Status Update: Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, ηθοποιός

Αν κοιτάξω πίσω ίσως θα έλεγα πως υπήρξαν στην ζωή μου διάφορα ερεθίσματα, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Για παράδειγμα, θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, τους γονείς μου να μου διαβάζουν Ουγκώ και διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Κάθε Κυριακή στην εκκλησία άκουγα ποιητικά κείμενα με μεγάλο πλούτο. Λίγο πιο μετά ασχολήθηκα με την μουσική, άρχισα να παίζω πιάνο. Μου άρεσε να ζωγραφίζω στα βιβλία του σχολείου και μετέπειτα έβαφα σε τοίχους, γέφυρες και τρένα. Έπαιζα και μπάλα – δεν θέλει και πολύ.

Θυμάμαι έντονα μυρωδιές από ρετσίνι και βρεμένο χώμα, στα δασάκια του Παπάγου – στην περιοχή που μεγάλωσα. Πρόσωπα όπως η δασκάλα μου στην Πέμπτη και Έκτη δημοτικού που μας παρότρυνε να διαβάζουμε ποίηση και εξωσχολικά βιβλία. Οι καθηγητές μου στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου μου δώσανε πολλά εφόδια. Φίλοι από το σχολείο και από την γειτονιά. Οι γάτες μου. Φίλοι με τους οποίους κάνω την υποκριτική μου άσκηση. Ηθοποιοί που γυρνάω μαζί τους τα βράδια στην Αθήνα. Και σίγουρα τα ταξίδια που έκανα. Νομίζω κάπως όλα αυτά και ακόμα περισσότερα μου έδωσαν μεγάλα εφόδια δημιουργίας. Ακόμα μου δίνουν.

Θεωρώ πως είναι τεράστιο σχολείο για έναν ηθοποιό και τροφοδοτεί την δουλειά του στο θέατρο και το σινεμά. Είχα την τύχη να βρεθώ με υπέροχους ρόλους σε σίριαλ όπως η «Μάγισσα» και τώρα στην «Διάφανη Αγάπη». Νιώθω πολύ περήφανος. Έχει, φυσικά, αλλάξει πολύ η κλίμακα του κοινού που με αναγνωρίζει. Σαφώς ανοίγεται ένας δρόμος, γνωρίζουν την δουλειά σου άνθρωποι που δεν σε ήξεραν, αλλά το θέατρο είναι μια άλλη δουλειά που χτίζεις διαφορετικά τον τρόπο που υπάρχεις σε αυτό. Ναι, μεν το κοινό θα έρθει να σε δει, αλλά υπάρχεις με εντελώς διαφορετικά εργαλεία εκεί. Κατά συνέπεια, έρχεται να δει ένα άλλο υλικό από σένα, πιο χειροπιαστό με αίμα σάρκα και ιδρώτα.

Παλιά τα σκεφτόμουν αυτά· τώρα όχι. Τί θα πει “τηλεοπτικός ηθοποιός”; Ο ηθοποιός οφείλει να είναι ηθοποιός παντού και να αγαπάει το υλικό με το οποίο έρχεται σε επαφή κάθε φορά. Στο θέατρο, στο σινεμά, στην τηλεόραση. Δουλεύει και επανεφεύρει τον εαυτό του, την προσωπική του έκφραση σε συνθήκες διαφορετικές. Πολλοί δυνατοί καλλιτέχνες και φίλοι μου το κάνουν αυτό και είναι εξίσου καταπληκτικοί σε όλες τις δουλειές τους. Υπάρχουν, όμως, και ηθοποιοί που αισθάνονται ότι οι πολλές ώρες γυρισμάτων φθείρουν το υλικό τους και τους αποτρέπουν από το να κάνουν θέατρο. Συμφωνώ με αυτό! Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να υπάρχει στα πράγματα, αρκεί να τον ευχαριστεί. Θεωρώ ότι κάθε είδους χαρακτηρισμός που υποβιβάζει την δουλειά κάποιου, δεν έχει λόγω ύπαρξης.

Μου άνοιξε δρόμο για ένα εσωτερικό ταξίδι στην τέχνη. Με έκανε να αγαπήσω το θέατρο. Από το διάβασμα έως τη δουλειά με το σώμα και το λόγο. Συνάντησα ανθρώπους εκεί με μεγάλη δίψα για γνώση σε όλα τα επίπεδα. Πήρα πολλά εφόδια για να ξεκινήσω την πορεία μου.

