ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Μια καθηλωτική Τραβιάτα στο ΗρώδειοΣτην τελευταία παράστασή της στο Ηρώδειο βρέθηκα στα μέσα της εβδομάδας για την «Τραβιάτα» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Μία παράσταση που πρωτο-παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο για πρώτη φορά το 2019 και αποτέλεσε το εξαιρετικά επιτυχημένο οπερατικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη, χορογράφου και Διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Αυτή, λοιπόν, την αναβίωσή της (και για λίγες μόνο παραστάσεις) ανυπομονούσα να παρακολουθήσω έχοντας διαβάσει για την σύγχρονη ματιά στη σκηνοθεσία και σκηνογραφία και το ενδιαφέρον πάντρεμά τους με το κλασικό, αλλά και την παρουσία του μπαλέτου της ΕΛΣ σε μια υπέροχη χορογραφία – με καταπληκτικά κοστούμια (της Ιωάννας Τσάμη), θα συμπληρώσω.
Και κάπως έτσι, ο άτυχος έρωτας της Βιολέττας Βαλερύ (Βασιλική Καραγιάννη) – γνωστής και ως «Κυρίας με τις καμέλιες» – για τον Αλφρέντο Ζερμόν (Φραντσέσκο Ντεμούρο), όπως τον εμπνεύστηκε και τον μελοποίησε ο Τζουζέππε Βέρντι, τις οποίες αν ακούς για πρώτη φορά να περιμένεις πως θα γράψουν ανεξίτηλα μέσα σου, (όσο γράφω μέσα στο κεφάλι μου ακούω ακόμη το αγαπημένο Brindisi) ζωντάνεψε για μια ακόμη φορά, σε μουσική διεύθυνση του Πιερ Τζόρτζιο Μοράντι. Και από την αυγή του έρωτα έως το σκοτάδι του θανάτου, γινόμαστε μάρτυρες ενός εξαιρετικού ψυχογραφήματος της Βιολέττας, μιας πόρνης πολυτέλειας που ερωτεύεται έναν γόνο καλής οικογένειας του Παρισιού και που όταν ξεκινούν οι αντιδράσεις της οικογένειάς του, ξεκινάει και το προσωπικό δράμα της ηρωίδας που την οδηγεί αργά αλλά σταθερά στον θάνατο. Μια πραγματικά τραγική ιστορία αγάπης, επενδεδυμένη όμως από την υπέροχη μουσική του Βέρντι, που απολαμβάνεις ακούραστα από την αρχή μέχρι και το τέλος.
Ευδοκία Βαζούκη
Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της επικαιρότητας για αυτήν την εβδομάδα με τους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες να δίνουν τον καλύτερο αγωνιστικά εαυτό τους για μία θέση στο ολυμπιακό βάθρο. Το πρώτο μετάλλιο για τη χώρα μας ήρθε από τον Θοδωρή Τσελίδη, ο οποίος τερμάτισε τρίτος στην κατηγορία των -90κ. στο τζούντο. Εδώ βέβαια δεν γράφουμε για να εξυμνήσουμε αυτό του το κατόρθωμα-άλλωστε αυτό θεωρείται αυτονόητο και η περηφάνια μας δεδομένη-αλλά για να σταθούμε σε κάτι πολύ σημαντικότερο που ο συγκεκριμένος αθλητής μας δίδαξε.
Η εικόνα του να αγκαλιάζει τον Ισπανό Μοσακλισβίλι μετά το κλάμα και την ήττα του δεύτερου έχει κάνει-καθόλου άδικα- τον γύρο του διαδικτύου και έχει ταυτιστεί με ένα παράδειγμα αληθινής ευγενούς άμιλλας. Μιας αξίας που οφείλει να προάγει και να προτάσσει ο σύγχρονος αθλητισμός απέναντι στον αρρωστημένο ανταγωνισμό και στο κυνήγι επικράτησης του ισχυρότερου, που δυστυχώς κυριαρχούν-αν όχι σε όλους-στους περισσότερους αθλητικούς χώρους. Όπως πολύ σοφά έγραψε και ο Λευτέρης Πετρούνιας σε μια ανάρτησή του με άλλους αθλητές των κρίκων, «365 μέρες φίλοι, 1 λεπτό αντίπαλοι». Όταν λοιπόν συναντάμε τέτοιες εξαιρέσεις σαν αυτές του δικού μας Θοδωρή Τσελίδη, είναι χρέος μας να τις προβάλλουμε και να τις χειροκροτούμε. Θοδωρή Τσελίδη, είμαστε πολύ περήφανοι για το μετάλλιό σου, αλλά είμαστε διπλά περήφανοι για την ανθρωπιά σου. Ευχόμαστε κι άλλοι αθλητές να μιμούνται το παράδειγμά σου!
