Στο Ejekt και στην καρδιά των mosh pit: Οι Bring Me the Horizon έδωσαν την καλύτερη metal συναυλία του καλοκαιριού

Οι Bring Me the Horizon πέρα από κορυφαίοι headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ, είναι και κάτι άλλο. Είναι το συγκρότημα της εφηβείας μου και, παρόλο που ως ενήλικη τους άφησα (αλλά ποτέ δεν τους απαρνήθηκα), βρέθηκα την Τετάρτη (24/07) στο Ejekt Festival για να τους ακούσω στην πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα – μια στιγμή που δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζήσω.

Με τον εμβληματικό frontman, Oliver (Oli) Sykes, η μπάντα έχει περάσει από πολλά είδη, ξεκινώντας από το metalcore και, αλλάζοντάς το λίγο σε κάθε άλμπουμ, έχουν προσθέσει πολλές νέες επιρροές. Δεν επαναπαύτηκαν στον ίδιο ήχο και αυτός ο δημιουργικός πειραματισμός, που περιλαμβάνει στοιχεία κι από progressive rock, electronica, pop metal και πολλά ακόμη είδη, τους έφτασε στην κορυφή. Το ελληνικό κοινό περίμενε πολλά χρόνια για αυτή την εμφάνιση και, μετά το έβδομο άλμπουμ τους με τίτλο “Post Human: Nex Gen”, έφτασε η στιγμή.

Είναι γνωστό πως τα show τους είναι φαντασμαγορικά, τα mosh pit επικά και τα φωνητικά του Oli στα καλύτερά τους αλλά συνέβη το ίδιο και στο ΟΑΚΑ;

Με τον ήλιο ακόμη ψηλά, εμφανίστηκαν οι βρετανοί Bury Tommorow για το metalcore ζέσταμα που χρειαζόμασταν εν όψει του κορυφαίου συγκροτήματος της βραδιάς. Κι ενώ η όρεξη και η ενέργεια ήταν αμφίδρομες για κοινό και συγκρότημα, ορισμένες τεχνικές δυσκολίες “πάτησαν” παύση στην εμφάνισή τους για λίγο. Σύντομα επέστρεψαν με πείσμα να περάσουμε όλοι φανταστικά και το κατάφεραν και με το παραπάνω. Έγιναν τα ανάλογα pit σε μια μικρή κλίμακα όπου αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τι έπεται.

Bury Tommorow

Αφού ευχαριστηθήκαμε αυτό το συγκρότημα, σειρά είχαν οι Neck Deep, το pop-punk συγκρότημα από την Ουαλία. Η αλήθεια είναι πως με αυτούς δεν ξετρελάθηκα αλλά έβλεπα πως οι υπόλοιποι χαίρονταν την όλη φάση. Και δεν είναι ότι δεν έπαιζαν καλά ή ότι δεν είχαν την ενέργεια που απαιτούταν. Απλώς δεν “κούμπωσαν” μέσα μου ως το συγκρότημα που περίμενα να ακούσω πριν τους Bring Me the Horizon. Πάντως, ο τραγουδιστής τους, ο Ben Barlow, μοιράστηκε μαζί μας κάποιες σκέψεις του για την άνοδο της ακροδεξιάς και για την ψευδαίσθηση που έχουμε οι άνθρωποι πως ως μονάδες δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα ενώ, στην πραγματικότητα, ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε και γι’ αυτό να μη το βάζουμε κάτω.

Neck Deep

Έχουν πάντοτε κάτι το ενδιαφέρον οι στιγμές που βλέπεις να στήνεται η σκηνή για το μεγάλο συγκρότημα. Στην περίπτωση των Bring Me the Horizon μιλάμε βέβαια για υπερπαραγωγή. Στο κέντρο έβρισκες έναν υπερυψωμένο διάδρομο με μακριές κόκκινες κουρτίνες να κρέμονται, πάνω στον οποίο από τη μια μεριά έστησαν τα ντραμς, κι από την άλλη ένα πολύ εντυπωσιακό μικρόφωνο για τα φωνητικά. Από πίσω υψώθηκε ένας καθεδρικός ναός και στο τσεκ των εφέ με τις φωτιές, όλοι μας αναφωνήσαμε με δέος. Κι έπειτα καπνοί, σκοτάδι και οι οθόνες έβγαλαν ένα μενού με γνωστό video game -μη με ρωτήσετε ποιο, είμαι άσχετη- που κάποια στιγμή επιλέχθηκε το “play” και ως επίπεδο το “extreme”. Ακολούθησε βίντεο με μια animated χαρακτήρα που μας καλωσόρισε και μας ενημέρωσε πως “σκαναριζόμαστε” για το πρότζεκτ Nex Gen και, μόλις, μας “σκάναρε” για mosh pit και τα “αποτελέσματα” δεν βρήκαν κάτι, αμέσως άνοιξε ο χώρος και ετοιμαστήκαμε για χαμό πριν καλά-καλά βγει το συγκρότημα στην σκηνή. Ακόμη θυμάμαι να ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου…

Bring Me the Horizon

Και οι Bring Me the Horizon μάς υποδέχθηκαν με το “DArkSide” κι εμείς αυτούς με ένα ωραίο, έντονο και αβυσσαλέο pit. Δεν υπήρχε πολύς χρόνος για να ανακτήσουμε την κομμένη μας ανάσα αφού αμέσως επόμενο κομμάτι ήταν το “Empire (Let Them Sing)” και ο δεύτερος γύρος pit, μάς ξεσήκωσε ξανά. Δεν είναι κάτι που σταμάτησε όλη τη βραδιά, ειδικά όταν είχες μπροστά σου τον Oli Sykes να σου λέει πως πρώτη φορά θα δει ένα ελληνικό mosh pit. Οι κύκλοι, όσο περνούσε η βραδιά γίνονταν όλο και περισσότεροι κι όλο και μεγαλύτεροι και, για τον καθένα από εμάς, ήταν απλώς στο χέρι του εάν θα αποφασίσει να μπει ή όχι. Η αδρεναλίνη, πάντως, δεν σε άφηνε εντελώς αμέτοχο. Ήταν αδύνατον!

