοπλοκία-καταλήγουν στον Οδυσσέα, αποφασίζει να εκδικηθεί. Έχοντας ως βασικό άξονα της παράστασης την ιστορία του Αίαντα, ο Μιχάλης Σαράντης, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, ενσαρκώνει επί σκηνής εννέα διαφορετικούς ρόλους, έχοντας στο πλευρό του τον Απόστολο Χαντζαρά.

Άλλοτε ως Αίας και άλλοτε ως Οδυσσέας, Αθηνά και Μενέλαος, ο Μιχάλης Σαράντης μας επιβεβαιώνει πως δικαίως θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Σε μια παράσταση για το «τότε», αλλά με μια σύγχρονη και πολυεπίπεδη οπτική, παρατηρούμε τον ήρωα να εναλλάσσεται από τη τρέλα στη λογική, δίνοντας βάση στις λεπτομέρειες και επιτρέποντας μου να θαυμάσω τον τρόπο με τον οποίο η φωνή, η κίνηση και η εικόνα-μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου- αλλάζουν ριζικά, προκειμένου να αφομοιωθούν στις απαιτήσεις του επόμενου ρόλου.

Ο Απόστολος Χαντζαράς κατέπληξε όλους εμάς, που σε ένα -κατάμεστο από κόσμο- Θέατρο Βράχων, τον παρακολουθούσαμε να «παράγει τέχνη», να ζωγραφίζει επί σκηνής, συστήνοντάς μας τα πρόσωπα της τραγωδίας. Η αλληλεπίδραση και η μετάβαση από τους πίνακες ζωγραφικής στην ερμηνεία του Μιχάλη Σαράντη, πρόσθεσε στο έργο μια πινελιά πρωτοτυπίας, που προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει.

Ένα έργο καλοδουλεμένο, με τον Μιχάλη Σαράντη και τον Απόστολο Χαντζαρά να βρίσκονται σε απόλυτη νοητική αρμονία, αλληλοσυμπληρώνοντας και εναρμονίζοντας ο ένας τις πράξεις του άλλου. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, προσεγμένη όπως πάντα, έφερε τη σκηνή μπροστά μας σε απόσταση αναπνοής, δημιουργώντας τη ψευδαίσθηση πως οι θεατές συμμετέχουν στην παράσταση, ενώ και ο συνδυασμός φωτισμού και μουσικής, συνέδραμε στο να αφοσιωθούμε ψυχή τε και σώματι στο μεγαλείο τέχνης που λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια μας.

Μια παράσταση λιτή, αλλά ταυτόχρονα πλήρης, που εισάγει μια νέα μορφή αναπαράστασης της τραγωδίας και κανένας δεν πρέπει να χάσει.
Μαρία Βέλμαχου

«Δεν είναι καλά», μας είπαν οι πρωταγωνιστές για τον «Kατά φαντασίαν ασθενή» τους πριν ξεκινήσει η περιοδεία τους και το διαπιστώσαμε κι εμείς όταν τους θαυμάσαμε στο Κηποθέατρο Παπάγου, όπου στάθμευσαν για να μας πουν την ιστορία τους. Και «δεν είναι καλά» όχι επειδή είναι πράγματι σωματικά άρρωστος, αλλά επειδή νιώθει μόνος, παγιδευμένος εν αγνοία του ανάμεσα σε μία ‘δόλια’ και μία ‘ιερή’ συμμαχία.
Το αναγεννησιακό στιλ της εποχής του Μολιέρου, οι εξαιρετικά αποδοσμένες ερμηνείες και η πλούσια σκηνοθεσία σε συνδυασμό με το μουσικό στοιχείο που κυριαρχεί βάζουν απόλυτα τον θεατή στο κλίμα του έργου, κάνοντάς τον αφενός να γελά ασταμάτητα-εξάλλου για κωμωδία πρόκειται-και αφετέρου βοηθώντας τον να συνειδητοποιήσει όλα όσα ο Μολιέρος ήθελε να στηλιτεύσει στην κοινωνία της εποχής του, το συμφέρον, την έλλειψη ενσυναίσθησης, τις κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες, τη θυσία των πάντων στον βωμό του κέρδους. Όσο για τον Αιμίλιο Χειλάκη στον ρόλο του «κατά φαντασίαν ασθενούς» δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι θα σταθεί επάξια και στην κωμωδία σε σύγκριση με τους περισσότερο δραματικούς ρόλους που ως τηλεοπτικό κοινό τον έχουμε συνηθίσει. Θα καταφέρει λοιπόν το καλό να λάμψει και να έρθει η κάθαρση για κάθε ήρωα; Θα μπορέσει ο ασθενής μας να βρει την αληθινή υγεία του και να διαπιστώσει πως η ζωή είναι από μόνη της ένα γιατρικό και ένα θαύμα; Μένει μόνο να δείτε την παράσταση και να το διαπιστώσετε…Εμείς πάντως σας το συστήνουμε ανεπιφύλακτα!
Μιλένα Αργυροπούλου

