Ο Lenny Kravitz μάς χάρισε τη συναυλία της ζωής μας – Όσα ζήσαμε στο φετινό Athens Rocks

Την Παρασκευή 2 Αυγούστου ένα όνειρο – δικό μου και χιλιάδων ακόμα όπως αποδείχτηκε – έγινε πραγματικότητα, όταν είδαμε live τον Lenny Kravitz, άλλοι για πρώτη φορά, άλλοι 16 χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση εδώ. Και μην ακούτε όσους λένε “πρόσεχε τι εύχεσαι”, “μην γνωρίζεις ποτέ τους ήρωές σου” και λοιπά απαισιόδοξα, τα όνειρα καλό είναι να πραγματοποιούνται – ειδικά όταν η πραγματικότητα είναι καλύτερη και από τις πιο εξωφρενικές σου προσδοκίες, όπως δηλαδή ήταν το show του Αμερικανού ροκ σταρ που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές με τη μουσική του, στην Αθήνα ως headliner του AthensRocks.

Αυτή θα ήταν η τελευταία “μεγάλη” συναυλία του φετινού καλοκαιριού και νομίζω αυτό έκανε την ανυπομονησία μου ακόμα μεγαλύτερη. Με το που σχόλασα έφυγα αμέσως για το ΟΑΚΑ, για να προλάβω τους Νεούορκέζους The Last Internationale, ένα συγκρότημα που δεν είχα ακούσει ξανά αλλά από έμπιστες πηγές – μία φίλη δηλαδή – έμαθα ότι είναι καταπληκτικοί performers και είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις όταν άνοιξαν τους Guns n Roses πέρσι. Κάτι μου λέει ότι η επιστροφή τους στην Αθήνα ήταν εξίσου επιτυχημένη, με την τραγουδίστρια της μπάντας, Delila Paz, να κατεβαίνει στο κοινό, για να τραγουδήσει με όσους είχαν βρεθεί από νωρίς εκεί, μερικές από τις επιτυχίες τους. Ακόμα κι όσοι τους ακούσαμε για πρώτη φορά ενθουσιαστήκαμε και χαίρομαι πολύ που ανακάλυψα αυτή την μπάντα – παρεμπιπτόντως λένε ότι θα επιστρέψουν με δικό τους headlining show στην Αθήνα. Μακάρι!

Photo Credits Χριστίνα Αλόσσι

Ακόμη ένα συγκρότημα που ανακάλυψα ήταν οι Sleaford Mods – σε αυτό όμως ήμουν μόνη γιατί φάνηκαν να έχουν το κοινό τους, δικαίως, θα καταλάβαινα μετά. Με ακραία ενέργεια πάνω στη σκηνή οι Βρετανοί Jason Williamson και Andrew Fearn μάς ξεσήκωσαν με το υπέροχο βρετανικό punk τους και για εμένα αυτό το live υπήρξε μια πολύ καλή αφορμή για να λιώσω την δισκογραφία τους τις επόμενες ημέρες μετά τη συναυλία. Φοβερό highlight του σετ τους, η δική τους εκδοχή του West End Girls, το οποίο έπαιξαν και στο φετινό Glastonbury όπως έμαθα αργότερα, με μεγάλη επιτυχία. Αναπάντεχα απολαυστικό.

Photo credits Χριστίνα Αλόσσι

Το σετ των Sleaford Mods τελείωσε, λαμβάνοντας το χειροκρότημα που φυσικά άξιζαν μετά από τέτοιο show και εκεί ήταν που μετά από αρκετή ώρα έριξα μια ματιά στο κοινό, πίσω μου. Η “πλατεία” του ΟΑΚΑ είχε επισήμως γεμίσει, με ανυπόμονο κοινό, κάθε ηλικίας, που περίμενε το ίδιο ακριβώς πράγμα: να ανέβει ο Lenny Kravitz στη σκηνή και να τα σαρώσει όλα.

Έτσι και έγινε. Λίγα λεπτά αργότερα, χωρίς μεγάλη αναμονή, όταν ο ήλιος είχε επισήμως δύσει, ακούσαμε τις πλέον χαρακτηριστικές κιθάρες του Are You Gonna Go My Way και το κοινό ξέσπασε σε φωνές με την εμφάνιση του Lenny Kravitz στη σκηνή. Τι να πει κανείς για αυτό τον ύμνο; Η ερμηνεία του Kravitz ήταν όσο εκρηκτική φαντάζεστε και πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα (γιατί σιωπή δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή στη συναυλία, ακόμα και στις αλλαγές ζητωκραυγάζαμε) ακολούθησαν δύο ακόμα rock ύμνοι, το Minister of Rock n Roll και το TK421 – κατά την άποψή μου, το καλύτερο κομμάτι από τον εκπληκτικό νέο δίσκο του, Blue Electric Light, που απέδειξε ότι ο 60χρονος ροκ σταρ ακόμα το ‘χει.

Η ανταπόκριση μας ακόμα και στο ολοκαίνουριο κομμάτι του ταρακούνησε την πλατεία και ο Kravitz έμοιαζε πραγματικά έκπληκτος με την αγάπη που του δείχναμε. Όταν τα δώσαμε όλα (και) στο I’m A Believer, ο σίγουρα συνηθισμένος σε εκρήξεις αγάπης Kravitz μάς χάρισε μια αξέχαστη στιγμή. Επί δύο λεπτά εμείς φωνάζαμε το όνομά του κι εκείνος χωρίς μικρόφωνο μας φώναζε “σας αγαπώ”.

