Bella Ciao#19 – Όσο έχω φωνή

Σάββατο και ξημερώνει με ψιλόβροχο και υγρασία και από το πρωι αναρωτιέμαι, θα γίνει δε θα γίνει η συναυλία της Άννας, θα έρθει η καταιγίδα, τι θα φορέσω, απόψε στη Βίσση… τι άγχος!

Θα με πουν ελαφρύ, αλλά, εγώ με χαρά θα ανέβω τις κερκίδες στο Καλλιμάρμαρο, κακές συνήθειες από την Αννούλα, με μεγάλη δόση καψούρας. Έχω υπάρξει και κακό παιδί και επειδή εδώ λέμε αλήθειες, θέλω να ξέρετε ότι και εγώ έχω πιει και έχω γίνει λιώμα ή έγινα σκόνη ένα με το χώμα.

Ποια είναι η Άννα; και όμως όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να πει τίποτα. 65.000 άνθρωποι, διαβάζω σήμερα, να μην σταματούν να τραγουδούν.
Έχω δει τη Μαντόνα και την Lady Gaga αλλά η δικιά μας “η απόλυτη” έχει μιλήσει περισσότερο στην καρδιά όλων μας ξανά και ξανά.

Μόνη της και να τους έχει όλους να κρέμονται από τα χείλη της, η Άννα είναι φωνάρα, λάμψη, ενέργεια, μουσική και πάλι μουσική.
Συναίσθημα και πάλι συναίσθημα, λόγια και ωραία λόγια και η Άννα είναι αυτό που είναι έτσι απλά. Τραγουδάει χωρίς όρια, τραγουδάει για τα λιμάνια μας, τους σταθμούς μας, τους δρόμους.
Θα έρθει πετώντας μ’ ένα μαγικό χαλί για να συναντήσει την αγάπη.

Τόση αγάπη για ένα καλλιτέχνη, ένα κορίτσι που δεν μεγάλωσε ποτέ, που ζει το όνειρο της, σχολιάζει, αυτοσαρκάζεται, αναφέρεται στους Queen και τον Freddie Mercury στο Wembley, λέμε τώρα… γελάει…

Ερωτευθείτε, κάντε έρωτα, αγαπηθείτε, μαθητές, φοιτητές, γεμάτο το στάδιο κι εγώ εκεί.
Ζήστε, ο άνθρωπος γερνάει από μέσα του λέει η Άννα κι εσείς με κάνετε να είμαι πιο νέα από ποτέ.

Και ο κιθαρίστας, αχ αυτός ο κιθαρίστας ο Carlos, είμαι στο Καλλιμάρμαρο ή σε κάποια ροκ σκηνή στο Λονδίνο;
Γιατί εγω την βρίσκω μόνο με το μωρό μου δε με νοιάζει τίποτα και ο Carlos τα σπάει, τι μπάντα είναι αυτή!

Η αγάπη και πάλι η αγάπη, πώς να μην την αγαπήσεις.
Τι κοινό, τι αγάπη, τι αδρεναλίνη, άυπνη εκείνη το προηγούμενο βράδυ.
Και χωρίς το μωρό μου τίποτα  δεν ακούω δε μιλάω και όλο τα στάδιο να κλονίζεται.

Αν το νήμα της ζωής για τον έναν κοπεί θα πεθάνουν κι οι δυο, κάπως έτσι γίνεται και στο θάνατο και στην ζωή τραύμα, τραύμα, τραύμα. Να σκέφτομαι, να ελπίζω, να αναμένω χωρίς εσένα και να μιλάει για το θάνατο και να πηγαίνει το τσιφτετέλι σύννεφο, μόνο στην Ελλάδα αγάπη μου συμβαίνει αυτό.

Αντίδοτο σε τι, στην αγάπη και πάλι οι στίχοι χτυπούν κόκκινο, ο ρυθμός κορυφώνεται στο κούνημα του γοφού.

