The Second Woman: Η σεζόν στη Στέγη ξεκινάει με τη Στεφανία Γουλιώτη σ’ ένα συναρπαστικό happening 24 ωρών

Η σεζόν αρχίζει στη Στέγη το Σάββατο 5 Οκτωβρίου με ένα συναρπαστικό happening 24 ωρών στην Κεντρική Σκηνή. Το The Second Woman των Nat Randall και Anna Breckon είναι ένας μαραθώνιος αντοχής, τόσο για την κύρια ερμηνεύτρια, τη Στεφανία Γουλιώτη, όσο και για το κοινό.

Και παράλληλα, ένας μαραθώνιος εκπλήξεων, καθώς η κάθε σκηνή, αν και φαινομενικά ίδια, αποκαλύπτει άλλες ποιότητες στη ρομαντική σχέση του εκάστοτε ζευγαριού, αφού κανείς, ούτε η πρωταγωνίστρια, δεν ξέρει ποιοι θα ανέβουν μαζί της στη σκηνή, κι αν ο επόμενος παρτενέρ της θα είναι ερασιτέχνης ή κάποιος διάσημος καλλιτέχνης.

Ένα πρωτόγνωρο μανιφέστο για τον ρόλο των φύλων και την ευαίσθητη δυναμική των σχέσεων και μια εμπειρία ζωντανού κινηματογράφου, το The Second Woman είναι ένα διεθνώς καταξιωμένο θεατρικό, κοινωνιολογικό και ψυχολογικό πείραμα, σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Nat Randall και της Anna Breckon, δύο ανερχόμενων δημιουργών από την Αυστραλία, που δείχνουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα δουλειά τους.

Κεντρική φιγούρα της παράστασης είναι η Βιρτζίνια. Τη γνωρίζουμε κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τον εραστή της, Μόρτι, που πραγματοποιείται μέσα σε ένα κουτί, με την κάμερα να καταγράφει, σε live χρόνο, κάθε λεπτομέρεια της αλληλεπίδρασής τους. Η σκηνή επαναλαμβάνεται 100 φορές, κάθε φορά με έναν καινούριο παρτενέρ για τη Βιρτζίνια, αναγκάζοντας την ηθοποιό να ανταποκριθεί με ταχύτατα αντανακλαστικά.

Επαγγελματίες, ερασιτέχνες ηθοποιοί αλλά και καθημερινοί άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν σε open call παρελαύνουν στην Κεντρική Σκηνή περίπου για 8 λεπτά ο καθένας. Η Στεφανία Γουλιώτη παίζει την ίδια σκηνή με άνδρες ή μη δυαδικά και queer άτομα, διαφορετικής ηλικίας, ιθαγένειας και επαγγέλματος, ενώ η κάθε σκηνή καταγράφεται με κάμερα και προβάλλεται ζωντανά παράλληλα με την παράσταση. Οι παρτενέρ της δεν είναι απαραίτητα ηθοποιοί και δεν έχει προηγηθεί καμία πρόβα. Τα πάντα στηρίζονται στην έκπληξη της στιγμής. Κι ενώ η πλοκή της σκηνής είναι σταθερή, η εκτέλεσή της δεν είναι ποτέ η ίδια με την προηγούμενη ή την επόμενη, καθώς οι δυναμικές αλλάζουν και η χημεία κάθε νέου ζευγαριού αποκαλύπτει την ομορφιά και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, ηλεκτρίζοντας τη σκηνή και την πλατεία. Οι μηχανισμοί της έμφυλης εξουσίας και των ανδρικών προνομίων παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μας.

Η σκηνή προσφέρει μια ευρεία άποψη της δράσης, ενώ παράλληλα ένα επιτελείο κινηματογραφιστών, που τα μέλη του αυτοπροσδιορίζονται ως θηλυκότητες και μη δυαδικά άτομα, καταγράφει, επεξεργάζεται ζωντανά και προβάλλει στην οθόνη του σκηνικού κοντινά πλάνα των ερμηνευτών, δίνοντας στο κοινό πρόσβαση στις λεπτές μεταβολές της συναισθηματικής τους έκφρασης. Το κοινό μπορεί να παρακολουθεί μόνο τη σκηνή, μόνο την οθόνη ή να επιλέγει ανάμεσα στη φιλμαρισμένη και τη ζωντανή δράση.

«Το The Second Woman δεν μοιάζει με θεατρικό έργο ή αφηγηματική παραγωγή. Αν και το σενάριο βασίζεται σε μια αφηγηματική κατάσταση, η δραματουργία της σκηνής εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πραγματική αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζονται εκ των προτέρων. Το σενάριο λειτουργεί για να δημιουργήσει καταστάσεις μεταξύ του συμμετέχοντος και της ηθοποιού. Οι καταστάσεις αυτές παράγουν μια σειρά από σχέσεις/συναισθήματα: αμηχανία και άγχος, χαρά και σύνδεση, θυμό και απογοήτευση, ερωτική οικειότητα. Η πολιτική και συναισθηματική βαρύτητα του The Second Woman έγκειται στην ικανότητα της παράστασης να καταδεικνύει τους λεπτούς τρόπους με τους οποίους η εξουσία λειτουργεί στο επίπεδο της καθημερινής συναισθηματικής εμπειρίας και της τυπικής κοινωνικής αλληλεπίδρασης».