To μαγευτικό οροπέδιο του Ελικώνα

Έχοντας πλέον στο ενεργητικό μου τρία καλοκαιρινά φεστιβάλ- τιμημένος Χελμός, μαγευτική Ελάτεια και ένδοξη Αρβανίτσα- και έχοντας παρευρεθεί σε αρκετές εμφανίσεις των αγαπημένων εκπροσώπων του ελληνικού έντεχνου, ήρθε η ώρα να αναρωτηθώ «Τι μας πιάνει υπό τους ήχους του Σιμούν»; Είναι ένα είδους «διονυσιακού» ξεσπάσματος; Τρόπος διασκέδασης ή αδιαφορία για το περιβάλλον και τους απανταχού λάτρεις του εντέχνου;

Νομίζω εσύ που έχεις παρευρεθεί σε κάποιο live τέτοιους είδους – θες Μάλαμα, θες Παπακωνσταντίνου – είσαι μαζί μου σίγουρα προετοιμασμένος ότι θα το κάνεις το «μπανάκι» με τις μπύρες σου ή θα «τσουρουφλιστείς» από τις φλόγες κάποιας φερμένης «εκ της Σιμωνόπετρας» φωτοβολίδας. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό το «έθιμο» το έχω παρατηρήσει μόνο σε τέτοιου είδους συναυλίες. Θυμάμαι στο πρόσφατο παρελθόν να βλέπω ανθρώπους, άκρως ενθουσιασμένους να χορεύουν υπό τους ρυθμούς της τζαζ στο “23o Athens Jazz Festival” που έλαβε χώρα φέτος στη Τεχνόπολη Αθηνών και γεμάτη απορία να ψιθυρίζω στο αυτί της φίλης μου «οι άνθρωποι που ακούνε τζαζ φαίνονται κάπως πιο πολιτισμένοι».

Μόνο φέτος στην Αρβανίτσα νιώθω ότι κάποιος κατάφερε να σταματήσει τους ξέφρενους πανηγυρισμούς και ήταν ο-σαν άγγελος εξ ουρανού-Σωκράτης Μάλαμας που αναφώνησε στο κοινό «αφήστε αυτές τις καγκουριές …ας σεβαστούμε αυτό τον πανέμορφο, γεμάτο έλατα χώρο» και όντως τότε ως δια μαγείας, οι λάμψεις από το τις φωτοβολίδες έσβησαν και για την επόμενη μέρα του φεστιβάλ και έμειναν ο χορός, το κέφι και τα περήφανα σημαιάκια με συνθήματα να ανεμίζουν στον ουρανό του Ελικώνα.

Στο σημείο αυτό να προσθέσω – δική μου αίσθηση πάντα και ας μας επιβεβαιώσει ο Σωκράτης Μάλαμας – ότι οι φωτιές, τα ιπτάμενα αλκοολούχα και τα απρόσμενα σπρωξίματα έχουν κάπως κουράσει και τους ίδιους τους καλλιτέχνες που καμιά φορά νιώθω λες και προσαρμόζουν ακόμα και το ρεπερτόριο που θα ερμηνεύσουν ώστε να είναι κάπως πιο υποτονικό για να μην «ξυπνήσει» το «διονυσιακό τέρας» που κρύβεται και είναι έτοιμο να μας κατασπαράξει κάπου στο βάθος του κοινού.

