Με την πένα της συγγραφέως: Ειρήνη Ευφραιμίδη, «Χάλκινο δάκρυ φτερωτό»

Ιστορίες πρωτάκουστες, γεμάτες αγωνία, πλοκή που έκοβε την ανάσα, σε συνδυασμό με έναν υποβόσκοντα προβληματισμό. Ήμουν έξι χρόνων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι κάποτε δεν με πήγαν οι γονείς μου να δω μία ταινία που ήθελα πολύ στο σινεμά, στο Αθήναιον για την ακρίβεια, και αφού έκλαψα για αρκετή ώρα στο κρεββάτι μου, αποφάσισα, ότι θα τη δω την ταινία μόνη μου, με τη φαντασία μου. Αυτό το κουσούρι δεν με έχει αφήσει μέχρι σήμερα.

δηλαδή με δύο επαγγέλματα πλήρους απασχόλησης, πράγμα που όλες οι μανούλες στη θέση μου καταλαβαίνουν, τί σημαίνει! Όταν τα παιδιά μου ενηλικιώθηκαν, στάθηκα στο κατώφλι της νέας μου ζωής, μην ξέροντας πού να επενδύσω όλον τον ελεύθερο χρόνο που ξαφνικά προέκυψε. Είχα ξεχάσει μετά από τόσα χρόνια εργασίας και οικογένειας, ποια ήταν τα ενδιαφέροντά μου, οι φιλοδοξίες, τα όνειρα. Μου πήρε χρόνο για να ανασυνταχθώ και να πάρω το νήμα από εκεί που το είχα αφήσει, αν και φαίνεται ότι το έχω παρακάνει λίγο, μιας και ασχολούμαι με αρκετά πράγματα ταυτόχρονα! Το  blog μου ladyonabike.gr, όπου μοιράζομαι τις περιπέτειές μου παρέα με ένα ποδήλατο, τη συγγραφή, τη δουλειά μου, τη ζωγραφική CroCales…

Όταν ζωγραφίζω, σκέφτομαι την πλοκή του μυθιστορήματος, όταν ποδηλατώ, μαζεύω εικόνες και ιδέες το επόμενο κεφάλαιο. Τα περισσότερα σημεία που περιγράφω στο βιβλίο, τα έχω δει με τα μάτια μου. Για παράδειγμα, όταν ταξίδευα στον Δούναβη με το ποδήλατο, περνώντας από το χωριό του Obermuehl, είδα τη βυθισμένη αποθήκη μέσα στα νερά του ποταμού και αμέσως μου ήρθε ιδέα, ότι κάποιος θα μπορούσε να είναι φυλακισμένος στα υπόγεια της βυθισμένης αποθήκης ή ακόμα και να πνιγεί εκεί μέσα. Πόσο διεστραμμένο μπορεί να είναι το μυαλό μιας ποδηλάτισσας;

σε καμία στιγμή της, άγνωστης για μένα, διαδικασίας που χρειάστηκε δεν πίστεψα ότι θα κρατήσω ποτέ το Χάλκινο δάκρυ στα χέρια μου. Ας είναι καλά η Κατερίνα Τριανταφύλλου και οι Εκδόσεις Παπαδόπουλος που με παρότρυναν να προχωρήσουμε.

Μία τριαντάχρονη γυναίκα, η Μαργαρίτα Δελαβόγια,  μπαίνει κρυφά στο Άγιο Όρος και παίρνει από έναν Μοναχό ένα κιβώτιο με κειμήλια, το οποίο μεταφέρει σε ένα εργαστήριο αρχαιομετρίας στη Γερμανία για να το εκτιμήσουν. Η ανάλυση δείχνει ότι τα κειμήλια είναι προϊστορικά και κρύβουν ένα πολύ σημαντικό μυστικό.

το οποίο θα θέσει σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή όσων έρχονται σε επαφή με το πολύτιμο φορτίο και θα κινητοποιήσει μία παγκόσμια εκστρατεία για την αποκρυπτογράφηση ή την εκμετάλλευσή του. Πολλές ζωές θα χαθούν στη διαδρομή και ακόμα περισσότερες θα κερδηθούν. Στο τέλος, μέσα από τα συντρίμμια των αρχαιοκάπηλων και των πολυεθνικών ένα χάλκινο, φτερωτό δάκρυ θα θεραπεύσει όλες τις πληγές.

