Hot or Not #142: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Τρίτη βράδυ και στο Θέατρο Πορεία, η Λένα Παπαληγούρα «ντύνεται» με τον ρόλο της δικηγόρου Τέσσα Ένσλερ. Φοράει το μπλε – αυστηρό – κοστούμι της και οργώνει αποφασιστικά κάθε άκρη της σκηνής. Μας αφηγείται την ιστορία της από τότε που πέρασε στο «καλύτερο τμήμα της νομικής» στο πανεπιστήμιο του Cambridge και πώς το σύστημα τη γαλούχησε και την έκανε αυτό που είναι σήμερα. Μία φιλόδοξη, αφοσιωμένη δικηγόρο, με τυφλή εμπιστοσύνη στο ίδιο το σύστημα Δικαίου και τους νόμους «που υπάρχουν για να μάς προστατεύουν». Η αθώωση των εντολέων της, ακόμη κι αν αυτοί είχαν διαπράξει το μέγιστο αδίκημα, ήταν κάτι που δεν δίσταζε να υπερασπισθεί με πάθος και σθένος – είχε εξελιχθεί έτσι στην πιο επιτυχημένη ποινικολόγο. Και ήταν και γυναίκα. Πολύ σύντομα όλα θα ανατραπούν όταν η ίδια πέσει θύμα βιασμού και – τι ειρωνεία – από άντρα επίσης δικηγόρο. Η Τέσσα Ένσλερ δεν φοράει πια το μπλε αυστηρό κοστούμι της και δεν στέκεται στη συνήθη θέση στην αίθουσα του δικαστηρίου. Η Τέσσα Ένσλερ είναι πλέον το θύμα και από αυτή τη θέση θα δει πλέον αλλιώς το «σάπιο» σύστημα της δικαιοσύνης που η ίδια ήταν μέρος του. Τον Νόμο – φτιαγμένο από άνδρες – που η ίδια υπηρετούσε τυφλά και που πια βλέπει ξεκάθαρα πως δεν προστατεύει τα θύματα αλλά τα οδηγεί στη συντριβή τους. Η ίδια, γυναίκα και θύμα, κάθεται ψυχικά συντετριμμένη στην καρέκλα, ανακρίνεται και δικάζεται. Αναγκάζεται να φέρει ξανά στο μυαλό της εικόνες και λεπτομέρειες που παλεύει να απωθήσει κι αυτό για να πείσει μια αίθουσα δικαστηρίου γεμάτη άνδρες που την αντιμετωπίζουν σαν ψεύτρα επειδή δεν έκανε «τικ» σε όλα τα κουτάκια που επιβάλλει το νομικό πλαίσιο όπως αυτό είναι δομημένο.

Μια εξαιρετική παράσταση στο λιτό σύνολό της, μια καθηλωτική ερμηνεία – γροθιά στο στομάχι – από τη Λένα Παπαληγούρα κι ένα δυνατό κείμενο μονολόγου που αφορά στο σήμερα και που σε βάζει σε σκέψεις αναθεώρησης. Και όπως έχει πει και η ίδια η συγγραφέας του έργου Σούζι Μίλλερ: «Πως μπορούμε να μην βλέπουμε ότι το νομικό μας σύστημα είναι ένα τεράστιο male gaze;».

Οι επισκέψεις του Ρος έχουν καθοριστεί κάθε Πέμπτη από τον δικαστή. Ο ηλικιωμένος κύριος Γκρην μετά το παρολίγον αυτοκινητιστικό ατύχημα, που ως πεζός διέσχισε παράνομα τον δρόμο, θα ανοίξει την πόρτα του και θα υποδεχτεί θέλοντας και μη τον απρόσκλητο επισκέπτη. Η γνωριμία θα πέσει σε πολλά κενά, αφού το διαγενεακό χάσμα και οι αλλότριες πεποιθήσεις τους θα καθυστερήσουν την συμφιλίωση. Κάθε φορά που ο Ρος χτυπάει τη πόρτα, ο κύριος Γκρην αντιδράει διαφορετικά. Διασχίζει με έναν τρόπο τον δρόμο των συναισθημάτων, από την άρνηση, στην απόρριψη, στην ανυπομονησία, στον θυμό…Η εβραϊκή σούπα και η φιλική προσέγγιση του Ρος μαλακώνουν το εγχείρημα. Ο ένας βρίσκει στον άλλο το κομμάτι που του λείπει.

Για δεύτερη χρονιά η επιτυχημένη παράσταση καταφέρνει και συγκινεί ένα γεμάτο θέατρο με ανθρώπους από όλες τις ηλικίες. Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά αποδίδει την μοναχική, ακατάσταση ζωή του κύριου Γκρην, που έχοντας χάσει την γυναίκα του, παραμελεί τον εαυτό του και κλείνεται στο καβούκι του αποκλεισμού. Υιοθετεί συντηρητικά στοιχεία, συνηθίζει τις δυσλειτουγίες και πεισμώνει σε επίμονες περιοριστικές αντιλήψεις.