Άλλωστε νομίζω «τα παρτάλια οι σκέψεις» μας μπορούν να μείνουν στη «πειρατική σημαία» χωρίς να κινδυνέψει κάποια χλωρίδα να καεί ή κάποιος αμέριμνος θαυμαστής του Παπακωνσταντίνου να τραυματιστεί.

Με απόλυτο σεβασμό και αγάπη,
Μια φεστιβαλική fan,
Ελένη Ανδρεάτου 

Όταν, καθώς έκανα scroll στο TikTok μου, εμφανίστηκε ένα βίντεο που μια κοπέλα εξηγούσε γιατί δεν σοκαρίστηκε καθόλου με τις πρόσφατες ανακαλύψεις γύρω από τα ταμπόν, ταυτίστηκα – και ταυτόχρονα έγινα έξαλλη. Για να σας εξηγήσω, αυτή την εβδομάδα δημοσιεύτηκε μια έρευνα στο περιοδικό Environmental International η οποία αναφέρει πως 14 από τα 30 brand ταμπόν που υπάρχουν στην αγορά περιέχουν βαριά μέταλλα (π.χ. μόλυβδο). Ο μόλυβδος έχει βρεθεί πως ευθύνεται για τον κίνδυνο εμφάνισης άνοιας, καρδιαγγειακών παθήσεων και κάποιους τύπους καρκίνου (αν δεν έγινα ξεκάθαρη, είναι τοξικός για το ανθρώπινο σώμα). Και θα μου πείτε τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά σημαίνουν πως δισεκατομμύρια γυναίκες κάθε μήνα βάζουν σε κίνδυνο την μελλοντική τους υγεία διότι έχουν περίοδο – δηλαδή «δηλητηριάζουν» τον οργανισμό τους φορώντας ένα απαραίτητο προϊόν για την επιβίωση τους. Το σοκαριστικό όμως είναι ότι πλέον ΔΕΝ είναι σοκαριστική μια τέτοια εξέλιξη. Όταν έμαθα πως οι εταιρίες με προϊόντα περιόδου ξεκίνησαν να τεστάρουν την απορροφητικότητα των προϊόντων τους με πραγματικό αίμα (και όχι με νερό που έκαναν μέχρι πρόσφατα..) πρώτη φορά το 2023, κατάλαβα πως απλά ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε αυτό τον κόσμο είναι να μην έχει τύχει να γεννηθείς με μήτρα. Και ίσως ακούγεται υπερβολικό αλλά μου φαίνεται αδιανόητο πως το 51% του πληθυσμού του πλανήτη έχει περίοδο και σαν ανθρώπινο είδος έχουμε επιλέξει να το αγνοήσουμε πλήρως. Και το πιο τρανό παράδειγμα γι’ αυτό, είναι οι αφόρητοι πόνοι που έχουν τόσες γυναίκες κατά την διάρκεια της εμμήνου ρύσης, όσο η απάντηση των γιατρών είναι «γίνε φίλη με τον πόνο, όλοι πονάνε, τι να κάνουμε». Η πραγματικότητα είναι πως απλά δεν έχουμε μελετήσει σαν είδος το γυναικείο σώμα, όσο το αντρικό. Και αντιλαμβανόμαστε όλοι το πρόβλημα σε αυτό έτσι;
Μαρία Βαλτζάκη

