Hot or Not #134: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Είμαι μέσα το μετρό και κατεβαίνω προς το Σύνταγμα. Είναι πολύ νωρίς, πρωί Κυριακής, και προσπαθώ να μην συγκινηθώ. «Τρέχω για τη γιαγιά μου…», «Τρέχω για την Ιουλία», «Τρέχω για όλες τις γυναίκες», «Τρέχω γιατί δεν μπορώ να μην είμαι εδώ», «Τρέχω για να νικήσουμε τον καρκίνο»…

Τα καρτελάκια «Τρέχω για…» που έστειλαν από το Άλμα Ζωής σε όλους τους συμμετέχοντες είναι το προσωπικό μήνυμα που στέλνει καθεμιά και καθένας από εμάς. Ένα μήνυμα δύναμης, αισιοδοξίας, ανθεκτικότητας, υποστήριξης. Και οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν για άλλη μια χρονιά από ανθρώπους με λευκά μπλουζάκια που τρέχουν για όλους και από γυναίκες που τρέχουν με τα ροζ, από τις survivors, που έκαναν τον προσωπικό τους άθλο, που νίκησαν τον καρκίνο και συνεχίζουν τη ζωή τους.

Εγώ φέτος έτρεξα για όλες τις γυναίκες που έχουν νοσήσει και για όλες όσες θα νοσήσουν – και σύμφωνα με τα στατιστικά θα είναι αρκετές. Ας θυμόμαστε όμως ότι η επιστήμη έχει κάνει άλματα ζωής και ότι η πρόληψη είναι η superpower που έχουμε στα χέρια μας κατά του καρκίνου του μαστού. Τώρα που τρέξαμε, πάμε να κάνουμε και μια μαστογραφία, ναι;
Ελένη Δασκαλάκη

Credits: Ελένη Ανδρεάτου

Στις 19 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της ταινίας του Ντένη Ηλιάδη με τίτλο «Buzzheart» και όλοι μιλούσαν για την επιστροφή του Έλληνα σκηνοθέτη στα πάτρια εδάφη, καθώς τελευταία φορά στην Ελλάδα τον συναντήσαμε με την ταινία «Hardcore», 20 χρόνια πριν. Έτσι, λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν τα θερινά σινεμά, έτρεξα να δω και εγώ αυτό το πρώτο αμιγώς ελληνικό ψυχολογικό θρίλερ, γεμάτη περιέργεια για το αν θα μπορούσε στην Ελλάδα να εκπροσωπηθεί επάξια το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος – που η αλήθεια είναι ότι εκλείπει.

Η ιστορία αφορά σε έναν νεαρό, τον Αργύρη (Κλαούντιο Κάγια) που ενώ προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο του έρωτα, συναντά την Μαίρη (Κωνσταντίνα Μεσσήνη), μια δυναμική και έμπειρη κοπέλα. Και ενώ ο Αργύρης, βρίσκει το θάρρος να ζητήσει την Μαίρη σε ραντεβού, εκείνη θα του αντιπροτείνει να την ακολουθήσει το τριήμερο της Καθαρά Δευτέρας στο εξοχικό των γονιών της, Σάντρας (Εβελίνα Παπούλια) και Γιώργου (Γιώργος Λιάντος). Αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί ο Αργύρης είναι ότι σε αυτό τριήμερο τον περιμένει μια σειρά «σκοτεινών» και αλλεπάλληλων αξιολογήσεων εις το όνομα της αγάπης…

Το «Buzzheart» είναι μια ταινία που ενώ σε εισάγει χωρίς αναμονές από την πρώτη κιόλας σκηνή στη πλοκή της ιστορίας του, θα φτάσει έως το τελευταίο μισάωρο για να σου λύσει τις όποιες απορίες και να δημιουργήσει ένα δυνατό plot twist. H ταινία βασίζεται στο σενάριο και ακόμα και ο τίτλος της αποκτά ένα λειτουργικό ρόλο καθώς «Βuzzheart» ονομάζεται η πειραματική, φοβιστική συσκευή που έχει επινοήσει η μητέρα της Μαίρης με σκοπό να μαθαίνει τα παιδιά να αγκαλιάζουν. Και η αλήθεια είναι πως η Εβελίνα Παπούλια ως ψυχολόγος επιστήμονας μου κέντρισε το ενδιαφέρον με μια ερμηνεία στην οποία δεν την έχουμε συνηθίσει, όπως επίσης και η νεαρή ηθοποιός Κωνσταντίνα Μεσσήνη που προσέγγισε τον ρόλο της με όλα τα σωματικά της μέσα.