Η σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη πλουτίζει το σκηνικό, δίνει κίνηση και χώρο στα συναισθήματα να ανέβουν από το όμορφο κείμενο του Τζεφ Μπάρον στη σκηνή. Το ίδιο και η μουσική που γεμίζει την αναμονή των επισκέψεων και τονίζει τις δραματικές σκηνές. Οι δύο ηθοποιοί, ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Αποστόλης Τότσικας, είναι πέραν για πέραν ικανοί να ηθογραφήσουν τις διακυμάνσεις των δύο αντρών, επενδύοντας παράλληλα στην δημιουργία της μεταξύ τους σχέσης, που λειτουργεί σαν βάλσαμο στις προσωπικές τους ιστορίες. Μια συγκινητική κατακλείδα αφήνει την ιστορία ανοιχτή για μια συνέχεια που μπαίνει στην τροχιά της συγχώρεσης, της αγάπης και της «οικογένειας». Κάθε Πέμπτη…Παρασκευή και Σαββατοκύριακο μπορείτε να δείτε και εσείς αυτή την μοναδική ιστορία στο θέατρο Αργώ.
Λίνα Ρόκα

Ανεβαίνοντας στον 2ο όροφο του Θεάτρου Σημείο, κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η μόλις λίγων τετραγωνικών σκηνή του και οι πέντε ταλαντούχοι ηθοποιοί που ανέβηκαν σε αυτήν θα στέκονταν ικανοί να μας δημιουργήσουν τέτοια συναισθηματική έκρηξη και να μας υπενθυμίσουν πού συγκεντρώνεται όλη η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, από την αρχή της δημιουργίας της έως και σήμερα. Έρωτας… Βαθύς, παντοτινός, απόλυτος, θυελλώδης, ολοκληρωτικά σαρωτικός στο πέρασμά του, που δεν ξέρει να υπολογίζει συνθήκες, εμπόδια, αποστάσεις, χρονικά όρια. Στέκεται αγέρωχος ακόμη και μπροστά στον θάνατο. Αυτόν τον έρωτα αναζητήσαμε κι εμείς για περίπου μιάμιση ώρα, ταξιδεύοντας πίσω, στην αρχέγονη λαχτάρα του ανθρώπου για την εύρεση του άλλου του μισού, που μετρά όσο κι η δημιουργία του σύμπαντος. Γιατί.. «όπως τα αστέρια λάμπουν και μοιράζονται τον ίδιο ουρανό», έτσι και οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να μοιράζονται το σώμα και την ψυχή τους. Τέσσερις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων σε διαφορετικές εποχές και κοινωνικές συνθήκες, όλες όμως με τον κοινό παρονομαστή της απόλυτης παράδοσης στο μυστήριο του έρωτα.

Οι καθηλωτικές ερμηνείες-με όλο το ‘είναι’ του ηθοποιού μέσα τους-η ξεχωριστή σκηνοθεσία και η πολύ εύστοχη εναλλαγή του σκηνικού με το παρασκήνιο μέσω της διαρκούς αλληλεπίδρασης με το κοινό είναι μερικοί από τους λόγους που δεν διστάζουμε να σας πούμε: να δείτε την «αστΕΡΩΣκονη». Και φεύγοντας, μην παραλείψετε να αφήσετε στην έξοδο το δικό σας «σημείωμα του έρωτα». Γιατί ‘αυτή η ιστορία είναι για εσένα’. Και για μένα. Για να αναρωτηθούμε, «πότε ερωτευτήκαμε τελευταία φορά;».
Μιλένα Αργυροπούλου

Και ενώ η εικαστική σκηνή της Αθήνας, οι γκαλερί, αλλά και τα μουσεία της κινούνται από την εννοιολογική τέχνη στην αφηρημένη, και από εκεί στις performances και τις εγκαταστάσεις, στο Κέντρο Τεχνών Μετς εκτίθεται από τις 21/11 μια έκθεση απολύτως ζωγραφική. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, προσφάτως απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών, παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση με έργα και μελέτες κυρίως των τελευταίων δύο χρόνων. Μια επιβλητική ανδρική φιγούρα, βγαλμένη από την Καινή Διαθήκη, με το άλογό της, «διαμελίζεται» και πολλαπλασιάζεται για να χωρέσει στις εξαιρετικές κορνίζες και στους πολύ-δουλεμένους καμβάδες του καλλιτέχνη. Η σπουδή του αλόγου και της κίνησης των ποδιών του, η σπουδή του προφίλ του προσώπου εκείνου του καβαλάρη με το στέμμα αποτυπώνονται ξανά και ξανά, σε χαρτί, σε καμβά, με μολύβι, με κιμωλία, με λάδια. Ο Δημήτρης, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου, «προσπαθεί να πλάσει την παθολογική σηπτική φύση του ανθρώπου» – ξανά και ξανά. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε ή απέτυχε, πάντως η διαδρομή και η δουλειά του μέχρι εκεί αξίζουν σίγουρα να τις δει κανείς. Στο Κέντρο Τέχνης Μετς, μέχρι τις 14/12, με τίτλο «Φρόνηση & Πάθος».
Μαρία Βαλτζάκη