@cynthiaparkhurst

Μην παρεξηγηθώ, η δεκαετία του 2010 είναι η αγαπημένη μου για τη μουσική (το ίδιο και τα 00s) και δεν θα γινόταν αλλιώς, αφού αυτή η γενιά pop stars με γαλούχησε, μου χάρισε άπειρες στιγμές καλής pop μουσικής, που έχουν αφήσει ιστορία. Ανάμεσά στις pop stars που αγάπησα είναι και η Katy Perry, η οποία αποφάσισε φέτος να επιστρέψει μετά από απουσία 3 ετών με έναν νέο δίσκο, με τίτλο “143”. Προάγγελος αυτού του δίσκου το single, με τίτλο “A Woman’s World” και αν έχεις TikTok τότε ξέρεις ήδη ότι αυτό δεν πήγε και πολύ καλά. Αρχικά, η Katy Perry συνεργάστηκε (και μάλιστα για αυτό το τραγούδι με αυτόν τον τίτλο και αυτή τη θεματική) με τον Dr. Luke. Αν δεν σας λέει κάτι αυτό το όνομα, τότε να σας ενημερώσω ότι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς παραγωγούς επί δύο δεκαετίες, μέχρι που η Kesha μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλική και ψυχολογική κακοποίηση που της ασκούσε. Με αυτόν λοιπόν τον παραγωγό επέλεξε να συνεργαστεί η Perry για ένα τραγούδι με τίτλο “A Woman’s World”. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το κομμάτι είναι κακό. Απλά κακό. Κανένα ενδιαφέρον, τίποτα φρέσκο, λες και έχει βγει από το χρονοντούλαπο των cringe pop hits, που ακούγαμε τότε που νομίζαμε ότι το να φοράς fast fashion μπλουζάκια με στάμπες Girl Power ήταν το απαύγασμα του φεμινισμού. Και το κερασάκι στην τούρτα; Το τραγούδι αυτό συνοδεύεται από ένα εντελώς αψυχολόγητο βίντεο κλιπ, στο ο οποίο η Katy Perry ντυμένη σούπερ σέξυ, μοιάζει να… χλευάζει τις γυναίκες; Ειλικρινά, πρέπει να το δειτε για να καταλάβετε, γιατί εγώ μια φορά δεν μπορώ να το περιγράψω/εξηγήσω. Το μόνο που θα πω είναι ότι αυτό συμβαίνει όταν είσαι εντελώς out-of-touch με την πραγματικότητα, όταν ζεις στην υπερπολυτελή φούσκα σου και δεν έχεις ιδέα ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα που οι γυναίκες αντιμετωπίζουν, πώς μοιάζει ο πραγματικός κόσμος μιας γυναίκας.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Την εβδομάδα που μάς πέρασε οι Μουσουλμάνες αθλήτριες που ετοιμάζονται να αγωνιστούν στους επερχόμενους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Παρίσι, με το εθνόσημο της Γαλλίας, ήρθαν αντιμέτωπες με ένα μεγάλο δίλημμα. Να επιλέξουν ανάμεσα στο άθλημα που αγαπάνε από τη μια και στην πίστη και την πολιτισμική τους ταυτότητα από την άλλη. Η απόφαση του Γαλλικού κράτους να απαγορεύσει στις αθλήτριες του μα αγωνιστούν φορώντας χιτζάμπ δεν είναι ο σωστός δρόμος προς την έμφυλη ισότητα και εκκοσμίκευση όπως κάποιοι φαντάζονται. Οι μεγάλες χαμένες της υπόθεσης φυσικά για ακόμη μια φορά οι Μουσουλμάνες γυναίκες. Τέτοιες αποφάσεις εντείνουν την όποια καταπίεση ενδέχεται ορισμένες εξ ‘αυτών να βιώνουν ήδη από το θρησκευτικό ή οικογενειακό περιβάλλον και οδηγούν στον σταδιακό αποκλεισμό τους από τη δημόσια σφαίρα, καταργώντας το ιδεώδες της συμπερίληψης, της έμφυλης ενδυνάμωσης και της αλληλεγγύης στον αθλητισμό.

Επιπλέον τέτοιες αποφάσεις ενισχύουν τα αρνητικά στερεότυπα και τις προκαταλήψεις εναντίον των Μουσουλμάνων γυναικών καθιστώντας τους στόχους εκείνων των έμφυλων διακρίσεων που κρύβουν από πίσω ρατσιστικά/ισλαμοφοβικά κίνητρα. Τους αφαιρούν το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, της ανεξιθρησκείας, του ελέγχου του σώματος και των ζωών τους, όπως τα αυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Καμία θρησκεία και κανένα κράτος δεν έχει δικαίωμα να υπαγορεύει στη γυναίκα πως να ντύνεται. Οι γυναίκες θα πρέπει να ντύνονται όπως οι ίδιες επιθυμούν και μόνο αυτές θα πρέπει να αποφασίζουν για τους εαυτούς τους και αυτό είναι κάτι που μας αφορά όλες. Κανένας δεν απελευθερώθηκε ποτέ πραγματικά μέσω περισσότερης καταπίεσης και απαγορεύσεων.
Αριστούλα Ζαχαρίου