Κόκκινο νησί

Ο εννιάχρονος Τομά περνάει ξένοιαστα μέρες στη γαλλική στρατιωτική βάση της Μαδαγασκάρης όπου υπηρετεί ο πατέρας του, όταν μαθαίνει ότι σε λίγο καιρό θα πρέπει να φύγουν από εκεί και να επιστρέψουν στη Γαλλία.

Η τρυφερότητας της παιδικής ψυχοσύνθεσης δοκιμάζεται έντονα στο φιλμ όχι μόνο λόγω της είδησης του τερματισμού της γαλλικής αποικιοκρατίας στο τροπικό αφρικάνικο νησί αλλά και εξαιτίας μιας σειράς επώδυνων σκηνικών που έχουν πρωταγωνιστές τους γονείς του ήρωα.

Ουσιαστικά ο Καμπιγιό προβαίνει σε ένα είδος σκληρής εξομολόγησης από την παιδική του ηλικία, βάζοντας τον ανήμπορο ήρωα του (που βρίσκει μόνιμα διέξοδο στη φαντασία και τα αγαπημένα του κόμιξ) να επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει την συμπεριφορά των ενηλίκων. Κάπως έτσι αναδύεται ο «σκληρός κόσμος των μεγάλων» που διαλύει την εξιδανικευμένη εικόνα που είχε πλάσει με τη φαντασία του το μικρό αγόρι.

Το «Κόκκινο νησί» μπορεί να είναι μια ιστορία ενηλικίωσης αλλά στον πυρήνα του είναι ένα καλοφτιαγμένο οικογενειακό δράμα χαρακτήρων με φόντο μια αποικιοκρατική ουτοπία («η Μαδαγασκάρη είναι ο ωραιότερος τόπος στην Γη» λέει ο μεθυσμένος γάλλος στρατιωτικός).

Ευαισθησία και χιούμορ, εναλλάσσονται με σεκάνς υπέρμετρου για τα παιδικά στάνταρ ερωτισμού, προκαλώντας μια δυνατή σύγχυση στην ψυχή του ήρωα. Ευτυχώς ο σκηνοθέτης, δεν αφήνει την νοσταλγία να καπελώσει την ταινία και ισορροπεί θαυμάσια μεταξύ της προσωπικής απολογητικής διάθεσης και του δηκτικού πολιτικού σχολίου για το τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας στους αφρικάνικους παραδείσους αλλά και μιας ολόκληρης εποχής.