Ο Lenny Kravitz επί σκηνής, Photo Credits Αποστόλης Καλλιακμάνης

“Ναι, έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ήρθα τελευταία φορά στην Αθήνα” είπε ξαφνικά, πιάνοντας το μικρόφωνο. “Είμαι τόσο ευγνώμων για το τόσο όμορφο καλωσόρισμά σας και νιώθω τόσο καλά που είμαι εδώ. Είδα τόσους από εσάς στους δρόμους της Αθήνας τις τελευταίες αυτές μέρες και σας ευχαριστώ για την αγάπη σας, που ανοίξατε την πόλη και τις καρδιές σας σε εμένα. Είναι ευλογία για εμένα, το ότι έχω άλλη μια ημέρα ζωής, να ζω, να αγαπώ, να γιορτάζω, να συνδέομαι μαζί σας, για να δείξουμε στον κόσμο ότι ξέρουμε ότι είμαστε όλοι ένα. Απόψε αυτή είναι η στέγη αυτής της γιορτής και ήρθε η ώρα να παίξουμε μουσική και να “δυναμώσουμε” την αγάπη” είπε και σαν να ήξερε ποιο κομμάτι θα μας έκανε αμέσως να νιώσουμε ενωμένοι, έπαιξε το (προσωπικό μου αγαπημένο) I Belong To You και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα επόμενα τέσσερα λεπτά χορεύαμε με κλειστά μάτια, σαν να μην μας κοιτάζει κανείς.

Ακόμα και στα λιγότερα ανεβαστικά τραγούδια του, όπως το Stillness of Heart, ο Κραβιτζ ως έμπειρος performer έβρισκε την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με το κοινό, να μας κάνει όχι μόνο να μάθουμε στίχο στίχο το κομμάτι, αλλά να το κάνουμε “δικό μας”. Έτσι χιλιάδες κόσμου βρεθήκαμε να τραγουδάμε acapella, άλλοι καλύτερα άλλοι πιο φάλτσα, “All that I want is / Stillness of heart / So I can start / To find my way / Out of the dark / And into your heart” ξανά και ξανά μέχρι να γίνουμε μια φωνή.

Σειρά είχε το Believe, στο οποίο έκλεψε την παράσταση ο κιθαρίστας του με το απίστευτο σόλο του, που μας έκανε για ακόμη μια φορά να ξεσπάσουμε σε φωνές. Εκεί ήταν που ο Κράβιτζ “υποκλίθηκε” (κανονικά, όχι όπως το Twitter) στο κοινό. “Σας αγαπώ, αγαπώ το πνεύμα σας, σας ευχαριστώ” έλεγε κι εμείς απαντούσαμε φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του.

Lenny Kravitz, Photo Credits Αποστόλης Καλλιακμάνης

Μόλις ηρεμήσαμε, ακούσαμε τις πρώτες νότες του Fear, από τον πρώτο δίσκο του, Let Love Rule. Μας είχε προειδοποιήσει ότι θα αφήσει την μπάντα του να εκφραστεί ελεύθερα και να αυτοσχεδιάσει, κι όμως δεν ήμασταν έτοιμοι για αυτό που ακολούθησε: ένα world class θέαμα, με τον σαξοφωνίστα του Harold Todd να κλέβει την παράσταση με ένα εντυπωσιακό σόλο.

Η ενέργεια ήταν ήδη στα ύψη όταν μπήκε το Low και πάλι χορέψαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, με τον Κράβιτζ να μοιάζει να απολαμβάνει τη στιγμή όσο κι εμείς. Τον απόλυτο χαμό του Low προσπάθησε να συναγωνιστεί το Paralyzed, ένα ακόμη τραγούδι από τον νέο του δίσκο, ενώ σειρά είχαν το The Chamber, το τραγούδι που έγραψε για τον χωρισμό του με τη Λίζα Μπονέ It Ain’t Over Till It’s Over και το Again, μια από τις πιο όμορφες ροκ μπαλάντες.

Η βραδιά έφτανε στο τέλος της και από ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορούσαν να λείπουν το Always on the Run, το American Woman και φυσικά το Fly Away – κι όμως η βραδιά δεν ‘έκλεισε’ με αυτό το κομμάτι. Για το φινάλε, μάς επιφύλαξε μια ακόμη όμορφη στιγμή, όταν άρχισε να ερμηνεύει το Let Love Rule, από το ομώνυμο ντεμπούτο του. Αφού για ακόμη μια φορά τραγουδήσαμε μαζί του το ρεφρέν με μία φωνή, ο Lenny Kravitz κατέβηκε από τη σκηνή, όπως πολύ συχνά του αρέσει να κάνει, για να μοιραστεί την αγάπη με το κοινό που βρισκόταν στις πρώτες σειρές, που όπως ήταν αναμενόμενο τον αποθέωσε.

Μπορεί για το φινάλε να μην επέλεξε την μεγαλύτερη του επιτυχία, επέλεξε όμως ένα κομμάτι που συνόψιζε το νόημα όλης της βραδιάς. Στο headline show του για το Athens Rocks, νιώσαμε ελευθερία, ευφορία, αλλά πάνω απ’ όλα νιώσαμε αγάπη. Αγάπη για αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη που έμοιαζε να εκτιμά την κάθε στιγμή που βρισκόταν πάνω σε αυτή τη σκηνή και αγάπη για όλους εκείνους γύρω μας που έζησαν αυτή την βραδιά μαζί μας. Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, αυτό το ζεστό βράδυ του Αυγούστου, η αγάπη κυριάρχησε.