Παρθενόπη
Με τη νέα του ταινία ο Πάολο Σορεντίνο κλείνει οριστικά (;) τις εκκρεμότητες με την αγαπημένη του Νάπολη.
Το 1950 γεννιέται στην Νάπολη η μικρή Παρθενόπη. Μεγαλώνοντας η κοπέλα δείχνει να ενδιαφέρεται κυρίως για την επιστημονική πορεία που θα ακολουθήσει ως ανθρωπολόγος κι όχι για την εξωπραγματική σχεδόν ομορφιά της η οποία δεν περνάει απαρατήρητη από κανένα.
Η φθορά του χρόνουΤα βασανιστικά παρελκόμενα που κουβαλά η φθορά του χρόνου κι όχι ένας απλός ύμνος στην ομορφιά είναι η «Παρθενόπη», το νέο φιλμ του Πάολο Σορεντίνο που ήταν υποψήφιο για το φετινό Χρυσό Φοίνικα. Συνεχίζοντας ουσιαστικά από εκεί που τέλειωνε η προηγούμενη ταινία του «Το χέρι του Θεού» ο ναπολιτάνος σκηνοθέτης, μεταφέρει ξανά τα ντελικάτα, υπέρκομψα κάδρα του στην αγαπημένη του Νάπολη.
Συνδυάζοντας τον αρχαϊκό μύθο της γέννησης της πόλης του ιταλικού νότου από την τραγική ιστορία της σειρήνας Παρθενόπης, με ένα σύγχρονο προβληματισμό γύρω από την ταυτότητα και το μωσαϊκό των αντιθέσεων που την περιβάλλει (ο ρόλος της Μαφίας, το θρησκευτικό συναίσθημα, η χαοτική διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών κ.α.) ο 54χρονος σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει ένα φιλμ με δυνατές συγκινήσεις και υπαρξιακές πινελιές παρά την ισχνή σεναριακή πλοκή.
Υποδειγματικά λιτή και απέριττη (και πανέμορφη ως όφειλε σύμφωνα με το σενάριο) η 27χρονη μιλανέζα Τσελέστε Ντάλα Πόρτα, συναρπαστικός στην ολιγόλεπτη εμφάνιση του ο ΓκάριΌλντμαν ως αλκοολικός αμερικανός συγγραφέας που περιφέρεται χωρίς σκοπό στα στενά της Νάπολη και με λεπτές αποχρώσεις ευαισθησίας στον τρόπο που «βλέπει» τις ιδιομορφίες της γενέτειρας του ο σκηνοθέτης, η «Παρθενόπη» δεν φτάνει στα μεγαλειώδη επίπεδα της «Τέλειας Ομορφιάς» αλλά διαθέτει τις δικές της ξεχωριστές – ενίοτε και μαγικές- στιγμές.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- Αθήνα
- Θεσσαλονίκη