ΔΕΥΤΕΡΑ
25
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Ξέρω πως θα ακουστεί περίεργο, αλλά ο Μίμης Πλέσσας είναι όλη μου η παιδική ηλικία. Αυτό από μόνο του σαν πληροφορία είναι περίεργο για πολλούς λόγους. Ο βασικότερος είναι πως είμαι γεννημένη το 2001, οπότε κάποιος θα έλεγε πως η παιδική μου ηλικία θα έβγαζε περισσότερο νόημα να ήταν η Barbie και τα παιδικά του Star – but that was not me.
Μεγαλώνοντας δεν έβλεπα παιδικά, αλλά ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Συγκεκριμένα, θυμάμαι να μαζεύω σε DVD τις ταινίες -έγχρωμες και μη- κυρίως της δεκαετίας του ’60, αλλά όχι μόνο. Οι εφημερίδες τότε έρχονταν πάντα με δώρο ή έξτρα ένθετα. Η αγαπημένη εφημερίδα του μπαμπά μου είχε κασετίνες παλιών ελληνικών ταινιών. Ήταν κυρίως Φίνος Φιλμ, αλλά είχα και Καραγιάννη – Καρατζόπουλο. Όπως και να έχει, αυτές οι κασετίνες υπάρχουν ακόμα στο πατρικό σπίτι μου – και απαγορεύεται να πεταχτούν. Είναι κάτι σαν οικογενειακά κειμήλια – μεγάλωσα μαζί τους. Όλα μου τα όνειρα, όλο μου το μπρίο – όλη μου η προσωπικότητα – και η αρχή της λατρείας μου για το θέατρο στην πραγματικότητα ξεκίνησε από αυτές τις κασετίνες.
Το εξώφυλλο της συλλεκτική κασετίνας της Φίνος Φίλμ για «τα Μιούζικαλ».
Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ πως, ενώ τις είχα όλες τις κασετίνες – τις κωμωδίες, τα δράματα, την Καρέζη, τη Βουγιουκλάκη – πάντα η αγαπημένη μου ήταν εκείνη με τα μιούζικαλ, κυρίως του Δαλιανίδη. Η Μάρθα Καραγιάννη, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Ζωή Λάσκαρη, η Μαίρη Χρονοπούλου. Στην πραγματικότητα, έμαθα τι σημαίνει γυναίκα βλέποντας όλες αυτές να τραγουδούν – κυρίως – στις μελωδίες του Μίμη Πλέσσα. Οφείλω να παραδεχτώ πως είχα καιρό να σκεφτώ αυτήν την αγάπη μου για τα μιούζικαλ του τότε ελληνικού κινηματογράφου. Με τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου του Μίμη Πλέσσα, ένα story στο Instagram, για το πώς η Μάρθα Καραγιάννη έχει χορέψει σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου υπό τις μελωδίες του, μου επανέφερε όλες τις μνήμες.
Αναγνωρίζω πως είναι κάπως άβολο – και ίσως υποκριτικό – να θυμάσαι πάντα κάποιον όταν πεθαίνει, αλλά αυτή δεν είναι η περίπτωση για τον Μίμη Πλέσσα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που σε μία εβδομάδα θα γιόρταζε τα 100α γενέθλια – και ενώ πιστεύω πως το πέρασμα των χρόνων δεν κάνει απαραίτητα τη ζωή πιο “όμορφη” και πιο πλούσια, θα ήταν ψέμα να ειπωθεί πως έζησε μια ζωή “λίγη”.
Όσο δύσκολος και να ήταν ο 20ός αιώνας – ή μάλλον σκληρός, ταιριάζει καλύτερα – είχε μέσα του τα πιο αυθεντικά χρόνια της ελληνικής κοινωνίας (ναι, και κάποια από τα πιο προβληματικά, αλλά δεν θα σταθούμε εκεί αυτή τη φορά). Ένας Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ένας (ακόμα) Εμφύλιος, τα μπουλούκια, τα χρυσά χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου, τα ελληνικά Όσκαρ, τα χιλιάδες κηποθέατρα, θίασοι, παραστάσεις. Αν μία περίοδος αυτής της χώρας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απολύτως γοητευτική, πλανεύτρα και ταυτόχρονα πραγματικά αληθινή, είναι η περίοδος που έζησε τη ζωή του ο Μίμης Πλέσσας.
Το μοναδικό με τη μουσική και το ταλέντο του Μίμη ήταν πως δεν περιοριζόταν πουθενά. Ούτε σε όργανα, ούτε σε ύφος, ούτε σε ταμπέλες.