Tην προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το Gladiator 2, το sequel της ταινίας του 2000 με τον Russel Crowe, και αυτή την εβδομάδα πήγα να την δω, χωρίς να έχω (για να είμαι ειλικρινής) ιδιαίτερες προσδοκίες. Η ταινία είναι ένα κλασικό χολιγουντιανό blockbuster με μεγάλα ονόματα και ατελείωτες σκηνές δράσης, στις οποίες έχει γίνει και αρκετά καλή δουλειά, με τις μάχες στο Κολοσσαίο να είναι πολύ καλογυρισμένες και εντυπωσιακές και να κρατούν την αδρεναλίνη ψηλά.  Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν γνώριζα ότι πράγματι σε ορισμένες περιόδους συνήθιζαν να γεμίζουν το Κολοσσαίο με νερό για να αναπαραστήσουν ναυμαχίες και όταν το είδα να συμβαίνει στην ταινία το κορόιδεψα αρκετά, μέχρι να το γκουγκλάρω. Αυτό που σίγουρα δεν συνέβαινε όμως ήταν να ρίχνουν μέσα στο νερό ζωντανούς καρχαρίες, πράγμα που η ταινία για κάποιον λόγο επέλεξε να κάνει, καταλήγοντας να θυμίζει πιο πολύ Hunger Games παρά ιστορική ταινία. Πέραν της δράσης, ως προς την πλοκή της η ταινία ήταν κάπως αναποφάσιστη. Ο κεντρικός ήρωας για παράδειγμα στην αρχή κάνει τα πάντα για να εκδικηθεί τη Ρώμη και μετά ξαφνικά είναι πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για το όραμα μιας καλύτερης Ρώμης, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνεις τι ακριβώς μεσολάβησε για να γίνει αυτή η αλλαγή. Γενικά ήταν δύσκολο να συνδεθείς με τους χαρακτήρες και η ταινία πόνταρε πολύ στις αναφορές στην original για να συγκινήσει το κοινό – όχι ιδιαίτερα πετυχημένα κατά την άποψή μου. Τέλος δεν μπορώ να μην σχολιάσω το απολαυστικότερο στοιχείο της ταινίας, τον χαρακτήρα και την ερμηνεία του Denzel Washington, ο οποίος ξεχώριζε σε σημείο που νόμιζες ότι τον πήραν από κάποια άλλη (πολύ καλύτερη) ταινία. Συνολικά το Gladiator 2 ήταν ένα μάλλον αχρείαστο και αδιάφορο sequel, αξιοπρεπέστατο όμως σαν ταινία δράσης αν δεν έχει κανείς προσδοκίες για κάτι παραπάνω.
Ιωάννα Λυκουροπούλου

Έχουν περάσει δύο και κάτι χρόνια από την ομολογουμένως ιστορική συναυλία του ΛΕΞ στο Γήπεδο του Πανιωνίου, που “σύστησε” τον ίδιο, αλλά και την ελληνική χιπ χοπ κουλτούρα σε μίντια, δημοσιογράφους, πανελίστες που έμοιαζαν να αγνοούν μια ολόκληρη γενιά και την κουλτούρα της. Από τότε, ο ΛΕΞ έχει βγάλει πολλά κομμάτια, έχει “απαντήσει” ξανά μέσα από τους στίχους του στην πρωτοφανή αντίδραση που προκάλεσε η απήχηση της μουσικής του. Το ΓΤΚ, όμως, είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δισκος του από εκείνη την περίοδο και κάπως κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο ακριβώς γιατί είναι στην κορυφή του γκειμ. Ο δίσκος αποτελείται από εννιά τραγούδια – και όλα τους αξίζουν τη θέση τους εκεί. Δεν θα κάνω ανάλυση κάθε κομματιού εδώ, θα πω μόνο ότι μέσα σε αυτά τα 9 τραγούδια απαντάει σε κάθε Πορτοσάλτε με τους “άθλιους” (για εκείνους) στίχους του, ενώ μεταφέρει την ελληνική πραγματικότητα – την πραγματική πραγματικότητα, του λαού, όχι εκείνη των δήθεν φραγκάτων ράπερς, που έχουμε βαρεθεί να ακούμε. Ο ΛΕΞ κάνει ραπ για τον λαό και κουβαλάει την κουλτούρα. Τόσο απλά. Ένα μπράβο επίσης σε Ortiz και Dof Twogee.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου