Μέταλ κάτω από την Ακρόπολη: Όσα ζήσαμε στο ιστορικό live των Septicflesh στο Ηρώδειο

Πριν περίπου οκτώ χρόνια ξεκίνησα να ακούω τους Septicflesh, την ελληνική death metal μπάντα που σχηματίστηκε στα 90s και που πλέον χαίρει διεθνούς καταξίωσης. Το 2019, όταν άκουσα για την sold out συναυλία που έδωσαν στο “Μetropolitan Theater of Mexico city” με την Συμφωνική Ορχήστρα του Μεξικό, με 140 μουσικούς και 40μελή χορωδία, αρχικά ζήλεψα κι έπειτα σκέφτηκα γιατί ένα ελληνικό συγκρότημα να μη κάνει μια τέτοια συναυλία πρώτα στην Ελλάδα αλλά να φτάσει ως το Μεξικό;

Όλες οι απορίες μου λύθηκαν το Σάββατο (28/09) στο Ηρώδειο, σε μια βραδιά που ευχόμουν αλλά δεν περίμενα ποτέ να ζήσω. Και δεν αναρωτιόμουν παλιότερα συγκεκριμένα γιατί δεν παίζουν στο Ηρώδειο αλλά γενικά κάπου στην Ελλάδα με μια συμφωνική ορχήστρα. Ο τραγουδιστής και μπασίστας της μπάντας, Σπύρος Αντωνίου, μάς είπε ότι πολύ απλά κανείς ποτέ δεν τους το πρότεινε! Κι έπειτα, συγκεκριμένα για το Ηρώδειο, είπε πως ήταν πολύ δύσκολο να παίξουν εκεί και έπρεπε να περάσουν από επιτροπή που θα τους ακούσει και θα εγκρίνει την συναυλία. Και η έγκριση ήρθε και το sold out έγινε σε μόλις 5 ημέρες! Και είναι αυτή η πρώτη φορά που μια μέταλ μπάντα έπαιξε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού…

Στα πλαίσια, λοιπόν, του 8ο Classic Rock, οι Septicflesh ανέβηκαν στην σκηνή του Ηρωδείου παρέα με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών με μαέστρο τον Ολλανδό Koen Schoots και το Πειραϊκό Φωνητικό Σύνολο Libro Coro. Και το λέμε τώρα έτσι απλά αλλά δεν ήταν κάτι απλό, ούτε εύκολο.

Όλο το Ηρώδειο γέμισε μεταλάδες! Έπειτα γέμισε και η σκηνή, πρώτα με την ορχήστρα, στη συνέχεια με την χορωδία και τέλος με τα μέλη των Septicflesh. Όσες φορές έχω βρεθεί στο Ηρώδειο, δεν έχω ακούσει δυνατότερο χειροκρότημα -το οποίο μάλιστα συνοδευόταν κι από ζητωκραυγές, σφυρίγματα και το ρυθμικό σύνθημα “Septicflesh, Septicflesh”. Μια ζεστή ατμόσφαιρα και μια σιωπηλή ανυπομονησία από όλους μας που σίγουρα γνωρίζαμε ότι θα βιώσουμε κάτι ανεπανάληπτο.

Η συναυλία των Septiclfesh στο Ηρώδειο ήταν μια μυσταγωγική εμπειρία
Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Κι όλα ξεκίνησαν με το “The Vampire from Nazareth” και ο σκληρός ήχος του συγκροτήματος με την συμφωνική μουσική που έχουν γράψει να παίζεται ζωντανά μπροστά μας, δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο. Ήταν ανατριχιαστικό και επικό, θα έλεγα, με όλη τη σημασία της λέξης. Ακολούθησαν το “Neuromancer”, το “Pyramid God” και μετά το “Portrait of a Headless Man”, που, εντάξει, και μόνο η δυσοίωνη αρχή του με τα βιολιά και τα πνευστά είναι ικανή να σε καθηλώσει. Κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι λες και ακούω το ηχογραφημένο, τόσο αψεγάδιαστα έπαιζαν όλοι!

Η θετική ενέργεια μεταδιδόταν μεταξύ κοινού, μουσικών και του συγκροτήματος σε μεγατόνους και ο τραγουδιστής δεν παρέλειψε να μας ευχαριστήσει για τον σεβασμό που δείχνουμε όλοι σε έναν τόσο ιερό χώρο αλλά και να αστειευτεί ότι συνέχεια τον ρωτούσαν πώς θα καταφέρουν οι μεταλάδες να παρακολουθήσουν τη συναυλία από τις θέσεις τους, χωρίς τον συνήθη χαμό. Φυσικά και μπορούν! Το headbaning και τα “devil horns” δεν έλειψαν ή και μερικά άτομα που μέσα σε στιγμές ησυχίας μπορεί να φώναζαν ένα “δωσ’το” και όλο το θέατρο να ξεσπούσε σε γέλια. Γι’ αυτό επιμένω για την ενέργεια και την ατμόσφαιρα. Διότι δεν χρειάστηκε κανένα pit, κανένα ακραίο κοπάνημα. Καθισμένοι απολαύσαμε μια μυσταγωγική εμπειρία και μεταδώσαμε την χαρά μας διάχυτα.

Οι Septicflesh στο Ηρώδειο Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Πέρα από το “Neuromancer”, είπαν κι άλλα τραγούδια από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους -το “Modern Primitive” του 2022. Έπαιξαν το “Hierophant”, το “A Desert Throne” και το εξαιρετικά δύσκολο να παιχτεί ζωντανά όπως μας είπαν και διαπιστώσαμε, το “Coming Storm”. Αλλά εκτελέστηκε εξίσου άψογα…

Ακολούθησε το “A Great Mass of Death” και το “Prometheus”, που όπως είπε και ο Σπύρος Αντωνίου ήρθε η στιγμή να παίξουν αυτόν τον θεό στον χώρο του, κάτω από την Ακρόπολη. Και στο τελευταίο τους κομμάτι, που δεν είναι άλλο από το “Persepolis”, επιβεβαίωσα την σκέψη μου πως το να ακούς αυτές τις συμφωνικές μελωδίες, αυτές τις ενορχηστρώσεις ζωντανά είναι λες και μεγεθύνεται η εμπειρία, λες και διογκώνονται οι “διαστάσεις” του ήχου, όσο νόημα κι αν δεν βγάζει αυτό.

Οι Septicflesh στο Ηρώδειο Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Αλλά δεν ήταν αυτό το τελευταίο τραγούδι. Υπήρχε περίπτωση να μη παίξουν το “Anubis”; Δεν ξέρω, για μια στιγμή το φοβήθηκα. Αλλά τέλος καλό όλα καλά κι όλοι εμείς να τραγουδάμε δυνατά τον ρυθμό, όσο ορχήστρα, χορωδία και μπάντα έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό. Όμως, δεν σταμάτησαν ούτε εκεί αφού τελικά μας αποχαιρέτησαν με το “Dark Art”.

Προσπάθησα να βάλω σε λόγια αυτό που ζήσαμε και, ίσως να ακούγεται κάπως υπερβολικό όλο αυτό αλλά μόνο αν το ζήσει κανείς, μπορεί πραγματικά να το καταλάβει. Σε μια ιστορική στιγμή για την μέταλ μουσική στη χώρα μας, ελπίζουμε να ανοίξει δρόμος και για άλλες αντίστοιχες συναυλίες και σίγουρα, ευελπιστούμε να ακούσουμε και πάλι τους Septicflesh μαζί με συμφωνική ορχήστρα σύντομα.