Νομίζω αν κάποιος είναι λάτρης των ψυχολογικών θρίλερ αξίζει να δώσει μια ευκαιρία στο «Buzzheart» που μέσα από εντυπωσιακά σκηνικά κι ένα περίτεχνο, «πανούργο» σενάριο σε κάνει να αναρωτιέσαι: «Αν δεν είχες κανέναν ηθικό περιορισμό μέχρι που θα έφτανες για να βεβαιωθείς ότι κάποιος μπορεί να αγαπήσει πραγματικά;».
Ελένη Ανδρεάτου

Κοντεύει μήνας που η ταινία του Σεντρίκ Καν βγήκε στις αθηναϊκές αίθουσες και ακόμα – όπου κι αν προβάλλεται – το σινεφίλ κοινό συρρέει. Λογικότατο: Είναι ένα από τα πιο καλοστημένα δικαστικά δράματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, βασισμένο δε, σε πραγματικά γεγονότα στην Γαλλία των seventies. Ήρωας του ο Πιερ Γκολντμάν, ένα παιδί του Μάη του ’68, παρτιζάνος, ακροαριστερός, παραβατικός, καταδικασμένος καθ’ ομολογία για σειρά ληστειών. Ωστόσο, ο Γκολντμάν κατηγορείται και για την δολοφονία δύο φαρμακοποιών στη διάρκεια μιας ληστείας – έγκλημα το οποίο αρνείται πως διέπραξε. «Είμαι αθώος γιατί είμαι αθώος» επιμένει. Τον ενοχοποιούν κάποιες συγκεχυμένες μαρτυρίες, η υπόθεση παραπέμπεται στο Εφετείο και ο Γκολντμάν αναδεικνύεται σε είδωλο της γαλλικής Αριστεράς και της διανόησης.

Με πρωταγωνιστή τον ερμηνευτικά φλογισμένο Άρτι Βολτχάλτερ στον επώνυμο ρόλο, η ταινία εκτυλίσσεται αποκλειστικά μέσα σε μια δικαστική αίθουσα – μη έχοντας να προσφέρει κανενός είδους υψηλή αισθητική ή ατμόσφαιρες. Η σκηνοθετική μαεστρία έγκειται στο χτίσιμο των χαρακτήρων, σε μερικούς εντυπωσιακούς αγώνες λόγου μεταξύ των αντιδίκων, στην κλιμάκωση του σασπένς και στον εκπληκτικό ρυθμό. Φυσικά είναι και μια ταινία με βάθος, ασκώντας δριμεία κριτική στον αντισημιτισμό, στην αστυνομική βία, στον κοινωνικό ρατσισμό. Δείτε την όσο ακόμα παίζεται στα σινεμά.
Στέλλα Χαραμή

