ΤΡΙΤΗ
05
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Υπάρχει μια εποχή που δεν την έχω ζήσει και όμως την φαντάζομαι και την «αγγίζω» μέσα από τους λαϊκούς στίχους και τις μελωδίες ενός μπουζουκιού που αντηχεί σε μικρά «ξεχασμένα» από την ιστορία, καφενεία της πόλης. Σε μια τέτοια εποχή, φρόντισαν να μας μεταφέρουν οι σπουδαίοι ερμηνευτές Κώστας Μακεδόνας και Φωτεινή Βελεσιώτου, σε ένα αφιέρωμα στον συνθέτη που έδωσε πνοή και έβγαλε από το περιθώριο το λαϊκό ελληνικό τραγούδι, τον μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη.
Έτσι, το βράδυ του Σαββάτου, άνθρωποι μεγαλύτερης ή μικρότερης ηλικίας – δεν είχε σημασία καθώς όλοι γνωρίζαμε πολύ καλά τον εμβληματικό συνθέτη – βρεθήκαμε στο κατάμεστο Ολύμπια – Δημοτικό Μουσικό θέατρο «Μαρία Κάλλας» για μια μουσική αναδρομή, αποτελούμενη από τραγούδια του Τσιτσάνη. Στη σκηνή, μας υποδέχθηκε η 10μελης ορχήστρα από το Εργαστήρι Ελληνικής Μουσικής Δήμου Αθηναίων, ενώ στην πίσω οθόνη ξεπρόβαλε μια μικρή βιογραφία του Βασίλη Τσιτσάνη και κάποιες φωτογραφίες – βγαλμένες από το χρονοντούλαπο της ιστορίας- με τον ίδιο να κάνει αυτό που αγαπούσε περισσότερο, δηλαδή να παίζει είτε μόνος του είτε συνοδεύοντας άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες, με το μπουζούκι του.
Λίγο αργότερα, τα φώτα χαμήλωσαν και μαζί ανέβηκαν στη σκηνή ο Κώστας Μακεδόνας και η Φωτεινή Βελεσιώτου. Οι καλλιτέχνες δεν θα πουν πολλά – άλλωστε θα μιλήσουν αργότερα με τη φωνή τους. Ο Κώστας Μακεδόνας θα μας προετοιμάσει λέγοντας, «Μαζί θα τραγουδήσουμε, θα διασκεδάσουμε, θα κλάψουμε, θα τα κάνουμε όλα» ενώ η Φωτεινή Βελεσιώτου θα μας καλωσορίσει, λέγοντας: «Ξεκίνησα με ρεμπέτικα, για μένα είναι ένας χώρος οικείος και χαίρομαι να τον μοιράζομαι με αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους». Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια μουσική αναδρομή με τους καλλιτέχνες πανέτοιμους, τα μπουζούκια σε ιδανική θέση στο κέντρο της σκηνής – δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει και αλλιώς – και το κοινό έτοιμο να μεταφερθεί σε «Ακρογιαλιές δειλινά».
Ο Κώστας Μακεδόνας με το εύρος της ερμηνείας του και την ενέργειά του και η Φωτεινή Βελεσιώτου με την χαρακτηριστική χροιά της, σε έκαναν να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε εκείνη την ανελεύθερη εποχή που όμως περίκλειε όλο τον αυθεντικό λαϊκό ήχο και τη μαγεία μιας μουσικής που «χτυπάει» κατευθείαν στην καρδιά . Καθόσουν μαζί τους στο «Ουζερί Τσιτσάνη» και άκουγες από μεγάλους ρεμπέτες, εκείνα τα τραγούδια που φανέρωναν όλο το εύρος των συναισθημάτων των λαϊκών ανθρώπων μιας άλλης δεκαετίας. Κάπως έτσι και εγώ συνειδητοποίησα ότι πίσω από την «Αρχόντισσα» κρύβεται μια αληθινή γυναίκα και το «Κάποια μάνα αναστενάζει» εμπεριέχει μέσα του όλες τις δυστοπίες του εμφυλίου.
Και ο Κώστας Μακεδόνας είχε απόλυτο δίκιο, καθώς σε αυτό το αφιέρωμα τραγουδήσαμε όλοι μαζί περήφανα το «Είμαστε αλάνια», πήγαμε βόλτα «στην Ακρόπολη και στη Βάρνα», λησμονήσαμε ατέρμονους έρωτες με το «Χωρίσαμε ένα δειλινό», πονέσαμε με την «Αχάριστη», συγκινηθήκαμε με το «Σαν απόκληρος γυρίζω».
Στο τέλος αυτού του μεγάλου αφιερώματος – οδοιπορικό στο ρεμπέτικο τραγούδι, δια στίχων και μελωδιών Βασίλη Τσιτσάνη, τα φώτα ξανάνοιξαν και το κοινό καταχειροκρότησε τους καλλιτέχνες, οι οποίοι ύστερα από λαϊκή απαίτηση, μας χάρισαν acapella ένα τελευταίο τραγούδι – δεν ήταν άλλο από το «Συννεφιασμένη Κυριακή». Κάπου εκεί τελείωσε η βραδιά μας, με τον Κώστα Μακεδόνα να πιάνει από το χέρι την Φωτεινή Βελεσιώτου λέγοντας «Πάμε Φωτεινούλα μου», για να μας αποχαιρετίσουν με μια αίσθηση από «Νύχτες μαγικές και ονειρεμένες».
