ΔΕΥΤΕΡΑ
28
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Πόσα ταξίδια επιτρέπεις εσύ στον εαυτό σου;
Στο Μέγαρο Σλήμαν Μελά, Πανεπιστημίου 46, από τις 17 Οκτωβρίου έως τις 17 Νοεμβρίου, εκτίθενται 44, κατά γενική ομολογία, site-specific έργα ως μέρος της έκθεσης «wanderlust / all passports»• μία έκθεση για τα ταξίδια του εαυτού μας και του κόσμου, το παρελθόν και το μέλλον, πάντα γύρω από την ιστορία ενός ιστορικού κτιρίου. Είχα καιρό, η αλήθεια είναι, να δω σύγχρονη τέχνη που να βγάζει όντως νόημα και να περιηγηθώ σε δωμάτια και ιστορίες που όντως θα με ταξιδέψουν. Τριγυρίζοντας στα δωμάτια αυτών των δύο ορόφων, από το παρελθόν έως το μέλλον και από την πραγματικότητα στον σουρεαλισμό, αναρωτήθηκα: Πόσα ταξίδια επιτρέπουμε εμείς στον εαυτό μας;
Μαρία Βαλτζάκη
Η τέχνη σε κάθε της μορφή αποτελούσε ανέκαθεν το ιδανικότερο μέσο έκφρασης. Ο τρόπος που ένας καλλιτέχνης έβρισκε τον τρόπο να «επικοινωνήσει» όσα ήθελε μέσω του δημιουργήματός του-δεν θα το κρύψω-με συγκινούσε πάντοτε ιδιαίτερα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η τέχνη του χορού. Εκεί που τα λόγια περισσεύουν, το σώμα ξέρει καλύτερα να ‘μιλά’. Κάτι τέτοιο συνέβη και στο θέατρο Ακροπόλ όταν το Royal Classical Ballet μας αφηγήθηκε την ιστορία της «Λίμνης των Κύκνων». Η αλήθεια είναι πως φαντάζει συναρπαστικό να βλέπεις το αγαπημένο παραμύθι των παιδικών σου χρόνων να ζωντανεύει πάνω στη σκηνή. Η διαφορά είναι ότι τώρα, όντας ενήλικας πια, είσαι σε θέση να διακρίνεις με πόση μαεστρία κατορθώνει η τέχνη του χορού να αποδώσει ορισμένα νοήματα. Και πράγματι η αιώνια σύγκρουση του καλού και του κακού, με το πρώτο στο τέλος να θριαμβεύει, αποδόθηκε εξαιρετικά χάρη στο υποκριτικό ταλέντο-που συνοδεύει τις χορευτικές δεξιότητες- και την εκφραστική δεινότητα των σολίστ, αλλά και όλου του χορευτικού θιάσου. Σε συνδυασμό με το παραμυθένιο σκηνικό, τα εντυπωσιακά εφέ και κοστούμια, τις διαχρονικές μελωδίες του Τσαϊκόφσκι, ικανές να σε μεταφέρουν σε άλλο ‘σύμπαν’, τον απόλυτο συγχρονισμό και το αέρινο που χαρακτήριζε τις κινήσεις των χορευτών ταξιδέψαμε για δύο ώρες στον ονειρικό κόσμο της Οντέτ και των κύκνων της..
Στον αντίποδα, το «Εφύτευσεν Ο Θεός Παράδεισον» στο θέατρο Άνεσις, ήρθε να μας προσγειώσει στην ωμή πραγματικότητα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και των κυκλωμάτων σωματεμπορίας. Ο απόλυτος ρεαλισμός, που κυριαρχούσε στις ερμηνείες των ηθοποιών, μας σόκαρε καθώς κληθήκαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τη βαναυσότητα του trafficking, αλλά και με τη φρικτή συνειδητοποίηση ότι ο «Παράδεισος» για κάποιους είναι η ίδια η κόλαση. Αν στο ερμηνευτικό επίπεδο προσθέσουμε και την ευρηματική σκηνοθεσία, με τις πραγματικότητες όλων των χαρακτήρων να εξελίσσονται ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή και το α’ και το γ’ ενικό πρόσωπο να εναλλάσσονται διαρκώς από τους πρωταγωνιστές, προσδίδοντας χαρακτήρα τόσο αφήγησης όσο και δράσης, τότε οι C for Circus άξιζαν και με το παραπάνω το πιο δυνατό μας χειροκρότημα.
