Bella Ciao#16: Αναρωτιέμαι αν έχω πάθει ηλίαση ή εγκεφαλικό

Ανταποκρίθηκα κι εγώ σε κάλεσμα για αυγουστιάτικο μπάνιο σε παραλία της Αττικής από εκείνες με την απαγορευτική είσοδο των πολλών ευρώ. Μια πληθώρα γυπαετών που ρουφάνε κοιλιά και φουσκώνουν στήθος, γαμπρίζουν προβάλλοντας τα λειριά τους.

Σε ένα νυφοπάζαρο άνευ προηγούμενου, αποκοιμιέμαι μεσημεριάτικα στην ξαπλώστρα που ομολογώ δεν είναι σαν τις άλλες, κανονικό κρεβάτι με ουρανό, στρώμα διπλό και ανεμιστήρας με έλικα ουαου!

Αποκοιμιέμαι και σαν σε όνειρο βρίσκομαι στην αποικιακή Γαλλική Ινδοκίνα, ονειρεύομαι τον τρελό έρωτα του ζευγαριού από το μυθιστόρημα “Ο Εραστής”, της Marguerite Duras, βιώνοντας όλα τα συναισθήματα της καταδικασμένης αυτής σχέσης και του αναπόφευκτου χωρισμού.

Κάπου εκεί και ενώ μέχρι τώρα με συντρόφευε ο ήχος από τον ανεμιστήρα  οροφής, η μουσική υπόκρουση αποκτά λόγια με την φωνή της Αννούλας.

«Πόσα Σάββατα και Κυριακές λιώνω στις καρδιάς τις φυλακές κι όλο τρίβω και ματώνω μα δε βγαίνει του έρωτά σου ο λεκές», πανικόβλητο αναρωτιέμαι πώς από την Ινδοκίνα βρέθηκα σε συναυλία της Βίσση, ανοίγω τα μάτια, ακόμα σε σύγχυση.

Αναρωτιέμαι, αυτή είναι  η…. μπα…η άλλη ….μπα …όχι όχι εκείνη ….μήπως είναι η…

Όλες μου θυμίζουν κάποια άλλη, κι όλες μαζί μου φαινόταν ίδιες μεταξύ τους, είναι σα να έβλεπα τα είδωλά τους σε καθρέφτη, ακούω τις φωνές τους, με σκέρτσο μετακινούν τις μπούκλες, μια αριστερά μια δεξιά και η  χροιά, αχ αυτή η χροιά της φωνής, το ίδιο τελείωμα σε κάθε λέξη, τελείωμα που τράβαγε και τράβαγε και όσο τράβαγε χαμήλωνε και ο τόνος, ήταν διαφορετικοί άνθρωποι μόνο γιατί είχαν διαφορετικά ονόματα.

Το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ομοζυγωτικές δίδυμες. Στ’ αυτιά μου ηχεί η φωνή της Μαρίνας, ίσως το πιο ωραίο κοπλιμέντο που μου έχουν κάνει ποτέ, αποκαλώντας τη μύτη μου σκανταλιάρικη, διονυσιακή.

Ψάχνω πίσω από τις όρθιες, τύπου γαλλικές μύτες που φαίνονται τα ρουθούνια, την ελληνική μύτη στα πρόσωπα των κοριτσιών.

Αναρωτιέμαι πού να είναι άραγε εκείνα τα ελληνικά ζυγωματικά που είναι κανονικά στη θέση τους και όχι τόσο ανυψωμένα, πού είναι τα ελληνικά, φυσικά, γραμμένα, δαγκωμένα χείλη με το χαμόγελο από ψυχής. Έκοψες τη μύτη, μεγάλωσες τα χείλη και όταν χαμογελάς, τα μάτια πια, που κάποτε είχαν κόγχες, έχουν παγώσει από τα πολλά ζάναξ, ενώ προβάλεις επιθετικά κάτι λευκούς χαυλιόδοντες που με τρομάζουν. Τα στήθια σε μέγεθος γκρέιπ φρουτ στέκονται ακούνητα, το ίδιο μέγεθος κατά παραγγελία να προβάλλονται από μακριά.

Σε κορμιά που όσο και αν χτυπηθούν στα γυμναστήρια και στις δίαιτες δεν μπορούν να γίνουν σαν τα κορμιά των ξένων μοντέλων ψηλά και αδύνατα.

Ας φιλτράρουμε τα προβαλλόμενα πρότυπα, χωρίς κανένα μηχανισμό άμυνας και ας τραγουδήσουμε, σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.

Είναι γεγονός κανένας δεν φαίνεται όμορφος στα μάτια όλων.
Η εξωτερική εμφάνιση είναι παροδική και ο χρόνος αμείλικτος.

Η δύναμη που δημιουργεί τις πραγματικές σχέσεις είναι η γοητεία που εκπέμπουν οι άνθρωποι, το σύνολο των αξιών τους, η στάση και η θέση τους στη ζωή, ο τρόπος που σκέφτονται, εκφράζονται, κινούνται, χαμογελούν, αγκαλιάζουν, κοιτάνε.

Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να αισθανόμαστε ωραίοι.
Η ομορφιά είναι υποκειμενική.
Όλοι είμαστε όμορφοι με τον δικό μας τρόπο και αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι όλοι μεταξύ μας διαφέρουμε.
Πώς θα ήμασταν αν είχαμε όλοι τα ίδια ή πανομοιότυπα χαρακτηριστικά, με πιάνει τρόμος.

Τα φτιασιδώματα, τα μπότοξ, τα υαλουρονικά, οι πλαστικές δε φέρνουν την ευτυχία, δημιουργούν απλά μια μάσκα.
Εξαπατούμε τον ίδιο μας τον εαυτό για να αρέσουμε στους άλλους.
Φτιάχνουμε ένα ψέμα για τον εαυτό μας γιατί δεν αντέχουμε  την αλήθεια

Less is more. Λιγότερα αλλά καλύτερα. Οφείλουμε να μην παγιδευτούμε στα αισθητικά στάνταρ και στην ηδονή των αισθήσεων.

«Παντού το ωραίον είναι το αυτό, μια εσωτερική ενότητα και συγγένεια ενώνει στο σύνολό του το κάλλος», εξηγεί η Διοτίμα στο Συμπόσιο.

Ας είμαστε ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας και ας αφήσουμε πίσω μας τα στερεότυπα της κάθε εποχής αφήνοντας την ψυχή μας να λάμπει ….

«Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα∙
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.»

Έτσι γιατί μου αρέσει ο Καβάφης.