ΔΕΥΤΕΡΑ
07
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Είναι ψηλός· είναι μετρίου αναστήματος. Είναι αδύνατος· είναι γυμνασμένος. Είναι ξανθός με αλογοουρά· είναι εύσωμος. Έχει γκρίζα μαλλιά και φοράει ένα ωραίο σακάκι. Είναι μεσόκοπος και ατημέλητος. Είναι in fashion. Είναι νέος, το πρόσωπο του είναι άγουρο. Πουλάει μαγκιά και τσαμπουκά άμα τη εμφανίσει. Τα χέρια του τρέμουν. Είναι απολογητικός· είναι επιθετικός. Χορεύει πολύ ωραία· είναι αδέξιος. Είναι ένας άνδρας με προβλήματα όρασης. Είναι ένας άνδρας σε αμαξίδιο. Είναι ομιλητικός κι εξωστρεφής. Είναι αμήχανος. Είναι πολύ νευρικός· είναι πολύ ήρεμος. Είναι hipster· είναι ροκάς. Είναι 60άρης, είναι συνταξιούχος· είναι φοιτητής. Είναι queer. Είναι τρυφερός· είναι προσβλητικός.
Θα μπορούσε να είναι ένας άνδρας, αλλά είναι 100. Εκατό άνδρες γυρίζουν το πόμολο της κόκκινης πόρτας και μπαίνουν αθόρυβα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Είναι διαφορετικοί και τόσο ίδιοι. Αλλά, μάλλον, δεν είναι αυτοί το θέμα. Το θέμα είναι η Στεφανία Γουλιώτη που θα τους υποδεχτεί όλους· έναν – έναν. Θα το κάνει αδιάκοπα επί 24 ώρες. Θα φοράει ένα κόκκινο μάξι φόρεμα. Η σιλουέτα της θα διαγράφεται λεπτή, το ίδιο και τα μακριά της πόδια. Τα χείλη της θα είναι βαμμένα κόκκινα, τα μαλλιά της θα είναι ξανθά, σε πυκνό καρέ – θα σου θυμίσει την Τζίνα Ρόουλαντς στο «Opening Night» του Τζον Κασαβέτις. Θα πίνει πολύ ουίσκι. Θα τρεκλίζει. Και θα χωρίζει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Η μοναξιά της Στεφανίας Γουλιώτη live και on camera.
Θα βρεθούμε μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα: Μια επαγγελματίας ηθοποιός παίζει την ίδια σκηνή χωρισμού με τον σύντροφο της, over and over. «Ήρθε το τέλος του κόσμου;» τη ρωτάει πάντα εκείνος, κάθε «εκείνος». «Όχι, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου», απαντά αυτή. Η ιδέα του «Second Woman», των δύο Αυστραλών σκηνοθετριών, της Ann Randal και της Anna Breckon επιδιώκει να αποκαλύψει όψεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε μια από τις πιο άβολες στιγμές του προσωπικού βίου, τον χωρισμό. Η ηρωίδα του «Second woman» είναι απελπισμένη για αγάπη. Τόσο απελπισμένη που συντρίβεται απέναντι σε αυτόν που παραδέχεται πως εξαφανίστηκε «γιατί πιέστηκε», σ’ αυτόν που της μίλησε άσχημα, σ’ αυτόν που τη χτύπησε, σ’ αυτόν που αδιαφόρησε.