Μιλένα Αργυροπούλου
To 1999 o Πέδρο Αλμοδόβαρ συμπλήρωνε 20 χρόνια κινηματογραφικής παρουσίας (σε μεγάλου μήκους ταινίες) και άλλα τόσα (25 για την ακρίβεια) έχουν περάσει από τότε που σκηνοθέτησε τον ύμνο στη θηλυκότητα με τον τίτλο «Όλα για τη μητέρα μου». Είχε πολύ ενδιαφέρον πως στην προβολή που παρακολούθησα στα «Παναθήναια», οι θεατές ήταν στην πλειονότητα τους νέοι· ενδεχομένως να ήταν νήπια όταν το φιλμ έκανε το ντεμπούτο του στις αίθουσες. Γι’ αυτούς μπορεί να είναι αυτονόητο· αλλά το «Όλα για τη μητέρα μου» λανσαρίστηκε σε μια εποχή που οι όροι της διαφορετικότητας, της οικογένειας του ουράνιου τόξου, της τρανς ορατότητας, του queer και non binary προσδιορισμού ήταν – ακόμα και στους κόλπους της προοδευτικότερης Ευρώπης – ταμπού.
Διορατικός, ευαίσθητος, προσκυνητής του μεγαλείου των γυναικών (ένα τέτοιο παιδί υπήρξε κι αυτός μεγαλωμένος σε μια μητριαρχική οικογένεια) και των γυναικών στην Τέχνη, παραδίδει στο μακρινό 1999 ένα (αυτοβιογραφικό) μανιφέστο στην ελευθεριότητα του έρωτα, στη γυναικεία φιλία, στη μητρότητα, στη δύναμη της θηλυκότητας.
Ακόμα κι αν σήμερα όλα αυτά έχουν ειπωθεί και κάποια είναι θεσμοθετημένες ή κοινωνικές κατακτήσεις, ο θλιμμένος μα εκτυφλωτικά πολύχρωμος κόσμος του Καστιλιάνου δημιουργού έχει πολλά ακόμα να πει σε κοινωνικο-πολιτικό αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο. Η αλληλεγγύη είναι πολύτιμη όταν ο άλλος βαφτίζεται έκπτωτος ή αιρετικός. Και ο κινηματογράφος του Αλμοδόβαρ έχει υπερασπιστεί αυτή την αλήθεια με κάθε τρόπο.
Στέλλα Χαραμή
Την εβδομάδα που μας πέρασε επισκέφτηκα το ΚΠΙΣΝ με σκοπό να «ρίξω μια ματιά» στην υπαίθρια έκθεση που εξαπλώνεται σπονδυλωτά, με ελεύθερη είσοδο στην Εσπλανάδα του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος. Η έκθεση αφορά στο έργο της σπουδαίας Ελληνίδας γλύπτριας με διεθνή παρουσία, Άλεξ Μυλωνά και φέρει τον τίτλο «Άλεξ Μυλωνά | Εκπλήρωση – Ό,τι δε γίνεται μνημείο, γίνεται αντικείμενο ή εξάρτημα». Το project αυτό, λαμβάνει παρουσία στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος από τον Απρίλιο στο πλαίσιο του Women Of the World 2024 – τη μεγαλύτερη διοργάνωση στον κόσμο για γυναίκες, θηλυκότητες και non-binary άτομα- και θα βρίσκεται εκεί έως και τον Σεπτέμβριο.