Και ενώ οι συζητήσεις, που θέλουν την βασισμένη στο σύμπαν του J. R. R. Tolkien υπερπαραγωγή της Amazon να αποδεικνύεται -στην καλύτερη περίπτωση- μια μέτρια ψυχαγωγική σειρά που δεν καταφέρνει να κερδίσει το κοινό, πλήθαιναν λίγο πριν την πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν, την εβδομάδα που μάς πέρασε τα «Δαχτυλίδια της Δύναμης» φαίνεται να πήραν μια μεγάλη ανάσα ζωής με το καλύτερο επεισόδιο τους έως σήμερα. Το 7^ο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, το οποίο αφορά την Πολιορκία Ερέγκιον, μάς παρέδωσε επιτέλους αυτό που το μπάτζετ της σειράς και το εμβληματικό franchise πάνω στο οποίο «πατούσε» (οι ταινίες του Peter Jackson με λίγα λόγια) υπόσχονταν από την αρχή, συναρπαστική τηλεόραση. Στο Ερέγκιον, λοιπόν, το βασίλειο των πιο φημισμένων σιδηρουργών-ξωτικών, βρίσκεται μεταμφιερμένος ο «Σκοτεινός Άρχοντας» Σάουρον με σκοπό να ξεγελάσει τα ξωτικά ώστε να κατασκευάσουν τα «δαχτυλίδια της δύναμης». Και ενώ το σχέδιο του δείχνει να στέφεται με επιτυχία και η δημιουργία των εννέα δαχτυλιδιών που θα δοθούν στους ανθρώπους να οδεύει προς την ολοκλήρωση της, ο στρατός των Ούρουκ (Όρκ) πολιορκεί την πόλη με τον επικεφαλής τους, Άνταρ, αποφασισμένο να κλείσει όλους τους παλιούς λογαριασμούς του με τον Σάουρον. Προς υπεράσπιση του Ερέγκιον καταφθάνουν τα ξωτικά του Λίντον, ο Υψηλός Βασιλέας Γκιλ-Γκάλαντ με τον Έλροντ, ωστόσο ο στρατός τους από μόνος του δεν φτάνει για να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του Άνταρ. Μόνη τους ελπίδα οι Νάνοι του Khazad-dûm που αναμένεται να φτάσουν την αυγή…

Από το επεισόδιο 7 της δεύτερης σεζόν των «Δαχτυλιδιών της Δύναμης» αδιαμφισβήτητα ξεχωρίζουν η σκηνοθεσία της Charlotte Brändström που μας χάρισε αρκετές καθηλωτικές στιγμές, οι εντυπωσιακές σκηνές μάχης που απογειώθηκαν χάρη στο soundtrack του Μπέαρ ΜακΚρίρι με αποκορύφωμα το κομμάτι «The Last Ballad of Damrod», ένα πάντρεμά επικής ορχηστρικής μουσικής και μέταλ. Ταυτόχρονα ήταν ένα επεισόδιο με πολύ καλές ερμηνείες. Από τον εξαιρετικό Charles Edwards ως Celebrimor -Άρχοντας του Ερέγκιον- που βιώνει την τραγική συνειδητοποίηση της εξαπάτησης του από τον Σάουρον και της επικείμενης πτώσης της πόλης του, τον Charlie Vickers ως Σάουρον -ο Μέγας Πανούργος εγκλωβισμένος μέσα στις δικές του αυταπάτες, τον Sam Hazeldine που πήρε τη 2^η σεζόν τη σκυτάλη από τον Joseph Mawle ως Άνταρ σε ένα recast που αποδείχθηκε σωτήριο, αναδεικνύοντας με πιο εμφατικό τρόπο το σκοτάδι και τη σκληρότητα του του ήρωα που σε μια ειρωνεία της τύχης παρασυρόμενος από το μίσος του για τον Σάουρον γίνεται άθελα του πιόνι στα σχέδια του. Πολύ καλοί και οι Ρόμπερτ Αραμάγιο και Morfydd Clark ως Έλροντ και Γκαλάντριελ αντίστοιχα.

Αν και σεναριακά εξακολουθούσε να έχει τις αδυναμίες του -η σειρά χρειάζεται οπωσδήποτε πιο γρήγορο ρυθμό και πιο πυκνή πλοκή- το επεισόδιο αυτό έδειξε τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν «Τα Δαχτυλίδια της Δύναμης» από εδώ και πέρα αν θέλουν να πετύχουν αυτό για το οποίο εξ’ αρχής είχαν δημιουργηθεί και μας κάνει να ελπίζουμε για ακόμη πιο συναρπαστικές τηλεοπτικές περιπέτειες στη Μέση Γη.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Εικόνα του εξωφύλλου από το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, «Μαρινέλλα».

