Caveman ή αλλιώς ένας σύγχρονος «Άνθρωπος των Σπηλαίων» σε μια κωμική εκδοχή της μάχης των δύο φύλων

Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Αργώ μεταφερόμαστε έξω από μια σύγχρονη μεσοαστική «σπηλιά». Εκείνη τη μονοκατοικία όπου μέσα της μπορείς να φανταστείς την τηλεόραση, τον καναπέ, την μοντέρνα επίπλωση και όλο τον απαιτούμενο οικιακό εξοπλισμό. Εκεί που ευδοκιμούν οι σύγχρονοι «Άνθρωποι των Σπηλαίων». Ένας από αυτούς κλείνεται ξαφνικά έξω από τη «σπηλιά» του μετά από ένα συζυγικό καβγαδάκι. Και μιας που μας βρήκε να καθόμαστε απέναντί του ξεκινάει έναν μονόλογο για την μητέρα όλων των μαχών -τη μάχη των δύο φύλων. Είναι ο «Caveman», ο ήρωας που κάπου εικοσιτρία χρόνια πριν ξεπήδησε από την πένα του Αμερικανού κωμικού Rob Becker, και φέτος, υπό τη σκηνοθετικές οδηγίες της Θέμιδος Μαρσέλλου, μας συστήνεται ξανά. Ερμηνευτής ο ηθοποιός Γιάννης Δρακόπουλος. 

Ο Rob Becker έγραψε τον μονόλογο «Υποστηρίζοντας τον Άνθρωπο των Σπηλαίων» σε διάστημα τριών χρόνων (1988-1991). Η ιδέα για το έργο προέκυψε κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, το 1987, όταν όντας ο μόνος άνδρας ανάμεσα σε μια παρέα γυναικών άρχισε να δέχεται ερωτήσεις για τη συμπεριφορά του φύλου του. Για τα επόμενα τρία χρόνια ο Becker αφιερώθηκε σε ανεπίσημες σπουδές πάνω στα αντικείμενα της ανθρωπολογίας, της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας, τις μυθολογίας και της προϊστορίας, ενώ, παράλληλα, διάβαζε βιβλία σχετικά με τη θεατρική γραφή. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός one-man show πάνω στη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Η πρεμιέρα έγινε στο Σαν Φρανσίσκο το 1991. Η παράσταση άρχισε να προσελκύει ένα ολοένα και μεγαλύτερο κοινό διαδιδόμενη από στόμα σε στόμα. Ακολούθησε sold-out περιοδεία στις μεγαλύτερες Αμερικάνικες πόλεις, Φιλαδέλφεια, Σικάγο, Ντάλας, Ουάσιγκτον κ.α. Και ύστερα ήρθε η Νέα Υόρκη. Εκεί το «Caveman» έμελλε να κατακτήσει τον τίτλο της μακροβιότερης σόλο κωμωδίας στην ιστορία του Broadway. Μέχρι σήμερα το έργο του Rob Becker έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και έχει παιχτεί σε πάνω από 58 χώρες.

Αδιαμφισβήτητα από την εποχή που γράφτηκε το «Caveman» έχουν αλλάξει πάρα πολλά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις έμφυλες ταυτότητες, σχέσεις και ισορροπίες και αυτό γίνεται αισθητό στον θεατή -λιγότερο ή περισσότερο- όταν παρακολουθεί το έργο. Ωστόσο, σε μια συζήτηση που δείχνει συνεχώς να εξελίσσεται και να μεταβάλλεται, ο Γιάννης Δρακόπουλος ως ο σύγχρονος «Άνθρωπος των Σπηλαίων» έρχεται, στη σκηνή, ως ο άνδρας της διπλανής πόρτας και μέσα από μια χιουριστική προσωπική εξομολόγηση μεταμορφώνεται στον σύζυγο, σύντροφο, πατέρα, αδελφό, γιο, φίλο που όπως όλοι μας προσπαθεί να συνυπάρξει με τον άλλον.

