Hot or Not #137: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Το iconic fashion show της Victoria’s Secret επέστρεψε μετά από 5 χρόνια απουσίας, καθώς το brand δεν μπορούμε να πούμε πως κρατούσε και τον παλμό της εποχής – τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Από fat shaming μέχρι τρανσφοβία κυμαίνονταν οι λόγοι για την κατάρρευση των «μυστικών της Victoria». Η ομάδα της εταιρείας ωστόσο άλλαξε και το show επέστρεψε με νέα πρόσωπα (π.χ. το plus-size μοντέλο Ashley Graham, το τρανς μοντέλο Alex Consani) αλλά και κλασικές αξίες όπως η θεούλα Adriana Lima. Έρχομαι εγώ όμως, ως άνθρωπος που έχει δει όλα τα shows λεπτό προς λεπτό, μαζί με το φετινό να θέσω ένα ερώτημα. Όσο ωραίο και θεμιτό κι αν είναι το inclusivity• ήταν η επιστροφή ενός brand που είναι γνωστό για την περιοριστικότητα του, τα μη ρεαλιστικά πρότυπα γυναικών και ένα glamour που πλέον – ας είμαστε ειλικρινείς – μοιάζει, και ξέρουμε πως είναι, ψεύτικο αυτό που χρειαζόταν η μόδα αλλά και ο κόσμος; Δεν ξέρω, τι να πω κι εγώ. Α, ναι, θα πω για το φιάσκο αυτό που το είπαν εκλογές ΠΑΣΟΚ. Με διαφορά ό,τι πιο αστείο συνέβη αυτή την εβδομάδα. Μάθαμε ότι ο Ανδρουλάκης έκανε το 2 στα 2 (χωρίς ιδιαίτερο κόπο) και ο Χάρης Δούκας – που δεν ξέρω αν το ξεχάσατε, αλλά ήδη έχει δουλειά, είναι δήμαρχος Αθηνών – έφυγε με τα παπούτσια στο χέρι. Καμία σημασία δεν έχει όμως όλο αυτό, καθώς και πάλι αξιωματική αντιπολίτευση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Μαρία Βαλτζάκη

Αυτήν την εβδομάδα η είδηση του θανάτου τεσσάρων ακόμη προσφύγων στο ναυάγιο που σημειώθηκε στα ανοιχτά της Κω μας λύπησε ιδιαίτερα. Άλλωστε τι άλλο θα μπορούσαμε να αισθανθούμε απέναντι σε ανθρώπους που απεγνωσμένα πασχίζουν για μια καλύτερη ζωή και τελικά οδηγούνται πιο γρήγορα στον θάνατο; Μέσα στην καταστροφή βέβαια η αχτίδα φωτός ‘έλαμψε’ στο πρόσωπο της παιδιάτρου του νησιού. Τα λόγια της ακόμη αντηχούν στα αυτιά μας, προκαλώντας ιδιαίτερη συγκίνηση: «Σήμερα σώθηκε ένα βρέφος στο ναυάγιο. Έτρεξα πάνω στην κλινική, βρήκα μικρά ρουχαλάκια, μια πάνα, το τυλίξαμε. Έφτιαξα πάνω γαλατάκι, του κατέβασα, ήπιε και χαμογέλασε. Αυτό ήταν το ευχαριστώ του». Και κάπου εκεί έρχεται και το δικό μας ευχαριστώ σε έναν ‘Άνθρωπο’ με Α κεφαλαίο. Γιατί, όταν βλέπεις ότι υπάρχουν ακόμη άτομα που ενεργούν με τέτοια αγάπη και ανιδιοτέλεια, μόνο ‘δόξα τω Θεώ’ μπορείς να λες.

Δύο ημέρες μετά παραλίγο να θρηνήσουμε κι άλλες ανθρώπινες ζωές όταν αμαξοστοιχία της Hellenic Train έλαβε εντολή να μπει στη σήραγγα του μετρό. Φαίνεται ότι η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν αρκετή για να βάλουμε μυαλό. Αλλά αντί πια να είμαστε διπλά προσεκτικοί, πέφτουμε ξανά και ξανά στα ίδια. Ευτυχώς δηλαδή να λέμε που ο μηχανοδηγός κατάλαβε το τραγικό λάθος.

