Megalopolis

Ένας χαρισματικός αρχιτέκτονας σχεδιάζει το έργο ζωής του που θα προσδώσει στη νέα… Νέα Υόρκη τα χαρακτηριστικά μιας μεταμοντέρνας και άκρως φουτουριστικής ουτοπίας.

Η λατρεία του Κόπολα για την όπερα φαίνεται σχεδόν σε όλο το προηγούμενο έργο του. Από τις κομβικές σκηνές των «Νονών» και τα βαγκνερικά πολεμικά ιντερλούδια της «Αποκάλυψης» μέχρι τα συναισθηματικά ενσταντανέ του «Μια μέρα, ένας έρωτας» και του «Cotton club».

Εδώ όμως ο αμερικανός δημιουργός αποφασίζει να προσδώσει στο αγαπημένο του είδος ακόμη περισσότερη καλλιτεχνική ελευθερία και ψυχή. Το αποτέλεσμα είναι το οργιαστικό «Megalopolis» να καταργήσει κάθε έννοια συμβατικής αφήγησης, προσφέροντας μεν ένα απέραντα γοητευτικό (με σπάνιες εικαστικές αρετές) οπτικό υπερθέαμα, το οποίο όμως σβήνει κάτω από το βάρος μιας ανοικονόμητης και χωρίς σταθερό σημείο αναφοράς ιστορίας – δεν συζητάμε καν για σενάριο- όπου οι αμέτρητοι συμβολισμοί και ο ατσούμπαλος διδακτισμός εκτοξεύουν βέλη εντελώς άναρχα.

Η ταινία μιλάει για μια σαιξπηρική τραγωδία που διατηρεί ομοιότητα με την εποχή δόξας της αυτοκρατορίας της Ρώμης και παραλληλισμούς με εκείνη των ΗΠΑ (αλλά και του Χόλιγουντ). Ο Κόπολα επιχειρεί να διατυπώσει ένα δηκτικό σχόλιο για την αλαζονεία και την ύβρη των εξουσιαστών που θεωρούν ότι θα είναι για πάντα ισχυροί αλλά και αθάνατοι, αλλά η μεγαλομανία και η τάση του για την αυτοκαταστροφή δεν του επιτρέπει να δει ξεκάθαρα την παγίδα που στήνει και πέφτει ο ίδιος μέσα.