Status Update: Μαρία Χάνου, ηθοποιός

Θυμάμαι από παιδί να ακούω μελωδίες ή τραγούδια τα οποία με συγκινούσαν, επηρέαζαν την διάθεσή μου, μου δημιουργούσαν εικόνες, μου προκαλούσαν χαρά ή λύπη χωρίς να μπορώ ακόμα να εξηγήσω το γιατί με τη λογική μου και είχα τη διάθεση να εκφραστώ κι εγώ μέσω της μουσικής.

σε όποια συνθήκη και να βρεθεί κανείς, ευχάριστη ή μη, είναι ικανή να δώσει ένα μάθημα, να δώσει παραπάνω εμπειρία και γνώση. Για το πώς έχω διαμορφωθεί λοιπόν, ως ηθοποιός, ευθύνονται νομίζω, τα χρόνια που εργάζομαι, οι σπουδές μου, ο προσωπικός μου κόσμος, που χτίζω από παιδί, τα σπουδαία κείμενα και οι καλλιτέχνες που με έχουν συγκινήσει.

γεμάτα δημιουργικότητα, με άπειρο χώρο για να εκφραστούμε, να προβληματιστούμε, να διαβάσουμε, να δοκιμάσουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, να εξερευνήσουμε, να εμπνευστούμε, αλλά και να συνεργαζόμαστε, να δίνουμε αξία στην ομαδικότητα.

@Πάτροκλος Σκαφίδας

Δεν μπορούσα να με φανταστώ να υπάρχω επαγγελματικά σε κάποιο άλλο χώρο. Οι γονείς μου, ο Ταξιάρχης Χάνος και η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ήταν υποστηρικτικοί από τη στιγμή που βγήκα στη δουλειά. Τα πρώτα χρόνια, είχα μια ανησυχία να βρω τον προσωπικό μου δρόμο, αλλά με τον καιρό έφυγε γιατί, κατάλαβα πως στον προσωπικό μου δρόμο ήμουν εξαρχής.

όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως παιδί γνωστών ηθοποιών. Κι αν υπήρχε, δεν την αντιλήφθηκα ποτέ.

το οποίο όμως το πιστεύω πολύ. Νομίζω πως υπάρχει αυτό που λέμε ταλέντο, όμως αν δεν καλλιεργείται και μείνει στην αρχική του μορφή, πάει χαμένο.

Και είναι αλήθεια πως αυτό, μπορεί να έχει αξία και στο χώρο του θεάτρου, μεγάλη ή μικρή.

γιατί, δεν αντιλαμβάνομαι την τέχνη μέσα από αυτό το πρίσμα. Καταλαβαίνω αν κάτι με συγκινεί ή όχι και κάπως έτσι πορεύομαι.

Η Μαρία Χάνου σε σκηνή της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου “Ο τελευταίος ασπροκόρακας”. @Πάτροκλος Σκαφίδας

αβεβαιότητας, σιγουριάς, απογοήτευσης, χαράς και τύχης. Προσπαθώ να τα θυμάμαι όλα, αλλά πάνω από όλα να θυμάμαι πως το επάγγελμα αυτό είναι μαραθώνιος, σε οποία φάση κι αν είμαι, να θυμάμαι τη χαρά που έχει η δημιουργία.

ενωθήκαμε κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι και ιδρύσαμε την Εταιρεία  Θεάτρου Θέση. Και μαζί εκφραζόμασταν, δημιουργούσαμε, κάναμε λάθη και σωστά και είχαμε εξ ολοκλήρου την ευθύνη του εκάστοτε έργου που παρουσιάζαμε. Δυστυχώς, η επιδημία του κορωνοϊού, πάγωσε τα σχέδια μας και ακόμα δεν έχουμε κάποιο όραμα, αλλά ό,τι και να γίνει, θα είναι από τις ωραιότερες στιγμές που έχω ζήσει στο θέατρο, μέχρι στιγμής.

αυτό που με ενδιαφέρει πάνω από όλα, είναι να υπάρχει ανάγκη για δημιουργία, ουσιαστική εργασία και συνεργασία.

Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολωμού που ανεβάζουμε στο Εθνικό

είναι μια ιδιαίτερη κωμωδία,η οποία θίγει μεταξύ άλλων, την καταπίεση που μπορεί να ασκεί μια ελληνική οικογένεια, στα νεότερα μέλη της και εστιάζω σε αυτό, μεταφράζοντας το και μεταφορικά.

από την κοινωνική υποκρισία είναι η αντίσταση και όχι το βόλεμα στο ψέμα.