Περιμένοντας τον Γκοντό, του Σάμιουελ Μπέκετ στο Θέατρο Πόρτα
Για τη νέα σεζόν, ο Θωμάς Μοσχόπουλος στρέφεται σε ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και σκηνοθετεί το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ.
Το «Περιμένοντας τον Γκοντό», ένα από τα γνωστότερα και επιδραστικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, έρχεται στο Θέατρο Πόρτα από τις 15 Νοεμβρίου. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί το αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ, αναδεικνύοντας το τραγικωμικό του σύμπαν και επιχειρώντας ταυτόχρονα μία ανάγνωση ακριβείας που ακουμπά όσο ποτέ στις μέρες μας.
Λίγα λόγια για το έργοΓια τους περισσότερους το έργο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς η φήμη του είναι δεδομένη ακόμα και σε αυτούς που δεν το έχουν δει ποτέ επί σκηνής. Στην διανομή συναντάμε κατ’ αποκλειστικότητα νέους σε ηλικία ερμηνευτές, σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του να ανατίθενται οι δύο τουλάχιστον κεντρικοί ρόλοι σε μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς. Έτσι, η διανομή εξ’ αρχής αποτελεί ένα σχόλιο για τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, που στην εποχή μας βρίσκει τον εαυτό της καθηλωμένο από τις καταστάσεις, πριν καν ξεκινήσει την πορεία της.
Ο Μοσχόπουλος συνεργάζεται με μία εξαιρετική ομάδα συντελεστών. Καθοριστικά για την εικόνα της παράστασης και το σύμπαν στο οποίο μας μεταφέρει, είναι τα -ξεχωριστής εικαστικότητας- σκηνικά και κοστούμια του Βασίλη Παπατσαρούχα. Τους φωτισμούς έχει σχεδιάσει ο Νίκος Βλασόπουλος, ενώ ο Κορνήλιος Σελαμσής έχει αναλάβει μια πρωτότυπη διερεύνηση του προσωδιακού χαρακτήρα του μπεκετικού κειμένου. Ιδιαίτερη σημασία έχει και η κινησιολογία της παράστασης που έχει επιμεληθεί ο Χρήστος Στρινόπουλος, προσδίδοντας στοιχεία μιας μοντερνιστικής κλοουνερί.
Η νέα αυτή ερμηνευτική προσέγγιση στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», είναι ανοιχτή σε όλους τους θεατές, ακόμα και σε εφήβους. Η παράσταση, επιλέγοντας να ακολουθήσει πιστά τις σκηνικές οδηγίες του συγγραφέα και ερμηνεύοντάς το σαν μία παρτιτούρα ακριβείας, αναδεικνύει ότι το έργο παραμένει σύγχρονο όχι μόνο για τη φιλοσοφική του βαρύτητα, αλλά και για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, όντας ταυτόχρονα υπαρξιακά βαθύ και ανάλαφρα διασκεδαστικό.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- Αθήνα