Κουβαλάω μαζί μου πολλά ζευγάρια μάτια, σώματα, εξομολογήσεις, σκέψεις, γνωριμίες και σχέσεις με διαφορετικούς ανθρώπους,  υπέροχα κείμενα. Στιγμές. Αυτές είναι οι βασικές μου εμπειρίες. Αυτά μου μαθαίνουν συνέχεια ποιος είμαι. Μου διδάσκουν την πίστη σε έναν πιο σοφό εαυτό. Με κάνουν να μην φοβάμαι το λάθος. Όλο και περισσότερο σαν παιδί να βουτάω στα πράγματα για να τα εξηγήσω. Η υποκριτική είναι ένα επάγγελμα υπέροχο και άγριο που δεν φτάνεις ποτέ σε καμία κορυφή. Και αν φτάσεις κάποτε ψηλά, ποτέ “μόνος” πάντα με την παρέα σου για να πέσετε πάλι μαζί. Δέκα χρόνια; Έχω ακόμα δρόμο πολύ …

Είναι μεγάλη τιμή μια διάκριση. Και τα βραβεία Χορν είναι ένας θεσμός που βοηθάει και πρακτικά  τους νέους ηθοποιούς. Πολλοί από τους καλύτερους άντρες  ηθοποιούς που έχει η χώρα στο δυναμικό της περάσανε από τα βραβεία αυτά. Είμαι περήφανος για τα παιδιά που ήταν υποψήφιοι ή φορέσανε τον “Σταυρό” γιατί τους περισσότερους τους ξέρω και είναι πολύ δυνατοί σε αυτό που κάνουν. Αλλά η δουλειά και η ζωή μας στην τέχνη θεωρώ πως έχει να κάνει περισσότερο με το τί ανακάλυψες, παρά με το αν βραβεύτηκες γι’ αυτό.

Θα έλεγα πως πάντα με γοητεύει το ρεπερτόριο.  Δουλεύω το σώμα και το πνεύμα για να καταφέρω να συναντάω μεγάλα κείμενα. Αλλά νομίζω τελικά πως καθοριστικό ρόλο παίζει η εκάστοτε συνάντηση με τους ανθρώπους. Νομίζω πως, πλέον, επιλέγω και με επιλέγουν άνθρωποι που θέλουμε να δουλέψουμε μαζί γιατί μας έδεσε μια σχέση και ένα μοίρασμα. Όπως για παράδειγμα, έγινε με τον Νίκο Ψαρρά και την Έλενα Καρακούλη, στο «True West» του Sam Shepard που παίζουμε αυτήν την περίοδο στο Θέατρο Χώρα. Είναι δύο άνθρωποι που αγαπώ πολύ και αυτή η αγάπη ήθελα να γίνει σκηνική γλώσσα. Τόσο απλά. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα.

Μας έδεσε μια ουσιαστική φιλία που μας οδήγησε να συνεργαστούμε ξανά στο θέατρο και στην τηλεόραση. Μοιραζόμαστε πολλά πράγματα και κοινές ανησυχίες για την τέχνη και την ζωή. Είναι, επίσης, ένας άνθρωπος με φοβερό χιούμορ. Τον αγαπώ πολύ. Είναι ένας υπέροχος τύπος. Φοβερή πηγή έμπνευσης για έναν ηθοποιό ο τρόπος που υπάρχει πάνω και κάτω από την σκηνή. Είναι σπάνιες αυτές οι συναντήσεις.

Σίγουρα με γοητεύει πάντα, το άγνωστο το αναπάντεχο. Τα αχαρτογράφητα νερά. Ίσως  γι’ αυτό και θέλησα να ασχοληθώ με την τέχνη του θεάτρου. Σε κάθε καινούργια δουλειά αισθάνεσαι ότι ξεκινάς με έναν τρόπο από το μηδέν για να συναντηθείς με κάτι που δεν έχει μορφή και σχήμα. Κάτι που δεν μπορούσες να το εξηγήσεις με σκέψεις και λέξεις. Σιγά-σιγά, με υπομονή, το γνωρίζεις. Οι χαρακτήρες στο «True West» γεννήθηκαν μέσα από την γλώσσα του Σέπαρντ και όχι μέσα από φόρμες ή προσχέδια ρόλων. Είναι πολύ ελεύθερη η φόρμα τους, νιώθεις ότι μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή. Η Έλενα Καρακούλη η σκηνοθέτις μας, μαζί με όλη την ομάδα,  έφτιαξε μια παράσταση με ακρίβεια και μεγάλη μαεστρία. Παράλληλα αφήνει το περιθώριο μιας ελευθερίας, που προκαλεί συνέχεια την σχέση μας με το άγνωστο. Αυτό με συναρπάζει σε αυτό που κάνουμε!