Αυτή είναι μια ερώτηση που τριβελίζει το μυαλό μου από τη στιγμή που ο ένας τίτλος μετά τον άλλο σε sites με ενημέρωνε πως αν κάνω το «κλικ» θα έχω τη μοναδική ευκαιρία να δω μια γυναίκα καλλιτέχνιδα 86 χρονών να σωριάζεται στον φυσικό της χώρο. Πάνω στη σκηνή. Ωστόσο, ποια ανάγκη είναι αυτή που μάς κάνει να θέλουμε – σχεδόν ηδονικά – να παρακολουθήσουμε ένα τέτοιο θέαμα από τις οθόνες του κινητού μας; Ειλικρινά, κι ένα ψήγμα ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς μέσα μας και θα αρκούσε για να συνειδητοποιήσουμε πως είναι οριακά χυδαίο να κυκλοφορούν τέτοια «βίντεο σοκ», όπως τα αποκαλούν τα ίδια τα μίντια και που δίνουν χώρο μονάχα για κανιβαλισμό στα σχόλια από κάτω. Βίντεο που αποτυπώνουν μια σπουδαία γυναίκα – μύθο, που έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή στη δική μας προσωπική ανάταση ψυχής μέσα από την τέχνη της, κι εμείς να μη δείχνουμε τον παραμικρό σεβασμό σε μια τόσο ευάλωτη και δύσκολη στιγμή της. Δεν μετριούνται όλα σε «κλικς» και πόσο θλιβερό που δεν το καταλαβαίνουμε… Περαστικά μόνο στην «μεγάλη» Μαρινέλλα!
Ευδοκία Βαζούκη

@unsplash

Στην αρχή της εβδομάδας, η αρχική μου στο TikTok είχε γεμίσει με βίντεο, κυρίως από black creators, σχετικά με ένα νέο σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει στην Αμερική. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι συνέβαινε, ωστόσο τα ονόματα των διάσημων που αναφέρονταν στα βίντεο (τα ίδια σχεδόν σε όλα) μου τράβηξαν αμέσως την προσοχή: Beyoncé, Justin Bieber, Will Smith, Usher, Jay-Z – ήταν κάποια από αυτά. Την επόμενη μέρα, το FY μου ήταν πιο γεμάτο και την μεθεπόμενη ακόμα περισσότερο – ξέρετε πώς λειτουργεί ο αλγόριθμος. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια περίπου 10 μήνες πριν, ως φήμη. Τα πράγματα πήραν απτή μορφή όταν η ομοσπονδιακή αστυνομία της Αμερικής (το FBI δηλαδή) συνέλαβε τον πολύ γνωστό μάνατζερ καλλιτεχνών, ράπερ και γενικά διάσημο, Sean “Diddy” Combs – γνωστό ως P. Diddy.

Ο P. Diddy προφυλακίστηκε χωρίς τη δυνατότητα εγγύησης υπό την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων για σεξουαλικούς σκοπούς. Συγκεκριμένα, κατηγορείται ότι ηγήθηκε μιας διεφθαρμένης αυτοκρατορίας σεξουαλικών εγκλημάτων που προστατεύονταν από εκβιασμούς και σοκαριστικές πράξεις βίας. Επίσης, κατηγορείται ότι εξανάγκασε θηλυκά θύματα και άνδρες εργαζόμενους στο σεξ σε ναρκωμένες, πολλές φορές πολυήμερες σεξουαλικές πράξεις που ονομάζονταν «Freak Offs». Το κατηγορητήριο αναφέρεται επίσης με έμμεσο τρόπο σε επίθεση κατά της πρώην κοπέλας του, της τραγουδίστριας R&B Cassie, που καταγράφηκε σε βίντεο. Το κατηγορητήριο εναντίον του περιλαμβάνει καταγγελίες που χρονολογούνται από το 2008.

Πέρα από το προφανώς αηδιαστικό γεγονός ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει όλα αυτά, το σοκαριστικό για εμένα ήταν η ταχύτητα με την οποία ένα ζήτημα έγινε από «νέο» σε «viral». Όλα αυτά τα βίντεο στο FY μου μιλούσαν με λεπτομέρεια για τα πασίγνωστα πάρτι του P. Diddy, που όλοι γνώριζαν, αλλά κανείς δεν έλεγε κάτι – κυρίως γιατί, όπως φαίνεται, συμμετείχαν (αυτοβούλως ή και όχι). Υπάρχουν χιλιάδες – μπορεί και
περισσότερα – βίντεο στο ίντερνετ με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για διάφορες από τις δραστηριότητες του μουσικού μεγιστάνα (π.χ. βρέθηκαν στο σπίτι του πάνω από 1.000 μπουκαλάκια baby oil). Συνεντεύξεις και στιγμιότυπα από βίντεο δείχνουν πολύ ανησυχητικές συμπεριφορές προς πολλούς (όπως τον Justin Bieber), που κανείς δεν είχε δώσει σημασία.

