Hot or Not #140: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Αντιδράσεις – διαβάζω λίγο καιρό πριν – για τη θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές δύο γκέι καουμπόηδες. Ε; Τι; Ναι, μάλιστα, καλά διαβάζεις και είσαι στην πολύ λάθος πλευρά του διαδικτύου το λαμπρό αυτό έτος 2024, που δίνεται βήμα να μιλήσει σε τηλεοπτική εκπομπή για το ανέβασμα αυτό ως ειδικός, βεβαίως βεβαίως ο Ανδρέας ο Καραγιάννης, λέει, συντάκτης στο Εκκλησία Online λέει. Και μάς λέει αυτός ο κύριος πως «πρόκειται για μία ανεπίτρεπτη παράσταση, ένα αμαρτωλό πάθος, μια εκτροπή… που πάμε να την περάσουμε ως κανονικότητα. Είναι παραβίαση της φύσεως και είναι ντροπή», μάς λέει. Και με συγχωρείς για τα πολλά λέει απλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος τα λέει. Να λοιπόν γιατί η κοινωνία που ζεις κι εσύ κι εγώ έχει ανάγκη ακόμη από τέτοια ανεβάσματα. Μπας και χωνευτεί στο μυαλό μερικών κάποια στιγμή πως το Brokeback Mountain ναι, είναι μια θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές δύο γκέι καουμπόηδες, αλλά κυρίως είναι μια θεατρική παράσταση για την αγάπη. Για μια αγάπη που γεννήθηκε σε μια εποχή που δεν της επέτρεψε να ανθίσει όπως της έπρεπε. Για μια αγάπη που παρέμεινε κρυφή, μα ζωντανή, για 20 ολόκληρα χρόνια. Που καθώς παρακολουθείς την ιστορία της από όταν το κουβάρι της άρχισε να ξετυλίγεται κάπου στα βουνά, θα νιώσεις μαζί με τους πρωταγωνιστές της το καρδιοχτύπι τους. Από την πρώτη φορά της συνάντησής τους μέχρι την επόμενη φορά μετά από χρόνια κι από τότε μέχρι το φινάλε που απλά θα σε διαλύσει. Για την αδικία, για το βάρος που κουβαλήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, για τη βαρύτητα του χρόνου και της ζωής, για την ελευθερία να ζήσεις όπως εσύ θέλεις…

Και δεν υπήρχε ιδανικότερη επιλογή από τους Μιχαήλ Ταμπακάκη και Δημήτρη Καπουράνη για να μάς αφηγηθούν από σκηνής αυτή την ευαίσθητη ιστορία αγάπης. Στα συν της παράστασης θα προσθέσω σίγουρα και τις προβολές στα video wall που χαρίζουν στην όλη αίσθηση μια κινηματογραφική οπτική αλλά και στη μουσική και τα τραγούδια τα οποία ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής η Δωροθέα Μερκούρη με μια καταπληκτική φωνή. Να πας στην παράσταση (σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Ρήγος) μη τη χάσεις. Κι ας είναι το κίνητρο μόνο η αγάπη και τίποτα άλλο…
Ευδοκία Βαζούκη

@Rahi Rezvani

Οι επισκέψεις του Netherlands Dance Theater είναι πλέον ένας θεσμός και ένα ετήσιο – άχαστο ραντεβού που μας εξασφαλίζει το Μέγαρο Μουσικής, σχεδόν κάθε χρόνο. Όμως, αυτή η επίσκεψη είχε κάτι το ακόμα πιο οικείο: Τη νέα χορογραφία του «δικού» μας Χρήστου Παπαδόπουλου, για πρώτη φορά εκτός του δικού του σχήματος και δη στους κόλπους μιας εμβληματικής ομάδας για τον ευρωπαϊκό και διεθνή χορό.

Με αυτό το ‘θεωρητικό’ φορτίο, ο Παπαδόπουλος παρέδωσε τη μεγαλύτερη κλίμακας χορογραφία του στο «The Unseen». Αξιοποιώντας την υψηλή τεχνική της ομάδας και έχοντας στη διάθεση του 14 χορευτές πρώτης γραμμής, πρότεινε μια χορογραφία πολύ κοντά στο δικό του λεξιλόγιο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν προσέγγισε και το ιδίωμα των NDT.

Έτσι, το χαρακτηριστικό μοτίβο των μικρών κινήσεων που δημιουργούν έναν απαρέγκλιτο σωματικό κυματισμό – παρόμοιο με αυτό που συναντάμε στα σμήνη των πουλιών καθώς  δρουν διαδοχικά σε έλξη και άπωση – πήρε εδώ εκτός από μέγεθος και έναν άλλο, πολύ πιο ζωηρό ρυθμό. Μαζί δε με την βιομηχανική μουσική του Τζεφ Βάγκνερ εκτινάχθηκε σε μια έντονη, ενεργειακά φορτισμένη χορογραφική εμπειρία, που στον κόσμο του Χρήστου Παπαδόπουλου πάντα μοιάζει να στοχεύει στην απρόσκοπτη παρατήρηση του συνόλου εν κινήσει.