Προσωπικά, ένα συμπέρασμα μπορώ να βγάλω συγκρίνοντας αυτά τα δύο περιστατικά: η αλλαγή ξεκινάει από εμάς τους ίδιους κι αν θέλουμε πραγματικά κάτι να αλλάξει, αυτό θα έρθει πρώτα από τον εαυτό μας. Ο καθένας μας βάζει το δικό του λιθαράκι και καθένας μας είναι υπεύθυνος για το τι έπραξε ή τι δεν επέλεξε να πράξει. Ας επικεντρωθούμε στα φωτεινά παραδείγματα-έστω και λίγα-που βλέπουμε γύρω μας κι ας αφήσουμε τα άλλα στην άκρη. Αυτή είναι η μόνη προτροπή που μπορώ να δώσω.
Μιλένα Αργυροπούλου

Αυτή η εβδομάδα για εμένα ήταν γεμάτη μουσική. Αποκλεισμένη στο σπίτι με covid – από πότε είναι αυτή η εφημερίδα; – βρήκα την ευκαιρία να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου και κάνω catch up με το Spotify μου. Μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερή, γιατί ο ΝΤΜ έτυχε να κυκλοφορήσει το νέο του Θρασύτατο EP την περασμένη Παρασκευή, το οποίο μπόρεσα και έλιωσα κανονικά αυτή την εβδομάδα. Ο ΝΤΜ συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε με τον Odydoze στο ΘΡΑΣΟΣ, μέσα από πέντε, νέα τραμπέτικα κομμάτια. Αγαπημένα μου το Καπως Αλλιώς Vol. 11 και ο Θρασύς, ωστόσο κάθε κομμάτι μάς βάζει στο σύμπαν του τραμπέτικου, κρατώντας το επίπεδο υψηλό, από άποψη παραγωγής, πρωτότυπων beats – πεθαίνω με τον συνδυασμό ραπ κλαρίνου – και φυσικά στίχων.

Επειδή 5 κομμάτια δεν αρκούν για να αντέξεις μια ολόκληρη εβδομάδα σπίτι, είπα να συνεχίσω την έρευνα. Όσο ήμουν στην Αίγυπτο πριν από ένα μήνα, άκουσα 1,2 κομμάτια που μου άνοιξαν φουλ την όρεξη, έτσι έψαξα και ανακάλυψα τον TUL8TE, έναν ράπερ από το Κάιρο, που δεν έχει αποκαλύψει την ταυτότητά του στην πατρίδα του – κυκλοφορεί με full face και ένα τριαντάφυλλο. Ο ήχος του είναι σοβαρά φρέσκος, η φωνή του φοβερή και μπορεί να μην καταλαβαίνω λέξη από τους στίχους του, αλλά αυτό δεν με σταμάτησε από το να κολλήσω. Η δύναμη της μουσικής, που λέμε.

Η εβδομάδα αυτή βέβαια στιγματίστηκε από μία τραγική είδηση. Αν και το δικό σου δωμάτιο ήταν γεμάτο με αφίσες των 1D, καταλαβαίνεις πώς νιώθω. Από την Παρασκευή δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω το συγκρότημα που καθόρισε την εφηβεία μου και να βλέπω τα βιντεάκια που λάτρευα μικρή. Αρκετά μαζοχιστική κίνηση. Νομίζω ότι περισσότερο θρηνώ για το γλυκό 16χρονο αγόρι, με το ευγενικό χαμόγελο και το χαζό χιούμορ, που δεν μπόρεσε να ζήσει το όνειρό του με υγιή τρόπο. Ο εθισμός είναι από τις πιο δύσκολες αρρώστιες και δυστυχώς δεν μιλάμε αρκετά για αυτό. Ένα αντίο στον Λίαμ Πέιν, λοιπόν, και ένα ευχαριστώ που υπήρξε μέρος της παιδικής μας ηλικίας.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Την ώρα που έχει βγει στις αίθουσες και το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Μπαβέλλα «Dourgouti Town», έκανα μια βόλτα σ’ αυτήν την ιστορική πλευρά της πόλης, μέσα από τη ματιά του Νίκου Κούνδουρου. Ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τη «Μαγική πόλη» στο ‘πανί’, γυρισμένη το 1954 στους λασπόδρομους και τις φτωχογειτονιές του ιστορικού Δουργουτίου.

