Hot or Not #133: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Credits: Ελένη Ανδρεάτου

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι «Παίχτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κούτλη, έχουν σαρώσει τα πάντα στο διάβα τους, κερδίζοντας κριτικούς, θεατρόφιλους αλλά και τους εκτός θεατρικού κοινού θεατές. Κάπως έτσι, ξεκίνησα και εγώ – με τις προσδοκίες μου στο κόκκινο- να προλάβω την πολυσυζητημένη παράσταση λίγο πριν κατεβάσει αυλαία στο Σχολείον της Ειρήνης Παππά. Εκεί, κάτω από την πανσέληνο, θεατές και ηθοποιοί γίναμε «συνένοχοι» μιας φαρσοκωμωδίας καταστάσεων με ξέφρενους ρυθμούς, γκλαμ-ροκ αισθητική, ζωντανή μουσική και σκοτεινό χιούμορ με σκοπό να ανακαλύψουμε την τέχνη της εξαπάτησης.

«Οι Παίχτες» αποτελούν το πιο φρενήρες σε ρυθμούς θεατρικό έργο του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ και σίγουρα μπορώ να επιβεβαιώσω ότι οι ηθοποιοί της συγκεκριμένης παράστασης ακολούθησαν με μαεστρία και αστείρευτη ενέργεια, αυτό το σαρωτικό γαϊτανάκι αποκαλύψεων και εναλλαγών θύτη και θύματος. Ο Βασίλης Μαγουλιώτης, ο Γιάννης Νιάρρος και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, δεινοί χαρτοπαίχτες και κομπιναδόροι, βρίσκουν στο πρόσωπο του Ηλία Μουλά το τέλειο θύμα τους ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν… Σε αυτό το ανατρεπτικό χαρτοπαικτικό καρέ συμμετείχαν ακόμη οι Θανάσης Δήμου, Γιώργος Τζαβάρας κι ο Γιώργος Μπουκαούρης ενώ στη σκηνή συναντήσαμε και τον μουσικό Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη που ανατροφοδότησε αυτή την μυστήρια κωμωδία με αδρεναλίνη και δυνατά μπάσα, μετατρέποντας τους ηθοποιούς σε ροκ σταρς. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Κούτλης κατάφερε επάξια να διεισδύσει στον κόσμο του Ρώσου συγγραφέα, διατηρώντας το ύφος του κειμένου αλλά μεταφέροντας το θεατή ταυτοχρόνως στο μυστηριώδη κόσμο της χαρτοπαιξίας χωρίς εμπόδια και παρανοήσεις. Επιπλέον, η σύγχρονη μουσική και τα extravagant κουστούμια σου θύμιζαν κάτι από το σήμερα χωρίς να σε «απομακρύνουν» από την εποχή του έργου.

«Οι Παίχτες» με τη χημεία τους,τους αυτοσχεδιασμούς και την συνεχή αλληλεπίδραση με το κοινό μάς έκαναν συμπαίκτες αυτού του δαιμόνιου παιχνιδιού που διαδραματίστηκε κάτω από την μυσταγωγική ατμόσφαιρα ενός χαρτοπαικτικού καρέ, γεμάτο από μπλόφες, ανατροπές και εκπλήξεις – και εγώ κατάλαβα επιτέλους γιατί όλοι μιλούσαν για αυτή την παράσταση. Για όσους επιθυμείτε να συμπράξετε σε αυτό το παιχνίδι, οι Παίχτες θα οργανώνουν τα καρέ τους μέχρι και τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου.
Ελένη Ανδρεάτου

«Ο πολιτισμός είναι για όλους, δεν έχει σύνορα», είχαμε ακούσει στη συνέντευξη τύπου αυτής της τεράστιας διεθνούς παραγωγής και το διαπιστώσαμε με τα μάτια μας βλέποντας τη να ‘ζωντανεύει’ στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς. Η σύμπραξη του Astana Ballet Theatre και της Symphony Orchestra, μέσω της συνεργασίας μουσικών και χορευτών από κάθε γωνιά του κόσμου, δικαίωσε τις πολύωρες πρόβες και, παρά την απουσία του Christopher Lambert, μας χάρισε ένα φαντασμαγορικό θέαμα.

