Hot or Not #132: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Όποιος βρέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Off the Hook Festival νομίζω θα με καταλάβει. Πώς γίνεται μετά από δυο συνεχόμενες μέρες ατέρμονων ραπαρισμάτων, η λίστα στο spotify σου να μην σε οδηγήσει σε ομοϊδεάτες καλλιτέχνες; Κάπως έτσι και γω κατέληξα, κάπου ανάμεσα από το «The town» του Εθισμού και τον «Φράχτη» του Λεξ , να ακούω στο repeat ένα καινούργιο single με τίτλο «Η Τέχνη Του Δρόμου» ενός ράπερ που μπορεί να μην βρέθηκε στο Οff the hook Festival αλλά έχει μεγαλώσει γενιές με τις ρίμες του. Όλα τα φώτα λοιπόν στραμμένα στον 12ο Πίθηκο, κατά κόσμο Ιάκωβο Τσινίδη που επέστρεψε με το 7ο σε σειρά single μετά την κυκλοφορία του “Para Siempre” full album του 2022. Και αν είσαι παιδί που ανήκει στη γενιά των μιλένιαλς και αγαπάς την ραπ μουσική δεν γίνεται να μην έχεις περάσει τα μαθητικά σου χρόνια ακούγοντας τους «Κανόνες» βρίσκοντας ανάμεσα στους στίχους κάτι από τα μετέπειτα ενήλικα διδάγματα ή το «Εσύ και εγώ» σε ένα feat με την Πελίνα, παραδίνοντας την έφηβη ψυχή σου στον απόλυτο έρωτα.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, ο 12ος Πίθηκος γιορτάζει τα 20 χρόνια πορείας του στο μουσικό στερέωμα, διοργανώνοντας μάλιστα δυο μεγάλες συναυλίες – 13 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων και 28 Σεπτεμβρίου στη Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκης – και δηλώνει δυναμικά το παρόν του με το single «Η Τέχνη Του Δρόμου» που έχει ξεπεράσει τις 70.000 ακροάσεις στο spotify και συνεχίζει δυναμικά. Στο single «Η Τέχνη Του Δρόμου» συναντάμε τον παλαιό γνώριμο 12ο Πίθηκο μέσα σε ένα τραγούδι, οδοιπορικό μιας μουσικής πορείας – ό,τι πρέπει για να γιορτάσει ένας ράπερ τα 20 μουσικά του χρόνια – χωρίς να εκλείπει το αιχμηρό κοινωνικό του σχόλιο. Και όπως λέει και ο ίδιος στο single του «Η τέχνη του δρόμου γιορτάζει και αυτό είναι το σημαντικό». Aκούστε το νέο single του 12ου Πίθηκου, «Η Τέχνη Του Δρόμου» στο Spotify.
Ελένη Ανδρεάτου

Από την πανδημία και μετά οπότε άνθισαν τα αφιερώματα σε κλασικές ταινίες και εμβληματικούς κινηματογραφιστές, την έχω «καταβρεί». Γιατί όλοι όσοι έχουμε χάσει τις προβολές ταινιών-σταθμών ή έχουμε περιοριστεί να τις δούμε στην τηλεόραση είναι σαν να έχουμε πάρει μια ελάχιστη ιδέα από το μεγαλείο σκηνοθετών, όπως είναι ο Κριστόφ Κισλόφσκι.

Η «Μικρή ιστορία για ένα φόνο» ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, μολονότι τηλεοπτικής παραγωγής. Από τον «Δεκάλογο» που ο Κισλόφσκι είχε ετοιμάσει για την πολωνική τηλεόραση ήταν η μόνη που είχε αυτονομηθεί  – μαζί με τη «Μικρή ιστορία για έναν έρωτα» – όχι μόνο εξασφαλίζοντας κινηματογραφική πορεία, αλλά αποσπώντας και βραβεία στις Κάννες. Κάτω από την ασφυκτική φωτογραφία του Σλαβομίρ Ίντζιακ, ικανή να αποτυπώσει και το «βάρος» της αβάσταχτης κομμουνιστικής καθημερινότητας, ο Κισλόφσκι μας προσφέρει το χρονικό ενός φόνου από ένα νεαρό άνδρα: Αρχικά μέσα από μικρά κάδρα που προδίδουν ίχνη του παρελθόντος του, στη συνέχεια μέσα από τη στυγνή και εντελώς αναίτια εκτέλεση ενός ταξιτζή από τα χέρια του και στο τέλος ως σχόλιος για το πως η κοινωνική παρακμή διαβρώνει τις ανθρώπινες ζωές ακόμα κι αν αυτό μεταφραστεί με τον πλέον αποτροπιαστικό τρόπο, με ένα φόνο. Ωμά επιδραστική μελέτη ανάμεσα στις έννοιες του θύτη και του θύματος που άνοιξε το διάλογο για την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Πολωνία. Παρακολούθησα την ταινία στο θερινό σινεμά «Αμίκο» στο Χαλάνδρι.
Στέλλα Χαραμή