Αν ο νεορεαλισμός άφησε το στίγμα του στο σινεμά (της Νότιας Ευρώπης), η «Μαγική πόλη», του 28χρονου τότε σκηνοθέτη, μοιάζει σαν τη θεμέλια λίθο της, πρόδρομο και της φεστιβαλικής «Στέλλας» του Μιχάλη Κακογιάννη. Η μετεμφυλιακή ασφυξία, η προσφυγική γούβα του σημερινού Νέου Κόσμου παραλύει από τα ματαιωμένα όνειρα των ανθρώπων, την ανάγκη τους ν’ αναπνεύσουν έξω από τη λάσπη, να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή και ν’ αγαπηθούν. Ήρωας της ο Κοσμάς – ερμηνευμένος ιδανικά από τον Γιώργο Φούντα – ένας φτωχός νέος που κάνει μεταφορές με το δανεικό φορτηγό του. Είναι το μόνο μέσο που οραματίζεται πως θα τον πάρει από τούτη την πραγματικότητα. Όταν του δίνεται η ευκαιρία να κερδίσει γρήγορο χρήμα για να ξεχρεώσει το φορτηγό του,  δέχεται· μα κινδυνεύει να μπλέξει σε δρόμους παράνομους.

Από τη μια, το σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη: Τρυφερό και σκληρό μαζί, αλλά πάντα με αγάπη για τον άνθρωπο, τον πιο ταπεινό, λαϊκό άνθρωπο. Κι από την άλλη, η έντονη, ντοκιμαντερίστικη ματιά του Κούνδουρου. Μαζί δίνουν πράγματι μια, σχεδόν, ποιητική (γι’ αυτό και μαγική) διάσταση στον ανθρώπινο αγώνα και στην κοινωνική αλληλεγγύη, με κάδρο τη μεταβατική ιστορική συνθήκη. Δώστε προσοχή στο soundtrack του Μάνου Χατζηδάκι και στους πρωτοεμφανιζόμενους κινηματογραφικά Θανάση Βέγγο και Ανδρέα Ντούζο.
Στέλλα Χαραμή