Κι αν αυτό ήταν το πανηγυρικό φινάλε, η επίσκεψη των NDT περιλάμβανε δύο ακόμα χορογραφίες: Το πιο κλασικό αλλά και πάντα γοητευτικό σύμπαν του Γίρι Κίλιαν στο ατμοσφαιρικό «Vanishing Twin» και κυρίως την βαθιά ποιητική και συγκινητική ματιά της Κρίσταλ Πάϊτ στο «Solo Echo»: Ένα μελαγχολικό χειμερινό σκηνικό όπου τα σώματα των ερμηνευτών έμοιαζαν με φύλλα που πέφτουν από το σώμα του δέντρου. Είναι να μην θέλεις να τους ξαναδείς;
Στέλλα Χαραμή

Aπό την παράσταση “Αγαπητέ μαλακ@” στο Θέατρο Μικρό Γκρόλια, Credits: Ελένη Ανδρεάτου

Αγαπητοί άνθρωποι που διαβάζετε αυτή τη στιγμή το Hot or Not, σας μεταφέρω χωρίς φόβο και πάθος κάποιες απλές, μα καθόλου άνευ σημασίας συνειδητοποιήσεις. Ζω στο 2024, έχω περάσει μια πανδημία, οικονομικές και ηθικές κρίσεις, κινήματα mee too, έχω δει ανθρώπους να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να τραυματίζονται – αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους εγχώριους πυροσβέστες – και γυναίκες να γίνονται έρμαια στη βία. Δηλαδή, όπου και να πάω, η κοινωνία με πληγώνει… Και αυτά και άλλα πολλά, με έκανε να τα επαναφέρω από το υποσυνείδητο στο συνειδητό και όμως μια θεατρική παράσταση.

Είχα δει μόνο τον τίτλο και καμία ιδέα δεν είχα περί τίνος πρόκειται. Βέβαια, δεν γίνεται και να μην σου κινήσει το ενδιαφέρον παράσταση με τίτλο «Αγαπητέ μου μαλάκ@», θα αναρωτηθείς για περεταίρω λεπτομέρειες – θέλοντας και μη. Κάπως έτσι, βρέθηκα την Τετάρτη στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια, στην πρεμιέρα τoυ εν λόγω θεατρικού έργου. Μπαίνοντας λοιπόν στο θέατρο, οι ηθοποιοί Ορέστης Τζιόβας και Εύα Κοτανίδη, μας περίμεναν ήδη στη σκηνή. Εκείνη καθόταν χαλαρή μα με βλέμμα «αγριμιού» στην καρέκλα της και εκείνος ήταν έτοιμος να απολογηθεί – αργότερα θα καταλάβαινα το γιατί. Εκείνος υποδύεται έναν διάσημο Γάλλο συγγραφέα, εκείνη είναι μια φημισμένη σταρ σε ηλικιακή κρίση. Όταν τα φώτα θα «στραφούν» πάνω τους, οι δυο τους θα αφεθούν σε μια «στιχομυθία» μέσω μηνυμάτων από το κινητό. Εκείνος κατηγορείται για παρενοχλητική συμπεριφορά από μια φεμινίστρια blogger (Μυρτώ Γκόνη) και έχει όλα τα χαρακτηριστικά που «πρέπει» να έχει ένας άντρας. Εκείνη, έχει κουραστεί να της λένε πως πρέπει να νιώθει και την έχει «πνίξει» ο ηλικιακός ρατσισμός.

Ο Σωτήρης Καραμεσίνης και η Εύα Κοτανίδη, μας παρουσιάζουν σε παγκόσμια πρεμιέρα, τη θεατρική διασκευή του τελευταίου best seller της αντισυμβατικής Virginie Despentes, με τον πιο καυστικό και συνάμα ρεαλιστικό τρόπο. Οι σαρωτικές ερμηνείες, οι «μυσταγωγικοί φωτισμοί» και ένα ευφυέστατο – εκτός πολιτικής ορθότητας κείμενο- δεν σε αφήνει «να κλείσεις» τα μάτια στην κοινωνική αθλιότητα του σήμερα. Άλλωστε, πως μπορείς να προσπεράσεις την ατάκα «Ζητούν από τις γυναίκες να είναι τα πιο λεπτεπίλεπτα πλάσματα ενώ εκείνες επιβιώνουν μόνες τους από πολέμους» την ώρα που κάθε μια από αυτές τις λέξεις παίρνει «σάρκα και οστά» ακριβώς δίπλα σου.
Ελένη Ανδρεάτου 