Στην καρδιά των mosh pit

Στο “MANTRA” και το “Teardrops” καταλογίζω τις περισσότερες ευθύνες που σήμερα δεν νιώθω τον λαιμό και τα πόδια μου, όχι ότι στα υπόλοιπα η ενέργεια έπεσε. Δεν σε άφηνε ο Oliver να σταματήσεις. Τα κενά που έδιναν για να παιχτεί κανένα ακόμη βιντεάκι με την αγαπημένη μας animated χαρακτήρα ή για να αλλάξει το σκηνικό, ήταν οι μόνες στιγμές που μπορούσες να ανασυγκροτηθείς, να βρεις όσους φίλους έχασες σε κάποιο κομμάτι, να τσεκάρεις ότι η καρδιά και τα πνευμόνια σου είναι ακόμη στη θέση τους. Σωτήρια κενά. Κυρίως γιατί καταλάβαινες ότι θέλεις κι άλλο από το προηγούμενο, ότι δεν θες να τελειώσει ποτέ.

Oli Sykes

Στο “Shadow Moses” με μια φωνή τραγουδούσαμε τους στίχους “Can you tell from the look in our eyes? We’re going nowhere. We live our lives like we’re ready to die. We’re going nowhere” και στα πιο καινούργια τους κομμάτια “Kool-Aid” και “Kingslayer”, αποδείξαμε ότι είμαστε όλοι εδώ ΚΑΙ για αυτή την εποχή τους. Έπειτα ήρθε η στιγμή που ο Oli επέλεξε ένα άτομο από το κοινό για να τραγουδήσει μαζί του το “Antivist”, κάτι που κάνουν συχνά. Στην σκηνή ανέβηκε ο Γιάννης και, πραγματικά, μας άφησε όλους άφωνους! Ήταν πολύ καλός και φαντάζομαι την αγωνία του να τραγουδάει δίπλα στον Oli.

Ο έφηβος εαυτός μου ανυπομονούσε να τραγουδήσει το “Can You Feel My Heart” και απόλαυσα κάθε λέξη, κάθε νότα και κάθε ανάσα μέσα σε αυτό το τραγούδι. Ξέραμε, όμως, ότι κάπου εκεί τελειώνει η σημερινή εμπειρία. Για το τέλος άφησαν τρία δυνατά κομμάτια, το “Doomed”, το “LosT” και, φυσικά, το “Throne”, στο οποίο μάλιστα κατεβήκαμε όλοι προς τα κάτω, σε σημείο που έβλεπες μέχρι εντελώς πίσω, και μετά τα δώσαμε όλα!

Bring Me the Horizon

Δεν έχω κάνει κάποια κατάταξη στο μυαλό μου αλλά, έχοντας πάει πια σε αρκετές συναυλίες, μπορώ να καταλάβω ποιες είναι πιο ψηλά από άλλες. Φυσικά, αυτό κρίνεται από πολλούς παράγοντες όπως οι ικανότητες της μπάντας να αποδώσουν ζωντανά, η ανταπόκριση του κοινού, το setlist, η διοργάνωση, το πώς σε βρήκε ψυχολογικά και πολλοί ακόμη. Για αυτή την συναυλία, βάζω θετικό πρόσημο σε όλα όσα μόλις ανέφερα. Η ενέργεια ήταν απίστευτη, το κοινό είχε τόση όρεξη και ο Oli τραγουδούσε φανταστικά και μας παρακινούσε όλους να μη σταματάμε ούτε λεπτό από ενθουσιασμό.

Φάνηκε πολύ συγκινημένος προς το τέλος με την τόσο θερμή ανταπόκρισή μας. Έμοιαζε με ειλικρίνεια να μη το πιστεύει και να μη θέλει ούτε εκείνος να τελειώσει ενώ, μέσα σε όσα μας είπε, δήλωσε και πως νιώθει λες και του έχουμε λείψει παρόλο που έρχεται πρώτη φορά στην χώρα μας. Κι εμείς του φωνάζαμε με ένα στόμα “Είναι τρελός, είναι τρελός ο Βρετανός. Είναι τρελός ο Βρετανός” κι ελπίζω πραγματικά κάποιος να του το μετάφρασε αυτό μετά.

Το φαντασμαγορικό show των Bring Me the Horizon

Αλλά και σαν show ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας: λέιζερ, φωτορυθμικά, φωτιές, σκηνικά, όλα άκρως εντυπωσιακά. Στήθηκε μια συναυλία υψηλού επιπέδου, που νομίζεις πως μόνο στο εξωτερικό θα δεις αντίστοιχη. Κι ευελπιστώ να δούμε εδώ κι ακόμη περισσότερες σαν αυτή…