Το βάρος της συγκεκριμένης υπόθεσης όμως δεν βρίσκεται μόνο στο εύρος των στοιχείων, αλλά και στο πόσοι άνθρωποι συνδέονται με όσα κατηγορείται ο P. Diddy. Υπάρχουν φωτογραφίες από τα πάρτι του που απαθανατίζουν από τον Leonardo DiCaprio μέχρι τις Kardashian• Υπάρχουν πολλοί γνωστοί που έχουν μιλήσει δημόσια (όπως η πρώην μάνατζερ της Rihanna), αλλά εκείνοι που μένουν σιωπηλοί είναι ακόμα περισσότεροι. Όλα αυτά όχι για πολύ μάλλον, καθώς θα χρειαστεί σχεδόν όλοι τους να καταθέσουν μπροστά σε ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης.

Ωστόσο, ο δικηγόρος του Sean “Diddy” Combs έχει κάνει δύο φορές αίτηση για αποφυλάκιση με εγγύηση και δύο φορές η δικαστής έχει αρνηθεί – συνθήκη που για να συμβεί, θα πρέπει να υπάρχουν σχεδόν αδιάσειστα στοιχεία για την καταδίκη του υπόπτου (ειδικά ενός τόσο γνωστού και πλούσιου υπόπτου). Αυτή η τελευταία πληροφορία είναι και αυτή που με κάνει να διερωτώμαι έντονα. Είναι αυτή η υπόθεση η αρχή του τέλους του Hollywood;
Μαρία Βαλτζάκη

Τι κι αν έχει περάσει κιόλας ενάμισης χρόνος από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, η υπόθεση συνεχίζει να συγκλονίζει το πανελλήνιο, χωρίς ακόμη να έχουν δοθεί σαφείς απαντήσεις στο γιατί ‘έφυγαν’ έτσι 57 άνθρωποι. Όλον αυτόν τον καιρό το ‘παιχνίδι’ των ευθυνών δεν έχει τέλος, με τους υποτιθέμενους αρμόδιους να πετούν το ‘μπαλάκι’ ο ένας στον άλλον. Μέσα σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο ακούσαμε αυτήν την εβδομάδα τον υφυπουργό Μεταφορών και Υποδομών, κ. Βασίλη Οικονόμου να διατείνεται πως «η ζωή συνεχίζεται». Τι κι αν έγινε το δυστύχημα; Τι κι αν η ζωή σου γκρεμίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη; Τι κι αν έχασες το παιδί σου, τους γονείς σου, τον σύντροφό σου ή τη γυναίκα σου; Εσύ είσαι υποχρεώνεις να συνεχίσεις να ζεις, καταπίνοντας κάθε μέρα αυτόν τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας ενός αγαπημένου σου. Και ευτυχώς αυτός δεν είστε εσείς κύριε Υπουργέ. Υπεύθυνος ή μη, η σιωπή ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στους συγγενείς των θυμάτων δεν βλάπτει. Και δυστυχώς δεν είστε ο μόνος που έχει προβεί σε τέτοιου είδους δηλώσεις. Η απάντηση που ήρθε από την πλευρά της Μαρίας Καρυστιανού, «η ζωή συνεχίζεται για κάποιους με απίστευτη δυσκολία και πόνο» μας κάνει προσωπικά μόνο να σωπάσουμε μπροστά στον σταυρό που σηκώνει αυτή η γυναίκα, αλλά και πολλοί άλλοι. Αλλά και να αναρωτηθούμε: ποιος μπορεί να κοιτάξει στα μάτια αυτούς τους ανθρώπους και να τους πει τι;
Μιλένα Αργυροπούλου