Κι όμως, δεν θα διστάσει να του αποσπάσει λόγια εκτίμησης και θαυμασμού, δεν θα διστάσει να τον χειραγωγήσει ζητιανεύοντας ένα «σ’ αγαπώ». Κι όσο απελπισμένη είναι, άλλο τόσο απωθητική γίνεται προς το ταίρι της: Θα του πετάξει φαγητό στα μούτρα, θα συρθεί παρακαλώντας στα πόδια του στο καταστροφικό τέλος ενός χορού, θα εξαγοράσει την συντροφιά του με μερικά χαρτονομίσματα, λέγοντας του ψυχρά «νομίζω πως πρέπει να φύγεις». Και ναι, όλοι θα φύγουν. Κάποιοι εξόχως θιγμένοι και απογοητευμένοι, κάποιοι ομολογώντας πως την αγαπούν πραγματικά, κάποιοι παίρνοντας τα λεφτά και τρέχοντας προς την έξοδο, κάποιοι δηλώνοντας εμφατικά πως δεν την αγάπησαν ποτέ. Και η «Second Woman» θα μένει πάντα μόνη, μεθυσμένη, αποκαμωμένη για να μαζέψει το χάος στο μικρό δωμάτιο της μοναξιάς της, θα κοιταχτεί στην κάμερα – καθρέφτη που αποτυπώνει τις ρυτίδες της θλίψης της. Μέχρι το επόμενο άνοιγμα της πόρτας.
Η συντριβή της “Second Woman”.
Η παράσταση των Ann Randal και Anna Breckon στη Στέγη ήταν όντως ένα πείραμα: Θεατρικό όσο και ανθρωπολογικό. Ανθρωπολογικό γιατί έφερε πάνω στη σκηνή υψηλό και ετερόκλητο δείγμα ανθρωπότυπων, ηλικιών, αισθητικών, συμπεριφορών, αντιδράσεων από αυτές που κάθε σύγχρονη γυναίκα έχει συναντήσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της. Κι από την άλλη, γιατί η γυναίκα αυτή, η ίδια γυναίκα, έγινε 100, 1000, χιλιάδες γυναίκες που θέλουν να γαντζωθούν από έναν εραστή με μεγάλη αποτυχία: Αναζητώντας επιβεβαίωση, υποτιμώντας τον εαυτό τους μπροστά στην ανδρική υπεροχή ή ακόμα και στα ανεξάντλητα πρόσωπα της πατριαρχίας που καραδοκούν εκεί έξω.
Πίνοντας ουίσκι, πολύ ουίσκι.
Κι αν η ζωή είναι μια, μαθηματικής νομοτέλειας, επανάληψη, το ίδιο είναι και η «Second Woman» ως ένα παραστατικό συμβάν που την διαισθάνεται και την αναπαριστά. Αυτή η παράσταση δεν θα χαραχτεί στην (έτσι κι αλλιώς πρόσκαιρη) θεατρική μνήμη μόνο για την μαραθώνια διάρκεια της. Ούτε μόνο για την εξαρτησιογόνα λούπα που ανά δέκα λεπτά ανανέωνε αστείρευτα το ενδιαφέρον σου ως θεατή. Θα την θυμάσαι περισσότερο γιατί οι 24 ώρες εγγράφηκαν ως ένα session σωματικής αντοχής, ερμηνευτικής έμπνευσης, εκπληκτικών αντανακλαστικών, σπιρτάδας, αποδόμησης των υποκριτικών αναστολών.
Πλάνο από τον… τελευταίο χορό.