Η έκθεση αποτελεί εκπλήρωση του οράματος της ίδιας της δημιουργού – με μια πιο σύγχρονη ματιά- που αναζητά την ένταξη της Τέχνης στη δημόσια σφαίρα. Δηλαδή , μια δημόσια γλυπτική που θα «υπερβεί» τους τοίχους των Μουσείων και θα ενσωματωθεί στην καθημερινότητα, στα πλαίσια που κινείται ο άνθρωπος. Μέχρι να καταφέρει τον σκοπό της αυτό η Άλεξ Μυλωνά, συνέχιζε να αγωνίζεται και να δίνει ζωή στα έργα της , μετατρέποντας τα σε διακοσμητικά ή χρηστικά αντικείμενα – όπως θα διαπιστώσει κανείς και στην πρώτη φωτογραφία με την οποία θα έρθει «αντιμέτωπος» στην Εσπλανάδα – με τίτλο «Κυκλικό Θέατρο – Φρουτιέρα».
Συνολικά, το Project περιλαμβάνει 6 vintage φωτογραφίες που μάλιστα αποτελούν μια σύμπραξη κόρης και μάνας – της γλύπτριας με την κόρης της Ελένη Μυλωνά – καθώς και δυο πρωτότυπα γλυπτά της Άλεξ Μυλωνά.
Η Άλεξ Μυλωνά είναι μια καλλιτέχνης που διεκδίκησε και δημιούργησε τη δική της ταυτότητα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, κατέρριψε τους «φορεμένους» κοινωνικά ρόλους και ακολούθησε τον δικό της καλλιτεχνικό δρόμο, απαλλαγμένο από επιταγές και στερεότυπα. Άλλωστε, όπως είχε εξομολογηθεί και η ίδια «Εμείς οι γυναίκες προσπαθούμε να σταθούμε σ’ αυτόν τον ανδροκρατούμενο κόσμο και με τις αιχμές μας να ισορροπήσουμε. Είναι ο αγώνας μας».
Ελένη Ανδρεάτου
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το βράδυ της Παρασκευής 26/7 ήταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην πόλη του Φωτός – και ναι αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι το θέμα που θα ανέλυα στις παρακάτω γραμμές, αλλά όχι. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πάντα το event που όλοι περιμένουν εναγωνίως, που άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου συγκεντρώνονται και υπενθυμίζουν σε όλους μας τα όμορφα του ανθρώπινου είδους – την ευγενή άμιλλα, την δύναμη, την προσπάθεια, την επιτυχία και κυρίως την ολοκλήρωση που νιώθεις όταν οι κόποι σου επιβραβεύονται. Το Παρίσι όμως του 2024 δεν έχει σταματήσει να μας υπενθυμίζει πως ίσως και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι μια ακόμα επιχείρηση, που με όπλο την πολιτική ορθότητα αλλά και το συμφέρον μειώνουν όλο ένα και περισσότερο τα θετικά και τις αξίες του Ολυμπισμού. Εκτός λοιπόν από τον καταδικασμένο παιδεραστή της Ολλανδίας, που του έχουν επιτρέψει να αγωνιστεί, και την υποχρεωτική απαγόρευση οποιουδήποτε hijab ή μαντιλιού για τις γυναίκες αθλήτριες από την Υπουργό Αθλητισμού της Γαλλίας – το χειρότερο απ’ όλα για μένα είναι η υποτιθέμενη «Ολυμπιακή Εκεχειρία». Όταν έψαξα το ορισμό της συγκεκριμένης φράσης η απάντηση του Google ήταν εν ολίγοις: «η παύση των εχθροπραξιών». Όσον αφορά στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η Ρωσία προς την Ουκρανία η λύση της Ολυμπιακής επιτροπής είναι ο αποκλεισμός αυτών των δυο χωρών από τους αγώνες εξ ολοκλήρου. Η μόνη περίπτωση που θα μπορούν να συμμετέχουν αθλητές από αυτές τις χώρες είναι ως ουδέτεροι, «individual neutral athletes», και αν ελεγχθούν εξονυχιστικά από την ίδια την επιτροπή και δεν υποστηρίζουν με κανένα μέσο την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία – και φυσικά δεν θα αγωνιστούν με την σημαία της χώρας τους ούτε και θα ακούσουν τον εθνικό ύμνο εάν κερδίσουν.