Για την εκδοχή σε κάθε χώρα σημειώνουν: «Δεν είχαμε ιδέα πώς θα επηρέαζε το έργο μια αλλαγή στο πολιτισμικό πλαίσιο – στην προκειμένη περίπτωση, μια διαφορετική πόλη και φεστιβάλ. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το The Second Woman δεν υπάρχει πριν από τη στιγμή της παρουσίασής του. Δημιουργείται κάθε φορά εξαρχής, κουβαλώντας μαζί μια σειρά από ενδεχόμενα στοιχεία, τα οποία μπορεί κανείς να επιμεληθεί και να διαχειριστεί, αλλά ποτέ να τα ελέγξει πλήρως».

Μείνετε για 24 λεπτά ή για 24 ώρες, μπείτε μία φορά ή επιστρέψτε για μία ακόμη σκηνή. Κάθε συνάντηση –τρυφερή ή βίαιη, αστεία ή συγκινητική– είναι μια εθιστική εμπειρία που θέλεις να (ξανα)ζήσεις.

Το The Second Woman έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2017 στην Αυστραλία και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία με διαδοχικές επαναλήψεις. Δημιουργοί του είναι η Νατ Ράνταλ και η Άννα Μπρέκον. Η πρώτη είναι Αυστραλή περφόρμερ και συγγραφέας, με τη δουλειά της να εστιάζει στη συνομιλία θεάτρου και κινηματογράφου, στο devised theater και σε παραστάσεις μεγάλης διάρκειας. Η Μπρέκον είναι σκηνοθέτρια, συγγραφέας και πανεπιστημιακός από τη Νέα Ζηλανδία με τις σπουδές και το επαγγελματικό της ενδιαφέρον να περιστρέφονται γύρω από τον φεμινισμό και τις queer ταυτότητες. Το 2019 ήταν υποψήφιες με το The Second Woman στα Helpmann Awards της Αυστραλίας, στην κατηγορία της Καλύτερης Παραγωγής.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Βιρτζίνια έχουν ερμηνεύσει καταξιωμένες ηθοποιοί, προσδίδοντας η καθεμία τη δική της ερμηνευτική προσέγγιση στο έργο. Μεταξύ άλλων, τον ρόλο έχουν υποδυθεί η συνδημιουργός του The Second Woman, Νατ Ράνταλ, στις πρώτες παραστάσεις του έργου (2017-19) στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας, η Αμερικανίδα Alia Shawkat στο ΒΑΜ της Νέας Υόρκης, τον Οκτώβριο του 2019, η Ruth Wilson στο Young Vic Theatre του Λονδίνου, τον Μάιο του 2023, η Georgina Verbaan στο Internationaal Theater Amsterdam, τον Ιούνιο του 2024, και η María Hervás στο GREC Festival της Βαρκελώνης, τον Ιούλιο του 2024.

Οι Άννα Μπρέκον και Νατ Ράνταλ είναι διαθεματικές καλλιτέχνιδες που εργάζονται στις διασταυρώσεις του θεάτρου, του κινηματογράφου και της περφόρμανς. Στην εργογραφία τους περιλαμβάνονται οι παραγωγές Set Piece, The Second Woman, Rear View, Piece of Work, 3 Scenes και On Record. Η παράστασή τους, The Second Woman, η οποία συγκέντρωσε διθυραμβικές κριτικές, έχει κάνει περιοδεία σε όλο τον κόσμο και παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Holland Festival και στο Festival Grec της Βαρκελώνης τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2024. Το 2019 ήταν υποψήφιες (μαζί με την Performing Lines) για το Βραβείο Helpmann Καλύτερης Παραγωγής Θεατρικού Έργου για το The Second Woman.

Η Νατ Ράνταλ έχει παρουσιάσει έργα της σε σημαντικά ιδρύματα, γκαλερί και φεστιβάλ εντός και εκτός συνόρων. Είναι ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας Hissy Fit και της κολεκτίβας περφόρμανς MESS. Χάρη σε αυτές τις συνεργασίες, έχει παρουσιάσει εκτενώς έργα της σε όλη την Αυστραλία. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Wollongong, όπου ανέπτυξε μια καλλιτεχνική πρακτική σημαντικού εύρους, περιλαμβάνοντας στοιχεία θεάτρου επινόησης, site-specific έργων και συμμετοχικότητας. Αυτή την περίοδο βρίσκεται στην Καλλιτεχνική Διεύθυνση του PACT Center for Emerging and Experimental Artists.

Η Άννα Μπρέκον είναι ανεξάρτητη καλλιτέχνις και θεωρητικός και κριτικός κινηματογράφου. Έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία και το κείμενο ή το σενάριο διαφόρων έργων που παρουσιάστηκαν σε χώρους όπως οι The Museum of Contemporary Art, Performance Space, Dark Mofo, Perth Festival, Adelaide Festival, Rising Festival, Sydney Festival, Brooklyn Academy of Music, Weiwuying: National Kaohsiung Center for the Arts, The Australian Centre for Contemporary Art, LIFT Festival και The Young Vic. Έχει κάνει το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ, με ειδίκευση στην queer και φεμινιστική θεωρία του κινηματογράφου. Η διατριβή της εξετάζει queer μορφές ευτυχίας μέσα από μια επιλογή ταινιών του σύγχρονου «σινεμά του δημιουργού». Η Άννα έχει δημοσιεύσει μελέτες της για τους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες John Waters (2013) και Todd Solondz (2018) στο ακαδημαϊκό περιοδικό Screen (Oxford University Press), όπως και για την ερμηνεία της Elizabeth Berkley στην ταινία Showgirls (2024, Indiana University Press).