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Taylor Swift (@taylorswift)

Για κάποιους ίσως ακούγεται αστείο να συζητάμε πως η αποψούλα ενός καλλιτέχνη για τον πολιτικό χώρο έχει κάποια συμμετοχή ή και κάποια επιρροή σε αυτόν και τις εξελίξεις του. Υπάρχουν πάρα πολύ λόγοι που η συγκεκριμένη άποψη είναι λάθος (και ίσως αστεία, καθώς ζουμε στην εποχή του influencing), στην περίπτωση όμως που ο εν λόγω καλλιτέχνης είναι η Taylor Swift και ο πολιτικός χώρος ,με την ευρύτερη έννοια, είναι οι επερχόμενες αμερικανικές εκλογές – η συγκεκριμένη άποψη παύει να είναι μόνο λάθος και γίνεται και αδαής. Η persona/καλλιτέχνης/επιχειρηματίας (και πολλές άλλες ιδιότητες που τώρα δεν θα αναφέρω) που φέρει το όνομα Taylor Swift ήταν πάντα γνωστή για το φανατικό κοινό της , τα τελευταία χρόνια όμως η επιρροή και το «μέγεθος» της έχουν πάρει μια πολύ διαφορετική τροπή. Πλέον συγκαταλέγεται ως μια από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Υπάρχουν μάλιστα έρευνες που αναφέρουν πως η Swift δεν συναγωνίζεται – ούτε ανταγωνίζεται – τους καλλιτέχνες της γενιάς της, καθώς τα νούμερα και η επιτυχία της την τοποθετούν ανάμεσα στους σπουδαίους όλων των εποχών – με λίγα λόγια η επιρροή και η επιτυχία της Taylor Swift μπορεί να συγκριθεί κυρίως με εκείνη των Beatles. Αυτό κι μόνο είναι μια περίπλοκη συζήτηση αλλά είναι και μια πραγματικότητα – δεν έχει βγει τυχαία το αστείο πως το fanbase της είναι κάτι αντίστοιχο με αίρεση – γιατί ναι, ασκεί τόση επιρροή.

Αυτό βέβαια αποκτά σημαντικότερο ενδιαφέρον όταν χρησιμοποιεί -απολύτως ελεγχόμενα και μελετημένα -, την πλατφόρμα και τις κινήσεις της για κοινωνικοπολιτικά θέματα. Κατά την διάρκεια της προεδρίας του Trump, η Swift εξέφρασε πρώτη φορά τις πολιτικές απόψεις της δημόσια – αν και την συμβούλεψαν το αντίθετο. Fast forward σε αυτή την εβδομάδα, η Taylor Swift έκανε ένα post στο Instagram (κάτι που από μόνο του αποτελεί είδηση γενικά) οπού εξέφραζε με ξεκάθαρα λόγια την υποστήριξη της για την καμπάνια της Kamala Harris και του Tim Waltz. Συγκεκριμένα, αναφέρει πως θέλει να διορθώσει οποιεσδήποτε φήμες έχουν υπάρξει – μετά από ένα ψεύτικο βίντεο AI στο website του Donald Trump, που δείχνει εκείνη να υποστηρίζει τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων – και να ξεκαθαρίσει που θα ρίξει την ψήφο της και γιατί στις επερχόμενες εκλογές. Μια τέτοια δήλωση από εκείνη είναι κάτι που περίμενε πολύς κόσμος παγκοσμίως εδώ και αρκετό καιρό – δεν ήταν σίγουρο πως θα συμβεί αλλά γνώριζαν πόσο σημαντικό θα ήταν όταν γινόταν. Γιατί, για να σας το πω απλά, όσο και αν δεν σου αρέσουν τα τραγουδια της, όσο και αν δεν αναγνωρίζεις το οποίο ταλέντο διαθέτει, όσο και να μην την γουστάρεις ρε παιδί μου, υπάρχει ένα πράγμα το οποίο κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει – την επιρροή που διαθέτει σε ένα (πολύ) μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Και ναι, πολλές φορές δηλώσεις από καλλιτέχνες ή άσχετα με την πολιτική πρόσωπα, δεν έχουν καμία σημασία, κυρίως γιατί η δημοτικότητα τους συνήθως δεν μεταφράζεται σε ψήφους – όχι όμως στην περίπτωση της Swift. Το πιο τρανό παράδειγμα; Όταν το 2023 προέτρεψε τους φαν της – μέσω Instagram- να κάνουν register για να ψηφίσουν. Το αποτέλεσμα; 35.000 καινούργιοι ψηφοφόροι! Οπότε,ακόμα μια «Childless Cat Lady», όπως υπογράφει στο post της, μπορεί να έχει πολύ περισσότερη ισχύ από ό,τι νομίζουμε.
Μαρία Βαλτζάκη