Την περασμένη Τρίτη, βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους που είτε ζήσαμε είτε όχι την περίοδο της χούντας, συσπειρωθήκαμε όλοι μαζί σε μια συναυλία – γιορτή της ελευθερίας, σε μια επέτειο για τα 50 χρόνια αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στον κατάμεστο Λυκαβηττό.  Το βίντεο με την Μαρία Φαραντούρη – 50 χρόνια πριν- να τραγουδάει υπό την μαεστρία του Μίκη Θεοδωράκη δεν θα μπορούσε να μην είναι ο ιδανικός προπομπός για την εμφάνιση της μεγάλης ερμηνεύτριας επί σκηνής. Και ξαφνικά όλο το στάδιο σιγοτραγουδάει μαζί της «Και εσύ Ελένη και κάθε Ελένη» ενώ θα ακολουθήσει ο Μανώλης Μητσιάς με «μια γενιά αδικημένη» από το τραγούδι «Τούτο το βράδυ». Τη σκυτάλη θα πάρουν οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς, η Μαρία Παπαγεωργίου σε ένα καλλιτεχνικό «ξέσπασμα» με τα κρουστά της ανά χείρας να έχουν πάρει φωτιά και ο Σπύρος Γραμμένος με το γνωστό του χιούμορ θα μας τραγουδήσει το «Κολλήγα γιος». Στη συνέχεια, ο σαρωτικός Φοίβος Δεληβοριάς θα συνεχίσει με τα σατιρικά τραγούδια του Τζίμη Πανούση αλλά και με τις δικές του «Λέξεις» ενώ αργότερα το στάδιο σείεται με τον Μίλτο Πασχαλίδη και τον «Νεοέλληνα». Ο σπουδαίος Γιώργος Νταλάρας θα εμφανιστεί ερμηνεύοντας το «Μικρό λαό», «ντύνοντας» με την εμβληματική του φωνή τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου. «Όσο πιο ενωμένοι είστε, τόσο πιο πολλά θα κερδίσετε» θα πει. Και κάπου εκεί, λίγο πριν το τέλος, ο καλλιτέχνης θα «καλωσορίσει» στη σκηνή τον αιώνιο επαναστάτη Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η συναυλία αυτή, σαν μια αψίδα μνήμης, μας αποχαιρέτησε με όλους τους καλλιτέχνες αγκαλιασμένους επί σκηνής να μας καληνυχτίζουν με μια γλυκιά θλίψη για μια δημοκρατία που καθώς φαίνεται ακόμα πρέπει να διεκδικούμε αλλά και μια ελπίδα θυμίζοντας μας πως «Τίποτα δεν πάει χαμένο».
Ελένη Ανδρεάτου 

«Τι λόγο έχει ο Θεός σ’ αυτόν τον κόσμο τον δικό μας; Είναι τυφλός, κουφός και άφαντος», βροντοφωνάζουν οι πολλές «Σπυριδούλες» αυτού του κόσμου. Οι «Σπυριδούλες» που υπέφεραν τα πάνδεινα, διεκδικώντας το δικαίωμα του να είναι ο εαυτός τους, υπεράνω εποχής. Κάποιες βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν, να υψώσουν το ανάστημά τους και οι ιστορίες τους να κάνουν τον θόρυβο που τους πρέπει. Πίσω στο 1955 ένα 12χρονο κορίτσι, η Σπυριδούλα Ράπτη από το Αγρίνιο, υπέστη τρομερή κακοποίηση από τα αφεντικά της (εργαζόταν ως ψυχοκόρη στο σπίτι τους στον Πειραιά). Όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Τζάνειο νοσοκομείο κινδυνεύοντας να πεθάνει, έγινε γνωστή και η εγκληματική πράξη των αφεντικών της συγκλονίζοντας τότε το πανελλήνιο. Η Σπυριδούλα τότε έγινε σύμβολο. Και γύρω από το όνομά της συγκεντρώνονται τόσα άλλα κορίτσια του χθες και του σήμερα που είχαν απλώς την ατυχία να γεννηθούν εκεί που γεννήθηκαν και όχι αλλού. Που ενηλικιώθηκαν βίαια. Η αποτρόπαια πραγματικότητα της Σπυριδούλας της δεκαετίας του ’50 γίνεται μια σύγχρονη τραγωδία πλαισιωμένη από τον παραδοσιακό-πανκ ήχο των Θραξ Πανκc που συγκινεί. Μια (ακόμη) υπέροχη δουλειά από τους 4Frontal στο Θέατρο Τζένη Καρέζη – για την οποία κάποιες σκέψεις θα καταθέσω σύντομα σε ξεχωριστό κείμενο.

Α, και θα ήθελα να αναφέρω και την υπέροχη, συμπεριληπτική πρωτοβουλία των σούπερ μάρκετ Μασούτης, τα οποία κλείνουν καθημερινά για 3 ώρες τη μουσική σε όλα τα καταστήματά τους πανελλαδικά, καθιστώντας τα έτσι πιο φιλικά για τους ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, αλλά και σε όσους αντιμετωπίζουν κρυφές αναπηρίες. Πρωτοβουλίες που σου δίνουν ελπίδα για τον κόσμο μας!
Ευδοκία Βαζούκη