ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Το In Orbit επέστρεψε στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για ένα τριήμερο γεμάτο ωραίους στίχους, ωραίο κόσμο και ωραία μουσική – με ελεύθερη είσοδο. Αυτή ήταν η αφορμή για να βρεθώ κι εγώ στον Θόλο του ΚΠΙΣΝ, για να ζήσω την πρώτη βραδιά του In Orbit ν.5. την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου.
Για όσους δεν γνωρίζουν, το In Orbit είναι ένα φεστιβάλ εναλλακτικής μουσικής που επικεντρώνεται κυρίως σε μουσικούς από την εναλλακτική hip-hop, rap και electro σκηνή της Ελλάδας, και πραγματοποιείται για 5η χρονιά στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος – και μάλιστα δωρεάν. Και φέτος, το φεστιβάλ παρουσίασε πολλούς καλλιτέχνες με διαφορετικό ύφος και ήχο, που όμως όλοι είχαν κάτι κοινό: αποτελούν μέρος εκείνου του κομματιού της μουσικής σκηνής που βλέπει τα πράγματα πιο αληθινά και ίσως πιο εύστοχα. Μέσα σε τρεις μέρες, καλλιτέχνες – εκπρόσωποι αυτής της σκηνής, από την Mi55t και την Dolly Vara, μέχρι την Καλλιόπη Μητροπούλου και τον Νίκο Βελιώτη, και τους Come, πήραν το μικρόφωνο και μας χάρισαν ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Εγώ βρέθηκα στον Θόλο του ΚΠΙΣΝ την πρώτη μέρα, που ήταν αφιερωμένη στο hip-hop και για αυτό ακριβώς θα σας μιλήσω. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Βρέθηκα αρκετά νωρίς στον εντυπωσιακό Θόλο του ΚΠΙΣΝ και μπόρεσα να παρατηρήσω τον χώρο και βασικά τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί. Ήταν τόσο ετερόκλητοι μεταξύ τους και το θεώρησα τόσο υπέροχο – φοβερή ένδειξη για την πορεία της βραδιάς. Ναι, είχε και ανθρώπους που περνούσαν και έκαναν τον βραδινό τους περίπατο ή jogging (μπράβο σας!), αλλά κυρίως μιλάω για το κοινό που, όσο περνούσε η ώρα, πλήθαινε όλο και περισσότερο. Έβλεπες από μπαμπάδες που είχαν στους ώμους τους τις κόρες τους, μέχρι παιδιά 13-14 χρονών που μάλλον είχαν έρθει να ακούσουν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη, αλλά και μεγαλύτερους ανθρώπους που από το (τέλειο) ντύσιμο καταλάβαινες πόσο ανήκαν εκεί. Φυσικά υπήρχαν και οι συνομήλικοι μου, που κυμαίνονταν από φασαίους μέχρι σλατίνες. Είχε τα πάντα και αλήθεια το θεωρώ τρομερή επιτυχία, το πόσο διαφορετικό και ιδιαίτερο ήταν το κοινό.
Φωτογραφίες Μαρίζα Καψαμπέλη
Το live ξεκίνησε, η παρέα μου ήρθε, και την αρχή στο μικρόφωνο έκανε η Dolly Vara, ενώ στα decks βρισκόταν η Miss Trouli. Αν και δεν ήξερα απέξω κανένα από τα τραγούδια της Dolly Vara, την γνώριζα, κυρίως μέσω της παρουσίας της στην queer κοινότητα. Τραγούδια όπως τα “Τα Καλά Παιδιά” και το “Cutie Pie” ίσως είναι από αυτά που κάτι σας θυμίζουν. Το vibe ήταν εκεί. Εμφανίστηκε πάνω στη σκηνή και πραγματικά την όργωσε, με αυτό το εξαιρετικό outfit – μαύρο καπέλο, μαύρο μπλουζάκι και κολλητό μαύρο παντελόνι με ανοίγματα στους γοφούς, και φυσικά eyeliner on fleek. Η μουσική της θα έλεγα πως αντιπροσωπεύει την queer pop κουλτούρα του σήμερα. Ανεξαρτήτως αν σου αρέσει ή όχι, οι στίχοι της έχουν κάτι να σου πουν για το πώς ζει, ερωτεύεται και υπάρχει ένα queer άτομο σήμερα σε αυτή την κοινωνία – και όχι μόνο. Όσο για την Miss Trouli, ήταν η δεύτερη φορά που την άκουγα να παίζει και μου άρεσε πολύ. Η πρώτη ήταν σε εκείνη την μοναδική εμπειρία που έζησα στο live της Tamta στο SMUT – hot για άλλη μια φορά.
Επιστρέφοντας στο live, καθώς το set up αλλάζει, στη σκηνή ανεβαίνει η MiRA. Μια 23χρονη κοπέλα που στάθηκε εκεί σαν να είχε κάθε δικαίωμα να βρίσκεται στη σκηνή – και πράγματι το είχε. Σαν να πάλεψε για κάθε λεπτό και κάθε στίχο που τραγουδούσε, φτάνοντας εδώ για να το τραγουδήσει σε μας. Ο κόσμος ήταν εκεί για όλο αυτό, και η ενέργεια του φαινόταν να σημαίνει πολλά για εκείνη. Μια παρουσία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα – να σημειώσω εδώ και τα τέλεια τατουάζ της – με στίχους και μουσική που μιλούν για κοινωνικά και ταξικά ζητήματα, αλλά και, φυσικά, για τον έρωτα. Ίσως σας λένε κάτι τα τραγούδια της “Adespoto” και “Ouzo”, ή ακόμα και το “Chula Cypher” – ένα collab με άλλες τέσσερις καλλιτέχνιδες. Ο κόσμος είχε πλέον ζεσταθεί και η MiRA χόρευε μαζί του.
Φωτογραφίες Μαρίζα Καψαμπέλη
Τώρα θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα fast forward στη βραδιά και να σας πάω στον τελευταίο και πιο “γνωστό” καλλιτέχνη του live – τον Buzz Capitano. Ο Buzz ήταν ο καλλιτέχνης της βραδιάς με τα περισσότερα streams, και μέχρι τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή, ο κόσμος είχε αυξηθεί αισθητά. Ήταν ξεκάθαρο πως η ατμόσφαιρα ήταν σαν να βρισκόσουν σε δική του συναυλία.
Φωτογραφίες Μαρίζα Καψαμπέλη
Από τους στίχους που ήξεραν σχεδόν όλοι, μέχρι τα πανό που είχαν σηκώσει μερικοί και την άμεση επικοινωνία με το κοινό, η οποία, απ’ ό,τι κατάλαβα, αποτελεί βασικό στοιχείο των live του. Μαζί με τον MRVL, που ήταν στα decks, είπε μερικά από τα πιο γνωστά του κομμάτια και έδωσε στο live μια οικεία αίσθηση. Οφείλω να παραδεχτώ πως το κοινό έφτασε στο απόγειό του την ώρα που εκείνος κρατούσε το μικρόφωνο, και αυτό βγάζει πολύ νόημα, ειδικά αν ακούσεις τους στίχους των τραγουδιών του, που είναι εμπνευσμένοι από την καθημερινότητα και τη ζωή του από τις γειτονιές του Περιστερίου – και όχι μόνο. Η “Λεωφόρος Καβάλας” και ο στίχος : «Κουβαλάμε την τρέλα της επιμονής, την αλμύρα της θάλασσας όλης» νομίζω μου μίλησε περισσότερο από όλα.
Φωτογραφίες Μαρίζα Καψαμπέλη
Άφησα για το τέλος την αγαπημένη μου στιγμή στη συναυλία – και όχι μόνο λόγω της καλλιτέχνιδας. Μου αρέσει, όταν βρίσκομαι σε χώρους τέχνης, είτε αυτό είναι μουσική, θέατρο, ζωγραφική ή οτιδήποτε άλλο, να φεύγω πάντα με κάτι παραπάνω από ό,τι πήγα. Έναν καινούργιο αγαπημένο ηθοποιό, ένα νέο αγαπημένο χρώμα, ένα τραγούδι που θα μπει στην αγαπημένη μου playlist. Ακριβώς αυτό συνέβη με την Mi55t.
Ανέβηκε στη σκηνή μετά την MiRA και στα decks εγκαταστάθηκε για λίγο ο @overrride_crash. Δεν ξέρω αν ήταν το στυλ της, η ενέργειά της, οι στίχοι της ή τα beats της – ή όλα μαζί. Μόλις ξεκίνησε, το vibe όλο άλλαξε. Οι στίχοι ήταν ξεκάθαροι και, θέλω να πω, βαθύτεροι. Η επικοινωνία με το κοινό ήταν και για εκείνη ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Ωστόσο, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τον -πλέον- αγαπημένο μου στίχο να βγαίνει από το στόμα της κατά την διάρκεια του live: «Η μόνη βέρα που θα βάλω είναι η αλόη». Ναι, κάνω πλάκα, αλλά και όχι. Όπως και να έχει, η Mi55t σχεδόν μίλησε, πάνω στη σκηνή και τα είπε όλα, από το «Οι rappers δεν είναι καλά» μέχρι τον (επίσης) αγαπημένο μου στίχο: «Μωράκια, αν δεν ξέρετε τι να βάλετε, βάλτε προτεραιότητες» – mic drop.
Πριν σας αφήσω να ψάξετε ανενόχλητοι και τους 4 εξαιρετικούς καλλιτέχνες στο Spotify, θα ήθελα να σχολιάσω και κάτι τελευταίο. Βρίσκω τρομερά σημαντικό, ελπιδοφόρο και απαραίτητο, το γεγονός ότι ένα event σαν αυτό ήταν δωρεάν, χάρη στη χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Τέτοιες δράσεις χρειάζεται η μουσική και, βασικά, ο πολιτισμός γενικότερα. Εκεί έξω υπάρχουν τόσα ταλέντα και άλλα τόσα άτομα που ίσως δεν θα ανακαλυφθούν ή δεν θα ανακαλύψουν ποτέ την αγαπημένη τους μουσική ή δεν θα ακούσουν το αγαπημένο τους τραγούδι live. Η μουσική και η τέχνη είναι για να μοιράζεται, αλλά και οι καλλιτέχνες, οι ηχολήπτες, οι βιντεογράφοι και όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται πίσω από τη σκηνή δεν είναι εθελοντές, ούτε το κάνουν “για το χειροκρότημα”. Είναι επαγγελματίες. Γι’ αυτό, τέτοιες πρωτοβουλίες είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει κάποιος για τις νύχτες – και όχι μόνο – της Αθήνας.
