ΣΑΒΒΑΤΟ
16
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Το όνομα της Alexandra Sieti μπορεί να σας είναι γνωστό χωρίς να θυμάστε ακριβώς από πού. Εκτός από τη μουσική της πορεία με την μπάντα της, τους Souled Out, που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, «Sunny Side Up», το 2022, το ευρύτερο και mainstream κοινό (βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό) τη γνώρισε στην έβδομη σεζόν του ελληνικού The Voice, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Από τότε, σίγουρα έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα, αλλά στο να παρουσιάσω την πορεία της, το γεγονός ότι υπήρξε φιναλίστ σε ένα τόσο μεγάλο talent show δεν μπορούσε να παραληφθεί. Όπως επίσης και η συνεργασία της με τον Διονύση Σαββόπουλο, λίγο καιρό πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, με το αφιέρωμα στο Woodstock. Σήμερα, η Alexandra έχει αποφασίσει να συστήσει σε όλη την Ελλάδα τη σημασία της soul, funk και jazz μουσικής, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειάζεται να βγει κανείς από τα μουσικά σύνορα της χώρας για να ακούσει αυτού του είδους τον ήχο.
Την Δευτέρα (11/11) ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του Σταυρού του Νότου. Παρόλο που έχει κάνει live εμφανίσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, αυτή ήταν η πρώτη της φορά σε αυτό το συγκεκριμένο stage, και το κατέκτησε με την αυτοπεποίθηση σαν να της ανήκε από πάντα. Φορώντας ένα λαμπερό, χρυσό midi φόρεμα, μαύρες μπότες, μεγάλα δαχτυλίδια και σκούρο κραγιόν, οργώνοντας όλη τη σκηνή, η Alexandra Sieti πέρασε από τη rock στη soul και από την jazz στη funk με απίστευτη φυσικότητα και δυναμισμό. Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή της βραδιάς…
Λίγο πριν την σκηνή..
Κατά τις 21:30 το βράδυ βρέθηκα στην πόρτα του Σταυρού του Νότου και όταν μπήκα μέσα η playlist του DJ έδινε ήδη τον τόνο για το τι θα επακολουθούσε – ξενόγλωσση μουσική, ωραία ηλεκτρονική κιθάρα, μπάσο και γνωστές φωνές. Μισή ώρα μετά έκανε την εμφάνισή της στη σκηνή η Alexandra Sieti, πάντα στο πλάι της τετραμελής μπάντα της: ο Κώστας Αναγνώστου (ντραμς, φωνητικά), ο Τάσος Βενετικίδης (μπάσο, φωνητικά), ο Τάσος Κορκόβελος (πλήκτρα, φωνητικά) και ο Πάρης Παπαδόπουλος (κιθάρα). Η αρχή έγινε με διασκευές τραγουδιών όπως το “Valerie” της Amy Winehouse, το πρώτο της προσωπικό single που «κολυμπάει» σε pop νερά και έγινε πολύ γνωστό μέσα από το ραδιόφωνο αλλά και το TikTok, το “She is the Love” καθώς και το “Love is Back” της Celeste. Η ενέργεια του κοινού ταίριαζε απόλυτα με εκείνης πάνω στη σκηνή. Άνθρωποι, οι περισσότεροι στα 30 τους, αλλά και μεγαλύτεροι, είχαν έρθει για να ακούσουν ωραία μουσική, μια εξαιρετική φωνή και να χορέψουν λίγο σε groovy αλλά και ροκ ρυθμούς – και όσο προχωρούσε η βραδιά αυτό ακριβώς συνέβη. Βέβαια, θέλω να διευκρινίσω πως όσο τα τραγούδια περνούσαν τόσο δεν πίστευα πόσο καλή είναι η φωνή που άκουγα. Και ναι, το «καλή» σαν λέξη δεν φτάνει να περιγράψει ούτε στο ελάχιστο τη φωνή της Alexandra, αλλά δεν μπορώ να βρω μια περιφραστική εναλλακτική, γιατί αλήθεια είχα σοκαριστεί.
Οι μπάντα της, Souled Out, είναι πάντα εκεί ως μέρος του live της αλλά και της performance.