Μιλένα Αργυροπούλου
“The Meet Market: Fall Edition 2024” στην Τεχνόπολη
Νομίζω ότι από εδώ και μπρος μπορούμε να κηρύξουμε και επίσημα την έναρξη της νέας σεζόν. Και όχι, δεν αναφέρομαι στην πτώση της θερμοκρασίας αλλά στην διεξαγωγή του Meet Market που έμεινε πιστό στο ραντεβού του για άλλη μια χρονιά και υποδέχθηκε το κοινό και πάνω από 160 ελληνικά brands στην Τεχνόπολη, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Και ποιος καλύτερος τρόπος από το να υποδεχθείς το φθινόπωρο, σουλατσάροντας με το κοκτειλακι σου, χαζεύοντας από κεριά σε σχήμα κολοκύθας μέχρι vintage ρούχα και βινύλια των AC/DC και αφισάκια από ταινίες κλασσικού κινηματογράφου μέχρι αφαιρετικά έργα του Πικάσο; Από το Pulp Fiction μέχρι την Γκουέρνικα, δηλώνω ναι σε όλα.
Στο Meet Market βέβαια «συνάντησα» για ακόμη μια χρονιά και τα street food μαγαζάκια που σου άνοιγαν την όρεξη – μεταφορικά και κυριολεκτικά – για νέες γαστρονομικές ανακαλύψεις από falafel μέχρι Suya- κάτι σαν αφρικάνικο σουβλάκι. Φέτος, ξεχώρισα την προσθήκη των βιβλίων του «Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ». Και ναι, επιβεβαιώνω ότι τα περιοδικά που έχει δημιουργήσει αυτή η ομάδα – εδώ σας μιλάει μια αγεωγράφητη – είναι κατάλληλα για κουλ άτομα που θα χαθούν στους «χάρτες» των γνώσεων με τον πιο fun τρόπο. Επόμενο ραντεβού, στο «The Meet Market Xmas Edition » στο Παλιό Αμαξοστάσιο Ο.ΣΥ. Ανυπομονώ.
Στη συνέχεια της εβδομάδας, παρέμεινα πιστή στο Γκάζι αλλά αυτή τη φορά για να παρακολουθήσω την πρεμιέρα της παράστασης «Το σπίτι με τα δώρα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κουφάλη στο θέατρο 104. Τρείς γυναίκες επί σκηνής, τρεις ιστορίες τραυμάτων και τρεις ηθοποιοί με μεγάλη γκάμα υποκριτικών μέσων και ερμηνείες που σ’ αφήνουν έκπληκτο, μας υποδέχονται για 2η χρονιά σε ένα έργο που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο θεάτρου το 2001 και παραμένει επίκαιρο και βαθιά αληθινό. «Ένα έργο ρεαλιστικό, που αγγίζει τα όρια της ποίησης», όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης Λευτέρης Παπακώστας. Οι τρείς αυτές λαϊκές γυναίκες, τραυματισμένες και ευάλωτες θα «πετάξουν» στη σκηνή όλη τους την αλήθεια. Καθήμενες σε ένα οικογενειακό τραπέζι, παρακολουθώντας η μία των μονόλογο της άλλης, θα μας κάνουν και μας συνήγορους σε ζητήματα έμφυλης βιας, πατριαρχίας και κακοποίησης, χωρίς στρογγυλέματα και εξομαλύνσεις άλλωστε «…να φοβάσαι όταν δεν πονάς . Ο πόνος δεν είναι σύμπτωμα, είναι η αρχή της γιατρειάς…».