Έχουμε κι εμείς μοναστήρια στην Ελλάδα, σκεφτόμουνα, και καλύτερα μάλιστα. Αλλά δεν μπορούσα να στήσω ένα έγκλημα σε μια Μονή του Αγίου Όρους, θα ήταν τραβηγμένο. Έτσι σκαρφίστηκα την ιδέα, του κειμήλιου που ερχόταν από τα μυθολογικά χρόνια και κάτι έκανε, που κάπου χρησίμευε, που κάπως θα το πήγαινα βόλτα στην Ευρώπη. Γενικά από μικρή είχα την ικανότητα να σκαρώνω τις πιο απίθανες ιστορίες από τα πιο απλά εναύσματα. Δώσε μου ένα πράσινο φύλλο κι εγώ θα σου φτιάξω μία κοσμογονική καταστροφή στις Δαλματικές Άλπεις.

Και όπως ανέφερα και νωρίτερα, τα περισσότερα τα έχω επισκεφθεί -εκτός από το Άγιο όρος βέβαια. Εξάλλου, σπούδασα στη Χαϊδελβέργη και έκανα το Διδακτορικό μου στη Βιέννη, δύο από τις ωραιότερες πόλεις τις Ευρώπης, που τους αξίζει μία μυθιστορηματική πλοκή. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μέρη του βιβλίου, η παραλία του Χορευτού στο Πήλιο για παράδειγμα είναι ο τόπος των καλοκαιρινών μας διακοπών και βέβαια ο τόπος συγγραφής των βιβλίων! Ακόμα και οι ξυλόγλυπτες γοργόνες στο κεφάλαιο με τα βασανιστήρια της Μήδειας στη χώρα των Δακών, στέκονται ακόμα εκεί, σε μία όχθη του Δούναβη κοντά στο Passau και το είδα με τα μάτια μου (προφανώς δεν είναι προϊστορικό, αλλά εμένα δεν με πτοεί τίποτε!)

Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά μελέτησα την περίπτωση να συμπεριλάβω μία πραγματική νόσο στο μυθιστόρημα, και ερεύνησα τη Σκλήρυνση κατά πλάκας και τον Καρκίνο των νεφρών μεταξύ άλλων, αλλά όχι μόνο δεν έδεναν με την πλοκή, θα ήταν και σαν να «παίζω» με τον πόνο εκατομμυρίων ασθενών. Έτσι αποφάσισα να σκαρφιστώ μία φανταστική ασθένεια, που προσομοιάζει το Alzheimer, τη μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής, χωρίς να επεκταθώ πολύ.

Αυτή την παρεξήγηση ήθελα ακριβώς να διερευνήσω. Η λέξη «Μήδεια» είναι εδώ και αιώνες συνώνυμο ακατανόμαστων εγκλημάτων μυθολογικής βαρύτητας, που της τα φόρτωσαν της δύστυχης για λόγους πλοκής των τραγωδιών -επιτρέψτε μου αυτό το απονενοημένο σχόλιο. Οποιαδήποτε γυναίκα τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια προσπάθησε να ξεφύγει από την πεπατημένη και να επιδείξει κάποια επιστημονική ανησυχία, κατέληξε στην πραγματική ή θεωρητική πυρά και δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, νομίζω! Αυτή η σκέψη ήταν το έναυσμα για την πλοκή.

Κάτι πρέπει να σκέφτομαι τις ατέλειωτες ώρες που ποδηλατώ! Να περιμένετε ακόμα περισσότερο μυστήριο και πολύ road trip στους αιώνες και στις περιπέτειες της Ιστορίας…

Οι συμβουλές δεν είναι το φόρτε μου. Όπως και η αφιέρωση του βιβλίου, έτσι κι αυτές, κάνουν πολύ γρήγορα φτερά!