ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ που είδα για πρώτη φορά live τους Placebo το 2017 στο Terra Vibe – από σπόντα. Δεν τους είχα ιδιαίτερη αδυναμία, θα πήγαινα για να κάνω παρέα σε μια φίλη, γνωρίζοντας μόνο τα πολύ γνωστά τους τραγούδια – Meds, Every you Every Me, Special K, Pure Morning κλπ, αυτά που ξέρουν όλοι δηλαδή. Ε, λοιπόν, η συναυλία δεν είχε καλά καλά τελειώσει κι εγώ είχα ήδη ερωτευτεί τον Brian Molko και τον Stefan. Από τότε, δηλώνω fan και η μουσική τους δεν λείπει ποτέ από τα “αγαπημένα μου” στο Spotify.
Όταν λοιπόν, ανακοινώθηκε τον Μάρτιο ότι θα επιστρέψουν στην Αθήνα, στο πλαίσιο των Rockwave Nights – και όχι οπουδήποτε, αλλά στο επιβλητικό Θέατρο Λυκαβηττού, 21 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση εκεί, ήξερα ότι αυτό το live δεν γινόταν να το χάσω. Κάπως έτσι, έφτασε η χθεσινή μέρα και η πρώτη ημέρα του Αυγούστου σηματοδότησε για εμένα ίσως την καλύτερη συναυλία που έχω ζήσει φέτος. Για πολλούς λόγους.
Μετά από κάποιες αναποδιές, έφτασα αισίως στο Θέατρο Λυκαβηττού, έγκαιρα πριν βγει η μπάντα. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, όλοι περίμεναν να ακούσουν επιτέλους την αγαπημένη τους μπάντα. Σκεφτόμουν ότι πολλοί μπορεί να ήταν εκεί, στη συναυλία τους το 2003 και αναρωτιόμουν πώς μπορεί να ένιωθαν που επέστρεφαν στον μαγικό αυτό χώρο, τόσα χρόνια μετά. Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα ηχογραφημένο μήνυμα με την φωνή του Brian, που ήχησε στα μεγάφωνα, επιβάλλοντας τη σιωπή στο κοινό.
“Σας μιλά ο Brian. Θα θέλαμε να σας ζητήσουμε να μην περάσετε τη συναυλία, τραβώντας βίντεο με τα κινητά σας, για να μπορέσετε να συνδεθείτε μαζί μας. Σας παρακαλούμε να είστε εδώ και τώρα, στο παρόν, να απολαύσετε τη στιγμή. Γιατί αυτή ακριβώς η στιγμή δεν θα ξανασυμβεί” ακούσαμε τη φωνή (λογικής) του Brian Molko να εξηγεί και εκεί ήξερα ότι η συναυλία αυτή θα ήταν διαφορετική.
Λίγα λεπτά αργότερα, τα φώτα έπεσαν κι εμείς ακούσαμε τις πρώτες νότες του Taste in Men – ένα από τα αγαπημένα κομμάτια των Placebo, που πολύ συχνά χρησιμοποιούν για την είσοδό τους. Ε, το κοινό τρελάθηκε. Μέχρι να ακούσουμε τους πρώτους στίχους του κομματιού, ζητωκραυγάζαμε δίχως αύριο. Έπρεπε να ακούσουμε τον Brian να τραγουδά “Come back to me a while / Change your style again” για να ηρεμήσουμε.
Από ψηλά το θέαμα ήταν μοναδικό. Κανείς δεν κρατούσε κινητό στα χέρια του – έβλεπες το κοινό, όχι μικρές εκατοντάδες φωτεινές οθόνες να πασχίζουν να συλλάβουν την είσοδο του συγκροτήματος από την καλύτερη δυνατή γωνία. Αντί για σηκωμένα κινητά, είχαμε μπροστά μας σηκωμένα ψηλά, κορμιά και κεφάλια να κουνιούνται στον ρυθμό της μουσικής, χειροκροτήματα.
Χειροκροτήματα που ξεσπούσαν σε κάθε ρεφρέν, σε κάθε παύση, σε κάθε αλληλεπίδραση της μπάντας με το κοινό. Μόλις τελείωσε και το Beautiful James, ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του τελευταίου τους δίσκου Never Let Me Go, ο τραγουδιστής των Placebo έκανε την πρώτη του – από τις πολλές προσπάθειες – να ξεστομίσει ένα “Ευχαριστώ Αθήνα”. Εννοείται ανταποδώσαμε με το δικό μας ευχαριστώ: χειροκροτήματα, ζητωκραυγές, φασαρία.
Μέχρι που ακούσαμε τους πρώτους στίχους του “Darling, happy birthday in the sky” και όλοι κάναμε ησυχία για να απολαύσουμε το τελευταίο και πιο συναισθηματικό single του ίδιου δίσκου.
Οι Placebo στη σκηνή. Ένα από τα λίγα στιγμιότυπα από τη χθεσινή βραδιά. Είπαμε, τα κινητά τηλέφωνα ήταν ανεπιθύμητα.
Κι εκεί που έχεις συγκινηθεί με το Happy Birthday in the Sky, μπαίνει το Bionic, το πιο “επαναλαμβανόμενο” κομμάτι των Placebo – και όλοι ξέρουμε πόσο αγαπούν τις επαναλήψεις στους στίχους τους. Αυτό είναι από τα λίγα κομμάτια από το ντεμπούτο τους που παίζουν ακόμα (μαζί με το Nancy Boy, που δυστυχώς δεν ακούσαμε χτες), γιατί “φωνάζει σεξουαλική ενέργεια, σε κάνει να φωνάζεις με επιθυμία” είχε πει ο Brian και χτες όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε. Brian και Stefan μάς χάρισαν ένα ακραίο σόου με τις κιθάρες τους, ο ένας απέναντι από τον άλλον “έπαιζαν” όλο και πιο ηλεκτρισμένα και μάς έκαναν να φωνάζουμε σε κάθε τους κίνηση, μέχρι που μπήκε το Surrounded by Spies, επίσης από τον τελευταίο τους δίσκο.
Λίγα λεπτά αργότερα, θα ακούγαμε τις πρώτες νότες του Soulmates και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε αγκαλιασμένοι να τραγουδάμε “Soulmates never die” – και να φωνάζουμε λίγο πιο δυνατά “Damn the government, damn their killings, damn their lies” – πότε θα σταματήσει να είναι επίκαιρος αυτός ο στίχος άραγε;
Η αγκαλιά μετατράπηκε σε νικητήριο χορό μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι έμπαινε το Every You Every Me – και νομίζω δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τι έγινε. Από τα χαμόγελα στο πρόσωπο των Brian και Stefan, φάνηκε ότι κι εκείνοι το χάρηκαν, με τον Brian να μας λέει για πολλοστή φορά “ευχαριστώ”.
Λίγο αργότερα, ο Stefan βρέθηκε να παίζει πιάνο στη σκηνή, για να ερμηνεύσει ο Brian το Too Many Friends. Τόσες φορές που έχουν έρθει στην Ελλάδα (νομίζω 5-6) τα τελευταία 25 χρόνια, μου φαίνεται ότι ο Brian έχει μάθει λίγα ελληνικά, γι’ αυτό και στο “What’s the difference anyway” κόλλησε και ένα “malakes” – με την κατάλληλη χειρονομία να το συνοδεύει.
Αυτή δεν ήταν η μόνη φορά που πείραξαν στίχους τους, αφού λίγο νωρίτερα στο Try Better Next Time, ο Brian τραγουδούσε ‘Wake up, wake up, try better next time / Wake up, wake up, Free Palestine’ με το κοινό να ξεσπά και πάλι σε χειροκροτήματα. Όπως με ενημέρωσε η φίλη και συνάδελφος, Φωτεινή Νικολίτσα, που βρισκόταν πιο μπροστά στη σκηνή, η κιθάρα του Brian είχε μια σημαία της Παλαιστίνης. Classic Placebo W.
Γεμάτος όρεξη, λίγα τραγούδια μετά θα μας φώναζε “I don’t think you know how to dance rock ‘n’ roll motherfuckers, let me see you” και εμείς σαν να του λέμε challenge, accepted, ξεσπάσαμε σε χορό με το που ακούσαμε το For What It’s Worth, το μοναδικό κομμάτι από το Battle for the Sun που έπαιξαν. Και η ενέργεια δεν πρόλαβε να πέσει γιατί σειρά είχε ένα ακόμα classic, το Slave to the Wage.
Καθώς ακούγαμε το Song to Say Goodbye και το The Bitter End ξέραμε ότι η βραδιά έφτανε στο τέλος της – περίπου δηλαδή, γιατί ξέραμε ότι θα μας έκαναν την χάρη να επιστρέψουν για το πραγματικό encore, το οποίο ήρθε με το Infra-red, το Fix Yourself και την, πλέον κατάλληλη για τον αποχαιρετισμό μας, διασκευή του Runnin Up That Hill, που τραγουδήσαμε με μία ανάσα.
Φεύγοντας, σκεφτόμουν πόσο διαφορετική ήταν αυτή η συναυλία από εκείνη, την πρώτη μου φορά, στο Terra Vibe πριν από εφτά χρόνια. Ένιωσα σαν να έβλεπα τους Placebo για πρώτη φορά. Και μπορεί να έλειψαν ένα – δύο αγαπημένα μου κομμάτια, αλλά εκτίμησα το γεγονός ότι δεν έπαιξαν άλλο ένα best of compilation με τις χιλιοπαιγμένες τους επιτυχίες, αλλά έκαναν μια προσεκτική επιλογή από τα καλύτερα και πιο επίκαιρα κομμάτια τους – κομμάτια που πραγματικά τους “μιλούσαν” και γι’ αυτό “μίλησαν” και σε εμάς. Χωρίς κινητό στο χέρι, χωρίς stories και βίντεο, αυτή είναι μια βραδιά που θα θυμόμαστε γιατί πραγματικά τη ζήσαμε.