Ελένη Ανδρεάτου
Από την αρχή της εβδομάδας ετοιμαζόμασταν πυρετωδώς (αστειάκι) για το Disease, το νέο κομμάτι της Lady Gaga, που είναι και το πρώτο κομμάτι από τον νέο δίσκο της. Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίες δουλειές της (ναι και το Die With A Smile) μού είχαν φανεί τόσο αδιάφορες, που δεν μπορώ να πω πως ανυπομονούσα για το νέο αυτό τραγούδι. Ε, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο λάθος και αυτό το κατάλαβα από την πρώτη νότα του Disease. Παλιά, καλή Lady Gaga, με δόσεις από τις ένδοξες εποχές του The Fame Monster και Born This Way, ξέφρενη, καθαρόαιμη dance-pop, που ξυπνάει το τέρας μέσα σου, όπως μόνο η Lady Gaga μπορεί. Ελπίζω να κυκλοφορήσει και κανονικό βίντεο κλιπ (ωραίο και το lyric video βέβαια, χάρη σε αυτό το έχω μάθει ήδη απ’εξω) και να το δώσει όλο. Μην μας λυπάσαι καθόλου, Gaga. Αν υπάρχει αντίδοτο στην μάστιγα της βαρετής pop που ακούμε τελευταία, αυτό είναι το Disease.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Αν δεν φύγεις από παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου προβληματισμένος, έστω και τόσο δα ενοχλημένος, αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, τότε δεν έχεις ζήσει την αυθεντική εμπειρία, αυτή που κάνει τη δημιουργό μοναδική στο είδος της. Με την παράσταση της «Και Λέγε Λέγε», που επαναλαμβάνεται για 2η σεζόν στο Θέατρο Τέχνης, τα ζήσαμε αυτά και ακόμα περισσότερα.
Την προηγούμενη, λοιπόν, Τρίτη, στη Σκηνή Φρυνίχου, είδαμε με τα μάτια μας τι θα συνέβαινε αν μια φουρνιά «Τσεχοφικών» ηρώων προσγειωνόταν με κρότο στο Κιτσοπουλικό σύμπαν, μακριά από την «προστατευτική αγκαλιά» του αστικού θεάτρου. Τα προσχήματα πέφτουν, η πολιτική ορθότητα μάς αποχαιρετά καθώς δραπετεύει από το παράθυρο. Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η «φιλοσοφία της πλήξης». Και αν μια συνηθισμένη «αγία ελληνική οικογένεια», σε όλο το μεγαλείο της υποκρισίας, της μιζέριας, της βίας και της αποχαύνωσης, με όλη την ασχήμια που προσπαθεί φετιχιστικά να κρύψει κάτω από το χαλί και που πάντα καταφέρνει να ξεχειλίζει στην επιφάνεια σαν βόθορς, συγκρουστεί με το θέατρο του Τσέχοφ, τότε έχεις ένα μείγμα εκρηκτικό. Ζωή και τέχνη έχουν καταντήσει μια μονότονη επανάληψη, ή ένα «Καραόκε» όπως μάς πληροφορούν οι επί σκηνής ήρωες, που απλώς μηχανικά ακολουθούμε τα βήματα που κάποιος άλλος μας υπαγορεύει, αλλά ούτε και αυτό δεν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε, παρά παρακολουθούμε σαν «υπνωτισμένοι» μπούφοι, απόλυτα απαθείς, τη μονοτονία να επαναλαμβάνεται αέναα και τον χρόνο να περνάει. Και θυμώνουμε εκείνον που με την αλήθεια προσπαθεί να μας ξεσκεπάσει και να μας ξεβολέψει. Θέλουμε να τον σιωπήσουμε για πάντα αν γίνεται. Και αν αισθανόμαστε «special snowflakes», η Λένα Κιτσοπούλου έρχεται να μάς υπενθυμίσει να μην τολμήσουμε να βγάλουμε τον εαυτό μας από την εξίσωση του προβλήματος. Είμαστε μέρος του. Και καθώς, σε αυτή την παρωδία, το σκηνικό γύρω τους «αποσυναρμολογείται», σε σύμπνοια με τον φοβικό, σάπιο και ελαττωματικό ψυχισμό τους, παρατηρούμε τους κιτσοπουλικούς ήρωες να καθρεφτίζουν κάτι από εμάς και εμείς κάτι από εκείνους.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Οι συνθήκες δύσκολες. Ασθενείς που άλλοι είναι πιο ελαφριά άλλοι πιο βαριά. Στους θαλάμους της χειρουργικής κλινικής στον 8ο όροφο του Ευαγγελισμού περιμένεις να αντιμετωπίσεις προβλήματα -πέρα από τα προσωπικά σου για τον άνθρωπό σου που νοσηλεύεται: απουσία νοσηλευτικού προσωπικού, γιατρούς που δεν σου δίνουν σημασία.