Και ναι μπορούμε να κάτσουμε να συζητήσουμε πόσο προβληματική και «πρόχειρη» είναι μια τέτοια λύση αλλά αυτό που θέλω πραγματικά να συζητήσουμε είναι το πόσο έχει επιλέξει να αγνοήσει πλήρως η Ολυμπιακή επιτροπή και οι Παριζιάνοι την πραγματικότητα ενός άλλου πολέμου – της γενοκτονίας που συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Παλαιστίνη. Γιατί μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά και να υπάρχουν τόσοι κανόνες και ζητήματα που να αφορούν στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά για τον πόλεμο Ισραήλ-Παλαιστίνης δεν υπήρξε καν η αναγνώριση αυτού. Η Γαλλία δεν αναγνωρίζει καν την Παλαιστίνη ως κράτος, και ας είναι. Το Ισραήλ συμμετέχει κανονικότατα στους αγώνες, ενώ οποιοσδήποτε μέσα στον ευρύτερο χώρο των αγώνων τολμήσει αν υπονοήσει κάτι για το συγκεκριμένο κράτος αντιμετωπίζει συνέπειες… Ο Παλαιστίνιος κολυμβητής Yasan Al Bawwab αγωνίστηκε στις 29/7 με μια σημαία στο στήθος του και μετά τον τερματισμό του ως τρίτος στους προκριματικούς είπε, μεταξύ άλλων, την φράση «Μια λωρίδα μόνο για την Παλαιστίνη – Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα ειρήνης.». Όσο συγκινητικό και όμορφο να είναι αυτό, η όλη αντιμετώπιση σε κάνει να αναρωτιέσαι – ακόμα και στο ψηλότερο σημείο την ανθρωπιάς και του αθλητισμού αυτού του κόσμου – στους Ολυμπιακούς Αγώνες -, γιατί οι ζωές κάποιων ανθρώπων μετράνε περισσότερο από κάποιων άλλων;
Μαρία Βαλτζάκη
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήρθαν και φέτος και όπως συμβαίνει κάθε τέσσερα χρόνια, τα μίντια θυμήθηκαν ότι υπάρχουν κι άλλα αθλήματα, πέρα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, με την επικαιρότητα να επιβάλλει να παρακολουθούμε κάθε ρεκόρ, κάθε χρυσό μετάλλιο και φυσικά κάθε σκάνδαλο. Την ατυχία να πρωταγωνιστήσει στο τελευταίο “σκάνδαλο” των Ολυμπιακών Αγώνων είχε η Αλγερινή πυγμάχος Ιμάνι Κελιφ. Όλοι ξέρετε τι έγινε, η Ιταλίδα αντίπαλος αποσύρθηκε από τον αγώνα, υπονοώντας ότι η Κελίφ έχει κάποιο πλεονέκτημα και τα μίντια έσπευσαν με click bait τίτλους, είτε να υπονοησουν με την σειρά τους ότι η Κελεφ δεν είναι γυναίκα, είτε να διασπείρουν απροκάλυπτα fake news αποκαλώντας την “άνδρα”. Τα σχόλια και οι αντιδράσεις εκατοντάδες, όλοι ξαφνικά ενδιαφέρθηκαν για το fair play και τα δικαιώματα των γυναικών, λέγοντας ότι ένας άνδρας δεν θα έπρεπε να αγωνίζεται με γυναίκες. Εντωμεταξύ, η Κελίφ είναι γυναίκα (ο πατέρας της έφτασε να αναγκάζεται να δείξει το πιστοποιητικό γεννήσεως της στα ΜΜΕ), έχει μιλήσει πάμπολλες φορές για τα εμπόδια του να είσαι γυναίκα μπόξερ και δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι είναι trans. Εδώ έρχεται το τρομακτικό της υπόθεσης. Χωρίς καμία απολύτως απόδειξη, βασισμένοι μόνο σε σχόλια και ψευδείς ειδήσεις, χιλιάδες όχι μόνο πίστεψαν ότι είναι άνδρας, αλλά βρήκαν την ευκαιρία να φτύσουν τον τρανσφοβικό τους οχετό – λες και δεν ξέραμε τα πραγματικά κίνητρα της “οργής” τους. Τελικά, η Κελεφ κέρδισε χτες, Σάββατο, την αντίπαλο της από την Ουγγαρία (η οποία ανέβασε κάτι απίστευτα τρανσφοβικά stories, απορώ πως δεν αποκλείστηκε για ρητορική μίσους) – για την ιστορία, η Κελίφ της έσφιξε παρόλα αυτά το χέρι. Η Ιταλίδα από την άλλη μετάνιωσε και δήλωσε ότι θέλει να της ζητήσει συγγνώμη. Το κακό όμως έγινε. Η Κελίφ έχει δεχτεί μια πρωτοφανή επίθεση που μόνο ψυχοφθόρα μπορεί να είναι, τα trans άτομα εκεί έξω ήταν αναγκασμένα να παρακολουθούν στα social media το μίσος που υπάρχει εκεί έξω και εμείς οι υπόλοιποι τρομάζουμε με τη σειρά μας με το πόσο εύκολα διασπείρονται οι ψευδείς ειδήσεις, οι συνομωσίες και το μίσος προς πάσα κατεύθυνση.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Πηγή:@ballerinafarm/Instagram
Την περασμένη εβδομάδα, τη προσοχή μου τράβηξε μια συνέντευξη, αυτή της Hanna Neeleman-της κατά τον κόσμο του Tik Tok Ballerina Farm. Η μητέρα των οκτώ παιδιών που έχει γίνει viral για τον «διαφορετικό» τρόπο ζωής και τη φάρμα της, βρέθηκε στο επίκεντρο και όχι αδίκως. Στη συνέντευξη που παραχώρησε αυτή-ή μάλλον καλύτερα να πω, ο σύζυγός της- στους Times , η Hanna προέβη σε ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις σχετικά με τη προσωπική της ζωή: το όνειρο της, από μικρή, ήταν να γίνει μπαλαρίνα (είχε, μάλιστα, υποτροφία για το Juilliard), ο άντρας της (κληρονόμος της JetBlue) παρά την άρνησή της για ένα πρώτο ραντεβού, εντόπισε την πτήση της, κίνησε κάποια νήματα και «έκανε μια κλήση» για να καθίσει δίπλα της στο αεροπλάνο κατά τη διάρκεια μιας πτήσης και τέλος, από τα οκτώ της παιδιά, που τα γέννησε στο σπίτι, μόνο στο ένα προέβη σε επισκληρίδιο αναισθησία, όταν ο σύζυγος της απουσίαζε σε ταξίδι (τη χαρακτήρισε μια «καταπληκτική εμπειρία» και «κάπως υπέροχη»).
Ο άντρας της που παρενέβαινε καθ’όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, το δώρο που της προσέφερε για τα γενέθλια της (μια ποδιά αυγών) και η κορνίζα με τη μπαλαρίνα που γίνεται εμφανής σε όλα τα δημοφιλή της βιντεάκια, έχουν προκαλέσει χιλιάδες ερωτήματα στους χρήστες του διαδικτύου. Αφορμώμενη από το συγκεκριμένο θέμα, επιβεβαιώθηκα για ακόμη μια φορά, για το πόσο ανάγκη έχουμε την ύπαρξη του φεμινισμού, να μας υπενθυμίζει καθημερινά πως τα όνειρά μας μετράνε, πως τα γυναικεία δικαιώματα θα έπρεπε να είναι ισάξια με τα ανδρικά, πως οι γυναίκες μπορούν να προσπαθήσουν και να επιτύχουν στο επάγγελμά τους, χωρίς να πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα σ’ ένα υποτιθέμενο δίλημμα για εργασία και οικογένεια.
Η Hanna Neeleman δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία. Και μπορεί όλα όσα λέγονται να μην την επηρεάζουν (ίσως, να είναι ευτυχισμένη για όσα έχει και να της είναι υπερ-αρκετά). Όμως, για κάθε μια που έχει διαφορετικά όνειρα- εργασία, οικογένεια, ανεξαρτησία- το άρθρο στους Times θα υπάρχει και θα επισημαίνει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Μαρία Βέλμαχου