«Είναι μεγάλη μου χαρά που μου εμπιστεύτηκαν έναν τέτοιο ρόλο και ταυτόχρονα και ένα μεγάλο άγχος καθώς ποτέ ένας μονόλογος δεν είναι εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον ο συγκεκριμένος που έχει ιδιαίτερα υψηλές απαιτήσεις και έχει αποδοθεί υπέροχα και πολύ πετυχημένα στο παρελθόν από εξαιρετικούς και αγαπητούς συναδέλφους», μάς εξομολογείται ο πρωταγωνιστής της παράστασης, που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Αργώ.

Για τον πρωταγωνιστή Γιάννη Δρακόπουλο, η διαχρονική του αυτή επιτυχία, που το διαχωρίζει από ένα καλό stand-up και το τοποθετεί στον μαγικό χώρο του θεάτρου, είναι οι βαθύτερες αλήθειες που διατυπώνει και τα ερωτήματα που θέτει στο κοινό. Tο έργο υπογραμμίζει ότι οι πιο ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα δεν είναι προϊόν του 21ου αιώνα αλλά υπήρχαν από πάντα. Άντρας -Κυνηγός, Γυναίκα-Συλλέκτρια. «Παρά το ότι οι κοινωνίες συν το χρόνο διέρχονται από συνεχείς μετασχηματισμούς κάποια πράματα που αφορούν τον πυρήνα της σχέσης των δύο φύλλων που πραγματεύεται το κείμενο παραμένουν αναλλοίωτα και καθώς το κείμενο έχει στοχεύσει πολύ πετυχημένα σ’ αυτά θα παραμένει πάντα επίκαιρο», σημειώνει ο ηθοποιός.

Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει το «Caveman» ως τον «καλύτερο θεραπευτή ζευγαριών στη σύγχρονη κοινωνία». Το έργο καταπιάνεται με τις παρεξηγήσεις και τη δυναμική των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών πάνω σε ένα εύρος ζητημάτων και καταστάσεων -κώδικες επικοινωνίας, προσωπικότητα, ανάγκες, επίλυση προβλημάτων κ.α., σκοπός του, ωστόσο, δεν είναι να διευρύνει αλλά να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων. Με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα, Rob Becker, «ο καλύτερος τρόπος να τα πάει καλά ένα ζευγάρι είναι να αποφεύγει την επικριτικότητα, να αγκαλιάζει τις όποιες διαφορές παρά να τις καταπολεμά». Με ποιον τρόπο οδηγείται ο θεατής προς μια τέτοια κατεύθυνση; Για τον Γιάννη Δρακόπουλο μέσα από το πως διαχειρίζεται αυτά τα θέματα: «Όχι μόνο με χιούμορ αλλά και με αγάπη, τρυφερότητα, σεβασμό». Άλλωστε, κατά τη διάρκεια της παράστασης, στο Θέατρο Αργώ, δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε τον επί σκηνής ήρωα να παρατηρεί πως πράγματι άνδρες και γυναίκες είμαστε διαφορετικοί, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό.

Το «Caveman» αποφεύγει να αγγίξει τις πιο σκοτεινές πτυχές των έμφυλων σχέσεων, όπως η βία, η κακοποίηση ή η ανισότητα, αντιθέτως επικεντρώνεται σε πιο ανάλαφρα ζητήματα γύρω από την οικιακή συμβίωση των ζευγαριών, τις φιλίες, τον συναισθηματικό κόσμο κ.α., τα οποία μεταχειρίζεται με κύριο όπλο το χιούμορ, χωρίς την πρόθεση να επιρρίψει ευθύνες. Ανεξάρτητα ή όχι αν κάποιος συμφωνεί με όλες τις παρατηρήσεις του Becker για τα δύο φύλα, αν βρει μέσα στο έργο κάποιες υπεραπλουστεύσεις, γενικεύσεις ή υπερβολές, αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να αναγνωρίσει σε αυτά που ακούει κάτι από τον εαυτό του και τις εμπειρίες του με το άλλο φύλο. Και η διακωμώδηση είναι ένας τρόπος να αμβλύνονται οι όποιες  αντιπαραθέσεις για το ποιος καταλαμβάνει μεγαλύτερο χώρο στην ντουλάπα. Και η κωμωδία όταν η καθημερινότητα είναι δύσκολη πάντα καταφέρνει να σε κάνει να ξεχνιέσαι.