ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
“Τον έχω τόσο ονειρευτεί, τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του που πια είναι αδύνατο να μην υπάρχει..” μας είπε ο Χρίστος Λάσκαρης αναφερόμενος “στον άλλο κόσμο που επιμένει”. Και ευτυχώς για όλους μας δεν είναι ο μόνος. Πρόγραμμα, υποχρεώσεις, δουλειά, ρουτίνα έχουμε μάθει να κατακλύζουν την καθημερινότητά μας, σε σημείο που οι περισσότεροι από μας έχουμε παραδοθεί σε μια πραγματικότητα που, ναι μεν δεν επιλέξαμε, αλλά από την άλλη αφεθήκαμε να μας κρατήσει δέσμιούς της. Αν ακόμη χαμογελάμε, το χρωστάμε σε όλους εκείνους τους ‘τολμηρούς’, που δεν έπαψαν στιγμή να ελπίζουν, να ονειρεύονται, να μη συμβιβάζονται.
Κάποιους από αυτούς τους συναντάμε και στο διαδικτυακό μας κόσμο. Θέλησαν μάλλον-και για αυτό τους ευχαριστούμε- να ομορφύνουν και την πραγματικότητα των γύρω τους εκτός από τη δική τους. Περιπλανώμενοι λοιπόν στα χωράφια του Instagram-του κυρίαρχου στην εποχή μας μέσου κοινωνικής δικτύωσης-εντοπίσαμε σελίδες που πράγματι μας ταξιδεύουν σε έναν “άλλο κόσμο”. Μια σύντομη περιήγηση στις δημοσιεύσεις τους αρκεί για να μας γεμίσει με εικόνες, γεύσεις, αρώματα, χρώματα, στιγμές..
@to_saravalo
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ονειρεμένα τοπία από μέρη που όλοι μας θα θέλαμε κάποτε να βρεθούμε, στίχοι από ποιήματα και τραγούδια γραμμένα σε τοίχους, δρόμους, γειτονιές και αποφθέγματα που καθρεφτίζουν τις πιο απόκρυφες και βαθιές ανθρώπινες επιθυμίες μας είναι μερικά από όσα χαρακτηρίζουν @to_saravalo. Και όσο περιηγούμαστε στις αναρτήσεις του, γινόμαστε πάλι εκείνο το παιδί που έμαθε να βλέπει τον κόσμο με μάτια διαφορετικά και που η ενηλικίωση το έκανε να ξεχάσει την υπόσχεσή του…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ηλιοβασιλέματα που μας βρήκαν στην αγκαλιά που ποθήσαμε ή που μας θύμισαν εντονότερα την απουσία της, λέξεις που ενώ τις εννοούσαμε με όλο μας το είναι δεν ξεστομίσαμε ποτέ κι έναν αυθορμητισμό που αφήσαμε να μας εγκαταλείψει συναντά κανείς στις αναρτήσεις του @eros.a. Και διαπιστώνει ότι η ζωή χωρίς έρωτα πηγαίο, γνήσιο, δεν υπήρξε ποτέ αληθινή.
@ftinatsigaraΔείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εμπνευσμένη από την ομώνυμη ταινία με τον Ρένο Χαραλαμπίδη και την Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους τα @ftinatsigara έρχονται να φέρουν στο προσκήνιο τη χαμένη μας ξεγνοιασιά και ανεμελιά και να μας θυμίσουν ότι η πραγματική ευτυχία μπορεί να βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα, στο θερινό σινεμά μιας καλοκαιρινής νύχτας, σε μια βραδινή βόλτα με το αμάξι κοιτάζοντας την πόλη από ψηλά ή σε έναν νυχτερινό περίπατο στην Αθήνα, όπως εκείνον της Σοφίας και του Νίκου, όπου τα όνειρά μας αφήνονται να ταξιδέψουν στην ατμόσφαιρα ελεύθερα…
@dromospoihshsΔείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τι άλλο θα μπορούσε να ομορφαίνει με τον καλύτερο τρόπο μία “σκληρή”¨πραγματικότητα πέρα από την τέχνη; Ο “Δρόμος της ποίησης” γεμίζει την αρχική μας με αγαπημένα ποιήματα και αξέχαστες φράσεις από τραγούδια και λογοτεχνικά έργα που αποκάλυψαν μέσα από τους στίχους τους τα πιο ενδόμυχα σημεία του ανθρώπινου ψυχισμού, όσα η καθημερινή γλώσσα δεν μπόρεσε ποτέ-και ούτε θα μπορέσει-να αποδώσει με τόση ειλικρίνεια…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Και σε αυτήν τη σελίδα η ποίηση έχει την τιμητική της, μαζί φυσικά με στίχους από τραγούδια που χαράχτηκαν ανεξίτηλα μέσα μας.. Και έγιναν η συντροφιά μας τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα καθώς περιμέναμε την πρώτη αυγή της άνοιξης.. ή μας γέμισαν με νοσταλγία όταν γευτήκαμε το τελευταίο καλοκαιρινό δειλινό και κρατήσαμε στα χέρια μας το πρώτο φθινοπωρινό φύλλο.. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις εικόνες που συχνά συνοδεύουν τους στίχους επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως, όταν η μια μορφή τέχνης συναντά την άλλη, το αποτέλεσμα μοιάζει να είναι βγαλμένο από “έναν άλλο κόσμο”..
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εδώ έχουμε ποικιλία. Η “ομορφιά” έχει πολλές εκφάνσεις και η κρυφή ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος βρίσκει πολλούς τρόπους για να εκφραστεί. Από μια παγωμένη μπύρα με την παρέα στην παραλία μέχρι λόγια σοφά που πρέπει να ακουστούν δυνατά. Από ένα πανηγύρι στο χωριό, μια βόλτα χέρι-χέρι με τον άνθρωπό μας, μέχρι πράξεις ανθρωπιάς που μακάρι όλοι να μιμούμασταν. Γιατί όσο αυτές συνεχίζουν να συμβαίνουν, πράγματι, “η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία“…