Αυτή την εβδομάδα που μάς πέρασε το διαδίκτυο είχε κατακλυστεί με εικόνες της φοιτήτριας Ahoo Daryaei να κυκλοφορεί με τα εσώρουχα στην Πανεπιστημιούπολη του Ιράν κι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε κάποια πράγματα. Να αναλογιστούμε και κυρίως να εκτιμήσουμε-χωρίς βέβαια αυτή η εκτίμηση να μη συνοδεύεται και από θλίψη για την κατάσταση που επικρατεί σε άλλες γωνιές του πλανήτη. Η Ahoo ύψωσε το ανάστημά της απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς, βγάζοντας τα ρούχα της ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την παρενόχληση που δέχτηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας, λόγω του ότι δεν φορούσε τη χιτζάμπ της. Και σίγουρα δεν είναι η μόνη που έχει παρενοχληθεί, απλώς προτίμησε να μην επιλέξει τη σιωπή και να σκύψει το κεφάλι. Το παράδειγμά της είναι απλώς ένα μέσα στα εκατομμύρια των γυναικών από τα ανατολικά κράτη, που καθημερινά στερούνται αναφαίρετα για εμάς δικαιώματα, της ελευθερίας έκφρασης, της ελευθερίας του λόγου, σε ακραίο βαθμό θα έλεγε κανείς και την ελευθερία ύπαρξης. Γιατί στην τελική, αν φέρουμε στο μυαλό μας την πρόσφατη απαγόρευση στις γυναίκες του Αφγανιστάν να ακούν η μία τη φωνή της άλλης, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό πέρα από πλήρη σκοταδισμό και περιορισμό της ανθρώπινης ύπαρξης στο να ζει και να συνδιαλέγεται με άλλους; Όπως πολύ σοφά είχε διαπιστώσει και η αγαπημένη Μέριλ Στριπ στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, «ένα πουλί μπορεί να τραγουδήσει στην Καμπούλ, αλλά όχι και ένα κορίτσι ή μια γυναίκα δημοσίως». Και μόνο να μας προβληματίζει μπορεί το πόσο δίκιο έχει…
Μιλένα Αργυροπούλου

Όλη την περασμένη εβδομάδα διαβάζαμε και ακούγαμε αναλύσεις επί των αναλύσεων για τις αμερικανικές εκλογές. Celebrities, influencers, μέσα ενημέρωσης, προγνωστικά μάς είχαν πείσει ότι η Kamala Harris θα είναι η επόμενη πρόεδρος των ΗΠΑ – μέχρι και ο Τραμπ το είχε πιστέψει, πριν ακόμα βγουν τα πρώτα exit poll ήδη παραπονιόταν για νοθεία. Μέχρι που ξυπνήσαμε την Τετάρτη το πρωί στην είδηση ότι ο Τραμπ είχε κερδίσει την υποψήφια των Δημοκρατικών και μάλιστα κατά πολύ. Και νιώθω ότι θέλω να πω το αυτονόητο. Ο Τραμπ δεν κέρδισε επειδή ο αμερικανικός λαός ξαφνικά “τρελάθηκε”. Ή μάλλον, έχει τρελαθεί, κι αυτό γιατί είναι σε απόγνωση. Η πολιτική των Δημοκρατικών, όσο κι αν πασπαλιστεί με γκλιτερ και ροζ γράμματα, brat aesthetics, generic τσιτάτα για female power κλπ, όσοι (πάμπλουτοι) αστέρες του Χόλιγουντ και της μουσικής βιομηχανίας κι αν τοποθετηθούν υπέρ της Harris, η αλήθεια είναι ότι στην πράξη εξαθλίωσε τους Αμερικανούς. Και το χειρότερο, ο αμερικανικός λαός παρέμεινε εξαθλιωμένος, όσο η κυβέρνηση των Δημοκρατικών χρηματοδοτούσε με δεκάδες δισεκατομμύρια μια γενοκτονία στην άλλη άκρη του πλανήτη, όσο βλέπαμε εκαντοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους να βομβαρδίζονται. Από τη μια λοιπόν έχεις σκεπτόμενους ανθρώπους να βλέπουν τον Τραμπ και την Χάρρις να… μαλώνουν στο debate τους για το ποιος “αγαπάει” περισσότερο το Ισραήλ, από την άλλη συντηρητικούς που βλέπουν στον Τραμπ κάποιον που φωνάζει κατά του “συστήματος”, που νομίζουν ότι τους έχει φτάσει σε αυτή την κατάσταση (ναι το ξέρω, πρεπει να είσαι τυφλός για να θεωρείς αντισυστημικο τον Τραμπ). Τι έγινε λοιπόν; Οι προοδευτικοί δεν πήγαν να ψηφίσουν τον συνένοχο του Ισραήλ (δικαίως) και οι υπόλοιποι είδαν στον Τραμπ έναν σωτήρα – γιατί όλοι ξέρουμε πόσο βραχύχρονη μπορεί να είναι η μνήμη των ανθρώπων καμία φορά. Κάπως έτσι, ο αμερικανικός λαός, όχι μόνο θα ζήσει μια τετραετία εξίσου δύσκολη με την προηγούμενη, αλλά θα έχει να αντιμετωπίσει και τις ακραιοτητες των Ρεπουμπλικάνων, την καταπάτηση δικαιωμάτων, όπως η άμβλωση. Μεσαίωνας. Αλλά αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν επικρατεί η λογική του “μικρότερου κακού”. Γινόμαστε μπαλάκια του πινγκ πονγκ ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Τα βλέπουμε και στα δικά μας μέρη, εξάλλου.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου