Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος κι εσύ κολλάς σε κάτι πράγματα μικρά… ίσως μου έλεγε κάποιος για τη συγκεκριμένη ταινία, ωστόσο το “Find Me Falling” δεν με έπεισε. Η πρώτη κυπριακή ταινία του Netflix είναι γεγονός και παρά τον ενθουσιασμό για το επίτευγμα των φίλτατων Κύπριων, το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενα.
Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης, εσωτερικής αναζήτησης, που αγγίζει ελαφρώς θέματα ψυχικής υγείας, παραδίδοντας ωστόσο ένα αρκετά μονοδιάστατο αποτέλεσμα, όσον αφορά και τις τρεις θεματικές.
Λίγα λόγια για την πλοκή
Μετά από ένα αποτυχημένο come back, ο άλλοτε μεγάλος Αστέρας της παγκόσμιας ροκ, John, αποφασίζει να απομονωθεί σε έναν λόφο της Λευκωσίας. Ωστόσο, πολύ σύντομα θα ανακαλύψει ότι στον κατά τα άλλα ειδυλλιακό λόφο που μετακόμισε αποζητώντας ηρεμία και γαλήνη, αποτελεί ένα σημείο όπου έρχονται όσοι θέλουν να αυτοκτονήσουν. Παράλληλα, ο John έρχεται αντιμέτωπος και με τον παλιό του έρωτα, τη Sia, η οποία είναι η γιατρός του νησιού. Ο έρωτας είναι φανερά ακόμα ζωντανός, ωστόσο μυστικά του παρελθόντος, αλλά και τα 20 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, θέτουν συνεχώς εμπόδια στην επανασύνδεσή τους.
Για να είμαστε δίκαιοι, η ταινία είχε μερικά καλά σημεία, που αξίζουν μια αναφορά. Η κινηματογράφηση, η οποία παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο την περιοχή της Λευκωσίας, τα εκθαμβωτικά τοπία, τα κρυστάλλινα νερά, τα γραφικά σοκάκια, δίνει ένα σημαντικό boost στην αισθητική της ταινίας. Οι comedic relief στιγμές, με κυρίαρχες αυτές που συμμετέχει ο αρχιφύλακας της περιοχής, Τόνυ Δημητρίου, μπορώ να πω πως μου κράτησαν μια συντροφιά την οποία χρειαζόμουν στο πέρας της ταινίας. Ωστόσο, το κύριο κόνσεπτ ήταν μια ιστορία αγάπης, της οποίας η φλόγα ήταν τόσο αδύναμη, που μετά βίας μπορούσες να διακρίνεις την ύπαρξή της.
Τι ήταν όμως αυτό που μας χάλασε περισσότερο; Σε ποια σημεία απέτυχε να μας μεταδώσει αυτό για το οποίο ήταν προορισμένη;
Πέρασε και δεν ακούμπησε το ρομάντζο
Καμία χημεία, ουδεμία φλόγα. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, παρόλο που υποτίθεται πως τους δένει ένας μεγάλος έρωτας που έχει σημαδεύσει τις ζωές τους, δεν αποτυπώνεται κάτι τέτοιο. Για άλλη μια φορά, ένα πρόβλημα είναι ο ταχύτατος Ρυθμός με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα μεταξύ τους, χωρίς να δίνονται εξηγήσεις στον θεατή, δημιουργώντας ένα άβολο κλίμα που σε αποθαρρύνει από το να έχεις περαιτέρω προσδοκίες. Μερικά flashbacks θα μας είχαν βοηθήσει να εγκλιματιστούμε, να δεθούμε βρε παιδί μου με το ζευγάρι και κυρίως να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά κι αυτά πήγαν περίπατο.
Το building up μας άφησε νωρίς, δεν μάθαμε ποτέ λεπτομέρειες για τον κατά τα άλλα ανεπανάληπτο έρωτα των John και Sia, πάρα μόνο ότι της είχε γράψει ένα τραγούδι (τρέμε Stevie Nicks) και ότι εκείνη ήταν έγκυος όταν τον εγκατέλειψε (σοκ). Μετά την τελευταία αποκάλυψη, η ταινία είναι παντελώς καταδικασμένη, γιατί τα πάντα περιτριγυρίζονται γύρω από αυτή. Το parallel με την κοπέλα που βρίσκεται έγκυος και μόνη στον λόφο, με τον John να τη σώζει από τον λάκκο της απόγνωσης, αν και εξαιρετικά προβλέψιμο (όπως και η υπόλοιπη ταινία), μας αποσπά για λίγο από το ανιαρό storyline των πρωταγωνιστών και προσωπικά για αυτό και μόνο το εκτίμησα.
Η εντελώς ρηχή προσέγγιση της ψυχικής υγείας
Το storyline με τον λόφο, στον οποίο ανεβαίνουν όσοι θέλουν να βουτήξουν στον θάνατό τους, είχε προοπτικές. Ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα, σε μια κλειστή κοινωνία που δεν είναι ευαισθητοποιημένη σχετικά με αυτό. Με τον John να μετακομίζει στο λόφο και να προσπαθεί να προσεγγίζει όσους ανεβαίνουν, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, περιμένεις να δώσει αυτή την αχτίδα αισιοδοξίας και ταυτόχρονα εμβάθυνσης στην ψυχοσύνθεση αυτών των χαρακτήρων. Περιμένεις πως η ταινία θα εξερευνήσει τις δυσκολίες και τους δαίμονες των ψυχικά ασθενών, μεταφέροντας κάποιο βαθύτερο μήνυμα. Αλλά όχι. Η αναπαράσταση ήταν πέρα για πέρα ρηχή και μονοδιάστατη, που εν τέλει δεν καταλάβαμε τι σκοπό επιτελούσε.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών δεν μας έπεισαν