Είχα ακούσει κομμάτια της, την είχα δει στο “Μουσικό Κουτί” και γενικά δεν μου ήταν άγνωστη η φωνή, αλλά και πάλι… Ένας κύριος δίπλα μου το περιέγραψε πολύ καλύτερα από εμένα. «Το live είναι καλύτερο από το στούντιο». Ακριβώς αυτό! Η Alexandra Sieti, όσο ωραία κομμάτια και να έχει — όπως το τελευταίο της single “Winter”, που φυσικά μας τραγούδησε — έχει μία από εκείνες τις φωνές που πρέπει να τις ακούσεις ζωντανά. Για να καταλάβεις το εύρος της, να δεις τις ικανότητές της και να μαγευτείς απλά. Αυτό ακριβώς έπαθα κι εγώ. Όταν ερμήνευσε το “Ain’t Nobody” της Chaka Khan ή το “Colors” των Black Pumas, ακόμα και όταν έκανε ένα «tribute στην Aretha Franklin», όπως το είπε, ήταν λες και τα τραγούδια είχαν βρει τη θέση τους στη φωνή της. Της ταίριαζαν και τους ταίριαζε απόλυτα. Κομμάτια όπως το “You Make Me Feel” και το “Freedom” έδωσαν στον χώρο και στον κόσμο μία παραπάνω ενέργεια και πλέον όλοι ήταν όρθιοι και χόρευαν. Μετά από λίγο, γιορτάσαμε όλοι με το “Celebration” των Kool & The Gang και μείναμε για λίγο ακόμα άναυδοι όταν, μετά από πολύ καιρό — από τότε που τραγουδούσε με τον Διονύση Σαββόπουλο, τραγούδησε (θέλω τόσο πολύ να πω «απήγγειλε» — γιατί αλήθεια ήταν σαν προσευχή) το “Cry Baby” της Janis Joplin. Μία καλλιτέχνιδα που είναι από τις αγαπημένες της, όπως μας εκμυστηρεύτηκε, και την έχει επηρεάσει βαθιά.
Φυσικά, δεν παρέλειψε να μας παρουσιάσει και ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι της – που, όπως μας είπε, θα βγει μέσα στον χρόνο – του Στέργιου Γουδή. Και αυτό, όπως και τα περισσότερα τραγούδια που έντυσαν το βράδυ της Δευτέρας μας, «μιλάει για την αγάπη, τι άλλο;». Ακολούθησε, μεταξύ άλλων, το “Proud Mary” της Tina Turner, ενώ προς το τέλος επιχειρήσαμε όλοι μαζί μια οικουμενική προσπάθεια να τραγουδήσουμε το “My Sweet Lord” του George Harrison. Εμείς τραγουδήσαμε το “hallelujah” και η Alexandra όλο το υπόλοιπο τραγούδι (απολύτως δίκαιο). Ήταν σαν προσευχή, για όσα ζούμε και όσα θα ζήσουμε, και την κάναμε όλοι μαζί χορεύοντας. Η διασκευή του “Lose Control” του Teddy Swims, όμως, είναι το «ένα» που θα μου μείνει από αυτό το live. Για τα τέσσερα (και κάτι παραπάνω) λεπτά που κράτησε αυτό το τραγούδι ήταν λες και της άνηκε ο κόσμος – ή μάλλον, τον είχε κατακτήσει. Η φωνή της, η κίνησή της, οι εκφράσεις της – όλα.
H ενέργειά της, το ταπεραμέντο της, το πείσμα, το πάθος της – πάντα μαζί με τη φωνή της ήταν τα highlight του live της.
Τώρα που το live της έχει περάσει και το μόνο που έχει μείνει είναι τα τραγούδια που πρόσθεσα εξαιτίας της στην αγαπημένη μου playlist, είναι ξεκάθαρο για μένα το πώς θα χαρακτήριζα το live, τη μουσική αλλά και την ίδια την Alexandra, από μία στιγμή. Μόλις ανέβηκε στη σκηνή, στην αρχή του set της, έπιασε το μικρόφωνο και το έβγαλε από το stand, τοποθετώντας το πίσω της. Δεν το ξαναέπιασε καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Κρατούσε στα χέρια της ένα μικρόφωνο με καλώδιο και χόρευε για σχεδόν δύο ώρες που κράτησε το set. Αυτή η απλή κίνηση, η ενέργειά της, το ταπεραμέντο της, το πείσμα, το πάθος της – πάντα μαζί με τη φωνή της – μου είπαν όσα χρειάζεται να ξέρω για αυτό το live της Alexandra Sieti, αλλά και για όλα τα επόμενα, που ελπίζω να μην αργήσουν.
