ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
18
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Το βράδυ της Παρασκευής (11/10) ήταν ένα βράδυ γεμάτο μουσική. Εκτός από την ανατριχιαστική συναυλία για τα Τέμπη στο Καλλιμάρμαρο, ήταν και το πρώτο live της Βασιλικής Μιχαλοπούλου στον Σταυρό του Νότου plus. Και με κάποιο τρόπο, πρόλαβα και τα δύο (ας μην συζητήσουμε το τρέξιμο που έριξα στην Αρδηττού) – και ευτυχώς, γιατί άξιζαν και τα δύο.
Είχα την τύχη να γνωρίζω τη Βασιλική και τη φωνή της εδώ και περίπου 2 χρόνια. Έχω υπάρξει σε πολλά live της, έχω χορέψει, έχω τραγουδήσει (μέχρι και σε μικρόφωνο) και έχω περάσει εξαιρετικά. Όταν, μετά την κυκλοφορία του καινούριου της τραγουδιού «Είναι Κρίμα», έμαθα για το πρώτο της live στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Πήρα λοιπόν τη γνωστή παρέα – τις φίλες μου που μου «γνώρισαν» τη Βασιλική – και κατά τις 23:30 ήμασταν εκεί. Υπό κανονικές συνθήκες, τα live της δεν ξεκινούν τόσο αργά, αλλά μετά την ανακοίνωση της συναυλίας για τα Τέμπη, η ίδια αποφάσισε να καθυστερήσει την έναρξη του δικού της set, για όσους ήθελαν να στηρίξουν εκείνη τη μοναδική συνθήκη στο Καλλιμάρμαρο. Οφείλω να πω πως το εκτίμησα πολύ αυτό. Όχι γιατί θα προλάβαινα και τα δύο – ή τουλάχιστον όχι μόνο για αυτό. Μια νέα καλλιτέχνιδα, που στην πραγματικότητα τώρα ξεκινάει την επαγγελματική της πορεία, άφησε σε «δεύτερη μοίρα» το δικό της πρώτο «μεγάλο» live για να στηρίξει κάτι που πιστεύει. Και μόνο για αυτό – αν όχι για την εξαιρετική της φωνή και ενέργεια – άξιζε το μεταμεσονύχτιο live της.
Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή, τι λέτε; Αρχικά, η αίσθηση που έχουν πάντα τα live της είναι σαν reunion παλιών συμμαθητών, σαν γενέθλια φίλων – και το συγκεκριμένο δεν αποτελούσε εξαίρεση. Λόγω των γνώριμων προσώπων που υπάρχουν γύρω σου, από τους φίλους της Βασιλικής, που αποτελούν την ψυχή κάθε live της και το προσωπικό της fan club, μέχρι την οικογένειά της, τους ανθρώπους που γνωρίζουν τη μουσική της και τους άγνωστους που τους έχουν φέρει φίλοι τους γιατί ξέρουν πως θα περάσουν καλά – η οικειότητα και η ζεστασιά είναι τα πρώτα πράγματα που αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι σε αυτόν τον χώρο.
Σε ένα μαγαζί γεμάτο κόσμο, η φωνή της Βασιλικής σε έκανε να νιώθεις οικεία. Φωτογραφία: Alex Petsavas
Μετά από λίγη ώρα, η 5μελής μπάντα της εμφανίστηκε στη σκηνή. Ο Μιχάλης στα πλήκτρα, ο Τάσος στην κιθάρα, ο Γιώργος στα πνευστά (λατρεμένο σαξόφωνο), ο Χρήστος στα τύμπανα και ο Αλέξης στο μπάσο. Η μπάντα ξεκίνησε να παίζει, και η Βασιλική ανέβηκε στη σκηνή σχεδόν τρέχοντας, σαν να ανυπομονούσε πάντα για αυτό και να της συνέβαινε πρώτη φορά. Ντυμένη με μία υπέροχη λαδί σατέν φούστα, μαύρες μπότες και μαύρο τοπ, ταίριαζε απόλυτα με τον χώρο, την αίσθηση και γενικά το vibe του live.
Ξεκίνησε με μία ανεβαστική διασκευή του «Πάμε Ξανά» της Νατάσσας Μποφίλιου, και μετά το πρώτο χειροκρότημα μας ευχαρίστησε βαθιά που ήμασταν εκεί. Γελώντας, μας εκμυστηρεύτηκε πως είναι τρομερά ευγνώμων που, ενώ δεν της το χρωστάμε, την ακολουθούμε σε κάθε τρελό της όνειρο – όπως είναι η μουσική που αποφάσισε να κυνηγήσει πλέον 100%. Η βραδιά συνέχισε με το δεύτερο δισκογραφικό τραγούδι της, το «Περιμένω», τα «Στερεότυπα» της Δήμητρας Γαλάνη – που αποτελούν σταθερή αξία στα live της – αλλά και το «Ανθρώπων Έργα» της Άλκηστις Πρωτοψάλτη και το «You’ve Got the Love» των Florence + the Machine. Δεν είναι ιδέα σας· στα live της Βασιλικής υπάρχει μία ποικιλία. Από τα έντεχνα ελληνικά στα ξενόγλωσσα εναλλακτικά ροκ ή ακόμα και στα «νευριασμένα» – όπως τα χαρακτηρίζει η ίδια – κλασικά, όπως το «Μάλιστα, κύριε». Αυτή ακριβώς η ποικιλομορφία είναι το χαρακτηριστικό που νομίζω κάνει τα live της τόσο ζωντανά και μοναδικά. Επίσης, η επικοινωνία και η “συζήτηση” που ανοίγει συνεχώς με το κοινό της δεν βλάπτει καθόλου. Από το «Nah Nah Nah», που μας ζήτησε να τραγουδήσουμε συνεργατικά, μέχρι το «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου» του Μίμη Πλέσσα, που είπαμε όλοι μαζί, το κοινό στα live της έχει έναν τρομερά ενεργητικό ρόλο. Και κάπως το αγαπώ αυτό.