Μιλάμε για τον άνθρωπο που μας έχει χαρίσει τους ήχους στην “Παριζιάνα” με τη Ρένα Βλαχοπούλου, στους “Γοργόνες και μάγκες”, στο “Μερικοί το προτιμούν κρύο”, στο “Θαλασσιές οι χάντρες” και σε τόσα ακόμα. Από το 1960, που ξεκίνησε η σχέση του με τον Φιλοποίμενα Φίνο και τη Φίνος Φιλμ, τα τραγούδια και οι μελωδίες του έγιναν αθάνατα. Η ευτυχής σύμπραξη με τον Γιάννη Δαλιανίδη ήταν φυσικό επακόλουθο. Όταν η Μαίρη Χρονοπούλου, με αυτό το μαύρο φόρεμα του Γιάννη Βούρου, με την “μαχαιριά” στο στήθος, κρατώντας ένα κομπολόι (ή μπεγλέρι) και ένα τσιγάρο, τραγούδησε το «Του αγοριού απέναντι» για τα μάτια του Φαίδωνα Γεωργίτση, νομίζω η ζωή άλλαξε για πάντα — κυρίως για μένα αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, και για πολύ κόσμο.
Η Μαίρη Χρονοπούλου με το φόρεμα στην σκηνή από την ταινία «Μια κυρία στα Μπουζούκια».
Το μοναδικό με τη μουσική και το ταλέντο του Μίμη ήταν πως δεν περιοριζόταν πουθενά. Ούτε σε όργανα, ούτε σε ύφος, ούτε σε ταμπέλες. Ήταν ο άνθρωπος που θα έγραφε το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» για τον Στράτο Διονυσίου, αλλά και ο άνθρωπος που θα έγραφε το «Crazy Girl» για τη Ζωή Λάσκαρη, δια στόματος στην πραγματικότητα της Αλέκας Κανελλίδου. Έχει συνεργαστεί με όλους – χωρίς καμία υπερβολή. Η μουσική και το ταλέντο του δεν γνώρισαν ποτέ γεωγραφικά όρια. Άλλωστε, ο ίδιος δούλευε για το εξωτερικό (το 1959 για το θρίλερ “Οργισμένοι λόφοι”) και στο εξωτερικό από πολύ νωρίς (πέρασε πάρα πολλά χρόνια της ζωής του στην Αμερική). Ευτυχώς, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1960 θα υπογράψει ένα επταετές συμβόλαιο με την United Artists — και τώρα εμείς κάνουμε viral στο TikTok τα «Τόσα Καλοκαίρια» του.
Η Μάρθα Καραγιάννη και τα πον-πον σκουλαρίκια της στο «Μια κυρία στα Μπουζούκια».
Ναι, τα έργα και η μουσική του Μίμη Πλέσσα δεν περιορίζονται μόνο στα μιούζικαλ του ελληνικού κινηματογράφου — σε καμία περίπτωση. Η ιστορία του και η δουλειά του είναι πολύ μεγάλη για ένα μόνο κείμενο — και στην πραγματικότητα οι λέξεις είναι πολύ λίγες για να τα περιγράψουν. Εγώ, όμως, θέλησα να γράψω για τα δικά μου αγαπημένα. Ας μην το πούμε καν αντίο. Πείτε το ένα tribute στην παιδική μου ηλικία, στις αναμνήσεις και στην “αρχή” μου. Γιατί όταν ο Μίμης Πλέσσας έγραφε τη μουσική για τη σκηνή όπου η Μάρθα Καραγιάννη δοκιμάζει όλα τα σύνολα της “κυρίας της” , Μαίρης Χρονοπούλου στο “Μια κυρία στα Μπουζούκια”— τα φτερά, τα πον-πον σκουλαρίκια, τα νυχτικά, τα κοντά φορέματα και τα κοστούμια — ή όταν έβαζε τον Κώστα Βουτσά να κάνει «Φσστ Μπόινγκ», δεν είχε ιδέα πως άλλαζε ή καλύτερα έχτιζε τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού — σχεδόν 40 χρόνια μετά.
Πρόσφατα ανακάλυψα πως κάποια από τα κομμάτια που έχει γράψει για τον ελληνικό κινηματογράφο υπάρχουν σε ένα άλμπουμ του στο Spotify που λέγεται «Η Μεγάλη Οθόνη Ονειρεύεται», και ακριβώς αυτό έκαναν οι μουσικές του Μίμη Πλέσσα. Έκαναν τον κόσμο να ονειρεύεται, τον κινηματογράφο να μοιάζει με όνειρο, και ένα μικρό κοριτσάκι να αναπολεί μια εποχή που ποτέ δεν θα ζήσει. Δεν πειράζει όμως, γιατί έχει ακούσει πολλά (τραγούδια) γι’ αυτήν.
Σε ευχαριστώ Μίμη:)