Αυτή ήταν η Στεφανία Γουλιώτη. Το στοίχημα (αρχικά) με τον εαυτό της θα γινόταν θεατρικό γεγονός. Θα έμπαινε στη σκηνή στις 16.00 το απόγευμα του Σαββάτου απολύτως υπάκουη στο πλαίσιο του σεναρίου. Κι όσο περνούσε η ώρα, τόσο ζεσταινόταν, τόσο λυνόταν και γινόταν πιο πηγαία. Η κάμερα θα κατέγραφε τα χίλια πρόσωπα της: Συνοφρυωμένη, χαρούμενη, ανακουφισμένη, θυμωμένη, εγκρατής, έκπληκτη, εριστική, παθιασμένη, αστεία, γελοία, θλιβερή, αντιδραστική, προδομένη, γλυκιά. Κι όλα αυτά τα πρόσωπα να εκρήγνυνται σε μικρά και μεγάλα big bang στο φούξια κλουβί της. Η ετοιμότητα της απαράμιλλη. Τι κι αν είχε τα ίδια λόγια να πει; Ήταν μια άλλη κάθε φορά που ένας νέος άνδρας εμφανιζόταν μπροστά της, ακόμα κι αν οι μετακινήσεις της ήταν τόσο λεπτές, σχεδόν αδιόρατες. Όσο στο ρολόι της Στέγης ‘έτρεχε’ το countdown, τόσο η Γουλιώτη γινόταν καλύτερη. ‘Έκλεβε’ φυσικά ό,τι είχαν να της δώσουν οι παρτενέρ της. Έγινε ταίρι με τους πιο αταίριαστους. Από τους ανώνυμους, ίσως και ερασιτέχνες ηθοποιούς, που έφεραν κάτι από τη φυσικότητα της αληθινής ζωής. Από τους έμπειρους του πολιτιστικού χώρου όπως ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Διακοσάββας ή ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Ορέστης Ανδρεαδάκης που έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ σαν άλλος Γούντι Άλεν στο «Νευρικό εραστή».
Με παρτενέρ τον ρεσιταλικό Ορέστη Ανδρεαδάκη.
Και φυσικά από τους φίλους, συναδέλφους της που έφεραν ένα ζεστό αέρα οικειότητας στη σκηνή – μα κυρίως μια πιο δομημένη θεατρική συνθήκη: Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο Πάνος Μουζουράκης, ο Γιάννης Σοφολόγης και last but not least, o Νίκος Καραθάνος που έκλεισε το 24ωρο ως τέλειος γκαφατζής εραστής, βγαλμένος από το θέατρο του Μάικλ Φρέιν. Μαζί τους, η Στεφανία Γουλιώτη έμοιαζε πιο ασφαλής και γι’ αυτό πιο έτοιμη να ξεπεράσει τα όρια, να παραφερθεί, να χορέψει σαν παιδί το επικό groovy «Taste of love» των Aura (του 1977), να δώσει πόνο και πάθος. Και πάντα να τείνει το χέρι, με τα ακροδάχτυλα της να κρατούν ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ.
Εν εξάλλω στην αγκαλιά του Γιώργου Χρυσοστόμου.
Κι αν η Στεφανία Γουλιώτη ήταν η «Second Woman» (ευθεία αναφορά στο θεατρικό έργο που ανεβαίνει στη διάρκεια της ταινίας του Κασαβέτις), αυτό το πείραμα δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο αν δεν υπήρχε μια τρίτη, καθοριστική οντότητα: Το κοινό. Full house για την Στέγη, σχεδόν όλο το 24ωρο, με κόσμο να έρχεται και να ξανάρχεται, να φεύγει για φαγητό ή για λίγο ύπνο (ακόμα και για μια απόδραση στο άλλο full house του Καλλιμάρμαρου για τη συναυλία της Άννας Βίσση) και να επιστρέφει για τις επόμενες στάλες ματαιωμένου έρωτα που συχνά γινόταν ακραία κωμικός· γιατί ναι, προσπαθώντας να γίνεις αγαπητός, σέξι, ελκυστικός βρίσκεσαι μια ανάσα από το γελοίο.
Για μια ακόμα φορά, αυτές τις τελευταίες σεζόν – η πρώτη για τη νέα χειμερινή περίοδο – η σύνθεση στην πλατείας της Στέγης δεν αποτελούνταν μόνο από το γνωστό ψαγμένο, νεανικό ή και queer κοινό αλλά από όλες τις ηλικίες ακόμα και από ηλικιωμένες γυναίκες – που ποιος ξέρει, ίσως κάποτε υπήρξαν second women. Όλοι, όλες χωρίς εξαιρέσεις θα επευφημούσαν την άϋπνη, με μαύρους κύκλους στα μάτια, Στεφανία Γουλιώτη για την θεατρική πρωτιά της.