Το κοινό στα live της Βασιλικής έχει έναν τρομερά ενεργητικό ρόλο. Και κάπως το αγαπώ αυτό. Φωτογραφία: Alex Petsavas
Λίγο πριν το μικρό διάλειμμα που κάνει συνήθως, μας παρουσίασε το καινούριο της τραγούδι «Είναι Κρίμα», που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, καθώς και ένα από τα επερχόμενα κομμάτια της, το «Όλα θα τα μπορώ». Κάπου εδώ θέλω να επισημάνω πως όλα τα τραγούδια της Βασιλικής μέχρι τώρα είναι γραμμένα εξολοκλήρου από τον Γιώργο Καψάσκη, ο οποίος είναι και ο ίδιος καλλιτέχνης – προσωπικά λατρεύω το τραγούδι του «Η γιορτή εδώ δεν φτάνει».
Το διάλειμμα τελείωσε, ξαναμπήκαμε όλοι μέσα, παραγγείλαμε ένα ακόμα λευκό κρασί – αναπόσπαστο κομμάτι των live της – και πλέον η ατμόσφαιρα ήταν πιο χορευτική. Μπορεί ο χώρος να είχε αρκετούς καθιστούς, αλλά το γνωστό “fan club” της Βασιλικής, μαζί με μερικούς από εμάς, δεν γινόταν να μην χορέψει. Με διασκευές όπως το «Τρεις το πρωί» του Γιώργου Μαζωνάκη, το «Στην αγορά του Αλ-Χαλίλι» του Αλκίνοου Ιωαννίδη και το «Δυνατά Δυνατά» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, δεν γινόταν να μείνεις καθιστός.
Η αγαπημένη μου στιγμή της βραδιάς, και πάντα στα live της, είναι όταν τραγουδάει το πρώτο της κομμάτι, «Απ’ το λίγο που σε ξέρω». Το τραγούδι αυτό το αγαπώ για πολλούς λόγους. Πέρα από τον στίχο, τη μουσική και την αίσθηση που κουβαλάει, η Βασιλική το τραγουδάει σαν να είναι “γιορτή”. Σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μέρος του, σαν να το λέει μαζί σου σε εκείνον που θα ήθελες να το αφιερώσεις. Με αυτό το κομμάτι κλείνει πάντα τα live της, και ας το έχει πει ήδη δύο φορές στο set, ο κόσμος πάντα το ζητάει. Έτσι έγινε και την Παρασκευή. Έφυγε για λίγο από τη σκηνή και, μετά από λίγες (ή και πολλές) φωνές, επέστρεψε και το ξανατραγούδησε. Αυτή τη φορά, όμως, δεν έμεινε στη σκηνή· κατέβηκε κάτω και χόρεψε μαζί μας. Κάπου εκεί μου έδωσε το μικρόφωνο, και κάπως τραγούδησα – και δυστυχώς υπάρχει βίντεο… Ήταν υπέροχα.
Φωτογραφία: Alex Petsavas
Δεν ξέρω αν έχει γίνει ήδη εμφανές, αλλά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική σε ό,τι αφορά τη δουλειά και τη φωνή της Βασιλικής Μιχαλοπούλου — κυρίως γιατί μου αρέσει πάρα, πάρα πολύ! Το γεγονός ότι η ίδια είναι ένας γλυκύτατος και τρομερά ανοιχτός άνθρωπος είναι πάντα για μένα προσόν. Πιο πάνω σας μίλησα για την ποικιλομορφία των live της και των τραγουδιών που επιλέγει να ερμηνεύσει, όμως δεν σας είπα το ένα πράγμα που κάνει την όλη συνθήκη τρομερά αρμονική και σωστή: η φωνή της. Η Βασιλική έχει μία από τις πιο εκφραστικές φωνές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, και σε συνδυασμό με την αίσθηση δροσερού αέρα που φέρνει πάνω στη σκηνή, κάνει την εμπειρία των live της κάτι για το οποίο πάντα θα ανυπομονώ. Μέχρι το επόμενο της live λοιπόν, να πίνετε λευκό κρασί, να χορεύετε και να ακούτε το «Είναι Κρίμα».