Η μαγεία του κλασικού μπαλέτου υπό τους ήχους της κλασικής αλλά και της ροκ μουσικής-σε έναν πρωτότυπο συνδυασμό των δύο μουσικών ειδών- απέδειξε για άλλη μία φορά πως συχνά το σώμα ξέρει να ‘μιλά’ καλύτερα και η τέχνη του χορού να αποδίδει ορθότερα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν με λόγια. Ειδικότερα όταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των σολίστ βρίσκονται χορευτές τέτοιας εμβέλειας σαν αυτής των Julian Mackay και Fernandez Menes Natalia, δύο βραβευμένων και εξαιρετικών στο είδος τους επαγγελματιών, τότε το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Ο Julian Mackay, με ζωντάνια, ένταση και πάθος στις κινήσεις του, μας αφηγήθηκε την ιστορία του: μια ζωή μέσα στο απόλυτο σκοτάδι εξαιτίας της πνευματικής του τύφλωσης. Και μετά, το χάος. Για την αγάπη και τη συγχώρεση όμως τίποτα δεν είναι αδύνατο. Η Fernandez Menez Natalia εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή και ένα χάδι της αέρινης ύπαρξής της ήταν αρκετό για να εισέλθει μια χαραμάδα φωτός στην άβυσσο του ‘τυφλού’ συμπρωταγωνιστή της. Άλλη μία νίκη του φωτός έναντι του σκοταδιού, της αγάπης έναντι του υπαρξιακού κενού, της προσωπικής ‘Ανάστασης’ έναντι του πνευματικού θανάτου. Μία νίκη που άφησε ένα δάκρυ να μας ξεφύγει απρόσκλητο φεύγοντας από το θέατρο.
Μιλένα Αργυροπούλου

Όπως κάθε Σεπτέμβρη, έτσι και φέτος, ξεκίνησε η νέα τηλεοπτική σεζόν και μαζί με αυτήν ήρθαν οι πρώτες τηλεοπτικές πρεμιέρες. Μια από αυτές ήταν και η πολυαναμενόμενη κωμική σειρά της ΕΡΤ, με τίτλο Αρχελάου 5. Με ένα φοβερό καστ (Εβελίνα Παπούλια, Γιάννης Στανκογλου, Άλκηστις Ζιρώ), μια φρέσκια ιδέα και τοποθετημένο στο αγαπημένο μου Παγκράτι, η αλήθεια είναι ότι η σειρά αυτή μου τράβηξε το ενδιαφέρον και είχα μεγάλη περιέργεια να δω το πρώτο επεισόδιο. Έτσι έγινε, έκατσα, είδα το επεισόδιο, για να είμαι ειλικρινής δεν τρελάθηκα, αλλά οκέι, 8 στις 10 φορές οι πιλότοι θα είναι άβολοι, όσο άβολη είναι πάντα μια πρώτη γνωριμία είτε στην πραγματική ζωή είτε στην τηλεόραση. Δεν ξέρεις ακόμα όλους τους χαρακτήρες, δεν θυμάσαι ονόματα, δεν “πιάνεις” 100% το χιούμορ τους, δεν αναγνωρίζεις τα γνωρίσματα και τις ιδιοτροπίες τους κλπ. Ε κάπως έτσι πολύ σπάνια να “κολλήσω” με μια σειρά από το πρώτο επεισόδιο. Ακόμα και το The Office, δηλαδή, ίσως η σπουδαιότερη κωμική σειρά των τελευταίων ετών, είχε χάλια πιλότο. Επομένως, δεν το σκέφτηκα περισσότερο, έκλεισα την τηλεόραση μου και περίμενα τα επόμενα επεισόδια. Ε, από εκείνη την ημέρα και μετά, νιώθω ότι κάποια μέσα έκαναν διαγωνισμό για το ποιος θα βρει πιο προσβλητικό λογοπαίγνιο για να κράξει τη σειρά. Εντωμεταξυ, αυτή την εβδομάδα πέτυχα μερικά επεισόδια ξανά στην τηλεόραση και μπορώ να πω ότι ήταν μια χαρά: ενδιαφέροντες χαρακτήρες που θες να ξαναδείς, σωστό χιούμορ, ωραία σκηνοθεσία. Πολύ καλύτερη από πολλές σειρές, σαπουνόπερες κλπ, που βλέπουμε κάθε μέρα στην τηλεόραση μας και δεν “προκαλούν” ούτε τις μισές αντιδράσεις. Και δικαίως. Είναι δικαίωμα μας να μην πιάνουμε το χιούμορ μιας σειράς, να μην μας αρέσει, να κριντζαρουμε. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να προσβάλλεις τον κόπο μιας ολόκληρης ομάδας ανθρώπων, που ήδη κάνουν ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα και χωρίς το αδικαιολόγητο hate. Και αλήθεια, ακόμη αναρωτιέμαι γιατί τόσο hate για την Αρχελάου 5;
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Σαν ένα επεισόδιο από το «Με το Δεξί» με τον Σπύρο Σούλη εξελίχθηκε αυτή η εβδομάδα στο Στρουμφοχωριό (ναι, έτσι θα χαρακτηρίζω από εδώ και πέρα τη χώρα μας). Και όσο κι αν βρίσκομαι σε άρνηση και πιστεύω – για άλλη μία εβδομάδα – ότι ζούμε σε παράλληλο σύμπαν, η τρέχουσα κατάσταση είναι πέρα για πέρα πραγματική. Γιατί όχι, δεν θα ασχοληθούμε με το μεταναστευτικό, με την αύξηση των τιμών ή με ακόμη μία πρωτιά της Ελλάδας, ως δεύτερη πιο φτωχή χώρα στην Ευρώπη. Θα ασχοληθούμε όμως με την είδηση-κόλαφο, ότι η Υπουργός Τουρισμού θέλησε να ανακαινίσει, το γραφείο της και πήρε τη λογική απόφαση να αγοράσει – με κρατικό χρήμα – δύο χαλάκια (όχι πόρτας) από την κυρία Μοιραράκη, στην δελεαστική τιμή των 17.980 ευρώ. Όχι, δεν έκανα λάθος στο πληκτρολόγιο και πάτησα περισσότερους αριθμούς. Χρειάζεστε λίγο χρόνο; Πάρτε τον. Ας κουνήσουμε και όλοι μαζί λίγο το κεφάλι μας – ίσως βοηθήσει.