Αν μικρός άκουγες Linkin Park, σίγουρα η είδηση της επανένωσης τους, 7 χρόνια μετά την αυτοκτονία του Τσέστερ, σου ξύπνησε μια κάποια νοσταλγία. Και λογικό είναι. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε να τους ξαναδούμε στην επικαιρότητα, πόσο μάλλον με νέα frontwoman. Άλλοι λοιπόν χάρηκαν με το γεγονός, άλλοι ξίνισαν. Και μέχρι ενός σημείου, βρίσκω και τη δεύτερη αντίδραση φυσιολογική – δύσκολο να πάρεις με καλό μάτι τον “αντικαταστάτη” του παιδικού σου ειδώλου. Αλλά ρε παιδιά, λίγη ηρεμία. Δεν διέπραξαν έγκλημα οι άνθρωποι (οι υπόλοιποι Linkin Park δηλαδή). Ένα reunion είπαν να κάνουν και μάλιστα αν κρίνουμε από τα λεγόμενά τους, έψαξαν πολύ για να βρουν μια φωνή αντάξια με του Τσέστερ. Και από το λίγο που ακούσαμε την Έμιλι Άρμστρονγκ, η φωνή της είναι απίστευτη. Αν κάτι με προβλημάτισε μόνο, είναι οι φήμες για τη σχέση της με την Εκκλησία των Σαϊεντολογων και οι αντιδράσεις για την υπεράσπιση του πλέον καταδικασμένου, επίσης Σαϊεντολόγου, Ντάνι Μαστερσον, σε ένα από τα πρώτα στάδια της δικής του για την σεξουαλική κακοποίηση και τον βιασμό τριών γυναικών. Για το πρώτο δεν έχει απαντήσει, για το δεύτερο έδωσε πρόσφατα εξηγήσεις (αφού πρώτα κινδύνευσε με cancel). Για να δούμε, λοιπόν, πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, είναι κρίμα να μην μπορέσουμε να χαρούμε το γεγονός ότι μια γυναίκα είναι frontwoman σε ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα της εποχής μας.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου 

Φωτογραφία: Unsplash/Alexandros Giannakakis

Καθώς ζούμε στην Ελλάδα όπου η μετακίνηση με ασφάλεια και αξιοπρέπεια θεωρείται πολυτέλεια και όχι δικαίωμα -όπως αυτονόητα θα έπρεπε να θεωρείται-, η είδηση πως μόνο 700-800 μέτρα αποφεύχθηκε η σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών του προαστιακού έξω από την Αθήνα δυστυχώς δεν είναι κάτι που ακούμε για πρώτη φορά, και όλα δείχνουν πως δεν θα είναι και η τελευταία. Συγκεκριμένα, την Πέμπτη το πρωί, οι δύο αμαξοστοιχίες, γεμάτες από κόσμο, βρέθηκαν να κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση και σε σημείο όπου η διέλευση των τρένων πραγματοποιείται σε μονή γραμμή λόγω έργων υπογειοποίησης στα Σεπόλια. Η μετωπική σύγκρουση αποφεύχθηκε στο παραπέντε χάρη στην άμεση αντίδραση των μηχανοδηγών. Όμως η τύχη κάποτε τελειώνει. Και κάποια στιγμή στη χώρα όπου η μετακίνηση μοιάζει με επικίνδυνο ρίσκο, τόσο για το επιβατικό κοινό που επιθυμεί να φτάσει στον προορισμό του, όσο και για τους εργαζόμενους που καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια κάτω από ομολογουμένως αντίξοες συνθήκες, δεν είναι απίθανό κάποια στιγμή να θρηνήσουμε και άλλα θύματα.

Τα ίδια και εντός πόλης. Για όσους από εμάς τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι απαραίτητα για τις μετακινήσεις τους, ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με όλων των ειδών τις δοκιμασίες. Καθυστερήσεις, συνωστισμό σε σημείο που δεν μπορείς να αναπνεύσεις, λεωφορεία να πιάνουν φωτιά, καπνοί να βγαίνουν από τα βαγόνια του μετρό, τρόλεϊ να μένουν στη μέση του δρόμου, την αγένεια και τον εκνευρισμό που -εν μέρει- λογικά φέρνει η τόση ταλαιπωρία, την αποδιοργάνωση που φέρει η έλλειψη προσωπικού. Έτσι κάθε φορά που καταφέρνουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, νιώθουμε σαν να συμμετείχαμε στο Κάστρο του Τακέσι. Όμως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Γιατί η μετακίνηση με ασφάλεια και αξιοπρέπεια, η βιώσιμη φιλική προς το περιβάλλον, με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος, είναι μέρος της καλής ποιότητας ζωής που πρέπει κάθε άνθρωπος να απολαμβάνει και να διεκδικεί.
Αριστούλα Ζαχαρίου