Γιατί το περιμένεις αυτό, θα με ρωτήσεις. Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Μπορεί να είναι η παγιωμένη μας αντίληψη.
Οφείλω όμως να μοιραστώ τη θετική μου αίσθηση: νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που με χαμόγελο φροντίζουν τους ασθενείς και τους κάνουν να νιώθουν «δικοί τους» άνθρωποι. Γιατροί που ακόμα και σε ώρες γενικής εφημερίας βρίσκουν μια στιγμή να σου απαντήσουν στον διάδρομο. Γιατροί που επισκέπτονται τους ασθενείς τους ανελλιπώς, ακόμη και τις αργίες. Γιατροί (γιατρός, για να είμαι δίκαιη) που τηλεφωνούν στους συγγενείς για να τους ενημερώσουν επειδή πέρασαν πολύ νωρίς και δεν τους πρόλαβαν.
Δεν θέλω να υπερασπιστώ το ΕΣΥ και τη δημόσια Υγεία. Θέλω να πω ευχαριστώ στο προσωπικό και τους γιατρούς του Ευαγγελισμού. Και να μοιραστώ ότι αν σου τύχει και βρεθείς στο νοσοκομείο, μπορεί να δυσκολεύονται να σου βρουν σεντόνι αν βραχεί το δικό σου, αλλά τους είναι πάντα εύκαιρη η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη. Αυτά ζυγίζουν περισσότερο, θα έλεγα.
Ελένη Δασκαλάκη
«Τα περιπολικά δεν είναι ταξί». Και ποιος δεν θυμάται τη φράση αυτή που ειπώθηκε από αστυνομικό ως απάντηση στο απελπισμένο κάλεσμα για βοήθεια της 28χρονης Κυριακής Γρίβα, που τελικά κατέληξε στη δολοφονία της – τι ειρωνεία – έξω ακριβώς από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Μία φράση που μετά την τραγική αυτή είδηση μιας ακόμη γυναικοκτονίας συνόδευσε σωρεία καυστικών σχολίων για τους λάθος χειρισμούς της αστυνομίας που έκανε μάλιστα τον γύρο του διαδικτύου ενώ έγινε τίτλος στα μίντια εντός και εκτός συνόρων. Ναι, το περιπολικό δεν είναι ταξί αλλά και το κράτος μας δεν είναι κράτος, παιδιά! Πώς να δικαιολογηθεί για ακόμη μία φορά η πλήρης ανεπάρκειά του; Λίγους μήνες μετά το τραγικό αυτό συμβάν, φτάνει μία νέα είδηση από την Κρήτη, όπου αστυνομικοί χρησιμοποίησαν ένα περιπολικό για να συνοδεύσουν μέχρι την εκκλησία τη νύφη που θα παντρευόταν έναν συνάδελφό τους (!) Η Κυριακή θα ήταν τώρα ζωντανή αν δεν εισέπραττε την προκλητική αδιαφορία της αστυνομίας, αν εκείνο το μοιραίο βράδυ προσέφεραν ένα περιπολικό – ΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙ – προκειμένου να σωθεί μία ανθρώπινη ζωή.
Ευδοκία Βαζούκη