Η κυρία Όλγα Κεφαλογιάννη αποφάσισε «να επενδύσει στην εξωστρέφεια», όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης σε σχετική ερώτηση που του έγινε, καθώς το Υπουργείο Τουρισμού «δίνει πολύ σημασία στην εικόνα» και με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτό δικαιολογεί το υπέρογκο ποσό – από τα χρήματα των φορολογουμένων, δεν θέλω να το ξεχνάμε – που αποφάσισε να ξοδέψει στο πολύ σημαντικό ζήτημα της διακόσμησης του χώρου. Σύμφωνα μάλιστα με την κυρία Μοιραράκη, θα πρέπει να λέμε και ευχαριστώ, καθώς τα συγκεκριμένα κομμάτια κοστίζουν 30.000 € – μας έκανε και έκπτωση, βρε παιδιά. Και επειδή η τρέλα – συγγνώμη, εννοούσα η ιστορία – δεν τελειώνει εδώ, ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, με ένα tweet, έδωσε την απάντησή του, χαρακτηρίζοντας ως «κατινιές» τις όποιες συζητήσεις περί σπατάλης, καθώς «η Υπουργός Τουρισμού πρέπει να έχει όμορφο γραφείο, συναντά ξένους πελάτες μας και φέρνει πελάτες στη χώρα». Και η ίδια η Κεφαλογιάννη πάνω κάτω για τα ίδια μίλησε – «προώθηση του ελληνικού τουρισμού» είπε. Εγώ τώρα αλήθεια δεν έχω κάτι να πω, γιατί πιστεύω πως κάνω stand-up comedy. Δεν είναι δυνατόν, στην κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα – και ο κόσμος – από τους άστεγους, την αύξηση της φτώχειας, την ακρίβεια, την αθλιότητα των κτηρίων των σχολείων, τη διάλυση της δημόσιας υγείας – και τόσα άλλα μείζονα ζητήματα – εμείς να δίνουμε λεφτά και χρόνο σε (ας είμαι ειλικρινείς) τρίχες. Ή μήπως είναι δυνατόν;
Μαρία Βαλτζάκη