Και ενώ η καρδιά έχει γίνει χίλια κομμάτια, εγώ σε θέλω και να εγώ πεθαίνω και πάλι θάνατος, αυτό το μπες βγες από την ζωή, τη χαρά, το θάνατο, όλο χαρά κι ενθουσιασμό, δε σταματά να με εκπλήσσει, μόνο στην Ελλάδα. Σε θέλω μάτια μου και η κραυγή πρέπει να ακούστηκε μέχρι τα Πατήσια.

Μαύρα γυαλιά, τραγουδάει και φοράει μαύρα γυαλιά και οι κουλτουριάρηδες θα λέγανε πλεονασμός, κι αν αναρωτιέστε τι είναι ποιότητα, είναι η αλήθεια κι όχι η δηθενιά και αποτυπώνεται εδώ απόψε μπροστά μου. Για τελευταία φορά κάνε μου έρωτα κι εκεί που κάποτε ανάβαμε αναπτήρες γέμισε όλο το στάδιο με το φως του κινητού, σε ταξιδεύει στο χρόνο, τραγουδάει Δαίμονες και κάνω εικόνα το Αττικόν κουφάρι τόσα χρόνια στη Σταδίου. Μελαγχολία.

Άι λες έχει πάει 11 δεν έχει πιεί ούτε νερό και τραγουδάει την Αντίστροφη Μέτρηση, λες μπα όλα είναι ακόμα κορυφωμένα, καμιά ώρα ακόμα σκέφτεσαι, θα έχει τελειώσει και ο Τελευταίος Χορός.

Η ώρα περνάει και είναι σαν να άρχισε μόλις, Εγώ για μένα μόνη μου, και τα καψούρια χτυπιούνται στις κερκίδες, αγόρια, κορίτσια, νέα, όμορφα, λαμπερά φωνάζουν αγκαλιάζονται και δεν θέλουν άλλον κανένα, να μισούν και να αγαπιούνται, να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται και ξανά μανά.

Ανοίγει πανιά τα χέρια της και τα κάνει όλα πουτάνα. Μια λέξη που αποκτά άλλο νόημα, περνάω καλά, ξεπερνάω τα πάντα δε με νοιάζει τίποτα, ζω την ζωή μου, Αμόρε μιο.

Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και μια σιωπή που δεν είναι σιωπή, είναι ελληνική διασκέδαση δεν μπορεί να μην είναι κι αυτό μια μορφή τέχνης, ότι όλοι αυτοί οι θεατές ταυτίζονται, τραγουδούν, κλαίνε, αγκαλιάζονται, φιλιούνται.

Οι θεατές, το κοινό, πέστο όπως θες έχουν βάλει φωτιά στον πωρόλιθο του Σταδίου, ο ουρανός γράφει το όνομά της και τα σύννεφα έγιναν πανιά γεμάτα συναίσθημα και αποχώρησαν.

Χαρά, αγάπη, απόλαυση, συγκίνηση, ένα μεγάλο παράθυρο στην καρδιά της ικανοποίησης, της συγκίνησης, του ίδιου μας του εαυτού, της παρέας, μιας παρέας αγάπης.

Η απόλυτη Άννα τραγουδάει για την αγάπη, τον έρωτα, το θάνατο, τη ζωή.

Και ενώ η ώρα πήγε 12 είναι στα πάνω της, όλα είναι τέλεια ,όλος ο κόσμος γεμίζει χρώματα. Ο έρωτας είναι ψυχεδέλεια. Και ενώ όλοι είναι ζαλισμένοι από το χορό, χωρίς ναρκωτικά, πιώμα και όλα τα συναφή, όλοι λάμπουν σαν τον ήλιο μες στο σκοτάδι, ένα διαμάντι ο καθένας.

Όσο έχω φωνή θα σου τραγουδάω. Από αγάπη υπερβολική θα πεθάνω.

Πάλι ο θάνατος μέσα στο τσακίρ κέφι. Μου χαρίσατε την ωραιότερη νύχτα της καριέρας μου αναφωνεί

Και εμείς σε ευχαριστούμε Άννα.
Ενώ εγώ σιγοτραγουδάω Όλες τις τσούλες της γης, κατηφορίζω  για να είμαι συνεπής στο επόμενο ραντεβού μου.
Συνεχίζεται…